Δέκα Χρόνια Μετά : Το Φάντασμα Του 2012 Στοιχειώνει Το Πολιτικό Σκηνικό

Μέσα στη νέα χρονιά κλείνουν δέκα χρόνια από την κατάρρευση της κυβέρνησης Παπαδήμου και την αναταραχή στα παραδοσιακά κόμματα που κυβερνούσαν πότε το ένα και πότε το άλλο συνέχεια από τη Μεταπολίτευση.

Η πίεση για να επιβάλουν ένα δεύτερο Μνημόνιο, το κακόφημο PSI που ήταν ακόμα πιο σκληρό από το πρώτο, οδήγησε τότε το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να σχηματίσουν μαζί κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη που είχε χειριστεί το πέρασμα από τη δραχμή στο Ευρώ και είχε την αποδοχή της Τρόικας -ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ.

Εκείνη η «πανίσχυρη» κοινοβουλευτικά κυβέρνηση γκρεμίστηκε μέσα σε λίγους μήνες καθώς, όταν η Βουλή ψήφιζε το PSI, οι δρόμοι της Αθήνας γίνονταν πεδίο μάχης με χιλιάδες απεργούς διαδηλωτές να συγκρούονται με τα ΜΑΤ από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια και το Μοναστηράκι. Χρειάστηκαν διπλές εκλογές για να καταφέρει η συρρικνωμένη ΝΔ και το καταβαραθρωμένο ΠΑΣΟΚ να σχηματίσουν την συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων που άντεξε μέχρι το 2014.

Επιθέσεις

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, η άρχουσα τάξη βλέπει με ανησυχία τις πολιτικές εξελίξεις να ξαναγυρνάνε σε ένα παρόμοιο σενάριο. Το δημόσιο χρέος βρίσκεται ξανά σε ύψη ακόμα πιο μεγάλα κι από τότε και η «χαλάρωση» της νομισματικής πολιτικής από την ΕΚΤ φτάνει στο τέρμα της. Για άλλη μια φορά τα αφεντικά βλέπουν μπροστά τους την προοπτική για μια κυβέρνηση ικανή να επιβάλει άγριες αντεργατικές επιθέσεις, τόσο σκληρές που να αποτρέψουν μια νέα χρεοκοπία. Μόνο που μια τέτοια κυβέρνηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται ήδη στην κυβέρνηση και έχει γίνει η πιο μισητή κυβέρνηση όλων των περασμένων δέκα χρόνων. Ακόμα και τα ΜΜΕ που στηρίζουν αναφανδόν τον Μητσοτάκη παραδέχονται ότι δεν μπορεί να πάρει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές, με ή χωρίς απλή αναλογική. Μια νέα συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, που λέει ότι θα «αναστηθεί» μέσα από το ΚΙΝΑΛ, παραμένει μια χλωμή εναλλακτική για τις ανάγκες των καπιταλιστών.

Βέβαια, παραμένει ανοιχτό ένα «ιταλικό» σενάριο. Στην Ιταλία, ένας τραπεζίτης με πολλές περγαμηνές, ο πρώην διοικητής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι βρίσκεται επικεφαλής μια σχεδόν «οικουμενικής» κυβέρνησης που διαχειρίζεται το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος της Ευρωζώνης μετά το ελληνικό. Ήδη, ο ιταλικός προϋπολογισμός για το 2022 ξεσήκωσε πανεργατική απεργία και οι πολιτικοί σχολιαστές προβλέπουν ότι ο Ντράγκι θα μεταπηδήσει από την πρωθυπουργία στην Προεδρία της Ιταλικής Δημοκρατίας, επιβλέποντας αφ’ υψηλού την επόμενη κυβέρνηση που θα επιτεθεί για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Σε κάθε περίπτωση, το 2022 δεν είναι 2012. Η εργατική τάξη κουβαλάει τις εμπειρίες από τις μάχες που χρειάστηκε να δώσει όχι μόνο για να ρίξει τον Παπαδήμο και τους Σαμαροβενιζέλους αλλά και ενάντια στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα που δεν κατάφερε να τηρήσει ούτε μια από τις υποσχέσεις του. Αν ο Βενιζέλος συρρίκνωσε το ΠΑΣΟΚ συμμαχώντας με τη ΝΔ, μια ανάλογη κίνηση του Τσίπρα θα σήμαινε εξαφάνιση για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στη νέα χρονιά, έχουμε μπροστά μας αγώνες για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Χρέος της Αριστεράς και μάλιστα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι να οργανώσει με όλες της τις δυνάμεις αυτούς τους αγώνες έχοντας ξεκάθαρη την προοπτική που ανοίγεται: οι εναλλακτικές των αφεντικών είναι αποδυναμωμένες, μπορούμε να συγκροτήσουμε εργατική εναλλακτική.