Ας Κάνουμε Το Πρώτο Βήμα! /// Συλλογικό Κείμενο Οργανώσεων

 

Βα­δί­ζο­ντας μέσα στις δυ­σκο­λί­ες…

Ο ση­με­ρι­νός κό­σμος βρί­σκε­ται σε βαθιά πε­ρι­δί­νη­ση. Τα σύν­νε­φα του πο­λέ­μου σκε­πά­ζουν την Ου­κρα­νία, την Πα­λαι­στί­νη, το Ιράν, τη Συρία. Το κρά­τος - τρο­μο­κρά­της του Ισ­ρα­ήλ εντεί­νει την επι­χεί­ρη­ση γε­νο­κτο­νί­ας στη Γάζα, επι­χει­ρεί να επε­κτεί­νει τους εποι­κι­σμούς στη Δυ­τι­κή Όχθη, ενώ ταυ­τό­χρο­να οι επι­θέ­σεις του απέ­να­ντι σε άλλες χώρες συ­νε­χί­ζουν να τρο­φο­δο­τούν τον κίν­δυ­νο πο­λε­μι­κής ανά­φλε­ξης σε ολό­κλη­ρη τη Μέση Ανα­το­λή, με την άμεση υπο­στή­ρι­ξη του ευ­ρω­α­τλα­ντι­κού άξονα, αλλά και την εκ­κω­φα­ντι­κή απρα­ξία άλλων αντα­γω­νι­στι­κών “πόλων”. Σε αυτές τις στιγ­μές, η καρ­διά και ο αγώ­νας μας είναι με τον πα­λαι­στι­νια­κό λαό.  

 

Δη­μιουρ­γεί­ται ένας άγριος πο­λυ­πο­λι­κός κό­σμος επι­κίν­δυ­νων αντα­γω­νι­σμών, εμπο­ρι­κών και στρα­τιω­τι­κών πο­λέ­μων που γεννά με­γά­λους κιν­δύ­νους για τους λαούς και κάνει ακόμα πιο ανα­γκαίο ένα μα­ζι­κό ενω­τι­κό και ανε­ξάρ­τη­το, αντι­πο­λε­μι­κό-αντι­μπε­ρια­λι­στι­κό κί­νη­μα. Που θα στρέ­φε­ται, ιδιαί­τε­ρα στην καρ­διά του δυ­τι­κού κό­σμου, πρω­τί­στως ενά­ντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αλλά και μέσα στην ίδια μας τη χώρα, είναι ανα­γκαίο ένα κί­νη­μα που θα ανα­δεί­ξει τις ευ­θύ­νες και θα κα­ταγ­γεί­λει την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση για την εγκλη­μα­τι­κή συ­νε­νο­χή και συ­νερ­γα­σία με το Ισ­ρα­ήλ και για τα ευ­ρύ­τε­ρα μι­λι­τα­ρι­στι­κά φι­λο­πό­λε­μα σχέ­διά της, στο πλαί­σιο του ReArm Europe, το οποίο απο­τε­λεί πλέον μια άμεση απει­λή για τους λαούς της Ευ­ρώ­πης.

Η κλι­μα­τι­κή - πε­ρι­βαλ­λο­ντι­κή κρίση ανα­δει­κνύ­ει ότι ο κα­πι­τα­λι­σμός της επο­χής μας τρο­φο­δο­τεί­ται από την κα­τα­στρο­φή. Η έμ­φα­ση στην εξο­ρυ­κτι­κή στρα­τη­γι­κή που προ­α­νάγ­γει­λε η αντι­δρα­στι­κή κυ­βέρ­νη­ση του Τραμπ, όπως και η έντα­ξη της Αρ­κτι­κής στις αντα­γω­νι­στι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις των με­γά­λων δυ­νά­με­ων, δεί­χνουν την πλήρη αδια­φο­ρία για τους κιν­δύ­νους μιας κα­τα­στρο­φι­κής κλι­μα­τι­κής κα­τάρ­ρευ­σης. Την ίδια στιγ­μή, στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, για χάρη των πο­λε­μι­κών δα­πα­νών, πε­ριο­ρί­ζο­νται ακόμα και τα ημί­με­τρα της «πρά­σι­νης με­τά­βα­σης», την οποία κα­λού­νταν να πλη­ρώ­σουν οι λαοί. Χρεια­ζό­μα­στε επει­γό­ντως ένα μα­χη­τι­κό ρι­ζο­σπα­στι­κό οι­κο­λο­γι­κό κί­νη­μα, σε σύν­δε­ση με το ευ­ρύ­τε­ρο ερ­γα­τι­κό – λαϊκό κί­νη­μα και την προ­ο­πτι­κή μιας άλλης κοι­νω­νί­ας. Ένα κί­νη­μα ικανό να μπο­λιά­σει όλα τα κι­νή­μα­τα με μία ρι­ζο­σπα­στι­κή οι­κο­λο­γι­κή προ­γραμ­μα­τι­κή αντί­λη­ψη.  

Την ίδια στιγ­μή, η νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κή Δεξιά και η Ακρο­δε­ξιά διε­θνώς παίρ­νουν την πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων, χτυ­πούν τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και τις λαϊ­κές ελευ­θε­ρί­ες, δη­λη­τη­ριά­ζουν τις κοι­νω­νί­ες με το ρα­τσι­στι­κό, μι­σο­γυ­νι­κό και ομο­φο­βι­κό δη­λη­τή­ριό τους. 

Σε αυ­τούς τους και­ρούς, η πλευ­ρά μας, η ερ­γα­τι­κή τάξη, ο κό­σμος της ερ­γα­σί­ας συ­νο­λι­κά, αλλά και ιδιαί­τε­ρα, των νέων, των με­τα­να­στών και με­τα­να­στριών, των γυ­ναι­κών και των ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+ ατό­μων δέ­χε­ται μία πο­λύ­πλευ­ρη επί­θε­ση. Ο κα­πι­τα­λι­σμός της επο­χής μας βα­θαί­νει και σκλη­ραί­νει την ερ­γα­σια­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση, εντεί­νει κάθε μορφή κα­τα­πί­ε­σης, επι­χει­ρεί να ξε­θε­με­λιώ­σει ό,τι έχει μεί­νει ως κοι­νω­νι­κό  κε­κτη­μέ­νο και δι­καί­ω­μα για να κα­τα­φέ­ρει να ανορ­θώ­σει ξανά την κερ­δο­φο­ρία του. Αυτό είναι το πραγ­μα­τι­κό ΤΙΝΑ του κε­φα­λαί­ου που με­τα­φρά­ζε­ται στις πο­λι­τι­κές του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, της διαρ­κούς λι­τό­τη­τας και του μι­λι­τα­ρι­σμού.

Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα της χώρας ανα­δια­τάσ­σε­ται

Το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα στη χώρα μας βρί­σκε­ται σε τρο­χιά ανα­κα­τα­τά­ξε­ων σε όλο το πο­λι­τι­κό φάσμα. Και η αιτία είναι η αύ­ξη­ση της λαϊ­κής δυ­σα­ρέ­σκειας, πρώτα από όλα από την κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ και γε­νι­κά από την αστι­κή πο­λι­τι­κή, που οδη­γεί στη μεί­ω­ση της εμπι­στο­σύ­νης στα κυ­ρί­αρ­χα κόμ­μα­τα. Την ίδια πε­ρί­ο­δο, τα κυ­βερ­νη­τι­κά σκάν­δα­λα ξε­σπά­νε το ένα μετά το άλλο, με τε­λευ­ταίο τον ΟΠΕ­ΚΕ­ΠΕ. Σκάν­δα­λα που συν­δέ­ο­νται τόσο με διαρ­θρω­τι­κές λει­τουρ­γί­ες του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, όσο και με το αί­σθη­μα πα­ντο­δυ­να­μί­ας των «από πάνω».

Όλα αυτά συ­νο­δεύ­ο­νται από την ανα­ξιο­πι­στία της κα­θε­στω­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των θραυ­σμά­των του. Η προ­σπά­θεια ανα­νέ­ω­σης του χώρου με ένα μείγ­μα «δη­μο­κρα­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού» και τρα­μπι­κού «πα­τριω­τι­σμού», με δια­πι­στευ­τή­ρια από το με­γά­λο κε­φά­λαιο και την αμε­ρι­κα­νι­κή πρε­σβεία, δεν μπο­ρεί να έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα.

Η ήττα του 2015, η ανα­ξιο­πι­στία που έχει δη­μιουρ­γή­σει για το χώρο της Αρι­στε­ράς συ­νο­λι­κό­τε­ρα η δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η πρό­σφα­τη εκ­φυ­λι­στι­κή πο­ρεία του, δεν γεν­νούν  αυ­το­μά­τως δυ­να­τό­τη­τες για την ρι­ζο­σπα­στι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και κομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Αντί­θε­τα, μπο­ρεί να προ­κα­λούν συ­ναι­σθή­μα­τα απο­γο­ή­τευ­σης και πα­ραί­τη­σης από την πο­λι­τι­κή γε­νι­κά σε τμή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας, που οδη­γούν στην αποχή. Στο έδα­φος αυτό δια­μορ­φώ­νο­νται οι συν­θή­κες που ενι­σχύ­ουν νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κές και ακρο­δε­ξιές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις. 

Οι συν­θή­κες γεν­νούν δυ­να­τό­τη­τες, αλλά και την ανά­γκη να πάμε αλ­λιώς

Μέσα σε αυτό το τοπίο, όμως, γεν­νιού­νται και οι νέες δυ­να­τό­τη­τες για τη ρι­ζο­σπα­στι­κή, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και κομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Πριν λί­γους μήνες, ζή­σα­με μια γι­γα­ντιαία εκ­δή­λω­ση της κοι­νω­νι­κής οργής για το έγκλη­μα των Τε­μπών και την ατι­μω­ρη­σία των υψηλά ιστά­με­νων υπευ­θύ­νων. Την ίδια πε­ρί­ο­δο, διε­ξά­γο­νται σκλη­ροί αγώ­νες αντί­στα­σης στην εκ­παί­δευ­ση και τα πα­νε­πι­στή­μια. Εκ­δη­λώ­νε­ται ένα συ­γκι­νη­τι­κό κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς την Πα­λαι­στί­νη. Γυ­ναί­κες και ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+ άτομα υπε­ρα­σπί­ζο­νται μα­ζι­κά τα δι­καιώ­μα­τά τους και μα­χη­τι­κά κι­νή­μα­τα υπε­ρά­σπι­σης του πε­ρι­βάλ­λο­ντος δί­νουν κα­θη­με­ρι­νά αγώ­νες. Εμ­φα­νί­ζο­νται ερ­γα­τι­κοί αγώ­νες που ανα­ζη­τούν και κά­ποιες φορές, όπως στους ναυ­τερ­γά­τες πρό­σφα­τα, πε­τυ­χαί­νουν μι­κρές νίκες που μπο­ρούν να ανοί­ξουν το δρόμο για με­γά­λες κα­τα­κτή­σεις.

Γνω­ρί­ζου­με καλά ότι ακόμα απέ­χου­με ση­μα­ντι­κά από τις προ­κλή­σεις των και­ρών. Έχου­με ήδη μπει, όμως, σε μία νέα ιστο­ρι­κή φάση που μας ανα­γκά­ζει να ανα­στο­χα­στού­με τα ερ­γα­λεία, τα αι­τή­μα­τα, το πρό­γραμ­μα, τις μορ­φές πα­ρέμ­βα­σης και ορ­γά­νω­σης της Αρι­στε­ράς. Αφή­νο­ντας κατά μέρος τη με­γά­λη ήττα που βίωσε ο λαός στη χώρα μας δέκα χρό­νια πριν. Χωρίς όμως να την ξε­χνά­με, αφού δεν θα μπο­ρέ­σου­με να πάμε μα­κριά αν δεν μά­θου­με από αυτή, αν δεν ανα­με­τριό­μα­στε διαρ­κώς με τις προ­κλή­σεις και τα κα­θή­κο­ντα για να ξε­δια­λύ­νου­με πώς θα πάει αλ­λιώς τώρα για να νι­κή­σου­με. 

Για αυτό πι­στεύ­ου­με βαθιά ότι είναι ανα­γκαία μία νέα από­πει­ρα ανα­συ­γκρό­τη­σης μέσα στην ευ­ρύ­τε­ρη Αρι­στε­ρά και τα κι­νή­μα­τα. Είναι ανα­γκαία μία νέα, μα­ζι­κή ανα­τρε­πτι­κή Αρι­στε­ρά. Μια προ­σπά­θεια που φυ­σι­κά θα κρατά όσα υλικά του πα­ρελ­θό­ντος είναι  πο­λύ­τι­μα. Για να κοιτά, όμως, προς το μέλ­λον, δεν μπο­ρεί παρά να είναι νέα σε πε­ριε­χό­με­νο, πρό­γραμ­μα, μορ­φές και δομές.

Ξε­περ­νώ­ντας την ήττα και τα υλικά του πα­ρελ­θό­ντος

Στις απαι­τή­σεις των και­ρών δεν μπο­ρεί να δοθεί απά­ντη­ση από μία Αρι­στε­ρά που θα συμ­βι­βα­στεί και θα υπο­τα­χθεί και πάλι στους νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρους κα­πι­τα­λι­στι­κούς ιμπε­ρια­λι­στι­κούς «μο­νό­δρο­μους», στο ΝΑΤΟ και την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Που θα πε­ριο­ρί­ζε­ται στην κοι­νο­βου­λευ­τι­κή και θε­σμι­κή πα­ρέμ­βα­ση, χωρίς να έχει δι­δα­χτεί από την πρό­σφα­τη εμπει­ρία του 2015. Που αρ­νεί­ται την προ­ο­πτι­κή της ρήξης και της επα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής, πε­ριο­ρί­ζο­ντας τους στρα­τη­γι­κούς στό­χους της στη δια­χεί­ρι­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας στα πλαί­σια του συ­στή­μα­τος. Δεν μπο­ρεί να αντα­πο­κρι­θεί στις απαι­τή­σεις των και­ρών μια Αρι­στε­ρά απο­κομ­μέ­νη από την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα, που τα αντι­με­τω­πί­ζει απλά ως ψη­φο­φό­ρους. 

Δεν μπο­ρεί να είναι απά­ντη­ση ούτε μία Αρι­στε­ρά του απο­μο­νω­τι­σμού, της άρ­νη­σης ενω­τι­κών πρω­το­βου­λιών, της μό­νι­μης κα­ταγ­γε­λί­ας, της «επα­να­στα­τι­κής» φρα­σε­ο­λο­γί­ας με στόχο την κομ­μα­τι­κή συ­ντή­ρη­ση δυ­νά­με­ων. Που δεν εμπλέ­κε­ται ου­σια­στι­κά στην προ­σπά­θεια αλ­λα­γής του πο­λι­τι­κού συ­σχε­τι­σμού δυ­νά­με­ων και κα­τα­κτή­σε­ων σή­με­ρα και θέτει ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την κοινή δράση τε­χνη­τά τείχη δια­φω­νί­ας.  Οδη­γώ­ντας έτσι, ανε­ξάρ­τη­τα από προ­θέ­σεις, στην πα­ρε­μπό­δι­ση δυ­νη­τι­κά ανα­τρε­πτι­κών εξε­λί­ξε­ων στο απώ­τε­ρο μέλ­λον.  

Και φυ­σι­κά δεν μπο­ρεί να αντα­πο­κρι­θεί στις σύγ­χρο­νες προ­κλή­σεις μια Αρι­στε­ρά που υπα­να­χω­ρεί σε ζη­τή­μα­τα αρχών είτε αυτό αφορά την στή­ρι­ξη της ερ­γα­τι­κής τάξης είτε τον αγώνα για τα δι­καιώ­μα­τα και την αλ­λη­λεγ­γύη προς τις γυ­ναί­κες και τα ΛΟ­ΑΤ­ΚΙ+ άτομα, τη νε­ο­λαία, τους με­τα­νά­στες και με­τα­νά­στριες.  

Για μία πο­λι­τι­κή που ανα­ζη­τά νίκες και κα­τα­κτή­σεις για την ανα­τρο­πή

Η ενό­τη­τα είναι ανα­γκαία, όχι όμως ικανή προ­ϋ­πό­θε­ση από μόνη της. Χρειά­ζε­ται με­τα­σχη­μα­τι­σμός για να μην κα­τα­λή­ξου­με σε μία διαρ­κή ανα­κύ­κλω­ση «ητ­τη­μέ­νων υλι­κών» που αρ­νού­νται πει­σμα­τι­κά να αλ­λά­ξουν και βαλ­τώ­νουν διαρ­κώς ανα­μα­σώ­ντας τα­κτι­κές ευ­κο­λί­ες. Χρειά­ζε­ται ρι­ζι­κή ανα­σύν­θε­ση και ανα­συ­γκρό­τη­ση κοι­νω­νι­κών χώρων, κι­νη­μά­των και συλ­λο­γι­κο­τή­των, για να οι­κο­δο­μη­θεί ξανά μέσα στο κί­νη­μα ένα ισχυ­ρό και μα­ζι­κό μπλοκ της ρήξης. Χρειά­ζε­ται οι­κο­δό­μη­ση προ­γραμ­μα­τι­κών όρων και συ­γκλί­σε­ων σε ανοι­κτές πλα­τιές συ­νε­λεύ­σεις, με συμ­μέ­το­χους αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες με γνώση από κάθε πεδίο, με ου­σια­στι­κή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση με όλο το εμπλε­κό­με­νο δυ­να­μι­κό. 

Είναι ανα­γκαία μια αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή που θα διεκ­δι­κεί άμεσα, εδώ και τώρα, νίκες και υλι­κές κα­τα­κτή­σεις, που λει­τουρ­γούν και πα­ρα­δειγ­μα­τι­κά. Που θα επι­διώ­κει την ανα­συ­γκρό­τη­ση του ερ­γα­τι­κού - λαϊ­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς. Που θα πα­ρα­μέ­νει ανυ­πο­χώ­ρη­τη στη στρα­τη­γι­κή της σο­σια­λι­στι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας. Θε­ω­ρού­με όλα αυτά κρί­σι­μες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για το χτί­σι­μο ενός πο­λι­τι­κού φορέα της ανα­τρε­πτι­κής Αρι­στε­ράς που να μπο­ρέ­σει να απο­κτή­σει στα­δια­κά μα­ζι­κή απή­χη­ση.

Από αυτή τη σκο­πιά, δεν αρ­κούν οι συ­νή­θεις κι­νή­σεις και προ­σπά­θειες ενό­τη­τας μόνο στο εκλο­γι­κό πεδίο ή απο­κλει­στι­κά από τα πάνω, χωρίς ου­σια­στι­κή κι­νη­μα­τι­κή και προ­γραμ­μα­τι­κή ανα­βά­πτι­ση. Μας δια­περ­νά από κοι­νού αυτή η πε­ποί­θη­ση και για αυτό οι συλ­λο­γι­κό­τη­τές μας είναι ξε­κά­θα­ρα προ­σα­να­το­λι­σμέ­νες σε αυτή την ανα­ζή­τη­ση. 

Αυτή η πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση απαι­τεί ιε­ραρ­χή­σεις, επι­λο­γές και ενό­τη­τα όλων των δια­θέ­σι­μων δυ­νά­με­ων. Πρώτα από όλα στο επί­πε­δο του κι­νή­μα­τος, με την προ­σπά­θεια για την κοινή δράση όλης της μα­χό­με­νης Αρι­στε­ράς. Ακρι­βώς επει­δή το βάθος της αντι­λαϊ­κής επί­θε­σης δεν χωρά πο­λυ­τέ­λειες για «εμ­φύ­λιες δια­μά­χες» μέσα στο κί­νη­μα και την Αρι­στε­ρά. Δια­τη­ρού­με τις από­ψεις και την κρι­τι­κή μας σε άλλες δυ­νά­μεις, πι­στεύ­ο­ντας ότι ο ανοι­χτός διά­λο­γος και η συ­ντρο­φι­κή δια­πά­λη από­ψε­ων είναι ανα­γκαία. Πάντα μέσα, όμως, στην κοινή αγω­νι­στι­κή συ­νερ­γα­σία και δράση ενά­ντια στους κύ­ριους αντι­πά­λους, την κυ­βέρ­νη­ση και το κρά­τος, την αστι­κή πο­λι­τι­κή και το κε­φά­λαιο. 

Χρειά­ζε­ται να δο­κι­μά­σου­με τολ­μη­ρά νέους ενω­τι­κούς δρό­μους για νι­κη­φό­ρους αγώ­νες, στη­ριγ­μέ­νοι μα­χη­τι­κά στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, τους συλ­λό­γους και σε όλες τις αγω­νι­στι­κές κοι­νω­νι­κές μορ­φές ορ­γά­νω­σης. Αγω­νι­ζό­με­νοι, πρώτα από όλα, για συν­δι­κά­τα αγω­νι­στι­κά και τα­ξι­κά, μα­χό­με­να κι ενω­τι­κά, στα χέρια των ίδιων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ενά­ντια στον εται­ρι­κό, ερ­γο­δο­τι­κό και κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό. Οι­κο­δο­μώ­ντας συ­ντρο­φι­κή κουλ­τού­ρα στα κι­νή­μα­τα, με την πα­ρέμ­βα­σή μας να απο­σκο­πεί στην ενί­σχυ­σή τους, μα­κριά από λο­γι­κές κα­πε­λώ­μα­τος και εν­δο­α­ρι­στε­ρών αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων σε βάρος τους.

Για μία ενω­τι­κή και ανα­τρε­πτι­κή Αρι­στε­ρά 

Μέσα σε μία τέ­τοια πο­ρεία αγώνα και διεκ­δί­κη­σης θα υπη­ρε­τη­θεί απο­τε­λε­σμα­τι­κά και η φα­νε­ρή ανά­γκη για μία νέα ανα­τρε­πτι­κή Αρι­στε­ρά που θα έχει απο­τι­μή­σει δη­μιουρ­γι­κά τα θε­τι­κά στοι­χεία, αλλά κυ­ρί­ως τα όρια των ση­με­ρι­νών σχη­μα­τι­σμών της ρι­ζο­σπα­στι­κής, κομ­μου­νι­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Για να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η συ­σπεί­ρω­ση της ενω­τι­κής και ανα­τρε­πτι­κής Αρι­στε­ράς πάνω σε ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα που διεκ­δι­κεί κα­τα­κτή­σεις σε όλα τα άμεσα ερ­γα­τι­κά - λαϊκά προ­βλή­μα­τα, συν­δέ­ο­ντας τις ση­με­ρι­νές μάχες με την προ­ο­πτι­κή ευ­ρύ­τε­ρων ανα­τρο­πών. Συ­γκρο­τώ­ντας έτσι το «μπλοκ των δυ­νά­με­ων της ρήξης» και τε­λι­κά της ανα­τρο­πής του ίδιου του συ­στή­μα­τος.  

Με επί­γνω­ση ότι η προ­ώ­θη­ση του περνά από την σύ­γκρου­ση με την εγ­χώ­ρια άρ­χου­σα τάξη, με τα πο­λι­τι­κά και επι­κοι­νω­νια­κά στη­ρίγ­μα­τά της. Γνω­ρί­ζο­ντας πλέον και από την εμπει­ρία του 2015, ότι είναι ανα­γκαία μια κα­τεύ­θυν­ση για απει­θαρ­χία, ρήξη και έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Από ερ­γα­τι­κή - λαϊκή σκο­πιά και με διε­θνι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση. Γνω­ρί­ζο­ντας, επί­σης, ότι η κα­τεύ­θυν­ση αυτή χρειά­ζε­ται να τί­θε­ται στα κι­νή­μα­τα για να κα­τα­κτη­θεί από την ίδια την εμπει­ρία του αγώνα τους και όχι ως δια­χω­ρι­στι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για την ακύ­ρω­ση της κοι­νής δρά­σης εντός τους.

Χρειά­ζε­ται μια Αρι­στε­ρά με πρό­γραμ­μα για την πα­ρέμ­βα­ση σε όλες τις κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές μάχες. Για την ενω­τι­κή συ­γκρό­τη­ση όσων δυ­νά­με­ων κα­τα­νο­ούν βα­θύ­τε­ρα την ανά­γκη μίας αλ­λα­γής πο­ρεί­ας στην Αρι­στε­ρά και της οι­κο­δό­μη­σης σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Με σα­φείς δε­σμεύ­σεις στην πράξη για κοινή πα­ρέμ­βα­ση σε όλα τα πεδία, αλλά και ανοι­χτό διά­λο­γο για τα με­γά­λα στρα­τη­γι­κά ζη­τή­μα­τα.

Το πρώτο βήμα σε έναν μακρύ δρόμο

Αυτή η ανά­γκη μας ωθεί στην ανα­ζή­τη­ση, μέσα από συ­γκε­κρι­μέ­να βή­μα­τα, μιας ενω­τι­κής πο­λι­τι­κής κί­νη­σης της ανα­τρε­πτι­κής Αρι­στε­ράς. Με δη­μό­σιες και ανοι­χτές δια­δι­κα­σί­ες συ­γκρό­τη­σης, ενό­τη­τας, ανα­σύν­θε­σης, των ορ­γα­νώ­σε­ων και συλ­λο­γι­κο­τή­των, μαζί με τους αγω­νι­στές και τις αγω­νί­στριες που εν­δια­φέ­ρο­νται για κάτι τέ­τοιο. Κά­νο­ντας συμ­μέ­το­χο ολο­έ­να και ευ­ρύ­τε­ρο κόσμο των κι­νη­μά­των και των αντι­στά­σε­ων. Με εσω­τε­ρι­κή δη­μο­κρα­τία και δια­δι­κα­σί­ες βάσης για την εμπλο­κή όλου του δυ­να­μι­κού που ανα­ζη­τά μία τέ­τοια αλ­λα­γή πο­ρεί­ας στην ανα­τρε­πτι­κή Αρι­στε­ρά. Με μια φυ­σιο­γνω­μία που θα συν­δέ­ε­ται ιδιαί­τε­ρα με τη σύγ­χρο­νη ερ­γα­τι­κή τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα και τους με­τα­νά­στες/τριες, ως τμήμα της τάξης. Αλλά και με όλο τον κόσμο που υφί­στα­ται τις πολ­λα­πλές κα­τα­πιέ­σεις. Αξιο­ποιώ­ντας τα σύγ­χρο­να μέσα και μορ­φές επι­κοι­νω­νί­ας, την αντί­στοι­χη αι­σθη­τι­κή, ενταγ­μέ­να στις συλ­λο­γι­κές κα­τευ­θύν­σεις.

Πι­στεύ­ου­με βαθιά ότι είναι ανα­γκαία και επί­και­ρη μια τέ­τοια προ­σπά­θεια ανα­συ­γκρό­τη­σης με προ­γραμ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση, κοι­νω­νι­κή και κι­νη­μα­τι­κή δράση. Με εσω­τε­ρι­κή δη­μο­κρα­τία, με την ανα­γκαία ισο­τι­μία, με την συ­νει­σφο­ρά των ορ­γα­νω­μέ­νων δυ­νά­με­ων, με ου­σια­στι­κό λόγο και ρόλο στους ανέ­ντα­χτους αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες. Με συλ­λο­γι­κή δη­μό­σια εκ­προ­σώ­πη­ση, συ­ντο­νι­στι­κά όρ­γα­να, μορ­φές και τρό­πους λει­τουρ­γί­ας. 

Για τη συ­γκρό­τη­ση ενός δια­κρι­τού πόλου στην ευ­ρύ­τε­ρη και δύ­σκο­λη προ­σπά­θεια για μία μα­ζι­κή αρι­στε­ρή ανα­τρε­πτι­κή πο­λι­τι­κή έκ­φρα­ση με πλα­τιά κοι­νω­νι­κή απεύ­θυν­ση σε όλη τη χώρα. Είναι ανά­γκη να υπερ­βού­με τη ση­με­ρι­νή κρι­σια­κή κα­τά­στα­ση με τη συ­σπεί­ρω­ση όσων δυ­νά­με­ων μπο­ρούν και θέ­λουν να κι­νη­θούν σε μία τέ­τοια πο­ρεία. 

Ιε­ραρ­χού­με ψηλά αυτή την ανά­γκη και θα δώ­σου­με όλες τις δυ­νά­μεις μας για αυτό. Ξέ­ρου­με ότι τί­πο­τα από αυτά δεν είναι εύ­κο­λο. Η Αρι­στε­ρά, όμως, που τί­μη­σε την προ­ο­πτι­κή της ποτέ δεν ήταν για τα εύ­κο­λα, ήταν πάντα για τα ανα­γκαία. 

Σε αυτή την ανά­γκη θα προ­σπα­θή­σου­με να αντα­πο­κρι­θού­με.  

Ανα­μέ­τρη­ση – Ορ­γά­νω­ση για μία νέα κομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά

Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Πο­λι­τι­κή Ομάδα

Διε­θνι­στι­κή Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Με­τά­βα­ση – Ορ­γά­νω­ση για την κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή

Ξε­κί­νη­μα – Σο­σια­λι­στι­κή Διε­θνι­στι­κή Ορ­γά­νω­ση

Βαδίζοντας μέσα στις δυσκολίες…

Ο σημερινός κόσμος βρίσκεται σε βαθιά περιδίνηση. Τα σύννεφα του πολέμου σκεπάζουν την Ουκρανία, την Παλαιστίνη, το Ιράν, τη Συρία. Το κράτος - τρομοκράτης του Ισραήλ εντείνει την επιχείρηση γενοκτονίας στη Γάζα, επιχειρεί να επεκτείνει τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, ενώ ταυτόχρονα οι επιθέσεις του απέναντι σε άλλες χώρες συνεχίζουν να τροφοδοτούν τον κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, με την άμεση υποστήριξη του ευρωατλαντικού άξονα, αλλά και την εκκωφαντική απραξία άλλων ανταγωνιστικών “πόλων”. Σε αυτές τις στιγμές, η καρδιά και ο αγώνας μας είναι με τον παλαιστινιακό λαό.  

Δημιουργείται ένας άγριος πολυπολικός κόσμος επικίνδυνων ανταγωνισμών, εμπορικών και στρατιωτικών πολέμων που γεννά μεγάλους κινδύνους για τους λαούς και κάνει ακόμα πιο αναγκαίο ένα μαζικό ενωτικό και ανεξάρτητο, αντιπολεμικό-αντιμπεριαλιστικό κίνημα. Που θα στρέφεται, ιδιαίτερα στην καρδιά του δυτικού κόσμου, πρωτίστως ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αλλά και μέσα στην ίδια μας τη χώρα, είναι αναγκαίο ένα κίνημα που θα αναδείξει τις ευθύνες και θα καταγγείλει την ελληνική κυβέρνηση για την εγκληματική συνενοχή και συνεργασία με το Ισραήλ και για τα ευρύτερα μιλιταριστικά φιλοπόλεμα σχέδιά της, στο πλαίσιο του ReArm Europe, το οποίο αποτελεί πλέον μια άμεση απειλή για τους λαούς της Ευρώπης.

Η κλιματική - περιβαλλοντική κρίση αναδεικνύει ότι ο καπιταλισμός της εποχής μας τροφοδοτείται από την καταστροφή. Η έμφαση στην εξορυκτική στρατηγική που προανάγγειλε η αντιδραστική κυβέρνηση του Τραμπ, όπως και η ένταξη της Αρκτικής στις ανταγωνιστικές διαπραγματεύσεις των μεγάλων δυνάμεων, δείχνουν την πλήρη αδιαφορία για τους κινδύνους μιας καταστροφικής κλιματικής κατάρρευσης. Την ίδια στιγμή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για χάρη των πολεμικών δαπανών, περιορίζονται ακόμα και τα ημίμετρα της «πράσινης μετάβασης», την οποία καλούνταν να πληρώσουν οι λαοί. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα μαχητικό ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα, σε σύνδεση με το ευρύτερο εργατικό – λαϊκό κίνημα και την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας. Ένα κίνημα ικανό να μπολιάσει όλα τα κινήματα με μία ριζοσπαστική οικολογική προγραμματική αντίληψη.  

Την ίδια στιγμή, η νεοσυντηρητική Δεξιά και η Ακροδεξιά διεθνώς παίρνουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, χτυπούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, δηλητηριάζουν τις κοινωνίες με το ρατσιστικό, μισογυνικό και ομοφοβικό δηλητήριό τους. 

Σε αυτούς τους καιρούς, η πλευρά μας, η εργατική τάξη, ο κόσμος της εργασίας συνολικά, αλλά και ιδιαίτερα, των νέων, των μεταναστών και μεταναστριών, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων δέχεται μία πολύπλευρη επίθεση. Ο καπιταλισμός της εποχής μας βαθαίνει και σκληραίνει την εργασιακή εκμετάλλευση, εντείνει κάθε μορφή καταπίεσης, επιχειρεί να ξεθεμελιώσει ό,τι έχει μείνει ως κοινωνικό  κεκτημένο και δικαίωμα για να καταφέρει να ανορθώσει ξανά την κερδοφορία του. Αυτό είναι το πραγματικό ΤΙΝΑ του κεφαλαίου που μεταφράζεται στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, της διαρκούς λιτότητας και του μιλιταρισμού.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας αναδιατάσσεται

Το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας βρίσκεται σε τροχιά ανακατατάξεων σε όλο το πολιτικό φάσμα. Και η αιτία είναι η αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας, πρώτα από όλα από την κυβέρνηση της ΝΔ και γενικά από την αστική πολιτική, που οδηγεί στη μείωση της εμπιστοσύνης στα κυρίαρχα κόμματα. Την ίδια περίοδο, τα κυβερνητικά σκάνδαλα ξεσπάνε το ένα μετά το άλλο, με τελευταίο τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Σκάνδαλα που συνδέονται τόσο με διαρθρωτικές λειτουργίες του ελληνικού καπιταλισμού, όσο και με το αίσθημα παντοδυναμίας των «από πάνω».

Όλα αυτά συνοδεύονται από την αναξιοπιστία της καθεστωτικής αντιπολίτευσης, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και των θραυσμάτων του. Η προσπάθεια ανανέωσης του χώρου με ένα μείγμα «δημοκρατικού καπιταλισμού» και τραμπικού «πατριωτισμού», με διαπιστευτήρια από το μεγάλο κεφάλαιο και την αμερικανική πρεσβεία, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα.

Η ήττα του 2015, η αναξιοπιστία που έχει δημιουργήσει για το χώρο της Αριστεράς συνολικότερα η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η πρόσφατη εκφυλιστική πορεία του, δεν γεννούν  αυτομάτως δυνατότητες για την ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά. Αντίθετα, μπορεί να προκαλούν συναισθήματα απογοήτευσης και παραίτησης από την πολιτική γενικά σε τμήματα της κοινωνίας, που οδηγούν στην αποχή. Στο έδαφος αυτό διαμορφώνονται οι συνθήκες που ενισχύουν νεοσυντηρητικές και ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις. 

Οι συνθήκες γεννούν δυνατότητες, αλλά και την ανάγκη να πάμε αλλιώς

Μέσα σε αυτό το τοπίο, όμως, γεννιούνται και οι νέες δυνατότητες για τη ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά. Πριν λίγους μήνες, ζήσαμε μια γιγαντιαία εκδήλωση της κοινωνικής οργής για το έγκλημα των Τεμπών και την ατιμωρησία των υψηλά ιστάμενων υπευθύνων. Την ίδια περίοδο, διεξάγονται σκληροί αγώνες αντίστασης στην εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια. Εκδηλώνεται ένα συγκινητικό κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη. Γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα υπερασπίζονται μαζικά τα δικαιώματά τους και μαχητικά κινήματα υπεράσπισης του περιβάλλοντος δίνουν καθημερινά αγώνες. Εμφανίζονται εργατικοί αγώνες που αναζητούν και κάποιες φορές, όπως στους ναυτεργάτες πρόσφατα, πετυχαίνουν μικρές νίκες που μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για μεγάλες κατακτήσεις.

Γνωρίζουμε καλά ότι ακόμα απέχουμε σημαντικά από τις προκλήσεις των καιρών. Έχουμε ήδη μπει, όμως, σε μία νέα ιστορική φάση που μας αναγκάζει να αναστοχαστούμε τα εργαλεία, τα αιτήματα, το πρόγραμμα, τις μορφές παρέμβασης και οργάνωσης της Αριστεράς. Αφήνοντας κατά μέρος τη μεγάλη ήττα που βίωσε ο λαός στη χώρα μας δέκα χρόνια πριν. Χωρίς όμως να την ξεχνάμε, αφού δεν θα μπορέσουμε να πάμε μακριά αν δεν μάθουμε από αυτή, αν δεν αναμετριόμαστε διαρκώς με τις προκλήσεις και τα καθήκοντα για να ξεδιαλύνουμε πώς θα πάει αλλιώς τώρα για να νικήσουμε. 

Για αυτό πιστεύουμε βαθιά ότι είναι αναγκαία μία νέα απόπειρα ανασυγκρότησης μέσα στην ευρύτερη Αριστερά και τα κινήματα. Είναι αναγκαία μία νέα, μαζική ανατρεπτική Αριστερά. Μια προσπάθεια που φυσικά θα κρατά όσα υλικά του παρελθόντος είναι  πολύτιμα. Για να κοιτά, όμως, προς το μέλλον, δεν μπορεί παρά να είναι νέα σε περιεχόμενο, πρόγραμμα, μορφές και δομές.

Ξεπερνώντας την ήττα και τα υλικά του παρελθόντος

Στις απαιτήσεις των καιρών δεν μπορεί να δοθεί απάντηση από μία Αριστερά που θα συμβιβαστεί και θα υποταχθεί και πάλι στους νεοφιλελεύθερους καπιταλιστικούς ιμπεριαλιστικούς «μονόδρομους», στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Που θα περιορίζεται στην κοινοβουλευτική και θεσμική παρέμβαση, χωρίς να έχει διδαχτεί από την πρόσφατη εμπειρία του 2015. Που αρνείται την προοπτική της ρήξης και της επαναστατικής ανατροπής, περιορίζοντας τους στρατηγικούς στόχους της στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας στα πλαίσια του συστήματος. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών μια Αριστερά αποκομμένη από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που τα αντιμετωπίζει απλά ως ψηφοφόρους. 

Δεν μπορεί να είναι απάντηση ούτε μία Αριστερά του απομονωτισμού, της άρνησης ενωτικών πρωτοβουλιών, της μόνιμης καταγγελίας, της «επαναστατικής» φρασεολογίας με στόχο την κομματική συντήρηση δυνάμεων. Που δεν εμπλέκεται ουσιαστικά στην προσπάθεια αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων και κατακτήσεων σήμερα και θέτει ως προϋπόθεση για την κοινή δράση τεχνητά τείχη διαφωνίας.  Οδηγώντας έτσι, ανεξάρτητα από προθέσεις, στην παρεμπόδιση δυνητικά ανατρεπτικών εξελίξεων στο απώτερο μέλλον.  

Και φυσικά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις μια Αριστερά που υπαναχωρεί σε ζητήματα αρχών είτε αυτό αφορά την στήριξη της εργατικής τάξης είτε τον αγώνα για τα δικαιώματα και την αλληλεγγύη προς τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, τη νεολαία, τους μετανάστες και μετανάστριες.  

Για μία πολιτική που αναζητά νίκες και κατακτήσεις για την ανατροπή

Η ενότητα είναι αναγκαία, όχι όμως ικανή προϋπόθεση από μόνη της. Χρειάζεται μετασχηματισμός για να μην καταλήξουμε σε μία διαρκή ανακύκλωση «ηττημένων υλικών» που αρνούνται πεισματικά να αλλάξουν και βαλτώνουν διαρκώς αναμασώντας τακτικές ευκολίες. Χρειάζεται ριζική ανασύνθεση και ανασυγκρότηση κοινωνικών χώρων, κινημάτων και συλλογικοτήτων, για να οικοδομηθεί ξανά μέσα στο κίνημα ένα ισχυρό και μαζικό μπλοκ της ρήξης. Χρειάζεται οικοδόμηση προγραμματικών όρων και συγκλίσεων σε ανοικτές πλατιές συνελεύσεις, με συμμέτοχους αγωνιστές και αγωνίστριες με γνώση από κάθε πεδίο, με ουσιαστική πολιτική συζήτηση με όλο το εμπλεκόμενο δυναμικό. 

Είναι αναγκαία μια αριστερή πολιτική που θα διεκδικεί άμεσα, εδώ και τώρα, νίκες και υλικές κατακτήσεις, που λειτουργούν και παραδειγματικά. Που θα επιδιώκει την ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς. Που θα παραμένει ανυποχώρητη στη στρατηγική της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Θεωρούμε όλα αυτά κρίσιμες προϋποθέσεις για το χτίσιμο ενός πολιτικού φορέα της ανατρεπτικής Αριστεράς που να μπορέσει να αποκτήσει σταδιακά μαζική απήχηση.

Από αυτή τη σκοπιά, δεν αρκούν οι συνήθεις κινήσεις και προσπάθειες ενότητας μόνο στο εκλογικό πεδίο ή αποκλειστικά από τα πάνω, χωρίς ουσιαστική κινηματική και προγραμματική αναβάπτιση. Μας διαπερνά από κοινού αυτή η πεποίθηση και για αυτό οι συλλογικότητές μας είναι ξεκάθαρα προσανατολισμένες σε αυτή την αναζήτηση. 

Αυτή η πολιτική κατεύθυνση απαιτεί ιεραρχήσεις, επιλογές και ενότητα όλων των διαθέσιμων δυνάμεων. Πρώτα από όλα στο επίπεδο του κινήματος, με την προσπάθεια για την κοινή δράση όλης της μαχόμενης Αριστεράς. Ακριβώς επειδή το βάθος της αντιλαϊκής επίθεσης δεν χωρά πολυτέλειες για «εμφύλιες διαμάχες» μέσα στο κίνημα και την Αριστερά. Διατηρούμε τις απόψεις και την κριτική μας σε άλλες δυνάμεις, πιστεύοντας ότι ο ανοιχτός διάλογος και η συντροφική διαπάλη απόψεων είναι αναγκαία. Πάντα μέσα, όμως, στην κοινή αγωνιστική συνεργασία και δράση ενάντια στους κύριους αντιπάλους, την κυβέρνηση και το κράτος, την αστική πολιτική και το κεφάλαιο. 

Χρειάζεται να δοκιμάσουμε τολμηρά νέους ενωτικούς δρόμους για νικηφόρους αγώνες, στηριγμένοι μαχητικά στο μαζικό κίνημα, τους συλλόγους και σε όλες τις αγωνιστικές κοινωνικές μορφές οργάνωσης. Αγωνιζόμενοι, πρώτα από όλα, για συνδικάτα αγωνιστικά και ταξικά, μαχόμενα κι ενωτικά, στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, ενάντια στον εταιρικό, εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Οικοδομώντας συντροφική κουλτούρα στα κινήματα, με την παρέμβασή μας να αποσκοπεί στην ενίσχυσή τους, μακριά από λογικές καπελώματος και ενδοαριστερών αντιπαραθέσεων σε βάρος τους.

Για μία ενωτική και ανατρεπτική Αριστερά 

Μέσα σε μία τέτοια πορεία αγώνα και διεκδίκησης θα υπηρετηθεί αποτελεσματικά και η φανερή ανάγκη για μία νέα ανατρεπτική Αριστερά που θα έχει αποτιμήσει δημιουργικά τα θετικά στοιχεία, αλλά κυρίως τα όρια των σημερινών σχηματισμών της ριζοσπαστικής, κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Για να γίνει πραγματικότητα η συσπείρωση της ενωτικής και ανατρεπτικής Αριστεράς πάνω σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα που διεκδικεί κατακτήσεις σε όλα τα άμεσα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, συνδέοντας τις σημερινές μάχες με την προοπτική ευρύτερων ανατροπών. Συγκροτώντας έτσι το «μπλοκ των δυνάμεων της ρήξης» και τελικά της ανατροπής του ίδιου του συστήματος.  

Με επίγνωση ότι η προώθηση του περνά από την σύγκρουση με την εγχώρια άρχουσα τάξη, με τα πολιτικά και επικοινωνιακά στηρίγματά της. Γνωρίζοντας πλέον και από την εμπειρία του 2015, ότι είναι αναγκαία μια κατεύθυνση για απειθαρχία, ρήξη και έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Από εργατική - λαϊκή σκοπιά και με διεθνιστική κατεύθυνση. Γνωρίζοντας, επίσης, ότι η κατεύθυνση αυτή χρειάζεται να τίθεται στα κινήματα για να κατακτηθεί από την ίδια την εμπειρία του αγώνα τους και όχι ως διαχωριστική προϋπόθεση για την ακύρωση της κοινής δράσης εντός τους.

Χρειάζεται μια Αριστερά με πρόγραμμα για την παρέμβαση σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές μάχες. Για την ενωτική συγκρότηση όσων δυνάμεων κατανοούν βαθύτερα την ανάγκη μίας αλλαγής πορείας στην Αριστερά και της οικοδόμησης σε αυτή την κατεύθυνση. Με σαφείς δεσμεύσεις στην πράξη για κοινή παρέμβαση σε όλα τα πεδία, αλλά και ανοιχτό διάλογο για τα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα.

Το πρώτο βήμα σε έναν μακρύ δρόμο

Αυτή η ανάγκη μας ωθεί στην αναζήτηση, μέσα από συγκεκριμένα βήματα, μιας ενωτικής πολιτικής κίνησης της ανατρεπτικής Αριστεράς. Με δημόσιες και ανοιχτές διαδικασίες συγκρότησης, ενότητας, ανασύνθεσης, των οργανώσεων και συλλογικοτήτων, μαζί με τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Κάνοντας συμμέτοχο ολοένα και ευρύτερο κόσμο των κινημάτων και των αντιστάσεων. Με εσωτερική δημοκρατία και διαδικασίες βάσης για την εμπλοκή όλου του δυναμικού που αναζητά μία τέτοια αλλαγή πορείας στην ανατρεπτική Αριστερά. Με μια φυσιογνωμία που θα συνδέεται ιδιαίτερα με τη σύγχρονη εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τους μετανάστες/τριες, ως τμήμα της τάξης. Αλλά και με όλο τον κόσμο που υφίσταται τις πολλαπλές καταπιέσεις. Αξιοποιώντας τα σύγχρονα μέσα και μορφές επικοινωνίας, την αντίστοιχη αισθητική, ενταγμένα στις συλλογικές κατευθύνσεις.

Πιστεύουμε βαθιά ότι είναι αναγκαία και επίκαιρη μια τέτοια προσπάθεια ανασυγκρότησης με προγραμματική συζήτηση, κοινωνική και κινηματική δράση. Με εσωτερική δημοκρατία, με την αναγκαία ισοτιμία, με την συνεισφορά των οργανωμένων δυνάμεων, με ουσιαστικό λόγο και ρόλο στους ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες. Με συλλογική δημόσια εκπροσώπηση, συντονιστικά όργανα, μορφές και τρόπους λειτουργίας. 

Για τη συγκρότηση ενός διακριτού πόλου στην ευρύτερη και δύσκολη προσπάθεια για μία μαζική αριστερή ανατρεπτική πολιτική έκφραση με πλατιά κοινωνική απεύθυνση σε όλη τη χώρα. Είναι ανάγκη να υπερβούμε τη σημερινή κρισιακή κατάσταση με τη συσπείρωση όσων δυνάμεων μπορούν και θέλουν να κινηθούν σε μία τέτοια πορεία. 

Ιεραρχούμε ψηλά αυτή την ανάγκη και θα δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας για αυτό. Ξέρουμε ότι τίποτα από αυτά δεν είναι εύκολο. Η Αριστερά, όμως, που τίμησε την προοπτική της ποτέ δεν ήταν για τα εύκολα, ήταν πάντα για τα αναγκαία. 

Σε αυτή την ανάγκη θα προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε.  

Αναμέτρηση – Οργάνωση για μία νέα κομμουνιστική Αριστερά

Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα

Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

Μετάβαση – Οργάνωση για την κομμουνιστική προοπτική

Ξεκίνημα – Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση

Βαδίζοντας μέσα στις δυσκολίες…

Ο σημερινός κόσμος βρίσκεται σε βαθιά περιδίνηση. Τα σύννεφα του πολέμου σκεπάζουν την Ουκρανία, την Παλαιστίνη, το Ιράν, τη Συρία. Το κράτος - τρομοκράτης του Ισραήλ εντείνει την επιχείρηση γενοκτονίας στη Γάζα, επιχειρεί να επεκτείνει τους εποικισμούς στη Δυτική Όχθη, ενώ ταυτόχρονα οι επιθέσεις του απέναντι σε άλλες χώρες συνεχίζουν να τροφοδοτούν τον κίνδυνο πολεμικής ανάφλεξης σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, με την άμεση υποστήριξη του ευρωατλαντικού άξονα, αλλά και την εκκωφαντική απραξία άλλων ανταγωνιστικών “πόλων”. Σε αυτές τις στιγμές, η καρδιά και ο αγώνας μας είναι με τον παλαιστινιακό λαό.  

Δημιουργείται ένας άγριος πολυπολικός κόσμος επικίνδυνων ανταγωνισμών, εμπορικών και στρατιωτικών πολέμων που γεννά μεγάλους κινδύνους για τους λαούς και κάνει ακόμα πιο αναγκαίο ένα μαζικό ενωτικό και ανεξάρτητο, αντιπολεμικό-αντιμπεριαλιστικό κίνημα. Που θα στρέφεται, ιδιαίτερα στην καρδιά του δυτικού κόσμου, πρωτίστως ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Αλλά και μέσα στην ίδια μας τη χώρα, είναι αναγκαίο ένα κίνημα που θα αναδείξει τις ευθύνες και θα καταγγείλει την ελληνική κυβέρνηση για την εγκληματική συνενοχή και συνεργασία με το Ισραήλ και για τα ευρύτερα μιλιταριστικά φιλοπόλεμα σχέδιά της, στο πλαίσιο του ReArm Europe, το οποίο αποτελεί πλέον μια άμεση απειλή για τους λαούς της Ευρώπης.

Η κλιματική - περιβαλλοντική κρίση αναδεικνύει ότι ο καπιταλισμός της εποχής μας τροφοδοτείται από την καταστροφή. Η έμφαση στην εξορυκτική στρατηγική που προανάγγειλε η αντιδραστική κυβέρνηση του Τραμπ, όπως και η ένταξη της Αρκτικής στις ανταγωνιστικές διαπραγματεύσεις των μεγάλων δυνάμεων, δείχνουν την πλήρη αδιαφορία για τους κινδύνους μιας καταστροφικής κλιματικής κατάρρευσης. Την ίδια στιγμή, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για χάρη των πολεμικών δαπανών, περιορίζονται ακόμα και τα ημίμετρα της «πράσινης μετάβασης», την οποία καλούνταν να πληρώσουν οι λαοί. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα μαχητικό ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα, σε σύνδεση με το ευρύτερο εργατικό – λαϊκό κίνημα και την προοπτική μιας άλλης κοινωνίας. Ένα κίνημα ικανό να μπολιάσει όλα τα κινήματα με μία ριζοσπαστική οικολογική προγραμματική αντίληψη.  

Την ίδια στιγμή, η νεοσυντηρητική Δεξιά και η Ακροδεξιά διεθνώς παίρνουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, χτυπούν τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, δηλητηριάζουν τις κοινωνίες με το ρατσιστικό, μισογυνικό και ομοφοβικό δηλητήριό τους. 

Σε αυτούς τους καιρούς, η πλευρά μας, η εργατική τάξη, ο κόσμος της εργασίας συνολικά, αλλά και ιδιαίτερα, των νέων, των μεταναστών και μεταναστριών, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων δέχεται μία πολύπλευρη επίθεση. Ο καπιταλισμός της εποχής μας βαθαίνει και σκληραίνει την εργασιακή εκμετάλλευση, εντείνει κάθε μορφή καταπίεσης, επιχειρεί να ξεθεμελιώσει ό,τι έχει μείνει ως κοινωνικό  κεκτημένο και δικαίωμα για να καταφέρει να ανορθώσει ξανά την κερδοφορία του. Αυτό είναι το πραγματικό ΤΙΝΑ του κεφαλαίου που μεταφράζεται στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, της διαρκούς λιτότητας και του μιλιταρισμού.

Το πολιτικό σύστημα της χώρας αναδιατάσσεται

Το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας βρίσκεται σε τροχιά ανακατατάξεων σε όλο το πολιτικό φάσμα. Και η αιτία είναι η αύξηση της λαϊκής δυσαρέσκειας, πρώτα από όλα από την κυβέρνηση της ΝΔ και γενικά από την αστική πολιτική, που οδηγεί στη μείωση της εμπιστοσύνης στα κυρίαρχα κόμματα. Την ίδια περίοδο, τα κυβερνητικά σκάνδαλα ξεσπάνε το ένα μετά το άλλο, με τελευταίο τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Σκάνδαλα που συνδέονται τόσο με διαρθρωτικές λειτουργίες του ελληνικού καπιταλισμού, όσο και με το αίσθημα παντοδυναμίας των «από πάνω».

Όλα αυτά συνοδεύονται από την αναξιοπιστία της καθεστωτικής αντιπολίτευσης, τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και των θραυσμάτων του. Η προσπάθεια ανανέωσης του χώρου με ένα μείγμα «δημοκρατικού καπιταλισμού» και τραμπικού «πατριωτισμού», με διαπιστευτήρια από το μεγάλο κεφάλαιο και την αμερικανική πρεσβεία, δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα.

Η ήττα του 2015, η αναξιοπιστία που έχει δημιουργήσει για το χώρο της Αριστεράς συνολικότερα η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η πρόσφατη εκφυλιστική πορεία του, δεν γεννούν  αυτομάτως δυνατότητες για την ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά. Αντίθετα, μπορεί να προκαλούν συναισθήματα απογοήτευσης και παραίτησης από την πολιτική γενικά σε τμήματα της κοινωνίας, που οδηγούν στην αποχή. Στο έδαφος αυτό διαμορφώνονται οι συνθήκες που ενισχύουν νεοσυντηρητικές και ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις. 

Οι συνθήκες γεννούν δυνατότητες, αλλά και την ανάγκη να πάμε αλλιώς

Μέσα σε αυτό το τοπίο, όμως, γεννιούνται και οι νέες δυνατότητες για τη ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά. Πριν λίγους μήνες, ζήσαμε μια γιγαντιαία εκδήλωση της κοινωνικής οργής για το έγκλημα των Τεμπών και την ατιμωρησία των υψηλά ιστάμενων υπευθύνων. Την ίδια περίοδο, διεξάγονται σκληροί αγώνες αντίστασης στην εκπαίδευση και τα πανεπιστήμια. Εκδηλώνεται ένα συγκινητικό κίνημα αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη. Γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα υπερασπίζονται μαζικά τα δικαιώματά τους και μαχητικά κινήματα υπεράσπισης του περιβάλλοντος δίνουν καθημερινά αγώνες. Εμφανίζονται εργατικοί αγώνες που αναζητούν και κάποιες φορές, όπως στους ναυτεργάτες πρόσφατα, πετυχαίνουν μικρές νίκες που μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για μεγάλες κατακτήσεις.

Γνωρίζουμε καλά ότι ακόμα απέχουμε σημαντικά από τις προκλήσεις των καιρών. Έχουμε ήδη μπει, όμως, σε μία νέα ιστορική φάση που μας αναγκάζει να αναστοχαστούμε τα εργαλεία, τα αιτήματα, το πρόγραμμα, τις μορφές παρέμβασης και οργάνωσης της Αριστεράς. Αφήνοντας κατά μέρος τη μεγάλη ήττα που βίωσε ο λαός στη χώρα μας δέκα χρόνια πριν. Χωρίς όμως να την ξεχνάμε, αφού δεν θα μπορέσουμε να πάμε μακριά αν δεν μάθουμε από αυτή, αν δεν αναμετριόμαστε διαρκώς με τις προκλήσεις και τα καθήκοντα για να ξεδιαλύνουμε πώς θα πάει αλλιώς τώρα για να νικήσουμε. 

Για αυτό πιστεύουμε βαθιά ότι είναι αναγκαία μία νέα απόπειρα ανασυγκρότησης μέσα στην ευρύτερη Αριστερά και τα κινήματα. Είναι αναγκαία μία νέα, μαζική ανατρεπτική Αριστερά. Μια προσπάθεια που φυσικά θα κρατά όσα υλικά του παρελθόντος είναι  πολύτιμα. Για να κοιτά, όμως, προς το μέλλον, δεν μπορεί παρά να είναι νέα σε περιεχόμενο, πρόγραμμα, μορφές και δομές.

Ξεπερνώντας την ήττα και τα υλικά του παρελθόντος

Στις απαιτήσεις των καιρών δεν μπορεί να δοθεί απάντηση από μία Αριστερά που θα συμβιβαστεί και θα υποταχθεί και πάλι στους νεοφιλελεύθερους καπιταλιστικούς ιμπεριαλιστικούς «μονόδρομους», στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Που θα περιορίζεται στην κοινοβουλευτική και θεσμική παρέμβαση, χωρίς να έχει διδαχτεί από την πρόσφατη εμπειρία του 2015. Που αρνείται την προοπτική της ρήξης και της επαναστατικής ανατροπής, περιορίζοντας τους στρατηγικούς στόχους της στη διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας στα πλαίσια του συστήματος. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών μια Αριστερά αποκομμένη από την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που τα αντιμετωπίζει απλά ως ψηφοφόρους. 

Δεν μπορεί να είναι απάντηση ούτε μία Αριστερά του απομονωτισμού, της άρνησης ενωτικών πρωτοβουλιών, της μόνιμης καταγγελίας, της «επαναστατικής» φρασεολογίας με στόχο την κομματική συντήρηση δυνάμεων. Που δεν εμπλέκεται ουσιαστικά στην προσπάθεια αλλαγής του πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων και κατακτήσεων σήμερα και θέτει ως προϋπόθεση για την κοινή δράση τεχνητά τείχη διαφωνίας.  Οδηγώντας έτσι, ανεξάρτητα από προθέσεις, στην παρεμπόδιση δυνητικά ανατρεπτικών εξελίξεων στο απώτερο μέλλον.  

Και φυσικά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες προκλήσεις μια Αριστερά που υπαναχωρεί σε ζητήματα αρχών είτε αυτό αφορά την στήριξη της εργατικής τάξης είτε τον αγώνα για τα δικαιώματα και την αλληλεγγύη προς τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, τη νεολαία, τους μετανάστες και μετανάστριες.  

Για μία πολιτική που αναζητά νίκες και κατακτήσεις για την ανατροπή

Η ενότητα είναι αναγκαία, όχι όμως ικανή προϋπόθεση από μόνη της. Χρειάζεται μετασχηματισμός για να μην καταλήξουμε σε μία διαρκή ανακύκλωση «ηττημένων υλικών» που αρνούνται πεισματικά να αλλάξουν και βαλτώνουν διαρκώς αναμασώντας τακτικές ευκολίες. Χρειάζεται ριζική ανασύνθεση και ανασυγκρότηση κοινωνικών χώρων, κινημάτων και συλλογικοτήτων, για να οικοδομηθεί ξανά μέσα στο κίνημα ένα ισχυρό και μαζικό μπλοκ της ρήξης. Χρειάζεται οικοδόμηση προγραμματικών όρων και συγκλίσεων σε ανοικτές πλατιές συνελεύσεις, με συμμέτοχους αγωνιστές και αγωνίστριες με γνώση από κάθε πεδίο, με ουσιαστική πολιτική συζήτηση με όλο το εμπλεκόμενο δυναμικό. 

Είναι αναγκαία μια αριστερή πολιτική που θα διεκδικεί άμεσα, εδώ και τώρα, νίκες και υλικές κατακτήσεις, που λειτουργούν και παραδειγματικά. Που θα επιδιώκει την ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς. Που θα παραμένει ανυποχώρητη στη στρατηγική της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας. Θεωρούμε όλα αυτά κρίσιμες προϋποθέσεις για το χτίσιμο ενός πολιτικού φορέα της ανατρεπτικής Αριστεράς που να μπορέσει να αποκτήσει σταδιακά μαζική απήχηση.

Από αυτή τη σκοπιά, δεν αρκούν οι συνήθεις κινήσεις και προσπάθειες ενότητας μόνο στο εκλογικό πεδίο ή αποκλειστικά από τα πάνω, χωρίς ουσιαστική κινηματική και προγραμματική αναβάπτιση. Μας διαπερνά από κοινού αυτή η πεποίθηση και για αυτό οι συλλογικότητές μας είναι ξεκάθαρα προσανατολισμένες σε αυτή την αναζήτηση. 

Αυτή η πολιτική κατεύθυνση απαιτεί ιεραρχήσεις, επιλογές και ενότητα όλων των διαθέσιμων δυνάμεων. Πρώτα από όλα στο επίπεδο του κινήματος, με την προσπάθεια για την κοινή δράση όλης της μαχόμενης Αριστεράς. Ακριβώς επειδή το βάθος της αντιλαϊκής επίθεσης δεν χωρά πολυτέλειες για «εμφύλιες διαμάχες» μέσα στο κίνημα και την Αριστερά. Διατηρούμε τις απόψεις και την κριτική μας σε άλλες δυνάμεις, πιστεύοντας ότι ο ανοιχτός διάλογος και η συντροφική διαπάλη απόψεων είναι αναγκαία. Πάντα μέσα, όμως, στην κοινή αγωνιστική συνεργασία και δράση ενάντια στους κύριους αντιπάλους, την κυβέρνηση και το κράτος, την αστική πολιτική και το κεφάλαιο. 

Χρειάζεται να δοκιμάσουμε τολμηρά νέους ενωτικούς δρόμους για νικηφόρους αγώνες, στηριγμένοι μαχητικά στο μαζικό κίνημα, τους συλλόγους και σε όλες τις αγωνιστικές κοινωνικές μορφές οργάνωσης. Αγωνιζόμενοι, πρώτα από όλα, για συνδικάτα αγωνιστικά και ταξικά, μαχόμενα κι ενωτικά, στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, ενάντια στον εταιρικό, εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Οικοδομώντας συντροφική κουλτούρα στα κινήματα, με την παρέμβασή μας να αποσκοπεί στην ενίσχυσή τους, μακριά από λογικές καπελώματος και ενδοαριστερών αντιπαραθέσεων σε βάρος τους.

Για μία ενωτική και ανατρεπτική Αριστερά 

Μέσα σε μία τέτοια πορεία αγώνα και διεκδίκησης θα υπηρετηθεί αποτελεσματικά και η φανερή ανάγκη για μία νέα ανατρεπτική Αριστερά που θα έχει αποτιμήσει δημιουργικά τα θετικά στοιχεία, αλλά κυρίως τα όρια των σημερινών σχηματισμών της ριζοσπαστικής, κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Για να γίνει πραγματικότητα η συσπείρωση της ενωτικής και ανατρεπτικής Αριστεράς πάνω σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα που διεκδικεί κατακτήσεις σε όλα τα άμεσα εργατικά - λαϊκά προβλήματα, συνδέοντας τις σημερινές μάχες με την προοπτική ευρύτερων ανατροπών. Συγκροτώντας έτσι το «μπλοκ των δυνάμεων της ρήξης» και τελικά της ανατροπής του ίδιου του συστήματος.  

Με επίγνωση ότι η προώθηση του περνά από την σύγκρουση με την εγχώρια άρχουσα τάξη, με τα πολιτικά και επικοινωνιακά στηρίγματά της. Γνωρίζοντας πλέον και από την εμπειρία του 2015, ότι είναι αναγκαία μια κατεύθυνση για απειθαρχία, ρήξη και έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Από εργατική - λαϊκή σκοπιά και με διεθνιστική κατεύθυνση. Γνωρίζοντας, επίσης, ότι η κατεύθυνση αυτή χρειάζεται να τίθεται στα κινήματα για να κατακτηθεί από την ίδια την εμπειρία του αγώνα τους και όχι ως διαχωριστική προϋπόθεση για την ακύρωση της κοινής δράσης εντός τους.

Χρειάζεται μια Αριστερά με πρόγραμμα για την παρέμβαση σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές μάχες. Για την ενωτική συγκρότηση όσων δυνάμεων κατανοούν βαθύτερα την ανάγκη μίας αλλαγής πορείας στην Αριστερά και της οικοδόμησης σε αυτή την κατεύθυνση. Με σαφείς δεσμεύσεις στην πράξη για κοινή παρέμβαση σε όλα τα πεδία, αλλά και ανοιχτό διάλογο για τα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα.

Το πρώτο βήμα σε έναν μακρύ δρόμο

Αυτή η ανάγκη μας ωθεί στην αναζήτηση, μέσα από συγκεκριμένα βήματα, μιας ενωτικής πολιτικής κίνησης της ανατρεπτικής Αριστεράς. Με δημόσιες και ανοιχτές διαδικασίες συγκρότησης, ενότητας, ανασύνθεσης, των οργανώσεων και συλλογικοτήτων, μαζί με τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Κάνοντας συμμέτοχο ολοένα και ευρύτερο κόσμο των κινημάτων και των αντιστάσεων. Με εσωτερική δημοκρατία και διαδικασίες βάσης για την εμπλοκή όλου του δυναμικού που αναζητά μία τέτοια αλλαγή πορείας στην ανατρεπτική Αριστερά. Με μια φυσιογνωμία που θα συνδέεται ιδιαίτερα με τη σύγχρονη εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τους μετανάστες/τριες, ως τμήμα της τάξης. Αλλά και με όλο τον κόσμο που υφίσταται τις πολλαπλές καταπιέσεις. Αξιοποιώντας τα σύγχρονα μέσα και μορφές επικοινωνίας, την αντίστοιχη αισθητική, ενταγμένα στις συλλογικές κατευθύνσεις.

Πιστεύουμε βαθιά ότι είναι αναγκαία και επίκαιρη μια τέτοια προσπάθεια ανασυγκρότησης με προγραμματική συζήτηση, κοινωνική και κινηματική δράση. Με εσωτερική δημοκρατία, με την αναγκαία ισοτιμία, με την συνεισφορά των οργανωμένων δυνάμεων, με ουσιαστικό λόγο και ρόλο στους ανένταχτους αγωνιστές και αγωνίστριες. Με συλλογική δημόσια εκπροσώπηση, συντονιστικά όργανα, μορφές και τρόπους λειτουργίας. 

Για τη συγκρότηση ενός διακριτού πόλου στην ευρύτερη και δύσκολη προσπάθεια για μία μαζική αριστερή ανατρεπτική πολιτική έκφραση με πλατιά κοινωνική απεύθυνση σε όλη τη χώρα. Είναι ανάγκη να υπερβούμε τη σημερινή κρισιακή κατάσταση με τη συσπείρωση όσων δυνάμεων μπορούν και θέλουν να κινηθούν σε μία τέτοια πορεία. 

Ιεραρχούμε ψηλά αυτή την ανάγκη και θα δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας για αυτό. Ξέρουμε ότι τίποτα από αυτά δεν είναι εύκολο. Η Αριστερά, όμως, που τίμησε την προοπτική της ποτέ δεν ήταν για τα εύκολα, ήταν πάντα για τα αναγκαία. 

Σε αυτή την ανάγκη θα προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε.  

Αναμέτρηση – Οργάνωση για μία νέα κομμουνιστική Αριστερά

Αντικαπιταλιστική Πολιτική Ομάδα

Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

Μετάβαση – Οργάνωση για την κομμουνιστική προοπτική

Ξεκίνημα – Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση