ΠΟΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΗΜΕΡΑ;
Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
2. Η κυβέρνηση της ΝΔ αντιμετώπισε την υγειονομική κρίση με βάση το γενικότερο κυρίαρχο μοντέλο. Με επαναλαμβανόμενα οριζόντια ταξικά λοκντάουν χωρίς ουσιαστικά μέτρα. Ένα χρόνο μετά την εκδήλωση της πανδημίας και ενώ οι θάνατοι πολλαπλασιάζονται, η κυβέρνηση αρνείται να προχωρήσει σε επίταξη/εθνικοποίηση των ιδιωτικών νοσοκομείων και κλινικών χωρίς αποζημίωση των ιδιοκτητών τους, ο δε εμβολιασμός προχωράει με ρυθμό χελώνας (όπως και σε όλη την ΕΕ), αργότερα ακόμη και από φτωχότερες χώρες.
Η κυβέρνηση της ΝΔ φρόντισε για τη διάσωση μεγάλων επιχειρήσεων από χρεοκοπία με παροχή τζάμπα χρήματος, με εμβληματικό παράδειγμα την AEGEAN, αλλά και τις τράπεζες. Έδωσε άφθονο χρήμα στις επιχειρήσεις, ενώ την ίδια στιγμή άφησε είτε τελείως ακάλυπτους είτε με επίδομα επιβίωσης τους εργαζόμενους που βρέθηκαν με αναστολή σύμβασης. Οδηγεί στον αφανισμό τους ανθρώπους του πολιτισμού, όπως και πολυάριθμα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου. Νομοθετεί έναν νέο εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα.
3. Η πανδημία και η αντιμετώπισή της αποκάλυψαν για μια ακόμα φορά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ και βάθυναν ακόμα περισσότερο την κρίση της. Η ΕΕ κινήθηκε εξαρχής στο θέμα των εμβολίων με κριτήριο τη «διευθέτηση» του ανταγωνισμού των πολυεθνικών του φαρμάκου και στόχο την εξασφάλιση της μέγιστης κερδοφορίας τους. Γι’ αυτό έκανε και μυστικές συμβάσεις με τις εταιρείες, κατοχύρωσε τις «πατέντες», άφησε τις εταιρείες να επιλέγουν τους ρυθμούς παραγωγής καθυστερώντας και εκβιάζοντας.
Νομοθέτησε το «Ταμείο Ανάκαμψης», το οποίο συνοδεύεται από ‒και στηρίζει‒ τις αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις», ενώ μεγάλο μέρος του αποτελούν νέα δάνεια. «Χαλάρωσε» προσωρινά το Σύμφωνο Σταθερότητας, το οποίο εξακολουθεί όμως να κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τους λαούς της Ευρώπης. Ειδικά στη χώρα μας, οι νέοι μηχανισμοί επιτήρησης μέσω των όρων του «Ταμείου Ανάκαμψης» έρχονται να προστεθούν στα οδυνηρά αποτελέσματα των προηγούμενων «οικονομικών προγραμμάτων» και στους υπάρχοντες μηχανισμούς (πρόγραμμα «μεταμνημονιακής επιτροπείας») που εξακολουθούν να ισχύουν και μάλιστα σε συνθήκες όπου το δημόσιο χρέος σκαρφάλωσε στο 220% του ΑΕΠ, ενώ τα ελλείμματα και η ύφεση πλησιάζουν σε διψήφια νούμερα!
4. Επικίνδυνες είναι οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και στα Βαλκάνια. Μέσα στην περιδίνηση των ανταγωνισμών των ιμπεριαλιστικών κέντρων που εντείνεται διαρκώς, οξύνεται ο ανταγωνισμός των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας για την αναβάθμιση της οικονομικής και γεωπολιτικής τους θέσης. Σε αυτή τη διαμάχη η αστική τάξη της χώρας μας εμφανίζεται σαν ο «καλός στρατιώτης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ», γεμίζει την Ελλάδα βάσεις διεκδικώντας τη στήριξη στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη για την εκμετάλλευση, μέσω των ΑΟΖ, της μερίδας του λέοντος από τα κοιτάσματα στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Συμφωνία των Πρεσπών έδωσε ώθηση στην ενσωμάτωση των Δυτικών Βαλκανίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και στην αναβάθμιση του γεωπολιτικού ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης. Η τουρκική αστική τάξη κινείται επίσης επιθετικά, αξιοποιεί τη στρατιωτική της υπεροπλία, εισβάλλει σε χώρες, καταπιέζει άθλια τους λαούς της Τουρκίας και, χτίζοντας τις δικές της γεωπολιτικές συμμαχίες, διεκδικεί για δικό της λογαριασμό τον πρώτο ρόλο στην περιοχή.
Αυτόν τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό, που είναι αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου, τον πληρώνουν ήδη οι λαοί. Με εκτόξευση των εξοπλισμών, με την καταπάτηση των δικαιωμάτων, την γκετοποίηση, τη «δαιμονοποίηση» των προσφύγων και την εργαλειοποίηση του προσφυγικού, με εθνικισμούς, ενίσχυση της στρατιωτικοποίησης (βλ. αύξηση της θητείας, προσλήψεις χιλιάδων ΕΠΟΠ), απειλές πολέμου και πολέμους που δεν τελειώνουν.
5. Η ΝΔ, ως ο κύριος πόλος του κεφαλαίου σήμερα στην ελληνική κοινωνία, επιδιώκει να οικοδομήσει και στη χώρα μας ένα «καθεστώς εκμετάλλευσης» χωρίς εργατικά δικαιώματα και ένα «καθεστώς αυταρχισμού» με ιστορικό πισωγύρισμα στις κατακτημένες λαϊκές ελευθερίες. Δεν πρόκειται για «ακροδεξιά εκτροπή» ή για «μια προσωρινή έκτακτη κατάσταση». Πρόκειται για τις τάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, για μια πολιτική αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην οικονομία, στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία, για μια επικίνδυνη στροφή στις διεθνείς σχέσεις, που θέλει να φορτώσει την ιστορική κρίση του συστήματος στις πλάτες των λαών. Παρά τις διαφορές τους, την ίδια στρατηγική ακολουθούν ο Τραμπ και ο Μπάιντεν, ο Μακρόν και ο Όρμπαν και σε τελική ανάλυση και ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας.
6. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, όπως και η «Ελληνική Λύση» συναινούν όλο αυτό το διάστημα με την πολιτική της ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε πολλά και κρίσιμα νομοσχέδια της ΝΔ, υποτάχτηκε στις απαγορεύσεις, επιδεικνύοντας «νομιμοφροσύνη», είναι απών από οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία, δεν στήριξε και σε κάποιες περιπτώσεις υπονόμευσε διεκδικήσεις εργαζομένων και νεολαίας. Η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση απέδειξε ότι η στρατηγική των λεγόμενων «αριστερών κυβερνήσεων» προωθεί και υλοποιεί τελικά την κυρίαρχη πολιτική. Το «πλατύ μέτωπο» στη βάση κάποιων άμεσων στόχων μέσα στο πλαίσιο της αστικής στρατηγικής τελικά έριξε νερό όχι σε ριζοσπαστικές δυνάμεις που το στήριξαν, αλλά στις συντηρητικές και αστικές δυνάμεις που ηγεμόνευαν εντός του.
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια καμπή. Φαίνεται ότι ορθώνονται αντιστάσεις στον οδοστρωτήρα της ΝΔ, οι οποίες επιδιώκουμε να γίνουν ποτάμι και να την παρασύρουν. Η «δημοκρατική κυβέρνηση» που προβάλλει ως πολιτική λύση ο ΣΥΡΙΖΑ, με το ΚΙΝΑΛ, ίσως και με το ΜΕΡΑ 25, αποτελεί ένα κακέκτυπο της «πρώτης φοράς αριστερά». Θα οδηγήσει σε μια ακόμα πιο συστημική, αντιλαϊκή, αυταρχική, επικίνδυνη για το λαό διακυβέρνηση. Καμία ριζοσπαστική δύναμη δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε αυτή τη δήθεν «εναλλακτική λύση».
7. Επομένως σήμερα έρχονται πιο ανοιχτά και πιεστικά στην ημερήσια διάταξη τα πολιτικά ερωτήματα: «Πώς θα πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο και όχι η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα;», «Πώς θα ανατραπεί η πολιτική και η κυβέρνηση της ΝΔ;». Αλλά και «μετά τη ΝΔ, τι;», δηλαδή «πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος της εναλλαγής αντιλαϊκών διαχειριστών του συστήματος και πώς θα ανοίξει ο δρόμος για τα εργατικά συμφέροντα και ανάγκες;». Γι’ αυτό τίθεται και το κομβικό ερώτημα ποιο υποκείμενο ανατροπής και ποια αριστερά χρειάζονται σήμερα οι εργαζόμενοι και ο λαός και τι πρέπει να κάνουν οι μαχόμενες αντικαπιταλιστικές και κομμουνιστικές δυνάμεις.
Το πολιτικό δίλημμα της περιόδου τίθεται επομένως ως εξής: Είτε οι δυνάμεις του κεφαλαίου θα καταφέρουν να επιβάλουν νέες ιστορικού χαρακτήρα αντεργατικές τομές για να ξεπεράσουν την κρίση τους είτε οι δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού θα τις αναχαιτίσουν θέτοντας επί τάπητος την ανάγκη αυτή η κρίση να μετατραπεί σε πολιτική κρίση του συστήματος, δηλαδή θέτοντας το ζήτημα της συνολικής ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, του κλονισμού των πυλώνων του κεφαλαίου. Με επιδίωξη την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την εργατική εξουσία-δημοκρατία.
Για αυτό απαιτούνται ειδικά σήμερα:
- Η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με ιδιαίτερη ανάγκη τη συσπείρωση πρωτοπόρου δυναμικού σε μια κίνηση εργατικής χειραφέτησης, που θα φέρει στο προσκήνιο τη συνολική τάση απελευθέρωσης των παραγωγών του πλούτου.
- Η συγκέντρωση δυνάμεων σε ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο με το αντίστοιχο πρόγραμμα πάλης που θα συμβάλλει και θα ηγείται στο αναγκαίο μαζικό πολιτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα. Με στόχους την αντίσταση, τον κλονισμό και την ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ και της πολιτικής της και συνολικά της καπιταλιστικής επίθεσης. Τη σύγκρουση με τις πολιτικές της συναίνεσης, των αστικών εναλλακτικών λύσεων τύπου ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ και της λογικής της εθνικής ενότητας «για να ξεπεράσουμε την κρίση». Πρόκειται για άμεσο και επιτακτικό πολιτικό καθήκον της περιόδου.
- Η στρατηγική στόχευση της κομμουνιστικής απελευθέρωσης της εποχής μας, ως συνολική προγραμματική απάντηση στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εκμετάλλευσης χωρίς σύνορα, της αντίδρασης χωρίς όρια, της πολύπλευρης κρίσης. Πρωταρχικής σημασίας είναι ο στόχος της συσπείρωσης του δυναμικού που εμπνέεται από την ανάγκη για ένα σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
8. Οι βασικοί άξονες του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού πολιτικού προγράμματος πάλης μπορούν να είναι οι παρακάτω:
α. Παλεύουμε ενάντια στο σύγχρονο «καθεστώς εκμετάλλευσης». Ενάντια στη γενίκευση της ελαστικής και της μαύρης εργασίας, στην τηλεργασία, στη λεηλασία των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στους μισθούς πείνας. Ενάντια στη δικτατορία του κεφαλαίου στους χώρους δουλειάς, στην κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, στον κρατικό έλεγχο των συνδικάτων.
Διεκδικούμε πλήρη αναπλήρωση των απωλειών των ανέργων, όσων βρέθηκαν σε αναστολή σύμβασης, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών ελευθεροεπαγγελματιών. Ριζική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων σε βάρος του κεφαλαίου, με αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, μείωση του χρόνου εργασίας (5νθήμερο, 6ωρο, 30ωρο), σταθερή και ασφαλισμένη δουλειά για όλους. Πλήρη προστασία των ανέργων. Όχι στις περικοπές των συντάξεων. Καμιά κατάσχεση, έξωση, διακοπή ηλεκτρισμού-νερού στα λαϊκά νοικοκυριά. Παλεύουμε για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες του κόσμου της δουλειάς, τη μείωση της εκμετάλλευσης με στόχο την κατάργησή της.
β. Η πανδημία ανέδειξε τον καθοριστικό για τη ζωή και την κοινωνία ρόλο των δημόσιων αγαθών. Παλεύουμε για να είναι αποκλειστικά δημόσια αγαθά η υγεία, η εκπαίδευση, η ενέργεια, η έρευνα και άλλοι ζωτικοί τομείς. Ενάντια στους νόμους της αγοράς, στην ιδιωτικοποίηση και στην αναδιάρθρωση των τομέων αυτών με επιχειρηματικά κριτήρια. Με αποφασιστική ενίσχυση του ΕΣΥ, εθνικοποίηση των ιδιωτικών νοσοκομείων, των φαρμακευτικών εταιρειών. Με δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους, χωρίς ταξικούς φραγμούς, ώστε η εκπαίδευση και η επιστήμη να εξυπηρετούν τις ανάγκες του λαού και της νεολαίας και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση όλων των εταιρειών που «διασώζονται» με κρατικό χρήμα, των τραπεζών (που έχουν «διασωθεί» με δημόσιο χρήμα 3 φορές!) και των μεγάλων επιχειρήσεων. Λειτουργία τους με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο, προς όφελος των αναγκών του κόσμου της δουλειάς. Παλεύουμε ενάντια στην κυριαρχία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και των νόμων της αγοράς, για τον περιορισμό τους, με στόχο την κατάργησή τους.
γ. Θέλουμε να ζήσουμε ελεύθερα. Πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες της εποχής μας σε αντιπαράθεση με το μόνιμο «καθεστώς» κατάργησης των εργατικών δικαιωμάτων, τις απαγορεύσεις κινητοποιήσεων και τους περιορισμούς κυκλοφορίας, την αστυνομοκρατία, τα πρόστιμα και τις διώξεις, την ψηφιακή επιτήρηση και το φακέλωμα. Κατά του τερατώδους κατασταλτικού, διοικητικού, δικαστικού και ιδεολογικού μηχανισμού, του ασφυκτικού ελέγχου της πληροφόρησης, της «δικτατορίας» των πολυεθνικών του διαδικτύου. Να καταργηθούν άμεσα όλες οι μονάδες καταστολής διαδηλώσεων (ΜΑΤ, αύρες, ΔΡΑΣΗ κ.λπ.), οι νόμοι για τις διαδηλώσεις και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, οι τρομονόμοι, η πανεπιστημιακή αστυνομία. Πάλη ενάντια σε φασισμό, ρατσισμό, σεξισμό, ανορθολογισμό, απέναντι σε κάθε μορφή διάκρισης και καταπίεσης λόγω φύλου, φυλής ή σεξουαλικού προσανατολισμού, που επιδιώκει να διαιρέσει την εργατική τάξη και να βαθύνει βίαια την εκμετάλλευση συγκεκριμένων κομματιών (γυναίκες, μετανάστες κ.λπ.). Για το δικαίωμα του λαού να αποφασίζει για το μέλλον του και να αγωνίζεται, να κατακτά και να επιβάλλει τα αιτήματά του, παλεύουμε σε ρήξη με το κράτος του «κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού» στην προοπτική του τσακίσματός του.
δ. Συνολική αντιπαράθεση και ανατροπή του πλαισίου της διαρκούς μνημονιακής επιτροπείας, της ΕΕ και του χρέους. Κατάργηση του προγράμματος της «μεταμνημονιακής επιτροπείας», των ευρωπαϊκών εξαμήνων, των νέων μηχανισμών επιτήρησης του «Ταμείου Ανάκαμψης». Μονομερής διαγραφή του χρέους, και στη χώρα μας και παντού, που μέσα σε συνθήκες κρίσης και πανδημίας εκτινάσσεται σε όλη την Ευρώπη. Συνολική αντιπαράθεση, αντικαπιταλιστική ρήξη/έξοδος από την ΕΕ.
ε. Θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά! Πάλη για την ειρήνη και τη φιλία των λαών στην περιοχή μας και στον κόσμο, ενάντια στους θηριώδεις πολεμικούς εξοπλισμούς, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στον αντιδραστικό ανταγωνισμό ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης, στην επαναχάραξη συνόρων σε στεριά και θάλασσα. «Δεν πολεμάμε για τις ΑΟΖ». Ακύρωση των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Όχι στην αύξηση της στρατιωτικής θητείας και στον μισθοφορικό στρατό. Έξω οι βάσεις, έξω για πάντα από το ΝΑΤΟ.
στ. Πάλη για μια αρμονική σχέση ανθρώπου-φύσης ενάντια στην καταστροφική εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλλοντος από το κεφάλαιο, στη λεηλασία από τους «επενδυτές» των δημόσιων χώρων, δασών, βουνών, θαλασσών για την καπιταλιστική ανάπτυξη, «παραδοσιακή» ή «πράσινη», στα μεταλλαγμένα τρόφιμα, στις εξορύξεις (και ιδιαίτερα τις θαλάσσιες εξορύξεις στο πλαίσιο των ΑΟΖ), στη μόλυνση και στις πόλεις-τέρατα που επωάζουν τις αρρώστιες και τις πανδημίες. Για αξιοβίωτες πόλεις με διασφάλιση στέγης για όλους με σύγχρονες προδιαγραφές, πλούσιους πνεύμονες πρασίνου, ελεύθερους, προσβάσιμους δημόσιους χώρους και υποδομές αθλητισμού, πολιτισμού και ψυχαγωγίας και ποιοτικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.
ζ. Αγώνας για υψηλής ποιότητας διατροφή για το λαό. Δημιουργία πρωτοβάθμιων παραγωγικών συνεταιρισμών των μικρών παραγωγών με εργατικό έλεγχο. Εθνικοποίηση-κρατικοποίηση της συγκεντρωμένης γης, της εκκλησιαστικής περιουσίας και των αγροτοδιατροφικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Όχι στην ασυδοσία της καπιταλιστικής βιομηχανικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, που πλήττει το περιβάλλον. Απαγόρευση των μεταλλαγμένων. Δημόσιος έλεγχος στο κύκλωμα διάθεσης και στις τιμές των αγροτικών προϊόντων. Αξιοπρεπείς συνθήκες διαμονής στην ύπαιθρο (εκπαίδευση, υγεία κ.λπ.). Μέτωπο της πολυεθνικής εργατικής τάξης της αγροτικής παραγωγής και των φτωχών αγροτοκτηνοτρόφων-αλιέων ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου. Ανατροπή της αντιαγροτικής ΚΑΠ της ΕΕ.
9. Η εργατική τάξη αναδείχτηκε και στην περίοδο της πανδημίας η μόνη δύναμη σωτηρίας. Η ίδια η εργατική τάξη και ο λαός θα δώσουν και τη συνολική λύση για όλη την κοινωνία.
Ο αγώνας για αυτούς τους πολιτικούς στόχους είναι πρώτα απ’ όλα υπόθεση της πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, του αγώνα πέρα και ενάντια στα κοινοβουλευτικά παιχνίδια και τη συναίνεση. Αυτή την κατεύθυνση υπηρετήσαμε αποφασιστικά ως ΝΑΡ, νΚΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την πρώτη φάση της πανδημίας, γι’ αυτό και εναντιωθήκαμε στη λογική του υποταγμένου «Μένουμε Σπίτι» και στο «Θα λογαριαστούμε μετά». Στο «κατέβασμα των ρολών» από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Στον περιορισμό στη «συμβολική διαμαρτυρία».
10. Με ταξική και πολιτική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μαχητικού, με βάση τη ζωντανή συλλογικότητα και όχι την κινηματική ψηφιακή «αποστασιοποίηση». Σε αντιπαράθεση με τον κρατικό έλεγχο και τα μητρώα του, και τον κυβερνητικό/εργοδοτικό συνδικαλισμό. Με ενιαίους πολιτικούς στόχους πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες και τα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς. Με αγωνιστικό συντονισμό στη βάση όλων των ταξικών σωματείων και συλλογικοτήτων σε όλα τα επίπεδα, τοπικό, κλαδικό και κεντρικό. Με ανατρεπτική κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος και της Αριστεράς. Με διεθνιστική αλληλεγγύη και συνεργασία. Με λαϊκή οργάνωση σε συλλογικότητες αγώνα για την επιβολή της λαϊκής θέλησης.
11. Σήμερα χρειαζόμαστε ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό μέτωπο με στρατηγικό ορίζοντα. Με στόχους πάλης που θα εκφράζουν τις εργατικές και λαϊκές ανάγκες και θα υπερβαίνουν τη μιζέρια του εφικτού και των ορίων που θέτει το σύστημα. Δεν μας φτάνουν οι απαντήσεις «στο άμεσο», την ώρα που ο αντίπαλος επιτίθεται με τις στρατηγικές του σημαίες του κέρδους, της αγοράς, της ιδιοκτησίας, βυθίζοντας την ανθρωπότητα στην ιστορική οπισθοδρόμηση. Απαιτείται ένα μέτωπο που θα απαντάει όχι μόνο στο «τι πρέπει να γίνει», αλλά και στο «πώς θα γίνει» ξεπερνώντας τις επιλογές ήττας των κοινοβουλευτικών λύσεων μέσα στα όρια του κεφαλαίου, του αστικού κράτους και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών (ΕΕ/ΝΑΤΟ). Λογική που ηγεμόνευσε στο μεγαλειώδες κίνημα του 2010-15, μέσω της «αριστερής κυβέρνησης», οδηγώντας τελικά στην αφομοίωση, στην απογοήτευση και στην ήττα.
12. Η σημερινή μάχη για το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης δεν στοχεύει σε κάποια αριστερή κυβέρνηση, αλλά στην ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης, στην αμφισβήτηση του καπιταλιστικού πλαισίου, στην απόσπαση κατακτήσεων και στην κλιμάκωση του πολιτικού αγώνα ως τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας, την ωρίμανση της επαναστατικής κατάστασης, με στόχο την επαναστατική κοινωνική αλλαγή.
Συναγωνίστριες και συναγωνιστές, συντρόφισσες και σύντροφοι,
Έχουμε πίσω μας πλούσιες εμπειρίες κοινού αγώνα, ειδικά μέσα στις πολύ δύσκολες συνθήκες της πανδημίας. Η ίδια η ζωή ανέδειξε πως είναι απαραίτητη μια συνολική αντικαπιταλιστική πολιτική για να υπάρχει σήμερα μαχόμενη Αριστερά. Με χιλιάδες αγωνιστές σε όλη την Ελλάδα, πιο λίγοι και πιο δύσκολα στην αρχή, πιο ορμητικά στην πορεία, σπάσαμε το κυβερνητικό λοκντάουν στα δικαιώματα και στους αγώνες. Αναπτύχθηκαν πολλές πρωτοβουλίες κοινής δράσης, οικοδομήθηκαν συναγωνιστικές σχέσεις, παρά την πολύχρονη αρτηριοσκλήρωση των μικροκομματικών επιδιώξεων και διαγκωνισμών, που δεν έχει δυστυχώς ξεπεραστεί. Όλα αυτά είναι πολύτιμα, αλλά δεν είναι αρκετά στη νέα φάση σκληρών αναμετρήσεων που έρχεται, με το συνολικό πολιτικό ζήτημα στο προσκήνιο. Πρέπει να κάνουμε πολιτικά και μετωπικά βήματα μπροστά.
Ποιον εμπνέει το χαντάκωμα όλου αυτού του αγώνα σε ένα μπαγιάτικο «αντιδεξιό μέτωπο» ή στο μίνιμουμ μερικών «άμεσων στόχων», που στρώνει το έδαφος στον πιο δεξιό ΣΥΡΙΖΑ; Αρκεί ένα κινηματικό αντάρτικο που «αυτονομεί» κάθε θέμα, χωρίς φιλοδοξία συνολικής πολιτικής ανατροπής και μαζικού εργατικού κινήματος; Πώς θα ωριμάσουν οι συνθήκες με τη στασιμότητα της «μισής αντίστασης» και της μονοστοχίας της «ενίσχυσης του κόμματος»;
Κι ακόμα, είναι δυνατόν οι οργανώσεις και το δυναμικό της μαχόμενης Αριστεράς να συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο, σαν να μην τρέχει τίποτα;
Εμείς λέμε «όχι»! Ζούμε τρομερές αλλαγές για να συνεχίσουμε με «μια από τα ίδια».
Σήμερα υπάρχουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, ρεύματα, αγωνιστές και αγωνίστριες, δυνάμεις του αναδυόμενου κοινωνικού ριζοσπαστισμού, ο κόσμος της μαχόμενης Αριστεράς και δυναμικά τμήματα της νεολαίας που μπαίνουν με ορμητικό τρόπο στην πάλη, που αναζητούν και πάλι ριζοσπαστική-ανατρεπτική διέξοδο.
Αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει να συσπειρωθεί πάνω στην ανάγκη του αγώνα για την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και του καπιταλιστικού πλαισίου, με βάση το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, χωρίς νέες διαχειριστικές και κυβερνητικές αυταπάτες. Μπορούμε να συναντηθούμε τώρα σε αντικαπιταλιστικές κινήσεις – σχήματα – συσπειρώσεις στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα σε πόλεις και περιφέρειες. Σε συλλογικότητες αγώνα σε χώρους δουλειάς και κατοικίας. Σε πρωτοβουλίες παρέμβασης με ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο στα κρίσιμα πεδία αντιπαράθεσης, για την εργασία, την υγεία, τις ελευθερίες, την αντιπολεμική πάλη, το περιβάλλον. Στην ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, με πρωταγωνιστικό το ρόλο των μαχόμενων αγωνιστών, με πρωτοβουλίες βάσης και συνελεύσεις σε γειτονιές και κλάδους. Έτσι ώστε να έρθει στο προσκήνιο το φρέσκο δημιουργικό πνεύμα, υπερβαίνοντας τα βαρίδια μιας προηγούμενης φάσης.
Μια τέτοια συστράτευση θα αλλάξει το συσχετισμό των δυνάμεων, θα θέσει στην πράξη τη βάση για μια σύγχρονη και μαζική μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Σε αυτή την ανάγκη, σε αυτή τη μεγάλη μάχη στρατεύεται και συμβάλλει το ΝΑΡ. Σε αυτή τη μάχη επιδιώκουμε να παίξει προωθητικό ρόλο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Έχει περάσει ένας και πλέον χρόνος από το ξέσπασμα της πανδημίας. Ο κόσμος και η ζωή μας είναι τελείως διαφορετικά. Η αντιδραστική ουσία του σύγχρονου καπιταλισμού έχει γίνει αφόρητη. Ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια δεν ήταν τόσο αναγκαία η ανάδυση ενός ισχυρού κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος εργατικής αντικαπιταλιστικής πάλης.
Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Δεν υπάρχει επιστροφή σε κάποια παλιά «κανονικότητα». Η κανονικότητα του σύγχρονου καπιταλισμού είναι η βαρβαρότητα. Το δίλημμα «καπιταλιστική βαρβαρότητα ή ανατροπή του κεφαλαίου και κομμουνιστική απελευθέρωση» είναι πια ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Ας τολμήσουμε!
ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Απρίλης 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου