Δυόμιση χρόνια μετά το νεοφιλελεύθερο έγκλημα στα Τέμπη, οι οικογένειες των 57 θυμάτων αλλά και όλοι οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι φτωχοί αναζητούν Δικαιοσύνη και Οξυγόνο. Τίποτα δεν έχει ξεχαστεί. Αντιθέτως, η κοινωνία μοιάζει με καζάνι που βράζει. Οι συνεχείς προκλήσεις της κυβέρνησης, ο διακαής πόθος της μαφίας τους για συγκάλυψη από την πρώτη κιόλας μέρα, τα απανωτά σκάνδαλα, ο ταξικός πόλεμος που έχουν κηρύξει με τα εργατοκτόνα νομοσχέδια, τους μισθούς πείνας, την ακρίβεια, τη φοροληστεία των εργαζομένων, ο σιωνιστικός πόλεμος του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ που υπερασπίζονται με λύσσα και, κυρίως, η προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» έχει δημιουργήσει βαθιά ρήγματα που δεν κλείνουν. Ολοένα φουσκώνουν κι είναι θέμα χρόνου – και πρωτίστως θέμα αγώνων – να μετατραπούν σε ένα ορμητικό ποτάμι που θα τιμωρήσει την κυβέρνηση και θα την διώξει.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια της συγκάλυψης και της κοροϊδίας κατά μέτωπο, οι συγγενείς των θυμάτων αντιστέκονται σθεναρά. Τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη και οι μηχανισμοί της έφτασαν τον Πάνο Ρούτσι σε σημείο να ξεκινήσει απεργία πείνας. Ο Πάνος δεν είναι ήρωας, δεν θέλει να τον προσφωνούν έτσι, όπως μας είπε. Είναι ένας πατέρας που είδε το παιδί του να πεθαίνει στο νεοφιλελεύθερο έγκλημα στα Τέμπη και ψάχνει δικαίωση για τον γιο του, Ντένις, για τα υπόλοιπα 56 θύματα και για όλους τους ανθρώπους στη χώρα που θα μπορούσαν να βρίσκονται μέσα στο τρένο, γιατί, όπως είπε «μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι αναλώσιμοι».
Αντιπροσωπεία της ΟΚΔΕ επισκέφτηκε στο Σύνταγμα τον απεργό πείνας Π. Ρούτσι, για μια συνέντευξη για την εφημερίδα Εργατική Πάλη. Ο ίδιος μας μίλησε για τα όσα τον ώθησαν να πάρει αυτή την απόφαση.
«Βρίσκομαι εδώ από τη Δευτέρα, έξω από τη βουλή στο Σύνταγμα, δίπλα από το άτυπο μνημείο των παιδιών μας, εκεί όπου είναι γραμμένα τα ονόματά τους. Το μόνο που ζητάω είναι να γίνει η εκταφή του Ντένις, να ξέρω από τι πέθανε το παιδί μου. Η δικαιοσύνη, έτσι όπως την έχουν φτιάξει, μου το αρνείται. Γιατί; Όλα μπαζώνονται από την πρώτη μέρα. Δεν πρόκειται να φύγω από εδώ αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημά μου, που είναι αίτημα και των υπόλοιπων συγγενών».
Να σημειωθεί πως το καθεστώς Μητσοτάκη βιαζόταν να κλείσει άρον άρον την υπόθεση των Τεμπών που έχει γίνει κτήμα όλων. Μέσα σε διάστημα μίας εβδομάδας(!) από όταν παρέλαβε τις 60.000 σελίδες της δικογραφίας, ο εισαγγελέας της υπόθεσης κατάφερε να βγάλει συμπέρασμα, το οποίο παρέδωσε μέσα σε 1.000 περίπου σελίδες! Η εισαγγελική πρόταση καταλήγει να μοιάζει με πρωθυπουργικό διάγγελμα: για όλα φταίει ο σταθμάρχης, δεν υπήρχε εύφλεκτο υλικό στην εμπορική αμαξοστοιχία, δεν υπάρχουν άλλες κατηγορίες πέρα από πλημμελήματα, οι υπουργοί Αχ. Καραμανλής και Χρ. Τριαντόπουλος μένουν προκλητικά στο απυρόβλητο και δεν τιμωρούνται. «Αφού ο εισαγγελέας μας λέει ότι δεν υπήρχε εύφλεκτο υλικό γιατί ο ανακριτής δεν ικανοποιεί το αίτημά μας για εκταφή και εξέταση της σορού του παιδιού μου; Τι κρύβουν;», διερωτάται ο Π. Ρούτσι.
Ενώ, μας είπε πως όλη η κοινωνία έχει καταλάβει την συγκάλυψη και τα παιχνίδια που παίζει η κυβέρνηση παρέα με την «τυφλή» δικαιοσύνη και την αστυνομία. «Εδώ δείτε, σε κάθε γωνία μας έχουν και αστυνομικούς. Να μας φυλάνε λες και έχουμε σκοτώσει άνθρωπο», είπε ενώ πρόσθεσε πως η αλληλεγγύη του κόσμου είναι τεράστια. «Από την πρώτη ημέρα έρχεται συνέχεια κόσμος, μου δίνει δύναμη να παλεύω για το παιδί μου. Αλλά νιώθω πως πρέπει τα νέα παιδιά να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους. Βγείτε έξω, στους δρόμους, πιέστε την κυβέρνηση να σταματήσει τη συγκάλυψη. Αν δεν ξεσηκωθεί όλη η κοινωνία, δεν θα αλλάξει τίποτα. Εσείς μπορείτε».
Στο πλευρό του, βρίσκεται ο Δημήτρης Οικονομόπουλος. Δεν είναι συγγενής, είναι ένας πατέρας, συνταξιούχος από το Αίγιο ο οποίος αποφάσισε να μπει στον κύκλο συμπαράστασης ως απεργός πείνας. Η συμμετοχή του δεν αποτελεί απλώς μια ατομική πράξη συμπαράστασης, αλλά σηματοδοτεί την αρχή ενός κοινωνικού ξεσηκωμού.
Μιλήσαμε και μαζί του, μας είπε ότι γνώρισε τον Πάνο και τους υπόλοιπους συγγενείς σε μια εκδήλωση στο Αίγιο. «Από εκεί και πέρα είχα πει ότι θα είμαι πάντα δίπλα τους, στον αγώνα τους. Όταν ο Πάνος ξεκίνησε απεργία πείνας επικοινώνησα μαζί του και την Τρίτη ήρθα στην Αθήνα να σταθώ στο πλευρό του αλλά και στο πλευρό όλων των γονέων για να δεχθεί η δικαιοσύνη το αίτημα εκταφής των παιδιών. Είναι ένα δικαίωμά τους, το οποίο η δικαιοσύνη αρνείται και η κυβέρνηση κρύβεται καλά πίσω από τη δικαιοσύνη. Το βλέπουμε χρόνια. Η εκάστοτε εξουσία παίρνει μέσα από τον κουβά έναν δικαστή και τον κάνει πρόεδρο του Αρείου Πάγου, τον κάνει εισαγγελέα και πάει λέγοντας. Τελικά τι γίνεται; Εγώ βλέπω ότι όλες οι εξουσίες είναι τόσο συνδεδεμένες μεταξύ τους. Ο κόσμος δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στους λειτουργούς της δικαιοσύνης, ούτε στην κυβέρνηση».
Και ο Δημήτρης τόνισε ότι η αλληλεγγύη του κόσμου είναι τεράστια και συγκινητική. «Έρχονται κάθε μέρα περίπου 2.000 κόσμου. Μας παίρνουν αγκαλιά, αλλά καταλαβαίνετε, είμαστε εξαντλημένοι. Τώρα είναι πρωί, αντέχω. Το μεσημέρι δεν ξέρω αν θα είμαι έτσι».
Στο πλευρό των δύο πατεράδων έχουν σταθεί μια ομάδα γιατρών, που τους κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις, ώστε να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα. Η συμμετοχή του Δημήτρη στην απεργία πείνας είναι ένα ηχηρό μήνυμα της κοινωνίας πως ο αγώνας για Οξυγόνο δεν είναι ατομική υπόθεση, αλλά συλλογική αξία, συνυφασμένη με την ανάγκη μας να ζήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια. Θέλουμε και τους δύο ζωντανούς στο πλευρό μας.
Η ΟΚΔΕ στέκεται αλληλέγγυα στους συγγενείς με όλες τις δυνάμεις της από την αρχή του εγκλήματος. Ευχαριστούμε τους δύο γονείς-απεργούς πείνας που μας μίλησαν παρά την εξάντλησή τους, και υποσχόμαστε πως η απαίτηση για Δικαιοσύνη και Οξυγόνο δε θα υποχωρήσει! Με αγώνα διαρκείας, απεργίες και διαδηλώσεις οφείλουμε «να πάμε μέχρι τέλους», όπως τόνισε ότι θα κάνει και ο Π. Ρούτσι, μέχρι την ήττα της κυβέρνησης και την πραγματική τιμωρία των ενόχων. Να διεκδικήσουμε να επιστρέψουν τα τρένα πίσω στο δημόσιο, να χτυπηθεί το μεγάλο «σκάνδαλο» της ιδιωτικοποίησης ακόμα και του αέρα που αναπνέουμε. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι που γέννησαν το έγκλημα των Τεμπών, όλα τα εγκλήματα και τις καταστροφές. Κρατάμε τα λόγια τους σαν πυξίδα για τους αγώνες, για να μπορέσουμε επιτέλους να ζήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου