ΟΚΔΕ - Σπάρτακος
Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου γίνεται σε ένα σκηνικό πόνου και θανάτου, καθώς μετά την κρίση του 2008 και την αδυναμία αντιμετώπισης της πανδημίας του 2019-2020, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο της παγκόσμιας πολεμικής ανάφλεξης, η οποία ήρθε στην επιφάνεια με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης και του ανελέητου ανταγωνισμού ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, ΕΕ, Ρωσία κλπ) που λόγω της κρίσης δεν μπορεί πια να διευθετηθούν με ειρηνικά μέσα. Από την άλλη οι καπιταλιστές, σαν λύκοι που στην αναμπουμπούλα χαίρονται, κερδοσκοπούν και θησαυρίζουν. Οι επιχειρήσεις στον τομέα της ενέργειας, των τροφίμων, των όπλων κλπ πραγματοποιούν κέρδη ρεκόρ, φουσκώνοντας τα πορτοφόλια ιδιοκτητών και μετόχων, ενώ από κοντά ακολουθεί ο συρφετός των τραπεζιτών και των κάθε λογής “θεσμικών επενδυτών” και μεσαζόντων. Ένας χορός δισεκατομμυρίων δολαρίων διεξάγεται με τις κυρώσεις, τις κρατικές παρεμβάσεις και ενισχύσεις, τους εξοπλισμούς, την κερδοσκοπία σε βασικά καταναλωτικά αγαθά (τρόφιμα, φάρμακα, λιπάσματα, φυτοφάρμακα κλπ).
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη συντάχθηκε πλήρως με το δυτικό στρατόπεδο εμπλέκοντας τη χώρα στον πόλεμο κατά της Ρωσίας στέλνοντας οπλισμό, στηρίζοντας τις κυρώσεις, διαθέτοντας το ελληνικό έδαφος για να περάσει προς την ουκρανική κυβέρνηση στρατιωτικό υλικό αξίας δεκάδων δις δολαρίων, αλλά και ως προγεφύρωμα για την προώθηση πρωτοφανούς σε όγκο και δύναμη πυρός ΝΑΤΟικών και αμερικανικών στρατευμάτων προς τη βορειοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, με αρχή το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης (που έχει παραχωρηθεί στις ΗΠΑ), έχει ανοίξει ένας τεράστιος χερσαίος διάδρομος που φτάνει μέχρι την Πολωνία για τη μεταφορά δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών και αντίστοιχου πολεμικού υλικού με τεράστια δύναμη πυρός. Η προετοιμασία για όλα αυτά είχε ξεκινήσει πολύ πριν την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία: με την ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις και την επ’ αόριστο ανανέωση του χρόνου παραμονής τους, με την επέκταση των υπαρχόντων βάσεων και τη δημιουργία νέων, με την παραχώρηση πολιτικών υποδομών (Αλεξανδρούπολη, Καβάλα κλπ) στις ΗΠΑ.
Σε αυτό το σκηνικό οι αγώνες των εργατών και των εργατριών δείχνουν τον δρόμο για το μέλλον. Οι απεργίες και κινητοποιήσεις στη Μαλαματίνα, την Cosco και την efood, η πανεργατική απεργία στις 9 Νοέμβρη και η μεγάλη συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε Αθήνα και άλλες πόλεις, αποδεικνύουν ότι οι μαζικοί εργατικοί αγώνες αποτελούν δύναμη και μπορούν να βελτιώσουν τη θέση της εργατικής τάξης και να απαντήσουν στις πολιτικές δυνάμεις που σπέρνουν τη ματαιότητα για να έχουν κοινοβουλευτικά οφέλη.
Η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, ενάντια στους μιλιταριστές υπηρέτες του κεφαλαίου, μας διδάσκει πως οι μαζικοί αγώνες των εργαζομένων και της σπουδάζουσας νεολαίας μπορούν να φέρουν αποτελέσματα και να αλλάξουν τους κοινωνικούς συσχετισμούς υπέρ των καταπιεσμένων. Σε μια περίοδο επίθεσης στην εργασία, την υγεία και την παιδεία, η μνήμη του Νοέμβρη επαναφέρει το δίλημμα: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου