Ανακοίνωση του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος
Ο σύντροφος Στέργιος Κατσαρός έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 11 Δεκέμβρη χτυπημένος από τον καρκίνο.
Ο σύντροφος Στέργιος είναι από τις πιο εμβληματικές μορφές του επαναστατικού εργατικού κινήματος των τελευταίων 60 χρόνων. Ήταν ένας προλετάριος διεθνιστής – τροτσκιστής επαναστάτης, με γκεβαρικές τάσεις και αναρχικές την τελευταία περίοδο της ζωής του. Ήταν ένας μαχητής που πάλεψε σε όλη τη ζωή του για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Ο σύντροφος Στέργιος είναι από τις πιο εμβληματικές μορφές του επαναστατικού εργατικού κινήματος των τελευταίων 60 χρόνων. Ήταν ένας προλετάριος διεθνιστής – τροτσκιστής επαναστάτης, με γκεβαρικές τάσεις και αναρχικές την τελευταία περίοδο της ζωής του. Ήταν ένας μαχητής που πάλεψε σε όλη τη ζωή του για τη σοσιαλιστική επανάσταση.
Γεννήθηκε το 1938 στο χωριό Βαθύκοιλο Φθιώτιδας, στον τόπο που αγαπούσε και θα κηδευτεί την Τρίτη 14 Δεκέμβρη 2021, περιοχή φορτισμένη από το μύθο και τις διηγήσεις για τον Άρη Βελουχιώτη. Φοιτητής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εγκατέλειψε τις σπουδές για να αφιερωθεί στο εργατικό και επαναστατικό κίνημα. Δούλεψε και πάλεψε ως οικοδόμος όπου μάλιστα εξελίχθηκε σε μάστορα – καλλιτέχνη κατασκευής καπνοδόχων, συντριβανιών και άλλων κατασκευών σε αυλές σπιτιών.
Από τα πρώτα νεανικά του χρόνια οργανώνεται στην ΕΔΑ και τη Νεολαία Λαμπράκη, αλλά είναι επίσης μέλος των μυστικών οργανώσεων που είχε το παράνομο εκείνη την εποχή ΚΚΕ. Συμμετέχει στους αγώνες των Ιουλιανών όπου το οικοδομικό προλεταριάτο παίζει τον αποφασιστικό ρόλο, αλλά βλέπει την ρεφορμιστική πολιτική γραμμή ήττας της ηγεσίας της ΕΔΑ/ΚΚΕ. Αν και είχε πληροφορίες για το σχεδιαζόμενο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1967 που τις μετέφερε στο «κόμμα» κανείς δεν έδωσε σημασία για και δεν φρόντισε για τη λήψη κάποιων μέτρων. Η «Αυγή» τότε αρθρογραφούσε επιχειρηματολογώντας γιατί… «δεν θα γίνει δικτατορία στην Ελλάδα»!
Η Κουβανέζικη επανάσταση, η Αλγερίνικη επανάσταση, οι αντάρτες Βιετκόγκ τον συναρπάζουν σε εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του ’60. Αποφασίζει να πάει στην Κούβα, πηγή επαναστατικής έμπνευσης, αναζητώντας ιδέες για την ένοπλη πάλη για την ανατροπή της στρατιωτικής δικτατορίας. Όταν φθάνει στην Κούβα έχει ήδη δολοφονηθεί ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Επιστρέφει στην Ελλάδα και εργάζεται στα λατομεία της Τήνου. Από εκεί προμηθεύεται δυναμίτη που τον χρησιμοποιεί, με την ομάδα Λαϊκή Πάλη, για να βάλουν βόμβα κατά την επίσκεψη του δικτάτορα Παπαδόπουλου στην έκθεση Θεσσαλονίκης. Τους συλλαμβάνουν όλους πριν καν βάλουν τη βόμβα. Η Λαϊκή Πάλη είναι μια οργάνωση που σχηματίζεται βασικά από τροτσκιστές της τότε ΕΔΕ (Εργατική Διεθνιστική Ένωση) στη Θεσσαλονίκη (Αντώνης Λιάκος, Τριανταφυλλος Μηταφίδης κ.ά.) με προερχόμενους από τον μαοϊσμό όπως ο Τάσος Δαρβέρης που συνεργάζεται με τους τροτσκιστές καθώς η ηγεσία των μαοϊκών δεν έχει καμία διάθεση για ένοπλη αντίσταση. Ο Στέργιος Κατσαρός και οι σύντροφοί του συλλαμβάνονται, βασανίζονται και καταδικάζονται σε ισόβια.
Πολιτικά είναι πλέον τροτσκιστής, με φιλογκεβαρικές απόψεις. Με την αμνηστία που έδωσε η χούντα το καλοκαίρι του 1973 αποφυλακίζεται, δουλεύει ως οικοδόμος και μετέχει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Στη μεταπολίτευση γίνεται μέλος της ΟΚΔΕ απ’ την οποία αργότερα αποχωρεί. Αλλά δεν αποχωρεί από το κίνημα, μετέχει σε όλους τους ταξικούς αγώνες, αλλά και σε πολιτικές μάχες ως υποψήφιος της Μαχόμενης Αριστεράς το 1993 και στο τοπικό σχήμα “Εκτός των Τειχών” στο Μαρούσι. Είναι μάρτυρας υπεράσπισης των κατηγορουμένων στις τρομοδίκες του Χρυσοχοΐδη και της CIA το 2002 στον Κορυδαλλό.
Το 1999 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Εγώ ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης – Η γοητεία της βίας» (τις εκδόσεις «Μαύρη Λίστα») που τότε προκάλεσε πολλές συζητήσεις και πάντα αποτελεί πηγή αναστοχασμού και έμπνευσης για τους νέους αγωνιστές της κοινωνικής επανάστασης.
Αντίο Στέργιο!
Από τα πρώτα νεανικά του χρόνια οργανώνεται στην ΕΔΑ και τη Νεολαία Λαμπράκη, αλλά είναι επίσης μέλος των μυστικών οργανώσεων που είχε το παράνομο εκείνη την εποχή ΚΚΕ. Συμμετέχει στους αγώνες των Ιουλιανών όπου το οικοδομικό προλεταριάτο παίζει τον αποφασιστικό ρόλο, αλλά βλέπει την ρεφορμιστική πολιτική γραμμή ήττας της ηγεσίας της ΕΔΑ/ΚΚΕ. Αν και είχε πληροφορίες για το σχεδιαζόμενο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1967 που τις μετέφερε στο «κόμμα» κανείς δεν έδωσε σημασία για και δεν φρόντισε για τη λήψη κάποιων μέτρων. Η «Αυγή» τότε αρθρογραφούσε επιχειρηματολογώντας γιατί… «δεν θα γίνει δικτατορία στην Ελλάδα»!
Η Κουβανέζικη επανάσταση, η Αλγερίνικη επανάσταση, οι αντάρτες Βιετκόγκ τον συναρπάζουν σε εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του ’60. Αποφασίζει να πάει στην Κούβα, πηγή επαναστατικής έμπνευσης, αναζητώντας ιδέες για την ένοπλη πάλη για την ανατροπή της στρατιωτικής δικτατορίας. Όταν φθάνει στην Κούβα έχει ήδη δολοφονηθεί ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Επιστρέφει στην Ελλάδα και εργάζεται στα λατομεία της Τήνου. Από εκεί προμηθεύεται δυναμίτη που τον χρησιμοποιεί, με την ομάδα Λαϊκή Πάλη, για να βάλουν βόμβα κατά την επίσκεψη του δικτάτορα Παπαδόπουλου στην έκθεση Θεσσαλονίκης. Τους συλλαμβάνουν όλους πριν καν βάλουν τη βόμβα. Η Λαϊκή Πάλη είναι μια οργάνωση που σχηματίζεται βασικά από τροτσκιστές της τότε ΕΔΕ (Εργατική Διεθνιστική Ένωση) στη Θεσσαλονίκη (Αντώνης Λιάκος, Τριανταφυλλος Μηταφίδης κ.ά.) με προερχόμενους από τον μαοϊσμό όπως ο Τάσος Δαρβέρης που συνεργάζεται με τους τροτσκιστές καθώς η ηγεσία των μαοϊκών δεν έχει καμία διάθεση για ένοπλη αντίσταση. Ο Στέργιος Κατσαρός και οι σύντροφοί του συλλαμβάνονται, βασανίζονται και καταδικάζονται σε ισόβια.
Πολιτικά είναι πλέον τροτσκιστής, με φιλογκεβαρικές απόψεις. Με την αμνηστία που έδωσε η χούντα το καλοκαίρι του 1973 αποφυλακίζεται, δουλεύει ως οικοδόμος και μετέχει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Στη μεταπολίτευση γίνεται μέλος της ΟΚΔΕ απ’ την οποία αργότερα αποχωρεί. Αλλά δεν αποχωρεί από το κίνημα, μετέχει σε όλους τους ταξικούς αγώνες, αλλά και σε πολιτικές μάχες ως υποψήφιος της Μαχόμενης Αριστεράς το 1993 και στο τοπικό σχήμα “Εκτός των Τειχών” στο Μαρούσι. Είναι μάρτυρας υπεράσπισης των κατηγορουμένων στις τρομοδίκες του Χρυσοχοΐδη και της CIA το 2002 στον Κορυδαλλό.
Το 1999 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Εγώ ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης – Η γοητεία της βίας» (τις εκδόσεις «Μαύρη Λίστα») που τότε προκάλεσε πολλές συζητήσεις και πάντα αποτελεί πηγή αναστοχασμού και έμπνευσης για τους νέους αγωνιστές της κοινωνικής επανάστασης.
Αντίο Στέργιο!
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου