ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η εφιαλτική εικόνα της καπιαλιστικής αποσύνθεσης κραυγή για την ανάγκη της σοσιαλιστικής ανατροπής της

ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Εφιαλτική είναι η εικόνα της παγκόσμιας κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Ολέθριες επιδημίες, βαθιά και μακροχρόνια οικονομική κρίση, ανεργία, φτώχεια και εξαθλίωση για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις, με τους φτωχούς να γίνονται περισσότεροι και φτωχότεροι και τους πλούσιους να γίνονται λιγότεροι και πλουσιότεροι, μεγάλο πετσόκομμα των οικονομικών κατακτήσεων και των πολιτικών δικαιωμάτων, καταπάτηση κάθε δημοκρατικής λειτουργίας, αύξηση της αυταρχικής διακυβέρνησης, της καταστολής και της αστυνομοκρατίας, καλλιέργεια του εθνικισμού και του ρατσισμού, ασταμάτητοι εξοπλισμοί και πολεμικές συγκρούσεις σε όλο και περισσότερα σημεία του πλανήτη, επέκταση των επικίνδυνων διεθνών ανταγωνισμών με πυκνότερες απειλές για γενικευμένους νέους καταστροφικούς πολέμους, όλο και μεγαλύτερη καταστροφή του περιβάλλοντος

Α. Επιδημία Covid με κεφαλαιοκρατικά λοιμώδη επίκεντρα

Η θανατηφόρα επιδημία του Covid-19 θερίζει όλο τον κόσμο. Σύμφωνα με τους τελευταίους αριθμούς οι νεκροί έφτασαν τους 3.432.259, τα κρούσματα τους 165.585.594 από τους οποίους ανάρρωσαν οι 145.867.156 αφήνοντας σοβαρά κατάλοιπα προβλημάτων υγείας σε πολλούς απ’ αυτούς. Μια ακόμα επιδημία στη σειρά πολλών άλλων που προηγήθηκαν την τελευταία δεκαετία (του έμπολα, του ζίκα, των κορονοϊών, του κίτρινου πυρετού, μιας ποικιλίας γριπών των πτηνών, του ιού της αφρικανικής πανώλης των χοίρων κλπ) που δεν ήρθαν από το πουθενά.
Όπως εξήγησε σε βιβλία και συνεντεύξεις ο εξελικτικός βιολόγος Rob Wallace «Τα αυξανόμενα κρούσματα ιών συνδέονται στενά με την παραγωγή τροφίμων και την κερδοφορία των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Οποιοσδήποτε θέλει να κατανοήσει το γιατί οι ιοί γίνονται όλο και περισσότερο επικίνδυνοι πρέπει να ερευνήσει το βιομηχανικό μοντέλο της γεωργίας και, πιο συγκεκριμένα, της ζωικής παραγωγής… Το κεφάλαιο διαπράττει παγκοσμίως αρπαγές γης ακόμη και στο τελευταίο παρθένο δάσος κι απ’ τον τελευταίο μικρογαιοκτήμονα. Οι επενδύσεις αυτές οδηγούν στην αποψίλωση των δασών κι η ανάπτυξη οδηγεί στην ανάδυση ασθενειών. Η λειτουργική βιοποικιλότητα και συνθετότητα που χαρακτηρίζουν αυτές τις τεράστιες εκτάσεις γης ανακατευθύνονται μ’ έναν τέτοιο τρόπο που προηγουμένως απομονωμένα παθογόνα κατακλύζουν τα κοπάδια ζώων που εκτρέφονται κι ύστερα μεταβαίνουν στις ανθρώπινες κοινότητες. Εν ολίγοις, τα κέντρα του κεφαλαίου, όπως το Λονδίνο, η Νέα Υόρκη και το Χονγκ Κονγκ θα πρέπει να θεωρηθούν τα κύρια λοιμώδη επίκεντρα.» (Η συνέντευξη που είχε αναδημοσιευτεί και στην ergatikidimokratia-sdke.gr)
Που σημαίνει, ότι, ακόμα και μετά την εξάλειψη του Covid-19, με την ίδια κεφαλαιοκρατική «βιομηχανοποιημένη καλλιέργεια», κάποιος άλλος ιός θα πάρει την θέση του με την δική του επιδημία.
Τα εκμεταλλευτικά καθεστώτα, βέβαια, και οι κυβερνήσεις τους, όχι μόνο δεν δέχτηκαν ποτέ τέτοια επιστημονικά πορίσματα αλλά, με την βοήθεια των ΜΜΕ, κάνουν ότι μπορούν για να τα κρύβουν. Έχοντας καταστρέψει, με την αντιλαϊκή πολιτική τους, τα υγειονομικά συστήματα των κοινωνιών, δεν έκαναν τίποτα για να τα ενισχύσουν στην διάρκεια της επιδημίας. Αφήνοντας ουσιαστικά τους πληθυσμούς εντελώς απροστάτευτους απέναντι στην επιδημία.
Αντί για την οργάνωση σοβαρών επιστημονικών μέτρων αντιμετώπισης της επιδημίας, επικεντρώθηκαν στην εφαρμογή απάνθρωπων μαζικών εγκλεισμών, απαγορεύσεων και παρατεταμένων καραντινών, που τους χρησιμοποιούν και ως μηχανισμούς καταστολής κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας και ασταμάτητης παραγωγής αντεργατικών μέτρων & νόμων. Αρνήθηκαν συστηματικά να οργανώσουν την ανακάλυψη των κατάλληλων εμβολίων και των θεραπειών από το ίδιο το κράτος, αφήνοντας την δουλειά αυτή στην κερδοσκοπία των ιδιωτικών φαρμακευτικών εταιρειών. Τώρα, μετά τις εκατόμβες νεκρών, προβάλλουν ως μοναδική διέξοδο τα προβληματικά και περιορισμένης απόδοσης εμβόλια των φαρμακοβιομηχανιών. Που, εκτός από μια παροδική μείωση των συμπτωμάτων της μόλυνσης, δεν εξαλείφουν την επιδημία, αλλά γεμίζουν τα θησαυροφυλάκιά τους με δισεκατομμύρια κέρδη.

Β. Η βαθιά καπιταλιστική κρίση και οι βαριές κοινωνικές συνέπειες

Η επιδημία του κορωνοϊού, πέρα από τις ολέθριες συνέπειες που προκαλεί η ίδια, χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις και στον ρόλο της «κουβέρτας» για να σκεπάζουν όλα τα βασανιστικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που γεννά το εκμεταλλευτικό τους σύστημα. Για όλα φταίει ο κορωνοϊός και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απέναντί του, λένε τηλεοράσεις και άλλα καθεστωτικά φερέφωνα. Ελπίζοντας να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους να αποδεχθούν μοιρολατρικά τις οδυνηρές μειώσεις των μισθών μέσω των επιδομάτων αναστολών συμβάσεων εργασίας, των περιορισμών και των εγκλεισμών της καραντίνας, την απαγόρευση των συγκεντρώσεων και των απεργιών και γενικά το πνίξιμο κάθε διαμαρτυρίας, αντίστασης και οργανωμένης διεκδίκησης δικαιωμάτων.
Η βαθιά οικονομική κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας με τις βαριές της συνέπειες πάνω στην ζωή της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων μπορεί να επιταχύνθηκε πολύ από την επιδημία του κορωνοϊού αλλά οπωσδήποτε δεν προκλήθηκε απ’ αυτή.
Από την αρχή του φθινοπώρου 2019, πολύ πριν από την εκδήλωση της επιδημίας, οι διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί (ΔΝΤ, ΟΟΣΑ) προειδοποιούσαν με απόγνωση ότι η παγκόσμια οικονομία, χωρίς να έχει συνέλθει από τα πλήγματα του προηγούμενου κραχ του 2008, έπαιρνε ξανά τον δρόμο της ύφεσης και της κρίσης, προς νέα κραχ πολύ μεγαλύτερα από τα προηγούμενα, έχοντας ως «νέα» κινητήρια δύναμη τα τεράστια «ιδιωτικά χρέη», .
Σήμερα, μετά από ένα χρόνο επιδημίας, στην διάρκεια της οποίας τα πράγματα επιδεινώθηκαν αρκετά αφού για πολύ μεγάλα διαστήματα η παραγωγή σταμάτησε, οι επιχειρήσεις έκλεισαν και η οικονομία βυθίστηκε στην απραξία, η κρίση του καπιταλισμού έχει βαθύνει πολύ περισσότερο. Δεν έχουμε ακόμα κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, αλλά, τα ποσοστά λειτουργίας του παραγωγικού μηχανισμού, αν σε καλές περιόδους ανάκαμψης υπολογίζονταν στο 60% περίπου, τώρα έχει κατακρημνισθεί πολύ περισσότερο. Και όσο οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να αναδεικνύουν τις «επιτυχίες» μείωσης της επιδημίας τόσο οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της κρίσεις θα βγαίνουν ορμητικά στο προσκήνιο προκαλώντας μια εκτεταμένη κοινωνική και πολιτική αναταραχή.
Η αυξανόμενη ανεργία, η επεκτεινόμενη φτώχεια, η διευρυμένη εξαθλίωση και η γενικότερη μείωση του βιοτικού επίπεδου των εργαζομένων θα είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά των επόμενων εξελίξεων σε πιο μεγάλη κλίμακα από την μέχρι τώρα. Απέναντι στις τρομακτικά μεγάλες και εντεινόμενες κοινωνικές αντιθέσεις που αναπόφευκτα πυροδοτούνται, τα καπιταλιστικά καθεστώτα και οι κεφαλαιοκράτες, σε ολόκληρο τον κόσμο, παρά τις αναπόφευκτες απανωτές πολιτικές και κυβερνητικές κρίσεις που θα περνάνε, για να προστατέψουν και να αυξήσουν τα καπιταλιστικά κέρδη και την επιβίωση του εκμεταλλευτικού καθεστώτος. θα υποχρεώνονται να αυξάνουν τις επιθέσεις στα οικονομικά και πολιτικά δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευμένων, να καλλιεργούν όλο και πιο απροκάλυπτα τον παραπλανητικό εθνικισμό και τον ρατσισμό, να εντείνουν ακόμα περισσότερο την αστυνομοκρατία, και την άγρια καταστολή των λαϊκών αγώνων. Και όλο και περισσότεροι απ’ αυτούς να θεωρούν “περιτή” την δημοκρατία και να ονειρεύονται “τάξη και ασφάλεια” με πραξικοπήματα και δικτατορίες.

Γ. Περισσότεροι Εξοπλισμοί και Πόλεμοι

Οι αδιέξοδοι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί γίνονται όλο και εντονότεροι, οι εξοπλισμοί μεγαλώνουν ασταμάτητα, οι πολεμικές συρράξεις ξεσπάνε σε όλο και σε περισσότερα μέρη του πλανήτη και οι απειλές για γενικότερους εκτεταμένους πολέμους πυκνώνουν ασταμάτητα.
ΗΠΑ, «Ευρωπαϊκή Ένωση», Κίνα, Ρωσία κλπ, μεγάλες και μικρές χώρες του πλανήτη, όλες μαζί, κρίκοι μιας ενιαίας αλυσίδας, βυθίζονται όλο και περισσότερο σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς κυριαρχίας στην παγκόσμια αγορά, τραβώντας η μία την άλλη σε όλο και πιο επικίνδυνους δρόμους. Οι οικονομικές συγκρούσεις τείνουν, όλο και περισσότερο, να πάρουν τον δρόμο των όπλων και να γίνουν πολεμικές (όπως έδειξαν και οι πρόσφατοι ανταγωνισμοί στη Συρία, στη Λιβύη, στην Ουκρανία ή στην Νότια θάλασσα της Κίνας). Ο καπιταλισμός γεννάει τους πολέμους και τους εξοπλισμούς «όπως το σύννεφο την μπόρα» (Λένιν).
Οι μέχρι τώρα περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις (στην Μέση Ανατολή, την Β. Αφρική και σε άλλες περιοχές του κόσμου), που παρά τα κάποια διαλείμματα συνεχίζονται αμείωτες με περισσότερες εμπλεκόμενες χώρες, δεν είναι παρά η επικίνδυνη έκφραση της διαδικασίας αυτής. Όλες, ακόμα και η αναβίωση της φονικής επίθεσης του Ισραήλ στους Παλαιστίνιους ή άλλες που προκαλούνται από αντιθέσεις τοπικών ιμπεριαλισμών, στην ουσία είναι μέρος των γενικότερων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που συνταράσουν τον πλανήτη. Η κάθε καπιταλιστική δύναμη, μικρή ή μεγάλη, μόνη της ή σε συνασπισμούς λυκοφιλίας με άλλες, κάτω από το βάρος της βαθιάς οικονομικής κρίσης, απελπισμένα επιδιώκει να εξασφαλίσει την δική της θέση σε βάρος των ανταγωνιστών της ώστε να διατηρήσει και να επεκτείνει τα κέρδη και τα προνόμια των δικών της κεφαλαιοκρατικών μονοπωλίων.

Δ. Η Καταστροφή του Περιβάλλοντος

Η ανάγκη του κεφαλαίου για όλο και περισσότερα κέρδη δεν αφήνει κανέναν τομέα της κοινωνικής ζωής και της φύσης ανεκμετάλευτο. Τα πάντα ξεζουμίζονται και θυσιάζονται για χάρη των κεφαλαοκρατικών συμφερόντων. Από τα μεγαλύτερα θύματά τους είναι και το περιβάλλον του πλανήτη. Οι καταστροφές του γίνονται όλο και μεγαλύτερες απειλώντας με ανεπανόρθωτες ζημιές τους όρους της ανθρώπινης ζωής και ολόκληρης της ζωίκής αλυσίδας.
Υποκριτικά οι υπεύθυνες κυβερνήσεις του κεφαλαίου καταφεύγουν σε “διεθνείς συμφωνίες” για την δήθεν σωτηρία του περιβάλλοντος και τον “περιορισμό” των καταστροφών που προκαλεί το σάπιο συστημά τους. Στην πραγματικότητα όμως όλες τους είναι προσπάθειες “διευθέτησης” μοιρασιάς της λείας. Οι ψευδεπίγραφοι τίτλοι των συμφωνιών τους “για την σωτηρία του περιβάλλοντος” δεν αλλάζουν στο παραμικρό το γεγονός ότι το περιβάλλον καταστρέφεται ανεπανόρθωτα από το αδυσώπητο κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους.

Ε. Αποσύνθεση του καπιταλιστικού συστήματος

Αντίθετα από τους ισχυρισμούς των καθεστωτικών επιτελείων, των διεθνών οργανισμών και των ΜΜΕ, η σημερινή ολέθρια παγκόσμια κατάσταση, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «φυσικό» γεγονός. Είναι η κοινωνική πραγματικότητα της αποσύνθεσης ενός κοινωνικού συστήματος, του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας από καιρό τώρα, στην ιμπεριαλιστική φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού που έχει μπει από την αρχή της δεκαετίας του 1900, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες της οικονομίας και ολόκληρης της ανθρώπινης κοινωνίας. Οι οργανικές δομές του (ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής και εθνικά σύνορα) και η αντικειμενικά άναρχη λειτουργία τους δεν μπορούν να διαχειριστούν τον όγκο των παραγωγικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων που ο ίδιος δημιούργησε. Και το σημαντικότερο, δεν μπορούν να ανταποκριθούν πια στην αδυσώπητη ανάγκη της οικονομίας και της κοινωνίας για διεύρυνση του παραγωγικού μηχανισμού τους.
Η θεμελιακή αυτή αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες που την ακολουθούν, οδήγησαν στην τρομακτική αποσύνθεση που έζησε ολόκληρος ο 20ος αιώνας (1900-2000) με τις μεγάλες οικονομικές κρίσεις, τους 2 τρομερούς παγκόσμιους πολέμους, τις ασταμάτητες «περιφερειακές» πολεμικές συγκρούσεις, τις φοβερές επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις. Πάνω σ’ αυτή την βάση ξεκίνησε και ο 21ος αιώνας. Τα τρομακτικά γεγονότα που βιώνει η ανθρωπότητα, από την πρώτη κιόλας δεκαετία του -βαθιές οικονομικές δομικές κρίσεις και καταρρεύσεις με ολέθριες αντεργατικές και αντιλαϊκές συνέπειες, διαρκείς πολιτικές κρίσεις, εντεινόμενοι επικίνδυνοι διεθνείς ανταγωνισμοί προθάλαμοι νεων πολέμων- δείχνουν ότι η επιβίωση του σάπιου καπιταλισμού, είναι συνυφασμένη με κοινωνικές καταστροφές και αποσύνθεση που θα ξεπεράσουν κατά πολύ τον όλεθρο και τον τρόμο που σκόρπισε σε ολόκληρη την προηγούμενη ιστορία του.

Ζ. Η αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής ανατροπής

Η ολοφάνερη αυτή προοπτική αναδείχνει με τραγικό τρόπο την αδυσώπητη αναγκαιότητα της ανατροπής του. Φωνάζει με απελπισμένο τρόπο για την ανάγκη της συντριβής του ιστορικά ξεπερασμένου εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας.
Η συλλογική ιδιοκτησία των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας και ο κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής κάτω από τον πλήρη και δημοκρατικό έλεγχο των ίδιων των εργατών παραγωγών και της κοινωνίας με μοναδικό κριτήριο την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών, είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να βάλει τέλος στις καπιταλιστικές κρίσεις, να πετύχει την πλήρη επαναλειτουργία των υπαρχόντων παραγωγικών δυνατοτήτων και να εξασφαλίσει την αναγκαία απρόσκοπτη διεύρυνσή τους.
Είναι μονόδρομος για την ανθρώπινη κοινωνία και ολόκληρο τον πλανήτη. Οι κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν και πρέπει να το καταφέρουν υπάρχουν. Τις έχει εξασφαλίσει η ίδια η καπιταλιστική πραγματικότητα. Είναι η δυνατή εργατική τάξη που κινεί ολόκληρο τον παραγωγικό μηχανισμό και από την δουλειά της παράγεται το κάθε τι που χρειάζεται η κοινωνική ζωή. Είναι μόνο αυτή που μπορεί να συσπειρώσει μαζί της, στον σοσιαλιστικό προσανατολισμό, τους φτωχούς αγρότες, την νεολαία και όλους τους άλλους φτωχούς εκμεταλλευόμενους που βυθίζονται μέσα στην απελπισία της καπιταλιστικής αποσύνθεσης.
Το παγκόσμιο προλεταριάτο, εξοπλισμένο με τις ανεξίτηλες και πλούσιες αγωνιστικές εμπειρίες του, τις μεγάλες νίκες και ιστορικές επιτυχίες του, αλλά και τις μεγάλες και πολλές ήττες του, σε κάθε χώρα και διεθνώς, μπορεί να ηγηθεί στην αναγκαία σοσιαλιστική σωτηρία του ίδιου και ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αρκεί να καταφέρει να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις του, να οργανωθεί εθνικά και διεθνικά και συνειδητά να στρέψει τους αγώνες και την δύναμή του στην υλοποίηση αυτού του ιστορικού του ρόλου.
Η άγρια σημερινή πραγματικότητα της καπιταλιστικής αποσύνθεσης καλεί κάθε πρωτοπόρο αγωνιστή εργάτη, κάθε επαναστάτη νεολαίο, κάθε κομμουνιστή μαχητή, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σε αυτόν τον σκοπό, έχοντας ως οδηγό τον επαναστατικό μαρξισμό της εποχής μας, τον λενινικού μπολσεβικισμό, όπως συμπυκνώθηκε στα 4 πρώτα συνέδρια της Κομμουνιστικής (Τρίτης) Διεθνούς και τα ιδρυτικά ντοκουμέντα της 4ης Διεθνούς.

Μάης 2021
Χ.Σ.

Πηγή : Εργατική Δημοκρατία