 |
| ΣΔΚΕ |
Οι εκλογές αυτές γίνονται σε μια περίοδο έντονης διεθνούς αναταραχής και κλυδωνισμών. Η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία βυθίζεται σε όλο κα μεγαλύτερη κρίση. Η ανεργία, η ακρίβεια, η φτώχεια, η ανισότητα, οι αντιδραστικές αντεργατικές – αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές, η κοινωνική αναταραχή, οι εξεγέρσεις των εκμεταλλευομένων και της νεολαίας, η αστυνομοκρατία, οι συγκρούσεις, οι καταστολές και η κυβερνητική αστάθεια είναι καθημερινά φαινόμενα σε κάθε χώρα του πλανήτη. Οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών, μικρών και μεγάλων, συμμάχων και εχθρών, μεγαλώνουν, η ανισομέρεια και οι ανισότητες μεταξύ τους αυξάνουν, οι στρατιωτικές επεμβάσεις τους και οι πόλεμοι ξεσπούν ασταμάτητα και τα αδιέξοδα εκδηλώνονται ανεξέλεγκτα σε κάθε οικονομικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό πεδίο. Η σημερινή αυτή πραγματικότητα της αποσύνθεσης του σάπιου καπιταλισμού, δείχνει με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι το παρακμασμένο και σάπιο σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας όσο παραμένει σε λειτουργία και δεν ανατρέπεται από την εργατική τάξη, δεν θα σταματά να αναπαράγει τις κρίσεις του, την παρακμή και τις καταστροφές, σέρνοντας την ανθρωπότητα προς τον αφανισμό.
Μέσα σ’ αυτό το ταραγμένο και εκρηκτικό διεθνές περιβάλλον, ο ελληνικός καπιταλισμός βολοδέρνει σαν σαπιοκάραβο σε τρικυμία. Αδύναμος και διάτρητος προσπαθεί απεγνωσμένα να διασώσει και να επεκτείνει τις τοπικές ιμπεριαλιστικές του «εθνικές» θέσεις και τις προσβάσεις του στην δυσπρόσιτη παγκόσμια αγορά, προσκολλώμενος στον αμερικάνικο και τον ευρωπαϊκό, διεκδικώντας εύνοιες και ρόλους. Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις του, σαρώνουν το «εσωτερικό» της χώρας, με ανελέητες αντεργατικές πολιτικές σκληρής λιτότητας, λεηλατώντας τον κοινωνικό πλούτο, τις εργατικές καταχτήσεις και το βιοτικό επίπεδο όλων των εργαζομένων.
Η τελευταία κυβέρνηση της ΝΔ, με πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη, ξεπέρασε σε αντεργατικό και αντιδραστικό ζήλο κάθε άλλη προηγούμενη. Σαν λαίλαπα, η εγκληματική «κυβέρνηση των αρίστων» του Μητσοτάκη, με την αστυνομοκρατία, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, και κάθε άλλο αντιδραστικό τερτίπι που διέθετε, έκανε ότι μπορούσε ώστε το μεγάλο κεφάλαιο να συγκεντρώσει ακόμα μεγαλύτερο πλούτο, σε βάρος των εκμεταλλευομένων και ολόκληρης της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση αυτή, αντιμέτωπη, από την αρχή της θητείας της με την οργισμένη αγανάκτηση των εργαζομένων και όλων των άλλων εκμεταλλευομένων, βυθισμένη στην ανικανότητά και με βαθιές αντιθέσεις να σπαράζουν το εσωτερικό της, κλυδωνίζονταν από νωρίς προς την κατάρρευση.
Ωστόσο, η σανίδα σωτηρίας που την γλύτωσε, δεν ήταν μόνο η επιδημία του κορονοϊού και τα αστυνομικά μέτρα αποκλεισμού και απομόνωσης της κοινωνικής ζωής, που πήρε. Πιο πολύ την διέσωσε η στάση των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Τα οποία, με την πολιτική της κοινοβουλευτικής καταγγελτικής διαμαρτυρίας, στην ουσία, κατέληξαν να την στηρίζουν «αντιπολιτευτικά» και να ανέχονται την κυβερνητική αντεργατική δράση της.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, βασικός υπεύθυνος για την άνοδο της ΝΔ και του Μητσοτάκη στην κυβέρνηση, την έβλεπε να εφαρμόζει και να προεκτείνει την αντεργατική πολιτική που η ίδια χάραξε στην κυβερνητική της θητεία. Και παρά τις συνεχείς εκκλήσεις της για νέες εκλογές ο αντιπολιτευτικός της λόγος, που έμεινε πάντα στα όρια των συμφερόντων του αστικού καθεστώτος, είχε αλλοιωμένη αξία και κατέληγε σε αναξιόπιστη διαμαρτυρία.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, πιστός υπηρέτης των συμφερόντων του αστικού καθεστώτος χωρίς ουσιαστικές διαφωνίες με την νεοδημοκρατική κυβερνητική πολιτική, συμπεριφέρονταν περισσότερο ως συμπολίτευση παρά ως αντιπολίτευση.
Από την άλλη, η ηγεσία του ΚΚΕ, μένοντας πεισματικά εγκλωβισμένη στην κοινοβουλευτική λογική, θέτει ως προϋπόθεση να κάνει οτιδήποτε την αύξηση της κοινοβουλευτικής της δύναμης. Στην λογική αυτή, του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, κατέληξαν να προσαρμόζονται ακόμα και οι περιοδικές κινητοποιήσεις των δυνάμεων της στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Και σε συνδυασμό με τις θέσεις της για τα «εθνικά συμφέροντα», τις «εξοπλιστικές δαπάνες», την «εθνική κυριαρχία», τα μπόνους στα σώματα ασφαλείας και άλλες παρεμφερείς εθνικορεφορμιστικές, απόψεις, δύσκολα ξεχωρίζει από τις θέσεις των αστικών κομμάτων, σκορπίζοντας στους εκμεταλλευόμενους μεγάλη σύγχυση. Έτσι αυτοπεριορίζεται σε μια διαμαρτυρόμενη κοινοβουλευτική παρουσία χωρίς ουσιαστική απειλή για την κυβέρνηση και το καθεστώς.
Μα το σημαντικότερο που καθόρισε την διάσωση της μητσοτακικής κυβέρνησης είναι η κατάσταση του εργατικού κινήματος και η στάση που κράτησαν και κρατούν γι’ αυτήν τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Τα οποία αντιμετωπίζουν τους εργάτες ως δεξαμενή κοινοβουλευτικών ψήφων και δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να αντιμετωπίσουν τον γραφειοκρατικό στραγγαλισμό του από τον κυβερνητικό και κρατικό συνδικαλισμό.
Οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με τους αστικούς και καθεστωτικούς προσανατολισμούς τους, έχουν κάθε λόγο να θέλουν το εργατικό κίνημα σε τέτοια κατάσταση αποδιοργάνωσης και ελέγχου. Αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ γιατί το κάνει? Γιατί μένει άπραγη μπροστά στην ανάγκη ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, που και η ίδια, τόσες φορές την έχει διακηρύξει; Γιατί συνεχίζει να μεταθέτει στο μέλλον την προσπάθεια αυτή, προσμένοντας να αποκτήσει πρώτα δύναμη στην Βουλή ή να μπει το κίνημα κάτω από την δική της σημαία και μόνο; Γιατί αρνείται να παλέψει για την λενινική τακτική του ενιαίου εργατικού μετώπου και δεν καλεί κάθε εργάτη, κάθε εργατική οργάνωση σε ενιαία ταξική δράση ενάντια στην αντεργατική κεφαλαιοκρατική επίθεση; Στο τέλος, με την στάση της αυτή μετατρέπεται η ίδια σε παράγοντα διαιώνισης των προβλημάτων του εργατικού κινήματος.
Το εργατικό κίνημα πολυδιασπασμένο, αποδιοργανωμένο, αποπροσανατολισμένο χωρίς πρόγραμμα και συντονισμό, απογοητευμένο από την αναποτελεσματικότητα των μεμονωμένων και ασυντόνιστων αγώνων του, με τις συνδικαλιστικές του οργανώσεις κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της γραφειοκρατίας του κρατικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αποτελεί τον πρωταρχικό και σπουδαιότερο παράγοντα που επέτρεψε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη να επιβιώσει για 4 χρόνια. Σε τέτοια κατάσταση δεν μπόρεσε και δεν μπορεί να εμποδίσει την ενορχηστρωμένη σκληρή επίθεση κυβερνήσεων και κεφαλαίου σε βάρος του. Κι έτσι, αφήνει ακέφαλο και αναποτελεσματικό κάθε άλλο λαϊκό κίνημα που προσπαθεί να αμυνθεί.
Ωστόσο, οι εργάτες, η νεολαία και οι άλλοι εκμεταλλευόμενοι, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, που είναι οι κύριοι αποδέκτες των βάρβαρων και απάνθρωπων συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης, έχουν όλη την δύναμη και πρέπει να αντισταθούν και να οργανώσουν την αντεπίθεσή τους. Το δίλημμα της φρικτής καπιταλιστικής πραγματικότητας δεν είναι να «διαλέξουμε» ανάμεσα στην «λιγότερη» ή «περισσότερη» καπιταλιστική κρίση και εκμετάλλευση. Πρέπει και μπορούμε να παλέψουμε για την οριστική απαλλαγή απ’ αυτές και από ολόκληρο το παρακμασμένο καπιταλιστικό σύστημα που τις αναπαράγει.
Η αναγκαία αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική εργατική λύση είναι το μήνυμα που πρέπει να αποτυπωθεί, όσο πιο μαζικά γίνεται, στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2023. Μέσα απ’ αυτές να εκδηλωθεί:
- Η εναντίωση σε όλα τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα και τις πολιτικές της ντόπιας και ξένης κεφαλαιοκρατίας
- Η απαίτηση για την άμεση αποκατάσταση όλων των δικαιωμάτων και κατακτήσεων που αφαιρέθηκαν την τελευταία δεκαετία, η κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, η κατοχύρωση της συνδικαλιστικής και πολιτικής ελευθερίας
- Η εναντίωση στο σαπισμένο καπιταλιστικό σύστημα, στις συνέπειες της κρίσης του και στην κοινωνική αποσύνθεση που προκαλεί
- Η απόρριψη κάθε ληστρικής σύμβασης που καταληστεύει τον πλούτο της δουλειά των εργατών και η απαίτηση για μονομερή διαγραφή ολόκληρου του λεγόμενου δημόσιου χρέους
- Η ανάγκη για μια αληθινά κυβέρνηση εργατών και φτωχών αγροτών που, με την συμμετοχή, την δράση, τον έλεγχο και την διοίκηση των ίδιων των εργατών και των φτωχών στρωμάτων που:
- θα βγάλει την χώρα από την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της λεγόμενης «Ευρωπαϊκής Ένωσης», το ΝΑΤΟ και κάθε άλλο ιμπεριαλιστικό οργανισμό
- θα παλέψει για μια διεθνιστική εργατική συμμαχία όλης της Ευρώπης προς την οικοδόμηση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Πολιτειών της Ευρώπης και των Βαλκανίων
- θα κοινωνικοποιήσει τα μέσα παραγωγής και θα εγκαθιδρύσει τον κεντρικό σοσιαλιστικό σχεδιασμό όλης της οικονομίας με βάση τις ανάγκες των εργαζομένων και της κοινωνίας
Η κατάσταση του εργατικού κινήματος αποτελεί το βασικό κλειδί των πολιτικών εξελίξεων. Και η πάλη για την ριζική ανασυγκρότησή της είναι το κυριότερο κριτήριο για τις ερχόμενες εκλογές του Μαΐου 2023.
Οι προσμονές ότι η μεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναμη των εργατικών κομμάτων αποτελεί την λύση των προβλημάτων της εργατικής τάξης και της κοινωνίας είναι αυταπάτες. Η ιστορική πραγματικότητα έχει πολλαπλά αποδείξει ότι το κοινοβούλιο της αστικής δημοκρατίας, ιδιαίτερα στην ιμπεριαλιστική εποχή της αντίδρασης, δεν παίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο στην διαμόρφωση λύσεων για τα προβλήματα της κοινωνίας. Οι κυρίαρχες πολιτικές της άρχουσας τάξης των εκμεταλλευτών και των κυβερνήσεων τους διαμορφώνονται στα γραφεία των τραπεζών και των μονοπωλίων και όχι στη Βουλή.
Η όσο το δυνατό μεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναμη των κομμάτων του εργατικού κινήματος είναι χρήσιμη για το ίδιο μόνο στον βαθμό που εξυπηρετούν την οργάνωση και την δράση των εκμεταλλευόμενων μαζών ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία και το αστικό καθεστώς. Μόνο ο οργανωμένος αγώνας της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μπορούν να βάλουν τέλος στις αντιλαϊκές πολιτικές, στις κρίσεις, στην φτώχεια, στην καταπίεση και σε ολόκληρο το εκμεταλλευτικό σύστημα.
Κατά συνέπεια, και οι εκλογές του Μαΐου 2023 θα αποδειχθούν χρήσιμες στα συμφέροντα και τον αγώνα της εργατικής τάξη μόνο στον βαθμό που θα ενισχυθούν οι δυνάμεις που μπορούν να προωθήσουν και να αναπτύξουν την πάλη για την αντιμετώπιση της πολυδιάσπασης, της ανοργανωσιάς και του μαχητικού συντονισμού των εργατικών δυνάμεων. Η πάλη αυτή συμπυκνώνεται στην λενινική τακτική του ΕΝΙΑΙΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ. Της τακτικής δηλαδή που θα καταφέρει την αγωνιστική συμπόρευση των εργατών για την αντιμετώπιση της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης, ανεξάρτητα πολιτικών, θρησκευτικών, φυλετικών ή χρωματικών χαρακτηριστικών. Ένα μέτωπο κοινής ταξικής δράσης που θα καταφέρει να βάλει σε αγωνιστική κίνηση την εργατική τάξη για τα κοινά ταξικά συμφέροντα απέναντι στην συνεχή επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του.
Η δύναμη αυτή που έχει την απαραίτητη οργανωμένη βάση μέσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα και που μπορεί με επιτυχία να προωθήσει μια τέτοια πάλη είναι το ΚΚΕ.
Οι λιγοστές δυνάμεις του Συνδέσμου Διεθνιστών Κομμουνιστών Ελλάδας (ΣΔΚΕ) αφοσιωμένες στην οργάνωση της ενιαίας εργατικής ταξικής συμμαχίας για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών καταχτήσεων και την σοσιαλιστική νίκη της εργατικής τάξης, θεωρεί ότι στις ερχόμενες εκλογές του Μαΐου 2023 πρέπει να αναδειχτεί η άμεση αναγκαιότητα της οργανωμένης πάλης για την σοσιαλιστική ανατροπή του καπιταλισμού, με την ΚΡΙΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΚΚΕ. Που αποτελεί την πιο μαζική πολιτική οργάνωση με ταξικό εργατικό προσανατολισμό και παρά τις μεγάλες και πολλές διαφωνίες μας με την πολιτική της ηγεσίας του.
Κάθε εργάτης, νεολαίος και αγωνιστής του εργατικού και λαϊκού κινήματος πρέπει να πάρει μέρος στις εκλογές γιατί η αποχή ενισχύει το αντεργατικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και τον Μητσοτάκη. Πρέπει να ενισχύσει κριτικά το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. ‘Όσο πιο μεγάλο είναι ένα τέτοιο αντικαπιταλιστικό εκλογικό μήνυμα, τόσο περισσότερο θα ενισχύσει τον αγώνα για την διάδοση των σοσιαλιστικών στόχων μέσα σ’ ολόκληρη την εργατική τάξη και θα βοηθήσει την αναγκαία πάλη για την οργανωμένη και συντονισμένη αγωνιστική δραστηριοποίηση των μαζικών δυνάμεων της εργατικής τάξης και των φυσικών συμμάχων της ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και του εκμεταλλευτικού καθεστώτος του.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τα σοβαρά και μεγάλα λάθη στην πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ. Λάθη που επαναλαμβάνονται μέσα στην ιστορία με σοβαρές και καταστροφικές συνέπειες στους αγώνες του εργατικού κινήματος. Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη. Η εθνοκεντρική στάση της στα λεγόμενα ζητήματα των «εθνικών συμφερόντων» και της «εθνικής κυριαρχίας», που την φέρνει σε αντίθεση με την διεθνιστική λενινική πολιτική μιας αληθινής κομμουνιστικής ηγεσίας και σκορπάει εθνικορεφορμιστική σύγχυση μέσα στους εργάτες. Η υποστήριξη που συνεχίζει να δίνει στο γραφειοκρατικό έκτρωμα της σταλινικής γραφειοκρατίας, που κατέστρεψε την ΕΣΣΔ με τις κατακτήσεις της Οκτωβριανής επανάστασης και αλλοπρόσαλλα το ταυτίζει συκοφαντικά με τον σοσιαλισμό. Η επιμονή υποστήριξης λαϊκομετωπικών συμβιβαστικών πολιτικών λύσεων παρά την αποκήρυξη της σταλινικής θεωρίας των σταδίων που τις γέννησε. Ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός που επιδεικνύει. Η μετάθεση κάθε πρόταση εξουσίας προς την εργατική τάξη που πρέπει να παλεύει μια κομμουνιστική ηγεσία στο μέλλον, όταν γίνει δυνατό το ΚΚΕ στην Βουλή. Η αδιαφορία της για τον μεγάλο σώμα των εργατών που δεν την ψηφίζουν εκλογικά και η άρνησή της να αναπτύξει πάλη για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο όλης της εργατικής τάξης, περιορίζοντας τις αναφορές της σε αυτό μόνο για όσους την «ακολουθούν». Οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις και πορείες που δίνουν την ευκαιρία στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ να εμφανίζονται κάλπικα ως «ενωτικοί». Η ασαφή σχέση της με την ΓΣΣΕ και η απουσία μιας ξεκάθαρης πρότασης για την διεκδίκησή της. Όλη αυτή η εφαρμοζόμενη πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ και μια σειρά άλλες παλινωδίες πιστεύουμε ότι δικαιολογούν εντελώς την ΚΡΙΤΙΚΗ στάση μας απέναντί της. Αποτελούν την βασική αιτία που, παρά τις μεγάλη οργή και αγανάκτηση των εργαζομένων για το αστικό καθεστώς και τα κόμματά του, καθηλώνουν το ΚΚΕ σε χαμηλά εκλογικά ποσοστά και την εμποδίζουν να είναι ή να γίνει η κομμουνιστική ηγεσία που χρειάζεται το εργατικό κίνημα.
Μα και οι άλλες διάσπαρτες οργανώσεις και ομάδες της κομμουνιστικής αριστεράς, καθηλωμένες ακόμα περισσότερο σε παρόμοια προβλήματα συνθέτουν, όλες μαζί, ένα διασκορπισμένο παζλ που, εντελώς απομονωμένες από το εργατικό κίνημα δεν μπορούν να έχουν κανέναν ουσιαστικό ρόλο μέσα σ’ αυτό.
Ωστόσο, η συνεχιζόμενη άγρια κεφαλαιοκρατική επίθεση ενάντια το εργατικό και λαϊκό κίνημα και η αναμενόμενη έντασή της θα βάλουν ξανά και ξανά την ανάγκη της οργανωμένη δράσης μιας ενιαίας κομμουνιστικής αριστεράς βασισμένη στις αρχές και την πολιτική του επαναστατικού μαρξισμού, του μπολσεβικισμού και των 4 πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ, παλεύοντας για την άρση των λαθεμένων πολιτικών και την υιοθέτηση της λενινικής επαναστατικής πολιτικής από το κόμμα τους, μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση και την ανάπτυξη μιας ενιαίας κομμουνιστικής αριστεράς. Που με την συγκρότηση κοινών επιτροπών εργατικής συμμαχίας σε κάθε εργοστάσιο και χώρο εργασίας, σε κάθε εργατική γειτονιά, θα παλεύει για την προώθηση της λενινικής πολιτικής του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, την ταξική αγωνιστική συσπείρωση της εργατικής τάξης και θα αναπτύξει την αναγκαία κομμουνιστική ηγεσία στην πάλη για την εργατική εξουσία και την νικηφόρα σοσιαλιστική καπιταλιστική ανατροπή.
Η όσο το δυνατό μεγαλύτερη εκλογική ΚΡΙΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ του ΚΚΕ πιστεύουμε ότι θα συμβάλλει θετικά στην εξέλιξη αυτή
Μάης 2023
Σύνδεσμος Διεθνιστών Κομμουνιστών Ελλάδας
(ΣΔΚΕ) – Εργατική Δημοκρατία
Κάνιγγος 2, (6ος όρφ.) ΑΘΗΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου