Το Εditorial Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 477)

Οι ατελείωτες ουρές για ένα δωρεάν τεστ και η αγωνία για το άνοιγμα των σχολείων (με τα διάτρητα «πρωτόκολλα» της Κεραμέως), καθώς τα κρούσματα καλπάζουν, αποτυπώνουν την πλήρη χρεοκοπία της κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας στη χώρα, κατά τη «στροφή» από το 2021 στο 2022.

Απέ­να­ντι στο κύμα με­τά­δο­σης, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι άν­θρω­ποι ενα­πο­θέ­τουν τις ελ­πί­δες τους στην (δια­φαι­νό­με­νη ως τώρα) ηπιό­τη­τα της με­τάλ­λα­ξης «Ο». Αυτή η αν­θρώ­πι­νη αντί­δρα­ση, προ­κύ­πτει ωστό­σο από την εξορ­γι­στι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Έχο­ντας αφή­σει το ΕΣΥ αβο­ή­θη­το επί 2 χρό­νια, οδη­γώ­ντας στην εξου­θέ­νω­ση το ηρω­ι­κό προ­σω­πι­κό του, φτά­νο­ντας να πε­ρι­κό­ψει (!) τη χρη­μα­το­δό­τη­σή του στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, αρ­νού­με­νη πει­σμα­τι­κά να επι­τά­ξει τις δομές του ιδιω­τι­κού τομέα ή/και να ενι­σχύ­σει την Πρω­το­βάθ­μια Υγεία, η κυ­βέρ­νη­ση έχει δη­μιουρ­γή­σει τη συν­θή­κη όπου οι άν­θρω­ποι ζουν με την ελ­πί­δα να μη χρεια­στούν νο­ση­λεία.

Αλλά γί­νε­ται ακόμα χει­ρό­τε­ρο όταν αυτή η ενα­πό­θε­ση κάθε ελ­πί­δας στην ηπιό­τη­τα «Ο» γί­νε­ται -σχε­δόν ρητά και ομο­λο­γη­μέ­να- κυ­βερ­νη­τι­κή στρα­τη­γι­κή. Ενώ, για να μη ξε­χνιό­μα­στε, έχουν βρε­θεί πλέον έξω από τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση κά­μπο­σες χι­λιά­δες κα­θη­με­ρι­νά κρού­σμα­τα της «Δ», που δεν έχει εξα­φα­νι­στεί ακόμα, συ­νε­χί­ζει να στέλ­νει αν­θρώ­πους στις ΜΕΘ και να δια­τη­ρεί πολύ ψηλά τον κα­θη­με­ρι­νό αριθ­μό απω­λειών αν­θρώ­πων. 

Ενώ στις ΗΠΑ έχει φου­ντώ­σει η αντι­πα­ρά­θε­ση γύρω από την από­φα­ση του CDC να χα­μη­λώ­σει το χρόνο της κα­ρα­ντί­νας στις 5 μέρες και στον υπό­λοι­πο πλα­νή­τη μαί­νε­ται η συ­ζή­τη­ση για την αυ­θαι­ρε­σία της σχε­τι­κής από­φα­σης και το αν και κατά πόσο πρέ­πει να γίνει μο­ντέ­λο, η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση απο­δεί­χθη­κε η πιο πρό­θυ­μη και η πιο γρή­γο­ρη στο να αντι­γρά­ψει αυτή τη «συ­ντα­γή» άμεσα. Και φυ­σι­κά, η κρα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση «5 με­ρού­λες φτά­νουν», στη ζού­γκλα του ιδιω­τι­κού τομέα με­τα­φρά­ζε­ται στο ερ­γο­δο­τι­κό «πάρε ένα ντε­πόν κι έλα για δου­λειά».  

Αυτή είναι η κα­πι­τα­λι­στι­κή εκ­δο­χή του «πρέ­πει να μά­θου­με να ζούμε με την παν­δη­μία», ιδιαί­τε­ρα στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες «μπο­τι­λια­ρί­σμα­τος» στις εφο­δια­στι­κές αλυ­σί­δες και έλ­λει­ψης ερ­γα­τι­κών χε­ριών σε κά­ποιες χώρες και κλά­δους: Τα αφε­ντι­κά σας θέ­λουν πίσω στη δου­λειά!  

Η ηπιό­τη­τα της «Ο» διευ­κο­λύ­νει αυτή την προ­σπά­θεια «επι­στρο­φής στην κα­νο­νι­κό­τη­τα» και γι’ αυτό πυ­κνώ­νουν και τα ευ­χο­λό­για για τέλος της παν­δη­μι­κής κρί­σης. Η ανο­σία που προ­σφέ­ρουν τα εμ­βό­λια και η προη­γού­με­νη νό­ση­ση ασφα­λώς μπο­ρεί να παί­ξουν ρόλο στην «εξη­μέ­ρω­ση» του Covid. Αλλά η ανέ­φε­λη αι­σιο­δο­ξία για μια αυ­το­νό­η­τα ευ­θύ­γραμ­μη «εξε­λι­κτι­κή» δια­δι­κα­σία στα­δια­κής απο­δυ­νά­μω­σης του ιού, υπο­τι­μά και την ση­με­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα (που συ­νε­χί­ζει να πιέ­ζει τα Συ­στή­μα­τα Υγεί­ας) αλλά και τον τυ­χαίο χα­ρα­κτή­ρα των με­ταλ­λά­ξε­ων. 

Το οποίο υπεν­θυ­μί­ζει τις εγκλη­μα­τι­κές ευ­θύ­νες των κα­πι­τα­λι­στών για το άτυπο εμ­βο­λια­στι­κό απαρτ­χάιντ που έχει επι­βλη­θεί στις φτω­χό­τε­ρες χώρες. Ενώ -σύμ­φω­να με τον ΠΟΥ- οι δυ­να­τό­τη­τες πα­ρα­γω­γής έχουν φτά­σει σε επί­πε­δα που είναι υπερ-αρ­κε­τά και για ενι­σχυ­τι­κές δό­σεις στο «Βορρά» και για πλήρη και τα­χύ­τα­τη εμ­βο­λια­στι­κή κά­λυ­ψη του «Νότου», στις φτω­χό­τε­ρες χώρες η δια­θε­σι­μό­τη­τα εμ­βο­λί­ων πα­ρα­μέ­νει τρα­γι­κά ανε­παρ­κής. 

Τα ερω­τη­μα­τι­κά για το μέλ­λον της παν­δη­μί­ας ρί­χνουν τη σκιά τους και στις προ­ο­πτι­κές της διε­θνούς οι­κο­νο­μί­ας. Ακόμα και η ανά­καμ­ψη που χα­ρα­κτή­ρι­σε το 2021 (σε ένα βαθμό ανα­με­νό­με­νη μετά τη με­γά­λη βου­τιά του 2020), υπήρ­ξε «ση­μα­δε­μέ­νη» -σαν τη ζημιά που αφή­νει ο «long covid» σε ορ­γα­νι­σμούς που κατά τα άλλα έχουν αναρ­ρώ­σει. 

Οι προ­βλέ­ψεις για το 2022 κά­νουν λόγο για χα­μη­λό­τε­ρους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης από ό,τι πέρσι. Φαί­νε­ται ότι δι­καιώ­νο­νται μαρ­ξι­στές οι­κο­νο­μο­λό­γοι όπως ο Μάικλ Ρό­μπερτς, που έκανε πέρσι λόγο για «sugar rush» (η υπερ­κι­νη­τι­κό­τη­τα μετά από λήψη με­γά­λης πο­σό­τη­τας ζά­χα­ρης) λόγω των κρα­τι­κών μέ­τρων στή­ρι­ξης και όχι για ένα νέο ανα­πτυ­ξια­κό κύκλο.  

Αυτή η σχε­τι­κή επι­βρά­δυν­ση στους ρυθ­μούς ανά­πτυ­ξης, έρ­χε­ται στο φόντο της αύ­ξη­σης των δη­μό­σιων χρεών και ελ­λειμ­μά­των στη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας, ενώ οι κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες εξα­κο­λου­θούν να κου­βα­λά­νε το βάρος των «εται­ρειών-ζό­μπι», εκεί­νων δη­λα­δή που πα­ρα­μέ­νουν «νε­κρο­ζώ­ντα­νες» και απο­φεύ­γουν την χρε­ο­κο­πία μόνο χάρη στο «φτηνό χρήμα» που δια­σφα­λί­ζουν οι Κε­ντρι­κές Τρά­πε­ζες. 

Η επί­γνω­ση αυτής της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας είναι και ο λόγος των δι­σταγ­μών που πα­ρου­σιά­ζο­νται για το εάν και το πότε θα πρέ­πει να τερ­μα­τι­στεί η «πο­σο­τι­κή χα­λά­ρω­ση» και η ροή «εύ­κο­λου χρή­μα­τος». Ωστό­σο το τέλος αυτή της πο­λι­τι­κής δεί­χνει να πλη­σιά­ζει, όπως και οι γε­νι­κό­τε­ρες κρα­τι­κές πα­ρεμ­βά­σεις στην οι­κο­νο­μία με τις οποί­ες αντι­με­τώ­πι­σαν οι κυ­βερ­νή­σεις την παν­δη­μι­κή κρίση. 

Σύμ­φω­να με το ΔΝΤ, το 2022 θα είναι έτος μεί­ω­σης των κρα­τι­κών δα­πα­νών ως πο­σο­στό του ΑΕΠ, καθώς όλες οι κυ­βερ­νή­σεις ετοι­μά­ζο­νται για την επι­στρο­φή στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ορ­θο­δο­ξία της μεί­ω­σης των ελ­λειμ­μά­των και των δη­μό­σιων δα­πα­νών. Ασφα­λώς στην Ελ­λά­δα εί­μα­στε από­λυ­τα εξοι­κειω­μέ­νοι με αυτή την προ­ο­πτι­κή: Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη στά­θη­κε στο δεξί άκρο της διε­θνούς συ­ζή­τη­σης και πρα­κτι­κής όταν κυ­ριαρ­χού­σε ο «δα­νει­σμός από τα κεϊν­σια­νά εγ­χει­ρί­δια» και στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό του 2022 απο­δεί­χθη­κε η πλέον βια­στι­κή να επι­στρέ­ψει στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πε­πα­τη­μέ­νη. Ενώ 20 χρό­νια μετά την εί­σο­δο της Ελ­λά­δας στην ευ­ρω­ζώ­νη, η κα­τεύ­θυν­ση των πόρων του Τα­μεί­ου Ανά­καμ­ψης υπεν­θυ­μί­ζουν ότι τα οφέλη που προ­κύ­πτουν για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό από τη συμ­με­το­χή σε αυτό το κλαμπ, δεν δια­χέ­ο­νται ποτέ «προς τα κάτω».  

Τα συσ­σω­ρευ­μέ­να προ­βλή­μα­τα που προ­έ­κυ­ψαν από τις πο­λι­τι­κές της  προη­γού­με­νης πε­ριό­δου (ιδιω­τι­κό και δη­μό­σιο χρέος, ελ­λείμ­μα­τα, πλη­θω­ρι­στι­κές πιέ­σεις κ.ά.), το δια­φαι­νό­με­νο τέλος των «επε­κτα­τι­κών» πο­λι­τι­κών με τη στα­δια­κή επι­στρο­φή στη «δη­μο­σιο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα» και η συ­νέ­χεια των κα­πι­τα­λι­στι­κών αδιε­ξό­δων (όσο δεν με­σο­λα­βεί μια «δη­μιουρ­γι­κή κα­τα­στρο­φή» κε­φα­λαί­ων που θα «εκ­κα­θα­ρί­σει» το σύ­στη­μα, δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει τέ­τοια κερ­δο­φο­ρία που να δώσει κί­νη­τρο σε έναν νέο κύκλο επεν­δύ­σε­ων και ανά­πτυ­ξης), απο­τε­λούν μια συ­ντα­γή για νέες κρί­σεις.  

Το 2022 μοιά­ζει με μια «με­τα­βα­τι­κή» χρο­νιά, τόσο στο μέ­τω­πο της υγεί­ας, όπου ανοί­γει η συ­ζή­τη­ση για το αν θα είναι η τε­λευ­ταία χρο­νιά της παν­δη­μί­ας, όσο και στο μέ­τω­πο της οι­κο­νο­μί­ας, όπου η σχε­τι­κή επι­βρά­δυν­ση της ανά­πτυ­ξης για το 2022 (σε σχέση με το 2021) μοιά­ζει με πρώτο βήμα προς τη μό­νι­μη επι­στρο­φή στα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της «Μα­κράς Στα­σι­μό­τη­τας», από το 2023 και μετά. Χωρίς ποτέ να απο­κλεί­ο­νται «ατυ­χή­μα­τα» (είτε στην παν­δη­μία είτε στην οι­κο­νο­μία) που θα εκτρο­χιά­σουν και αυτές τις εξε­λί­ξεις.