Η Αριστερά ως γνωστόν έχει εντρυφήσει στην ήττα. Έχει υπέροχα τραγούδια, υπέροχες γιορτές και υπέροχες αναµνήσεις. Όλα ή σχεδόν όλα µε ήττες. Τόσο που να νοµίζει κανείς πως η κουλτούρα της ήττας γεννήθηκε µε την Αριστερά.
Αν θέλει να κάνει κανείς ένα επιτυχηµένο µνηµόσυνο, υπάρχουν κατάλληλοι τελετάρχες της Αριστεράς (του εαυτού µου συµπεριλαµβανοµένου)! Με τέτοια κουλτούρα που καµαρώνει για όλες τις ήττες της, σαν να ήσαν νίκες (είναι κι αυτός ένας τρόπος να συντηρείς την κατάσταση και να διατηρείς ελπίδες), δυσκολεύεται να χειριστεί ζητήµατα που να εµπεριέχουν τα στοιχεία µιας, ας µην πω νίκης, έστω επιτυχίας. Κυρίως δυσκολεύεται να δηµιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να µπορεί να διεκδικήσει τις επιτυχίες. Κι έτσι επιτυγχάνει να αποµακρύνει και αυτές ακόµα τις δυνατότητες που προκύπτουν από τις στροφές της πραγµατικότητας.
Επίσης η Αριστερά έχει µεγάλη παράδοση στις εσωτερικές διαµάχες. Γενικώς δεν το βρίσκω κακό αυτό. Τα πράγµατα σε µας έχουν να κάνουν µε ιδέες τις οποίες υπερασπιζόµαστε µε πάθος ακόµα κι όταν τις κακοποιούµε. ∆εν κάνουµε εκπτώσεις για µερικά µερίδια εξουσίας, τουλάχιστον όχι µε την ιδιοτέλεια που έχουν οι άλλοι.
Με δεδοµένα λοιπόν τα δυο παγιωµένα πλέον χαρακτηριστικά, τα άγια και ιερά της αριστεροσύνης µας, και µη κάνοντας βήµα πιο πίσω από την κατάκτησή τους, όπως αποδείξαµε εµπράκτως και στις πρόσφατες αναζητήσεις, καλούµαστε να δώσουµε µια καινούργια εκλογική µάχη. Αλλά, όπως λέµε συχνά, οι εκλογές στο αστικό σύστηµα είναι µια απάτη, και συνεπώς τι γυρεύει η αριστερή αλεπού στο παζάρι; Θα την πιάσουν και θα τη µαδήσουν. Κι ενώ το λέµε αυτό, τη ∆ευτέρα το πρωί, όταν έρχονται τα αποτελέσµατα, πέφτουµε σε µελαγχολία γιατί πάλι δεν µας θυµήθηκαν οι ψηφοφόροι την ώρα της κάλπης. Κι έτσι δίβουλοι που είµαστε, µας παίρνει λίγο καιρό να αναπτερωθούµε και να ξαναρχίσουµε την εντρύφηση στην ήττα.
Αλλά µερικές φορές η πραγµατικότητα επιµένει στις περίεργες και ελπιδοφόρες στροφές της. Όπως τώρα. Μένει να σκεφτούµε και να τις αξιοποιήσουµε. Και κυρίως να δράσουµε. Ας υπολογίσουµε τις εκλογές όπως είναι, µια πολιτική µάχη µε ιδιαίτερη σηµασία καθώς δεν παίζει τόσο ρόλο τι έχουµε εµείς στα µυαλά µας, αλλά τι έχει η κοινωνία (η οποία δεν σκέφτεται σαν εµάς). Κι επειδή η επιδίωξή µας είναι να πείσουµε ένα τµήµα της κοινωνίας (της εργατικής τάξης, αν θέλουν οι ακραιφνείς), πρέπει να κάνουµε ορατή την ύπαρξή µας διά του τρόπου που έχει µάθει να µετράει: του εκλογικού αποτελέσµατος. Λοιπόν, είναι καιρός της πράξης. Ο καιρός να συµπράξουµε και να συστρατευτούµε. Οι περιφερειακές-δηµοτικές και οι ευρωεκλογές δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή µιας ενδιαφέρουσας περιπέτειας. Της πιο ενδιαφέρουσας από όσες έχουµε διανύσει ως τώρα. Καλές είναι οι κουβέντες, αλλά έρχονται οι ώρες που πρέπει να τις µετουσιώσουµε σε πράξη. Κι επειδή δεν µάθαµε τόσα χρόνια µόνο την κουλτούρα της ήττας και της διαπάλης στην Αριστερά όπου θητεύσαµε αλλά και την κουλτούρα της δράσης, ας τη φέρουµε αποφασιστικά, σύσσωµοι, στο προσκήνιο.
Πηγή:ΠΡΙΝ
Αν θέλει να κάνει κανείς ένα επιτυχηµένο µνηµόσυνο, υπάρχουν κατάλληλοι τελετάρχες της Αριστεράς (του εαυτού µου συµπεριλαµβανοµένου)! Με τέτοια κουλτούρα που καµαρώνει για όλες τις ήττες της, σαν να ήσαν νίκες (είναι κι αυτός ένας τρόπος να συντηρείς την κατάσταση και να διατηρείς ελπίδες), δυσκολεύεται να χειριστεί ζητήµατα που να εµπεριέχουν τα στοιχεία µιας, ας µην πω νίκης, έστω επιτυχίας. Κυρίως δυσκολεύεται να δηµιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να µπορεί να διεκδικήσει τις επιτυχίες. Κι έτσι επιτυγχάνει να αποµακρύνει και αυτές ακόµα τις δυνατότητες που προκύπτουν από τις στροφές της πραγµατικότητας.
Επίσης η Αριστερά έχει µεγάλη παράδοση στις εσωτερικές διαµάχες. Γενικώς δεν το βρίσκω κακό αυτό. Τα πράγµατα σε µας έχουν να κάνουν µε ιδέες τις οποίες υπερασπιζόµαστε µε πάθος ακόµα κι όταν τις κακοποιούµε. ∆εν κάνουµε εκπτώσεις για µερικά µερίδια εξουσίας, τουλάχιστον όχι µε την ιδιοτέλεια που έχουν οι άλλοι.
Με δεδοµένα λοιπόν τα δυο παγιωµένα πλέον χαρακτηριστικά, τα άγια και ιερά της αριστεροσύνης µας, και µη κάνοντας βήµα πιο πίσω από την κατάκτησή τους, όπως αποδείξαµε εµπράκτως και στις πρόσφατες αναζητήσεις, καλούµαστε να δώσουµε µια καινούργια εκλογική µάχη. Αλλά, όπως λέµε συχνά, οι εκλογές στο αστικό σύστηµα είναι µια απάτη, και συνεπώς τι γυρεύει η αριστερή αλεπού στο παζάρι; Θα την πιάσουν και θα τη µαδήσουν. Κι ενώ το λέµε αυτό, τη ∆ευτέρα το πρωί, όταν έρχονται τα αποτελέσµατα, πέφτουµε σε µελαγχολία γιατί πάλι δεν µας θυµήθηκαν οι ψηφοφόροι την ώρα της κάλπης. Κι έτσι δίβουλοι που είµαστε, µας παίρνει λίγο καιρό να αναπτερωθούµε και να ξαναρχίσουµε την εντρύφηση στην ήττα.
Αλλά µερικές φορές η πραγµατικότητα επιµένει στις περίεργες και ελπιδοφόρες στροφές της. Όπως τώρα. Μένει να σκεφτούµε και να τις αξιοποιήσουµε. Και κυρίως να δράσουµε. Ας υπολογίσουµε τις εκλογές όπως είναι, µια πολιτική µάχη µε ιδιαίτερη σηµασία καθώς δεν παίζει τόσο ρόλο τι έχουµε εµείς στα µυαλά µας, αλλά τι έχει η κοινωνία (η οποία δεν σκέφτεται σαν εµάς). Κι επειδή η επιδίωξή µας είναι να πείσουµε ένα τµήµα της κοινωνίας (της εργατικής τάξης, αν θέλουν οι ακραιφνείς), πρέπει να κάνουµε ορατή την ύπαρξή µας διά του τρόπου που έχει µάθει να µετράει: του εκλογικού αποτελέσµατος. Λοιπόν, είναι καιρός της πράξης. Ο καιρός να συµπράξουµε και να συστρατευτούµε. Οι περιφερειακές-δηµοτικές και οι ευρωεκλογές δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή µιας ενδιαφέρουσας περιπέτειας. Της πιο ενδιαφέρουσας από όσες έχουµε διανύσει ως τώρα. Καλές είναι οι κουβέντες, αλλά έρχονται οι ώρες που πρέπει να τις µετουσιώσουµε σε πράξη. Κι επειδή δεν µάθαµε τόσα χρόνια µόνο την κουλτούρα της ήττας και της διαπάλης στην Αριστερά όπου θητεύσαµε αλλά και την κουλτούρα της δράσης, ας τη φέρουµε αποφασιστικά, σύσσωµοι, στο προσκήνιο.
Πηγή:ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου