Κάθε μέρα που περνάει ολοένα και περισσότερα στοιχεία έρχονται στο φως τη δημοσιότητας για το σκάνδαλο των υποκλοπών, αποκαλύπτοντας μια κυβέρνηση σε κατάσταση σήψης που δεν είχε μόνο την ανάγκη να παρακολουθεί δημοσιογράφους, την Αριστερά, το εργατικό κίνημα, αλλά και τους ίδιους τους συνεργάτες και τα μέλη της.
Αλλά ως και την τελευταία στιγμή προσπαθούν να κουκουλώσουν τη μπόχα που αναδύει το Μαξίμου: Από τους «επιτυχημένους επιχειρηματίες», τους κάθε λογής Πάτσηδες και Λαβράνους και τις ατελείωτες «κουμπαριές» τους με τους κάθε λογής Πέτσες, Πιερακάκηδες, Πλεύρηδες μέχρι τους Λιγνάδηδες των Κολωνακίων και τους Μίχους των «οίκων ανοχής» του Κολωνού. Και βέβαια μέχρι τα υπόγεια των αστυνομικών τμημάτων όπου οι «πραίτορες» του Μητσοτάκη θεωρούν ότι μπορούν να βιάζουν και να χτυπάνε ατιμώρητοι.
Δεν είναι αυτή η Ελευθερία για την οποία έδωσαν τη ζωή τους οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες πριν από 49 χρόνια.
Δεν είναι αυτό το Ψωμί για το οποίο πάλεψε η εργατική τάξη την Μεταπολίτευση, τότε που ξαναφτιάχτηκαν τα συνδικάτα και κερδήθηκαν τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Και σίγουρα δεν είναι αυτή η Παιδεία για την οποία πάλεψαν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που ξεκίνησαν την εξέγερση καταλαμβάνοντας το Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973. Δεν είχαν στο νου τους την «πανεπιστημιακή αστυνομία», ότι το μέλλον της Παιδείας θα είναι ένα επίσημο «σπουδαστικό της ασφάλειας».
Ούτε ήταν βέβαια στο νου εκείνων που έγραφαν στην πύλη του Πολυτεχνείου «έξω το ΝΑΤΟ - έξω αι ΗΠΑ» ότι ολόκληρη η χώρα θα γινόταν εν έτει 2022 ένα απέραντο στρατόπεδο του ΝΑΤΟ με την κυβέρνηση της ΝΔ να πρωτοστατεί στον πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, σπαταλώντας δισεκατομμύρια ευρώ για εξοπλισμούς.
Δίπλα στην εκατόμβη νεκρών του κορονοϊού η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ευθύνεται για την εκατόμβη των νεκρών προσφύγων που τα άψυχά τους κορμιά συνεχίζουν να ξεβράζονται κάθε εβδομάδα στις ακτές όλης της χώρας σαν αποτέλεσμα της κλιμάκωσης της δολοφονικής πολιτικής των παράνομων «επαναπροωθήσεων» και των κλειστών συνόρων.
Ανατροπή
Ένα πρώτο καθοριστικό βήμα για να απελευθερωθεί η δυναμική που υπάρχει σε όλα αυτά τα μεγάλα ανοιχτά μέτωπα είναι η άμεση ανατροπή της κυβέρνησης που διαχειρίζεται αυτές τις επιθέσεις. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η Πορεία του Πολυτεχνείου, μπορεί να γίνει ο δεύτερος μεγάλος σταθμός μετά την επιτυχία της Πανεργατικής Απεργίας της 9ης Νοέμβρη.
Έχει σημασία να θυμόμαστε ότι στο ίδιο το Πολυτεχνείο, μέσα στους αγωνιστές που ενωμένα πάλευαν για να ρίξουν τη χούντα το Νοέμβρη του 1973, συγκρούστηκαν δύο γραμμές. Εκείνη του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού (πολιτικού προγόνου του ΣΥΡΙΖΑ) που έλεγαν ότι η χούντα θα πέσει από τα πάνω μέσα από την διαμόρφωση μιας κυβέρνησης «εθνικής ενότητας» που θα έκανε τη «μετάβαση» στη δημοκρατία – και άρα «μην οξύνετε το κλίμα» και «όχι κατάληψη». Και εκείνη που έλεγε ότι η χούντα θα πέσει από τα κάτω και συνοψιζόταν στα συνθήματα «κατάληψη, γενική απεργία, επανάσταση λαέ» και έκφρασε η επαναστατική αριστερά. Υπερίσχυσε η δεύτερη και αυτό καθόρισε τη συνέχεια.
Σήμερα εν μέσω μιας βαθιάς πολύπλευρης κρίσης και ταξικής πόλωσης, χρειάζεται ξανά επαναστατική γραμμή. Όπως αναφέρει στο κάλεσμά του για τις 17Ν το ΣΕΚ:
«Τιμάμε την 49η επέτειο του Πολυτεχνείου βγαίνοντας στους δρόμους κατά χιλιάδες, για να συνεχίσουμε και να κλιμακώσουμε τον αγώνα για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά και να ανοίξουμε τον δρόμο για να γίνει πράξη το σύνθημα: δεν υπάρχει δρόμος κοινοβουλευτικός, ο δρόμος του Νοέμβρη επαναστατικός.
Η κρίση της κυβέρνησης καθημερινά μεγαλώνει γιατι συνεχώς βρίσκει απέναντι της το κίνημα να δίνει μάχες και να μην την αφήνει σε χλωρό κλαρί. Ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του έχουν φάει τα μούτρα τους σε κάθε προσπάθεια να κρατήσουν πίσω το κίνημα.
Καθε μέρα που περνάει γίνεται φανερό ότι η δύναμη είναι στην μεριά των εργατών και της νεολαίας, είναι στη μεριά της τάξης μας. Και όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι μονάχα η κυβέρνηση του Μητσοτάκη αλλά ένα ολόκληρο σύστημα, ο καπιταλισμός που βρίσκεται σε κρίση και βγάζει στην επιφάνεια το πιο αποκρουστικό του πρόσωπο.
Αυτήν την φορά μπορούμε να πάμε πιο μακριά. Οι εργάτες και οι εργάτριες έχουν πολλές περισσότερες πολιτικές εμπειρίες. Έχουμε ζήσει στο πετσί μας τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου, παλιότερα με το ΠΑΣΟΚ, πιο πρόσφατα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αλλαγή δεν έρχεται από τα πάνω, αλλάζοντας τους υπουργούς. Να δυναμώσουμε την αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά για να γίνει η δύναμη της τάξης μας το εργαλείο που θα στείλει την κυβέρνηση και το σύστημα στα σκουπίδια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου