Άρθρο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία στην «Εφημερίδα των Συντακτών»
Η χρονιά που φεύγει αφήνει πίσω της μεγάλες πληγές στην Ελληνική κοινωνία. Και σίγουρα δε θα την αναπολούμε τα επόμενα χρόνια, μάλλον θα προσπαθήσουμε γρήγορα να την ξεχάσουμε. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να αξιοποιήσουμε ό,τι μας έδωσε η χρονιά που φεύγει. Και νομίζω μας έδωσε τη δυνατότητα να ξεδιαλύνουμε την αλήθεια από την προπαγάνδα, την ουσία από την επικοινωνία. Και τη σημασία παραμελημένων αξιών, όπως του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου συστήματος υγείας.
Πάνω απ’ όλα, το δραματικά απροσδόκητο τέλος του χρόνου που φεύγει, μας αναγκάζει να αναλογιστούμε αν η τραγωδία που ζήσαμε και ζούμε, αποτελεί αναπόφευκτο αποτέλεσμα των αντικειμενικών συνθηκών, έτσι όπως μας το παρουσίασε από την αρχή η κυβερνητική προπαγάνδα, ή θα μπορούσε – έστω σε ένα σημαντικό βαθμό- να είχε αποφευχθεί. Αν δεν είχαμε ένα πρωθυπουργό, που αντιμετώπισε από την πρώτη μέρα την πανδημία ως ευκαιρία προσωπικής, κομματικής, ακόμα και οικονομικής κερδοσκοπίας.
Αν δεν χειροκροτούσε υποκριτικά γιατρούς και νοσηλευτές και την ίδια στιγμή όχι μόνο άφηνε αβοήθητο, αλλά συρρίκνωνε και υπονόμευε το δημόσιο σύστημα Υγείας.
Αν δε μετέτρεπε την αναγκαία επικοινωνία για τα μέτρα προστασίας και το εμβόλιο σε εργαλείο χρηματοδότησης των φίλων, της εικόνας, και του καθεστώτος του.
Αν δεν απέκρυπτε την έκθεση Λύτρα-Τσιόδρα κι όταν αυτή αποκαλύφθηκε δεν κατέφευγε στην προσφιλή του πρακτική: Στις υπεκφυγές, στα ψέματα, στη δολοφονία της αλήθειας.
Αν δεν επέλεγε συνειδητά την καταστολή αντί για την πειθώ, την εμπάθεια και το «Εγώ Είμαι το Κράτος» αντί για τη συνεννόηση, το ψέμα και την κακόβουλη προπαγάνδα αντί για την κοινωνική συνοχή που απαιτούσαν οι μεγάλες δυσκολίες
Αν δεν έδινε εν μέσω πανδημίας ασυλία στους τραπεζίτες, δε μοίραζε δισεκατομμύρια σε κολλητούς και φίλους με απευθείας αναθέσεις, δεν καταργούσε το οχτάωρο, δεν κρατούσε καθηλωμένο το βασικό μισθό, δεν θεσμοποιούσε το καθεστώς ζούγκλας στην εργασία, δεν αρνούνταν τη ρύθμιση του πανδημικού χρέους, δεν έκανε την ανασφάλεια και την εκμετάλλευση των πολλών εργαλείο για τον πλουτισμό των λίγων.
Με δυο λόγια, αν δεν είχαμε τον κ. Μητσοτάκη με την τραγική όπως αποδείχτηκε κανονικότητά του, που ασχημονεί πάνω στις πληγές της κοινωνίας, μπορεί να μην είχαμε ξεμπερδέψει με την πανδημία όπως ο ίδιος τρεις τουλάχιστον φορές πανηγύρισε, αλλά θα είχαμε μετριάσει και το δράμα και τον πόνο και τον αριθμό των ανθρώπων που χάθηκαν, ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί.
Όχι, δεν ισχυρίζομαι ότι ο κος Μητσοτάκης είναι απλώς ανίκανος. Ισχυρίζομαι ότι είναι αθεράπευτα δογματικός και προσηλωμένος στις αποτυχημένες συνταγές του χθες. Στις συνταγές που αναγκάζεται να εγκαταλείψει όλη η ανθρωπότητα για να αντιμετωπίσει την απειλή της πανδημίας. Από τις ΗΠΑ ως την Ιαπωνία, ανακαλύπτουν τη σημασία των δημόσιων επενδύσεων και του κοινωνικού κράτους. Στην Ελλάδα όμως έχουμε μια κυβέρνηση που απεχθάνεται ακόμα και τις λέξεις κοινωνικό και δημόσιο. Πως θα μπορούσε λοιπόν να διορθώσει, πόσο μάλλον να ανατάξει κάτι που απεχθάνεται, κάτι που καθόλου δεν πιστεύει;
Επίσης ισχυρίζομαι ότι είναι αθεράπευτα κυνικός. Αδυνατεί να κατανοήσει την τραγωδία και τις επιπτώσεις της, με τη σεμνότητα και την περίσκεψη που απαιτεί ο ανθρώπινος πόνος. Αδυνατεί να κατανοήσει ότι η κρίση δεν είναι ευκαιρία να εφαρμόσει τις αποτυχημένες συνταγές των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιαίτερα σε κομβικές υπηρεσίες για τον πολίτη σε περιόδους κρίσης, όπως η δημόσια Υγεία, η δημόσια Παιδεία, η Ενέργεια. Ότι τώρα αντί να αφήνει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στη τύχη τους, είναι η ώρα να τις στηρίξει. Ότι οι θεωρίες, πως δήθεν δεν έχουμε ανταγωνιστικότητα αν έχουμε υψηλότερους μισθούς, είναι όχι μόνο ανόητες, αλλά και καταστροφικές, ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης. Και πρέπει να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό και όχι να απελευθερώνουμε τις απολύσεις.
Και κυρίως αδυνατεί να κατανοήσει ότι κάποια στιγμή η πραγματικότητα είναι τόσο ισχυρή που κανένα σύστημα επικοινωνίας, όσο δυνατό και να είναι, δεν αρκεί για να την διαψεύσει. Όταν ο πολίτης βλέπει τις τραγικές παλινωδίες και τα ψέματα στη διαχείριση των πυρκαγιών και της πανδημίας και ταυτόχρονα λαμβάνει τους λογαριασμούς του ρεύματος και ματώνει από τις ανατιμήσεις στο σούπερ μάρκετ, όταν συνειδητοποιεί ότι την 3η εβδομάδα δεν υπάρχουν χρήματα για να βγει ο μήνας, τότε δεν μπορεί να τον παραπλανήσει καμιά προπαγάνδα. Ίσα ίσα που μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Γιατί η προπαγάνδα κόντρα σε κάθε λογική και μετωπικά απέναντι στη πραγματικότητα που βιώνει ο πολίτης, είναι ο γενεσιουργός παράγοντας της γενικευμένης κρίσης εμπιστοσύνης που σήμερα επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Και χωρίς εμπιστοσύνη δεν μπορείς να διαχειριστείς καμία κρίση.
Ο χρόνος που φεύγει, λοιπόν, δεν είναι για να τον θυμόμαστε, οφείλουμε όμως να θυμόμαστε τα διδάγματα που αφήνει, αν θέλουμε να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την τραγική στατιστική του. Και τα βασικότερο, το πιο εμφανές συμπέρασμα, είναι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν μια μεγάλη ατυχία για τη χώρα, ειδικότερα την περίοδο της πανδημία. Μια παράλληλη πανδημία που λειτούργησε ως επιταχυντής της κρίσης. Η πολιτική αλλαγή είναι πια επιβεβλημένη ως αναγκαία προϋπόθεση για την έξοδο από το διαρκή εφιάλτη. Και κυρίως είναι προϋπόθεση για μια δίκαιη διαχείριση της κρίσης, με την κοινωνία στοιχειωδώς προστατευμένη και όχι βορά στις διαθέσεις των αγορών, των κερδοσκόπων, των μεγάλων συμφερόντων που συγκυβερνούν σήμερα τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου