Ολοταχώς η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ οδεύει προς την ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Αφού συμφώνησε κατά βάση σε όλα τα μέτρα που ζήτησαν οι δανειστές, κατάθεσε την Τρίτη 11 Αυγούστου τα νομοσχέδια για τα προαπαιτούμενα μέτρα μαζί και το νέο συνολικό πακέτο «διάσωσης» του ελληνικού καπιταλισμού.
Αυτό περιλαμβάνει αύξηση στους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές, μειώσεις συντάξεων και ιδιωτικοποιήσεις με την κακόφημη συνταγή της γερμανικής Treuhand που ξεπούλησε την κρατική περιουσία της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, στην ίδια κατεύθυνση των μέτρων που επέβαλλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με τα δύο έως τώρα Μνημόνια.
Πιο ειδικά τσακίζονται φορολογικά οι αγρότες, οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και, φυσικά, οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί του δημόσιου τομέα, ενώ οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα μένουν εντελώς απροστάτευτοι μπροστά στη νέα επίθεση που δέχονται από τους καπιταλιστές λόγω της εμβάθυνσης της ύφεσης εδώ και ένα μήνα (πχ αναγκαστικές άδειες, απολύσεις, απλήρωτα μεροκάματα). Η κυβέρνηση έκανε ... γαργάρα την προγραμματική δέσμευση της για αύξηση του εθνικού κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και την επαναφορά τις ισχύος των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Παράλληλα έχει δεχτεί νέες έμμεσες και άμεσες μειώσεις συντάξεις και αμοιβές στο δημόσιο κόντρα στις δεσμεύσεις της περί του αντιθέτου.Ωστόσο, η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου συνεχίζει να υποστηρίζει πως τα αντι-λαϊκά αυτά μέτρα αντισταθμίζονται με τα 86 δισ. ευρώ που αναμένει η Ελλάδα τα επόμενα τρία χρόνια για την αναχρηματοδότηση του ελληνικού κρατικού χρέους και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, την έωλη ακόμα υπόσχεση των δανειστών για μία μελλοντική ελάφρυνση του χρέους που ήδη έχει ξεπεράσει το...180% του ΑΕΠ και πάνω απ' όλα τη διατήρηση της χώρας στην ευρωζώνη..
Η εργατική τάξη σ' αυτή τη χώρα δεν πρέπει να έχει καμία αμφιβολία πως το 3ο Μνημόνιο όχι μόνο θα αποτύχει στους στόχους του, αλλά αυτή η αποτυχία θα φορτωθεί πάνω της, όπως έχει γίνει από το 2010 μέχρι και σήμερα. Έτσι δεν θα υποστούμε μόνο τα νέα άγρια μέτρα, αλλά και τις συνέπειες της επερχόμενης αποτυχίας τους. Ωστόσο, υπάρχουν τρεις βασικές διαφορές σε σχέση με το παρελθόν, οι οποίες θα οδηγήσουν σε βαθύτερη χρεοκοπία και κρίση πολιτικής εξουσίας
1.Τα μέτρα τα οποία επιδιώκει να περάσει η κυβέρνηση θα επιδεινώσουν την οικονομική ύφεση, η οποίας όμως ήδη έχει ξεκινήσει λόγω των Capital Controls που επιβλήθηκαν στις 29 Ιουνίου και συνεχίζονται.
Αντίθετα, την περίοδο 2010-2013, ήταν κυρίως τα μέτρα τα οποία οδηγούσαν στην ύφεση. Η νέα ύφεση της ελληνικής οικονομίας θα οδηγήσει σε αποτυχία των κατά βάση φορο-εισπρακτικών μέτρων τα οποία επιλέχτηκαν για την περίοδο μέχρι τέλος του 2015. Η αποτυχία στους στόχους των εσόδων από φόρους θα οδηγήσει σε ανάγκη νέων περικοπών στις δαπάνες για μισθούς και συντάξεις εφάμιλλων με εκείνες του 2013. Ήδη αυτές περιγράφονται στο Μνημόνιο. Αναφέρεται πως η μισθολογική δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ πρέπει να φθίνει συνεχώς μέχρι το 2019. Οι συνταξιοδοτικές δαπάνες πρέπει να πέσουν κατά 0,5% του ΑΕΠ φέτος και 1% του ΑΕΠ το 2016 (συνολικά δηλαδή 2,7 δισ. ευρώ). Τα προνοιακά επιδόματα πρέπει να περικοπούν κατά 0,5% του ΑΕΠ το 2016 (900 εκατ. ευρώ) και ουκ εστί τέλος ...
2.Η σημερινή κυβέρνηση βρίσκεται - όσο καμία άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν- σε αντίθεση με τη ρητή αντι-μνημονιακή λαϊκή πολιτική βούληση, την οποία, μάλιστα, η ίδια εξέφραζε μέχρι πριν ένα μήνα.
Η απόλυτη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει πει «όχι» με τον ...επίσημο τρόπο σ' αυτήν την πολιτική, μέσα από τις κάλπες του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου. Αψηφώντας μία πρωτοφανή σε ένταση διεθνή και ελληνική αστική «τρομοκρατία» ψήφισε ενάντια στα μέτρα λιτότητα. Η κυβέρνηση, όμως, ήλθε σε αντίθεση με αυτή τη λαϊκή βούληση και υποτάχθηκε πλήρως στην τρομοκρατία των καπιταλιστών.
3. Στην ευρωζώνη έχει ευθέως τεθεί ρήτρα προσωρινού Grexit από πλευράς της Γερμανίας και των Βόρειο-Ευρωπαίων συμμάχων της σε περίπτωση «απροθυμίας» της Ελλάδας να εφαρμόσει τις εκάστοτε απαιτήσεις του «Κουαρτέτου» (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, EMΣ).
Αυτό σημαίνει πως όχι μόνο η ελληνική κυβέρνηση δεν πιστεύει στα αντι -λαϊκά μέτρα -όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Τσίπρας- αλλά και οι δανειστές δεν πιστεύουν πως αυτά τα μέτρα θα εφαρμοστούν. Και όχι μόνο αυτό αλλά σε «τεχνικό» επίπεδο η ευρωζώνη έχει ετοιμαστεί για το επόμενο βήμα : Την επιβολή ενός προσωρινού Grexit. Aντίθετα η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει προετοιμαστεί για τίποτα άλλο, όπως φαίνεται από την πλήρη διάσταση της απέναντι στον πρώην ΥΠΟΙΚ, Γιάνη Βαρουφάκη.
Συνεπώς η απόπειρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ να βρει έναν «έντιμο συμβιβασμό» μεταξύ των κατεπειγόντων απαιτήσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου και των αναγκών του ελληνικού λαού, κρατώντας την Ελλάδα στην ευρωζώνη χωρίς να εφαρμόζεται πολιτική λιτότητας, απέτυχε ήδη παταγωδώς. Η λιτότητα συνεχίζεται και με το ... παραπάνω και η Ελλάδα βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ευρωζώνης.
Μπορεί να δώσει εναλλακτική λύση η «Αριστερή Πλατφόρμα»;
Αποτυχημένη, όμως, είναι και η στρατηγική της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ. Αποδεικνύεται πως πρόκειται για ένα αριστερό μέτωπο χωρίς ξεκάθαρο εργατικό πολιτικό στόχο, δηλαδή την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη με επαναστατικά μέσα και, έτσι, την εφαρμογή μιας σειράς άμεσων μέτρων διάσωσης του λαού (πχ εθνικοποιήσεις, εργατικό έλεγχο, έξοδο από το ευρώ, κλπ.). Το μόνο που έκανε στ' αλήθεια η «Αριστερή Πλατφόρμα» ήταν να βάλει... «αριστερές» πλάτες στη συμμαχία των (δεξιών) «προεδρικών» υπό τον Τσίπρα και των πρώην ΠΑΣΟΚων (τύπου Μητρόπουλου) εντός ΣΥΡΙΖΑ και, έπειτα, του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και, ακόμα πιο μετά, του ΣΥΡΙΖΑ με τον καραμανλικό Νεοδημοκράτη Προκόπη Παυλόπουλο που εξέλεξε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Οι πολιτικές αυτές υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο κεφάλαιο εντός Ελλάδας διεθνοποιήθηκαν με τη συμφωνία που έκανε με τους διεθνείς δανειστές την 20η Φεβρουαρίου 2015.
Τα αδιέξοδα της πολιτικής της «Αριστερής Πλατφόρμας» κορυφώθηκαν την 15η Ιουλίου όταν δεν ψήφισε το πρώτο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων, αλλά δήλωσε ότι ... στηρίζει την κυβέρνηση που θα τα εφαρμόσει.
Τώρα υπό την απειλή του αποκλεισμού των στελεχών της από τις λίστες του ΣΥΡΙΖΑ στις προσεχείς εθνικές εκλογές, η «Αριστερή Πλατφόρμα» βρίσκεται μεταξύ του γκρεμού της ψήφισης του 3ου Μνημονίου και του ρέματος της κοινοβουλευτικής εξαφάνισης, είτε πριν (σε περίπτωση παραίτησης των βουλευτών τους από το αξίωμα τους προκειμένου να μην ρίξουν την «πρώτη αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα» κατά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου) είτε μετά τις εκλογές (σε περίπτωση μίας ανεπιτυχούς εκλογικής καθόδου της).
Προλεταριακός διεθνισμός ή «αριστερός» εθνικισμός ;
Έτσι, διέξοδο δεν μπορεί να δώσει ένα πολιτικό «μέτωπο» όσων εκφράζουν μια αποτυχημένη πολιτική, δηλαδή της «Αριστερής Πλατφόρμας» του ΣΥΡΙΖΑ (σε περίπτωση που φύγουν κακήν – κακώς από αυτόν) και -για παράδειγμα- της άκρας αριστεράς που βρίσκεται από πριν εκτός ΣΥΡΙΖΑ στη βάση ενός «καθαρού» αντι – ΕΕ προγράμματος.
Το βασικό πρόβλημα δεν είναι τόσο η τακτική που ακολούθησε η αντι-ΕΕ «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το γεγονός ότι επέλεξε να παλέψει την πολιτική της εντός του, κατά πλειοψηφία, φιλο – ΕΕ ΣΥΡΙΖΑ, όσο ότι διαχωρίζει την πάλη για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ από την πάλη για την εργατική εξουσία και την πάλη για την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση.
Συγκεκριμένα, το βασικό πρόβλημα των αντι- ΕΕ αριστερών δυνάμεων είναι ότι δεν θέτουν ως προϋπόθεση για κάθε ριζική αλλαγή υπέρ του λαού, την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, η οποία είναι αναγκαία και κατεπείγουσα όσο ποτέ πριν. Το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και με τη συντριπτική πλειοψηφία της εκτός ΣΥΡΙΖΑ αντι -ΕΕ αριστεράς (πχ ΑΝΤΑΡΣΥΑ), του ΚΚΕ μη εξαιρουμένου. Έτσι το εργατικό κίνημα δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τη σύσταση ενός αντι -ΕΕ «ΣΥΡΙΖΑ» δηλαδή από ένα «κόμμα» με πολλές τάσεις αλλά με κοινή αναφορά τον «αριστερό» εθνικισμό.
Η εργατική τάξη πρέπει να αναπτύξει το μόνο όπλο το οποίο μπορεί να έχει στα χέρια της για να παλέψει το χρεοκοπημένο αστικό κράτος που δεν είναι άλλο από μία επαναστατική διεθνιστική οργάνωση μάχης. Παράλληλα, είναι αναγκαίο ένα πολιτικό μέτωπο των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς με άξονα, όμως, την πάλη για την εργατική εξουσία, την εθνικοποίηση των όλων των βασικών πυλώνων της οικονομίας (τράπεζες, βιομηχανίες, μεταφορές, επικοινωνίες κλπ.) χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, τη μονομερή στάση πληρωμών προς τους διεθνείς δανειστές, τη διαγραφή όλου του δημοσίου χρέους και των ιδιωτικών χρεών των εργατών και φτωχών της χώρας, την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ στην προοπτική των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Γι' αυτό η εργατική τάξη στην Ελλάδα, η εργατική τάξη που ζει σε μία χρεοκοπημένη βαλκανική χώρα που βρίσκεται σε μία ζώνη θυέλλης όπως αυτή της ΝΑ Μεσογείου χρειάζεται μία επαναστατική Διεθνή, ένα παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Πηγή : eek
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου