ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ : Το Σύγχρονο ΟΧΙ Στο Φασισμό

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με τις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου οι επίσημες αρχές προσπαθούν να μας πείσουν ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος στηρίζεται σε μια αντιφασιστική παράδοση. Γιορτάζοντας την έναρξη του πολέμου με τη φασιστική Ιταλία, νομίζουν ότι συγκαλύπτουν τους δεσμούς του με τον ντόπιο φασισμό. Αλλά η αλήθεια δεν κρύβεται.

Ένα πρώτο αναμφισβήτητο δεδομένο είναι ο φασιστικός χαρακτήρας της δικτατορίας του Μεταξά. Στις δικές της φυλακές και εξορίες βρίσκονταν κρατούμενοι οι αγωνιστές της εργατικής τάξης και της Αριστεράς ήδη από το 1936. Από τους κόλπους της βγήκαν οι Τσολάκογλου που συνθηκολόγησαν με τους Ναζί και αυτοί ήταν που παρέδωσαν τους πολιτικούς κρατούμενους από τα χέρια του ελληνικού φασισμού κατευθείαν στα χέρια της ναζιστικής κατοχής.

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι αυτό που επισήμαναν ιστορικοί όπως ο Γιώργος Μαργαρίτης και ο Προκόπης Παπαστράτης στην πρόσφατη εκπομπή της ΕΡΤ για την Απελευθέρωση της Αθήνας το 1944. Οι επίσημες αρχές προτιμούν να γιορτάζουν την έναρξη του πολέμου αντί για την Απελευθέρωση, γιατί η Απελευθέρωση ήταν έργο της Αντίστασης την οποία ματοκύλισε το μεταπολεμικό κράτος αγκαλιά με τους συνεργάτες του φασισμού.

Με άλλα λόγια, η «συνέχεια του κράτους» (για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση που επικαλέστηκε ο Αλέξης Τσίπρας) σήμαινε την ενσωμάτωση φασιστικών θυλάκων που κόστισαν πολύ ακριβά σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο: ΙΔΕΑ των στρατηγών, δολοφονικό «παρακράτος», χούντα των συνταγματαρχών.

Αυτή η παράδοση δεν έσπασε ούτε με τη Μεταπολίτευση του 1974. Οι χουντοδεξιοί της «Εθνικής Παρατάξεως» πήραν 6,8% στις εκλογές του 1977 πριν ενσωματωθούν στη Νέα Δημοκρατία του Καραμανλή στη συνέχεια. Καθόλου παράξενο που οι σύγχρονοι νοσταλγοί του φασισμού, οι Χρυσαυγίτες είχαν και έχουν γερές πλάτες από θύλακες μέσα στους κρατικούς μηχανισμούς. Χρειάστηκε μια μαζική αντιφασιστική έκρηξη μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα για να ανοίξουν ρωγμές στην προκλητική ασυλία των νεοναζί δολοφόνων.

Σήμερα

Στην τωρινή συγκυρία, η αντιφασιστική κινητοποίηση έχει ξεχωριστή σημασία. Με την κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου να υλοποιεί τα μνημόνια, η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε συνεχή πτώση και η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη τζούνιορ προσπαθεί να τραβήξει τη λαϊκή αγανάκτηση προς τα δεξιά έχοντας στους κόλπους της όλες τις ακροδεξιές γέφυρες τύπου Βορίδη και Γεωργιάδη. Μια δεξιά αντιπολίτευση κυριολεκτικά θερμοκήπιο για τους φασίστες.

Οι εργατικές αντιστάσεις βάζουν φρένο σε αυτές τις προσπάθειες. Ο κόσμος που αγανακτεί με τις πολιτικές του Τσίπρα ψάχνει προς τα αριστερά. Η τελευταία δημοσκόπηση στην Εφημερίδα των Συντακτών (μια εφημερίδα που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν εχθρική για τον ΣΥΡΙΖΑ) δείχνει το ΚΚΕ, τη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την Πλεύση Ελευθερίας να αθροίζουν συνολικά ένα ποσοστό μεγαλύτερο από τη Νέα Δημοκρατία!

Οι δυνατότητες για να τσακίσουμε τους νεοναζί και να αναδείξουμε την αριστερή εναλλακτική σαν ρεαλιστική προοπτική είναι υπαρκτές. Αλλά χρειάζεται αταλάντευτη και ενωτική πάλη για την απομόνωση και καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Και ταυτόχρονα χρειάζεται να δυναμώσουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά που υψώνει το λάβαρο της ανατροπής αυτού του συστήματος και αυτού του κράτους που τρέφει και προστατεύει τους νοσταλγούς του Μεταξά και του Χίτλερ.

Πηγή : ergatiki