Προπαγάνδα Για Νέα Αντιλαϊκά Μέτρα Και Μνημόνια Η «Ενδιάμεση Έκθεση» Πισσαρίδη

ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Η λεγόμενη «ενδιάμεση έκθεση» της επιτροπής Πισσαρίδη δεν είναι παρά μια προπαγανδιστική προσπάθεια για να παρουσιαστούν πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής που ήδη υλοποιεί η ΝΔ, στα πλαίσια και των σχεδιασμών της ΕΕ, μαζί με τις απαιτήσεις του ΣΕΒ, σαν δήθεν επιστημονικές προτάσεις, πολιτικά ουδέτερες και κοινωνικά ωφέλιμες.

Η άμεση πολιτική στόχευση είναι υποταχτούν οι εργαζόμενοι και ο λαός στο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμφώνησε να παρουσιάσει με βάση τις αποφάσεις της πρόσφατης συνόδου της ΕΕ, προκειμένου να εξασφαλίσει τα 19 δισ από το Ταμείο Ανάκαμψης και τις άλλες ενισχύσεις και δάνεια από την ΕΕ σε βάθος εξαετίας.

Στο επίκεντρο βρίσκεται η προετοιμασία της νέας επίθεσης στο ασφαλιστικό με τη σχεδιαζόμενη λεηλασία από ιδιωτικές επιχειρήσεις των εισφορών της επικουρικής ασφάλισης, όπως έχει εξαγγείλει ο Μητσοτάκης και σε συνέχεια του αντιασφαλιστικού νόμου Βρούτση.

Στη ίδια γραμμή επαναλαμβάνονται οι προτάσεις για πλήρη εργοδοτική ασυδοσία στις εργασιακές σχέσεις, εισφοροαπαλλαγές και ανάληψη του κόστους από το δημόσιο. Οι αυτοπασχολούμενοι μικρομεσαίοι και η φτωχομεσαία αγροτιά στον κόσμο της έκθεσης Πισσαρίδη περισσεύουν και το μέλλον τους είναι να αδειάσουν τη γωνιά για τα μονοπώλια. Σε αυτό θα επιστρατευτεί και το πτωχευτικό δίκαιο που ενισχύεται ο χαρακτήρας επίθεσης στα φτωχά λαϊκά και μικρομεσαία στρώματα.

Οι φοροπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, η επιδότηση των συγκεκριμένων κλάδων που τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και το πολιτικό σύστημα εμφανίζουν σαν «ψηφιακή» και «πράσινη οικονομία», αιχμές της ανάπτυξης και απάντηση στην περιβαλλοντική κρίση (εταιρίες τεχνολογιών, ανακύκλωσης, ενέργειας, κύκλωμα κατάρτισης κ.ά.) είναι ο άλλος βασικός πυλώνας.

Με την πλήρη υποταγή του δημόσιου τομέα στην κερδοφορία του κεφαλαίου συνδέεται και η επίθεση στις εργασιακές σχέσεις, αλλά και στις κοινωνικές υπηρεσίες του δημόσιου τομέα. Ειδικά στη δημόσια υγεία που εξαφανίζεται και σαν όρος, στην εκπαίδευση που προορίζεται να εξυπηρετεί τις επιχειρηματικές ανάγκες και να παράγει αποφοίτους 200 ευρώ χωρίς, με παράλληλα πλήγματα στα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα.

Η υποκριτική αναφορά στα θέματα των κοινωνικών ανισοτήτων ειδικά σε βάρος των γυναικών δεν παρά το πρόσχημα για τη γενικευμένη ιδιωτικοποίηση της προσχολικής αγωγής και τη λογική της παιδοφύλαξης, με ολέθρια εκπαιδευτικά αποτελέσματα για τα παιδιά των φτωχών, οικογενειών, για την επιδότηση από το κράτος των αδειών στις μητέρες και τους γονείς και την ισοπέδωση των δικαιωμάτων της εργαζόμενης γυναίκας στο όνομα της ισότητας. Την ίδια ώρα οι ανισότητες στην εργασία αφήνονται στο απυρόβλητο.

Όσα αναφέρει ο Πισσαρίδης και οι συνεργάτες του για την κρίση, μέσα από δήθεν επιστημονικές διαπιστώσεις και τη χειραγώγηση στατιστικών στοιχείων θέλουν πολύ απλά να κρύψουν ότι με τρία μνημόνια οι εργαζόμενοι και ο λαός πλήρωσαν ακριβά τη χρεοκοπία του κεφαλαίου και των τραπεζών. Περισσότερο όμως θέλουν να κρύψουν ότι η καπιταλιστική κρίση όχι απλά δεν αντιμετωπίστηκε, αλλά επανέρχεται χειρότερη, σε συνδυασμό μάλιστα με την υγειονομική κρίση από τον κορονοϊό. Θέλουν κυβέρνηση, ΕΕ και κεφάλαιο να πληρώσουμε η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα για άλλη μια φορά, με ακόμα πιο σκληρά και επώδυνα μέτρα, για να γλιτώσουν το κόστος.

Το πακέτο των αντιλαϊκών μέτρων συμπληρώνουν οι προτάσεις των τραπεζών, του ΣΕΒ και των εργοδοτικών φερέφωνων όπως ο ΙΟΒΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μέλη της επιτροπής και οι συνομιλητές της είναι ο πρόεδρος του ΣΕΒ, μεγαλοεργοδότες, στελέχη τραπεζών και επιχειρήσεων και πρωταγωνιστές στην υλοποίηση των μνημονιακών αντιλαϊκών πολιτικών είτε από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ (Γ. Χαρδούβελης) είτε ΣΥΡΙΖΑ (Αικατερινάρη)

Το γεγονός ότι ο Τσακαλώτος και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν στα θετικά την αποδοχή της αφήγησης για έξοδο από τα μνημόνια το 2018, δείχνει τη συναίνεση στο συνολικό πλαίσιο, το οποίο εξάλλου υπηρέτησε πιστά ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο της ντροπής. Οι διαφωνίες είναι στη δοσολογία και όχι στη συνταγή της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως συμβαίνει με το ΚΙΝΑΛ, την «Ελληνική Λύση» και όλο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα.

Απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που προπαγανδίζει η έκθεση Πισσαρίδη μόνη διέξοδος για τον κόσμο της δουλειάς είναι οι ασυμβίβαστοι και μαχητικοί αγώνες για την ανατροπή της. Με πρωτοβουλίες δράσης και συσπείρωσης, με διαδικασίες δημοκρατικές για αγώνες στα χέρια των εργαζομένων και του λαού.