ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Δυο Κόσμοι Ασυμβίβαστοι, Δυο Κόσμοι Σε Σύγκρουση

Αυτές τις μέρες αναδείχτηκε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο το ταξικό χάσμα που σημαδεύει τη σημερινή κοινωνία, την κοινωνία ενός καπιταλισμού που σαπίζει. Στη μια μεριά ο κόσμος της «καλής κοινωνίας» με τους γαλαζοαίματους, τους εφοπλιστές και τους πολιτικάντηδες που τους υπηρετούν. Και στην άλλη πλευρά ο κόσμος της δουλειάς και του αγώνα.

Τη Δευτέρα παρέλασαν στη Μητρόπολη οι «εστεμμένοι» για να κηδέψουν με βασιλικές τιμές τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ με τις ευλογίες της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά την Τρίτη βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας οι απεργοί των Δήμων σε μια κινητοποίηση που πυροδοτήθηκε από τον θάνατο της Ελένης Καραγιάνη, εργάτριας καθαριότητας, την ώρα της δουλειάς. Στο ένα άκρο οι εκλεκτοί του πλούτου με το «ιδιωτικό» νεκροταφείο τους στο Τατόι, στο άλλο άκρο ο καταυλισμός των Ρομά που δίνει χέρια για μαύρη και θανατηφόρα επικίνδυνη εργασία.

 

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να αλλάξουν τα πράγματα πέρα από την ασυμβίβαστη σύγκρουση μέχρι να γκρεμίσουμε αυτό το σύστημα. Αυτή η σύγκρουση είναι ξεκινημένη. Και πρέπει να την οργανώσουμε για να φτάσουμε στη νίκη.

Με τις απεργίες

Η δύναμη της δικής μας μεριάς βρίσκεται στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους με τις απεργίες της τάξης μας. Το σύνθημα «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά» δεν είναι μόνο μια οργισμένη κραυγή, εκφράζει την πραγματικότητα του ταξικού συσχετισμού δύναμης. Όταν απεργεί η εργατική τάξη τρέμουν όχι μόνο οι φελλοί (εστεμμένοι και μη) που βρίσκονται στην κορυφή της πυραμίδας τους, αλλά τα ίδια τα θεμέλια του πλούτου τους. Δεν θα πάμε προς τις εκλογές μελετώντας τις δημοσκοπήσεις, αλλά οργανώνοντας τις απεργίες στους Δήμους, στα Σχολεία, στα Νοσοκομεία, στα Πλοία, στα Θέατρα, στον Τουρισμό-Επισιτισμό, παντού.

Η έκβαση της σύγκρουσης δεν θα κριθεί στις κάλπες, ποτέ δεν κρίθηκε εκεί. Έχουμε την ιστορική εμπειρία για το τι απέγιναν μεγάλες εκλογικές επιτυχίες στο παρελθόν. Ούτε αυτή τη φορά θα τελειώσει με το μαύρισμα του Μητσοτάκη. Παλεύουμε για να πληρώσει η Νέα Δημοκρατία το πολιτικό κόστος για τα αίσχη που κάνει, για τα σκάνδαλα που αναβλύζουν από κάθε πόρο της ύπαρξης της. Αλλά η δικαίωση των αγώνων μας θα έρθει μόνο όταν η τάξη μας είναι τόσο γερά οργανωμένη ώστε να επιβάλει το δίκιο της με τις δικές της δυνάμεις.

Γι’ αυτό έχει ξεχωριστή σημασία το πώς είναι οργανωμένη η Αριστερά που παλεύει για την ανατροπή. Η δύναμη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς κάνει τη διαφορά. Και έχουμε την ευκαιρία να τη συγκροτήσουμε πιο ισχυρή από τις άλλες φορές. Έχουμε την Πρωτοβουλία για την Ενωτική Κίνηση της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που έστειλε ελπιδοφόρο μήνυμα με την πρώτη εμφάνισή της στο Στούντιο, έχουμε τις συνελεύσεις και τη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που δίνουν τη δυνατότητα για μεγαλύτερη ορμή στην πρωτοβουλία.

Το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα δίνει όλες του τις δυνάμεις για να πάμε μπροστά σε όλα τα μέτωπα. Και στο απεργιακό κίνημα και στην αντιφασιστική δράση και στις διεργασίες για ενωμένη αριστερά της ανατροπής. Και έτσι θα συνεχίσουμε μέχρι τη νίκη.