Η ανακοίνωσή μας για τις φοιτητικές εκλογές της 10ης Μάη.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Η ΔΑΠ είναι η φωνή του ελληνικού κεφαλαίου μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι η παράταξη που έχει στηρίξει όλες τις αντιμεταρρυθμίσεις στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση: την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, τις διαγραφές φοιτητών, την επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, την υποχρηματοδότηση κ.λπ. Σε πολλές κεντρικές σχολές έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί, καθώς δεν μπορεί πλέον να υπερασπιστεί πολιτικά αυτά τα μέτρα στους μαζικούς χώρους της φοιτητικής νεολαίας. Θυμάται μόνο να κατεβάζει ψηφοδέλτια στις φοιτητικές εκλογές μια φορά τον χρόνο ενεργοποιώντας τον, πιο αδύναμο πλέον, πελατειακό μηχανισμό της για να μαζέψει ψήφους. Το ίδιο αντιδραστική δύναμη είναι και η ΠΑΣΠ, με τη διαφορά ότι έχει μια πιο ενεργή παρουσία σε κάποιες σχολές έχοντας ως σκοπό να λειτουργήσει ως ΔΑΠ υπ’ αριθμόν 2.
Η επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι μόνο ένα τμήμα της συνολικότερης επίθεσής της ενάντια στον εργαζόμενο λαό, με περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις, το «νόμο Χατζηδάκη», τις επιθέσεις στα συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματα, την αδιαφορία για την ακρίβεια και τη δημόσια υγεία και τις προκλητικές επιδοτήσεις στους καπιταλιστές.
Αυτή η λαίλαπα μέτρων δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με επιμέρους, σποραδικές και ασυντόνιστες κινητοποιήσεις των φοιτητών. Για να μπει ένα τέλος σε αυτή την επίθεση, πρέπει η άρχουσα τάξη και κάθε κυβέρνηση – υπηρέτριά της να βρουν απέναντί τους το εργατικό, το φοιτητικό και το μαθητικό κίνημα, σε ένα κοινό μέτωπο.
Δυστυχώς, η στάση των βασικών και μαζικών αριστερών παρατάξεων δεν βοηθά στον παραπάνω στόχο. Ενώ όλες οι αριστερές παρατάξεις εναντιώνονται στις αντιμεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης, αρνούνται – για διαφορετικούς λόγους η καθεμία – να προχωρήσουν σε ενωτικές δράσεις (που θα μπορούσε να περιλαμβάνει ακόμα και μία κοινή εκλογική κάθοδο εξασφαλίζοντας τη νίκη της Αριστεράς) ενάντια σε αυτά, να παλέψουν για την σύνδεση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα και να προβάλουν την αναγκαιότητα της πάλης για ριζοσπαστικές συνολικές πολιτικές διεκδικήσεις.
Στο πρόσφατο «κίνημα των Τεμπών» οι δυνάμεις της ΚΝΕ (ΜΑΣ-ΠΚΣ) από τη μια πλευρά και οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ) από την άλλη, καλούσαν σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις και δράσεις, χωρίς κανέναν συντονισμό μεταξύ τους και χωρίς κανένα συνολικό σχέδιο αγώνα με προοπτική κλιμάκωσης. Σαν να μην έφτανε αυτό, η καθεμία από αυτές τις δυνάμεις καλούσε σε δημιουργία ξεχωριστού συντονιστικού καταλήψεων (το ΜΑΣ στο Πάντειο και η ΕΑΑΚ στο ΕΜΠ). Στην πράξη αυτά τα «συντονιστικά» διεκπεραιώνουν τις αποφάσεις των ηγεσιών των πολιτικών οργανώσεων ή παρατάξεων που τα καλούν. Ένα άλλο σημαντικό πολιτικό λάθος του ΜΑΣ-ΠΚΣ ήταν οι θέσεις και η πρόταση πάλης που είχε στο πρόσφατο κίνημα τον Μάρτιο. Η άρνησή του, δηλαδή, να προβάλει το σύνθημα για ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ από το εργατικό και φοιτητικό κίνημα μέσα από την κλιμάκωση του αγώνα με 48ωρη γενική απεργία.
Η ΠΚΣ είναι η πιο μαζική αριστερή φοιτητική παράταξη και έχει τη βασική ευθύνη για να οργανώσει δημοκρατικά το φοιτητικό κίνημα, σε συντονισμό με τις άλλες αγωνιστικές δυνάμεις εντός του. Παρότι, όμως, αναδείχθηκε πρώτη δύναμη στις περσινές φοιτητικές εκλογές δεν έκανε τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση. Θα έπρεπε να διεξάγει μια πολιτική εκστρατεία για την αγωνιστική επανίδρυση της ΕΦΕΕ (η τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση των φοιτητών). Μέσα από αυτή την εκστρατεία θα μπορούσε να συσπειρώσει χιλιάδες φοιτητές, ασκώντας πίεση σε άλλες αριστερές παρατάξεις που απολύτως λανθασμένα διαφωνούν με αυτή τη θέση ώστε να τοποθετηθούν επί του ζητήματος.
Ανάλογα επιζήμια στάση έχουν και τα σχήματα των ΕΑΑΚ και η ΑΡΕΝ. Και αυτές οι δυνάμεις, επίσης, όταν έχουμε κινητοποιήσεις καλούν σε συντονιστικά που δεν λειτουργούν δημοκρατικά, με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους από τις Γενικές Συνελεύσεις. Επιπλέον πολλές δυνάμεις που συμμετέχουν στην ΕΑΑΚ δεν υποστηρίζουν τη θέση για αγωνιστική επανίδρυση της ΕΦΕΕ προτιμώντας ουσιαστικά το φοιτητικό κίνημα να παραμένει χωρίς κεντρικό συνδικαλιστικό όργανο «για να μην καπελώνεται από τη μεγαλύτερη δύναμη», παραβλέποντας μάλιστα τη «λεπτομέρεια» ότι πλέον αυτή δεν είναι η ΔΑΠ, αλλά μια αριστερή παράταξη – η ΠΚΣ.
Οι αριστερές φοιτητικές παρατάξεις θα έπρεπε να δημιουργήσουν ένα ενιαίο μέτωπο και να προχωρήσουν σε μία κοινή εκλογική κάθοδο με πρώτο στόχο την ήττα της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ. Αυτό θα μπορούσε να έχει φέρει την πρωτιά της Αριστεράς στα πανεπιστήμια εδώ και πολλά χρόνια. Η ύπαρξη ενός κοινού ψηφοδελτίου της Αριστεράς δεν θα σήμαινε ότι οι διαφωνίες θα κρύβονταν «κάτω από το χαλί». Η κάθε αριστερή δύναμη μπορεί να ασκεί κριτική και να έχει διαφορετικό πρόγραμμα και να συμμετέχει ωστόσο σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο με άλλες αριστερές δυνάμεις. Το ζήτημα δεν είναι η εκλογική καταγραφή, αλλά η νίκη της φοιτητικής Αριστεράς, ως μέσο για την καλύτερη οργάνωση και κινητοποίηση του φοιτητικού κινήματος αλλά και ως μήνυμα αγώνα προς την υπόλοιπη νεολαία και το εργατικό κίνημα.
Σε αυτές τις συνθήκες λοιπόν με την απουσία ενός κοινού ψηφοδελτίου της Αριστεράς, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες πρέπει να υπερασπίσουν την ιστορική κατάκτηση της πρωτιάς της φοιτητικής Αριστεράς στηρίζοντας την πιο μαζική αριστερή φοιτητική παράταξη με σκοπό να ηττηθεί η ΔΑΠ, δηλαδή την ΠΚΣ, αγωνιζόμενοι και αγωνιζόμενες παράλληλα να διορθώσουν τα σοβαρά λάθη της μέσα στο φοιτητικό κίνημα.
Επιπλέον υποστηρίζουμε στην κάλπη την ΠΚΣ γιατί η ενίσχυσή της θα συμβάλει στην εκλογική άνοδο του ΚΚΕ, το οποίο είναι το μοναδικό μαζικό κόμμα της Αριστεράς που έχει ως κεντρικό προγραμματικό σκοπό την ανατροπή του καπιταλισμού και τη νίκη του σοσιαλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου