Πηγή : marxismos
Αρκετοί αγωνιστές του μαζικού κινήματος των Τεμπών που συγκλονίζει από τις αρχές του χρόνου την ελληνική κοινωνία, μεταξύ των οποίων και πολλοί απλοί υποστηρικτές και ψηφοφόροι του ΚΚΕ, διάβασαν με ιδιαίτερη έκπληξη και απογοήτευση την ανακοίνωση Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ (1/3/2025) με τίτλο «Για τις μεγαλειώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη 2025».
Η Επαναστατική Κομμουνιστική Οργάνωση, το ελληνικό τμήμα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για πολιτική προκατάληψη έναντι του ΚΚΕ. Είναι γνωστό, ότι του έχει δώσει επανειλημμένα την (κριτική) υποστήριξή της απέναντι στα αστικά κόμματα στις εκλογές, και ότι γενικότερα υπερασπίζει πάντοτε το ΚΚΕ απέναντι στις επιθέσεις της αστικής τάξης εναντίον του. Συνεπώς, για να προλάβουμε τους συνήθεις κακόβουλους σταλινικούς επικριτές μας, οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί πολιτικά σε μια τυφλή, ανιστόρητη και στην ουσία της αντικομμουνιστική εχθρότητα ενάντια στον «τροτσκισμό», οφείλουμε να τονίσουμε ότι έχουμε αποδείξει επαρκώς πως η σκοπιά της κριτικής μας στην πολιτική του ΚΚΕ είναι μονάχα εκείνη της υπεράσπισης των γνήσιων λενινιστικών αρχών, στις οποίες τυπικά δηλώνει προσηλωμένο και το κόμμα.
Απλώς μια «μεγάλη κινητοποίηση»;
Θα περίμενε κανείς ότι η ανακοίνωση του Π.Γ. για τις συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη θα ξεκινούσε από το προφανές: από τον τονισμό και την εξήγηση της κολοσσιαίας σημασίας που είχε η εκπληκτική, πρωτοφανής τους μαζικότητα. Ωστόσο, αυτό το αποφασιστικής σημασίας στοιχείο, το οποίο αναγνωρίστηκε τόσο από τους φίλους, όσο και από τους εχθρούς του μαζικού κινήματος, απουσιάζει από την ανακοίνωση της ηγεσίας ακριβώς εκείνου του κόμματος που περισσότερο από όλα τα άλλα οφείλει να το τονίζει. Έτσι, η ανακοίνωση αφού περιγράφει το γεγονός σε πολύ λίγες γραμμές και με εκφράσεις ρουτίνας («πλημμύρησαν οι πλατείες»), χαρακτηρίζει τον λαϊκό «σεισμό» της 28ης Φλεβάρη απλώς ως «μεγάλες κινητοποιήσεις», ξεπερνώντας προφανώς ως δευτερεύον ζήτημα, το γεγονός ότι μιλάμε για τη μαζικότερη κινητοποίηση πιθανότατα ολόκληρης της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας.
Γιατί όμως, έχει αποφασιστική σημασία το να εμφανιστεί στις αληθινές της διαστάσεις η εκπληκτική μαζικότητα της κινητοποίησης της 28ης Φλεβάρης και όχι να «χαιρετιστεί» απλώς ως μια «μεγάλη κινητοποίηση»; Γιατί το κομμουνιστικό κόμμα, ως το κόμμα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, σύμφωνα με την περίφημη φράση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου του Μαρξ και του Ένγκελς, έχει ως θεμελιώδες καθήκον του να διαμορφώνει και να διαδίδει στην πλατύτερη μάζα του προλεταριάτου μια «σωστή αντίληψη για τις συνθήκες, την πορεία και τα γενικά αποτελέσματα του προλεταριακού κινήματος».
Αυτό, σε ό,τι αφορά την κινητοποίηση της 28η Φλεβάρη, σημαίνει συγκεκριμένα ότι η ηγεσία του ΚΚΕ όφειλε να τονίσει το αντικειμενικό γεγονός της ιστορικής της μαζικότητας και να εξηγήσει στους εργαζόμενους ότι αυτό αποδεικνύει την τεράστια αντικειμενική δύναμη της εργατικής τάξης στην κοινωνία. Να δείξει εμφατικά αυτό το γεγονός για να τους κάνει να καταλάβουν ότι, σε αντίθεση με ό,τι λένε οι κάθε λογής κυνικοί απολογητές του καπιταλισμού, η εργατική τάξη μπορεί να αλλάξει την κοινωνία, στο βαθμό βεβαίως, που θα εξοπλιστεί με ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα και θα δέσει τη μαζική δράση της με μια επαναστατική προοπτική. Μια ηγεσία για να αξίζει να λέγεται κομμουνιστική, δεν είναι δυνατό σε μια τόσο μαζική κινητοποίηση να αρνείται να επισημάνει στο προλεταριάτο αυτά τα αποφασιστικής σημασίας «γενικά αποτελέσματα» του κινήματός του.
Που οφείλεται η «μεγάλη κινητοποίηση»;
Σε αντίθεση με ό,τι κάνει σε σχέση με την ίδια τη «μεγάλη κινητοποίηση», η ανακοίνωση του Π.Γ στα δύο πρώτα σημεία της επιχειρεί ξεκάθαρα να υπερτιμήσει τον ρόλο που έπαιξαν τα συνδικάτα και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην πραγματοποίησή της, περιοριζόμενη ταυτόχρονα να κάνει μια απλή αναφορά στο κάλεσμα του Συλλόγου συγγενών των θυμάτων των Τεμπών. Όμως αυτά συνιστούν διαστρέβλωση της πραγματικό.τητας. Η «μεγάλη» (βλέπε ιστορικής μαζικότητας) κινητοποίηση της 28ης Φλεβάρη ήταν το αποτέλεσμα από τη μία πλευρά μιας κατά βάση αυθόρμητης κινητοποίησης των μαζών ενάντια στην εκστρατεία κυβερνητικής συγκάλυψης του εγκλήματος, και από την άλλη, της διάθεσης για ανταπόκριση στο μαχητικό κάλεσμα του Συλλόγου.
Τα συνδικάτα, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που ελέγχει το ΠΑΜΕ, εξαιτίας της ακατάλληλης και αναποτελεσματικής στάσης και τακτικής των ηγεσιών τους, έχουν ταυτιστεί στη συνείδηση των πλατύτερων στρωμάτων του εργαζόμενου λαού με όλες τις μεγάλες ήττες των τελευταίων δεκαετιών, και σε ορισμένες περιπτώσεις, με φαινόμενα ανοικτού εκφυλισμού και διαφθοράς, με αποτέλεσμα να μην διαθέτουν το κύρος που απαιτείται για να παίξουν τον καθοριστικό ρόλο για να πραγματοποιηθεί μια κινητοποίηση όπως αυτή της 28ης Φλεβάρη. Τα απεργιακά τους καλέσματα ήταν μόνο η αφορμή, το τυπικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώθηκε η εντυπωσιακή κινητοποίηση των εργατικών μαζών. Σε καμία περίπτωση δεν την προκάλεσαν. Το αντίθετο συνέβη. Τα ίδια τα απεργιακά καλέσματα των συνδικάτων ήταν το αποτέλεσμα της πίεσης από την εντυπωσιακά μαχητική και αυθόρμητη διάθεση κινητοποίησης των μαζών.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, το κάλεσμα του Συλλόγου είχε αδιαμφισβήτητα πολύ μεγαλύτερο κύρος στις μάζες. Όχι γιατί συνοδευόταν από μια ιδιαίτερη πρόταση για δράση, ή από κάποιο ιδιαίτερο, σωστό συνδικαλιστικό ή πολιτικό σκεπτικό, αλλά γιατί οι μάζες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων μπόρεσαν να ταυτιστούν αμεσότερα με τα αυθεντικά, ντεφάκτο αντισυστημικά του κίνητρα. Αντίθετα και ξεκάθαρα, δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο με τα καλέσματα συνδικαλιστικών ηγεσιών, οι οποίες στη μεγάλη τους πλειονότητα είναι στη συνείδηση των μαζών συμβιβασμένες με το σύστημα.
Η σωστή απάντηση στο ερώτημα πού οφείλεται η μεγάλη μαζικότητα της 28ης Φλεβάρη είναι ένα σημαντικό ζήτημα, γιατί από αυτό εξαρτάται η ίδια η συνέχεια του μαζικού κινήματος. Αν ο ρόλος του Συλλόγου υποτιμηθεί και το κύρος των καλεσμάτων των συνδικαλιστικών ηγεσιών επιχειρηθεί να διογκωθεί τεχνητά, τότε είναι δυνατό στη βάση αυτή να οικοδομηθεί μια συνδικαλιστική τακτική για τη συνέχιση του μαζικού κινήματος χωρίς την επιδίωξη ενιαίας δράσης με τον Σύλλογο. Και αυτό θα είναι βαθιά υπονομευτικό για τη ζωτική υπόθεση της πραγματικής κλιμάκωσης του μαζικού κινήματος.
Καμία συγκεκριμένη πρόταση κλιμάκωσης
Ακόμα χειρότερα, εκτός από την υποβάθμιση του αυθόρμητου χαρακτήρα του μαζικού κινήματος και την λάθος εκτίμηση για τον ρόλο των συνδικάτων και του Συλλόγου, η ανακοίνωση της ηγεσίας του ΚΚΕ χαρακτηρίζεται και από την επιδεικτική απουσία κάθε συγκεκριμένης πρότασης για μια πραγματική κλιμάκωση του αγώνα. Το Π.Γ. περιορίζεται μόνο σε γενικά σχήματα και αφηρημένες (και αντιφατικές) φράσεις: «Θα συνεχίσουμε τις προσπάθειες, τις δραστηριότητες και πρωτοβουλίες μέσα στο κίνημα, στον λαό και τη νεολαία ενάντια σε όλα όσα υπονομεύουν το μέλλον τους.»
Αλλά το ερώτημα που προκύπτει είναι αμείλικτο: τι προτείνει συγκεκριμένα η ηγεσία του ΚΚΕ για τη συνέχιση του αγώνα; Καμία συγκεκριμένη απάντηση δεν παίρνουμε από την ανακοίνωση. Και από τη στιγμή που το Π.Γ., όπως γράφει χαρακτηριστικά στην ανακοίνωσή του, θεωρεί ως σημαντικό «ποιοτικό» στοιχείο το γεγονός ότι η «μεγάλη κινητοποίηση» αποτυπώθηκε με μια επιτυχημένη 24ωρη γενική απεργία, μόνο η προετοιμασμένη και σοβαρή κλιμάκωση αυτής της μορφής πάλης, ενδεικτικά με μια καλά προετοιμασμένη 48ωρη γενική απεργία, μπορεί να αποτελέσει μια τέτοια μορφή συγκεκριμένης κλιμάκωσης. Γιατί λοιπόν η ηγεσία του ΚΚΕ δεν την προτείνει; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Προφανώς γιατί αυτή την πραγματική κλιμάκωση δεν την υποστηρίζει.
Απόρριψη του παλλαϊκού «Παραιτήσου!»
Με την ίδια μέθοδο των υπεκφυγών «απαντά» η ανακοίνωση και στο καθοριστικό ερώτημα ποιο είναι το κεντρικό αίτημα που πρέπει να υιοθετήσει τώρα το μαζικό κίνημα. Η μαζική συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 28/2 έδωσε αυθόρμητα την απάντησή της, μεταβαίνοντας από το σύνθημα «Δολοφόνοι!» στο «Παραιτήσου!». Αυτή η αλλαγή, σηματοδοτεί ξεκάθαρα ένα σημαντικό προχώρημα της συνείδησης των μαζών, μέχρι του σημείου να αγγίζουν το ίδιο το καυτό ζήτημα της εξουσίας.
Αλλά το Π.Γ. της Κ.Ε. δεν δείχνει να συγκινείται. Φαίνεται να μη βλέπει κάποια συγκεκριμένη αξία σ’ αυτή την αλλαγή, τόσο που δεν αναφέρει καν αυτό το νέο σύνθημα στην ανακοίνωσή του. Ωστόσο, στο πλαίσιο μιας προφανώς ανειλικρινούς μεθόδου, παρότι δεν αναφέρει το νέο σύνθημα, παραθέτει στην ανακοίνωση ένα συγκεκριμένο σκεπτικό για την απόρριψή του. Έτσι, εμφανίζει ως καταλληλότερο το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», ισχυριζόμενο ότι αυτό τάχα «αποτυπώνει το πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό δίλημμα της εποχής μας».
Καταρχάς, αυτό είναι ένα πολύ γενικόλογο και αόριστο σύνθημα, ένα «σακί» εντός του οποίου κάθε μικροαστικό πολιτικό ρεύμα θα μπορούσε να ρίξει κάθε είδους ρεφορμιστική θέση, εννοώντας ακόμα και μια μια ανεπαίσθητη για το σύστημα έκτακτη αύξηση της φορολογίας στον πλούτο. Από αυτή τη σκοπιά, το προτεινόμενο από την ηγεσία του ΚΚΕ σύνθημα δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ανώτερο από εκείνο το σύνθημα που γεννιέται μέσα από τη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών στο ίδιο στο κίνημά τους και αγγίζει το ζήτημα της εξουσίας.
Ακόμα χειρότερα, η ανακοίνωση του Π.Γ. παραθέτοντας ένα σκεπτικό με το οποίο επιχειρεί να απορρίψει ένα σύνθημα που διστάζει να κατονομάσει («Παραιτήσου!»), γράφει: «Λύση σήμερα δεν είναι να λειτουργήσουν οι πολιτικές εξελίξεις ως μια “βαλβίδα εκτόνωσης” της λαϊκής οργής, βάζοντας τον πήχη σε μια κυβερνητική εναλλαγή ή σε μια αλλαγή του προσώπου του πρωθυπουργού, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η ίδια εγκληματική πολιτική με άλλη κυβέρνηση ή άλλα πρόσωπα. Αυτές είναι πολυδοκιμασμένες συνταγές με γνωστά αποτελέσματα. Λύση δεν είναι η προσπάθεια αναπαλαίωσης του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, για να επιτευχθεί η περιβόητη “σταθερότητα”, η “ομαλότητα” και η “κοινωνική ειρήνη”, για τα οποία κόπτονται τα άλλα κόμματα εννοώντας πάντα το σιωπητήριο στις λαϊκές διεκδικήσεις.»
Εδώ οι συντάκτες της ανακοίνωσης υποτιμούν ξεκάθαρα τη νοημοσύνη των εργαζόμενων και νέων που φώναξαν αυθόρμητα το …ακατονόμαστο σύνθημα. Θεωρούν εμμέσως πλην σαφώς πως όσοι το φώναξαν έχουν (άκουσον άκουσον) στο μυαλό τους «την αναπαλαίωση του συστήματος»! Έτσι, βάσιμα δικαιούται να πει κανείς ότι μπερδεύουν τα μυαλά των διαδηλωτών με εκείνα των μελών του υπουργικού συμβουλίου. Πρόκειται για ένα χονδροκομμένο τρικ, για μια δικολαβίστικη υπεκφυγή που χρεώνει συντηρητισμό στις μάζες ακριβώς την ώρα που αυτές αφυπνίζονται και αμφισβητούν το πιο ορατό σ’ αυτές πρόσωπο της αστικού συστήματος εξουσίας, δηλαδή την κυβέρνηση.
Το Π.Γ. σε αυτό το σημείο κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να κάνει. Αντί να υπεκφεύγει, και ακόμα χειρότερα, αντί να χρεώνει το «Παραιτήσου!» σε κάποιο ανύπαρκτο συντηρητισμό των μαζών, θα έπρεπε πάνω σ’ αυτό να χτίσει την πολιτική πρόταση του κομμουνισμού για το ζήτημα της εξουσίας. Να τονίσει ότι η πραγματοποίηση του «Παραιτήσου!», δηλαδή της ανατροπής αυτής της αντιδραστικής αστικής κυβέρνησης από το μαζικό κίνημα, θα πρέπει να φέρει στην εξουσία μια κυβέρνηση εργατική, με την εντολή να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικό.
Αντί γι’ αυτήν την κρυστάλλινη εργατική, κομμουνιστική λύση, το Π.Γ μας προτείνει μια άλλη, λύση. Ας την δούμε: «Λύση είναι να εδραιωθεί η δυσπιστία του λαού απέναντι στην κυβέρνηση, το αστικό κράτος, την πολιτική που υλοποιούν, τις στρατηγικές επιλογές που κάνει για λογαριασμό της άρχουσας τάξης». Και τα εύλογα ερώτημα που προκύπτουν αβίαστα στον αναγνώστη είναι τα εξής: «Σύντροφοι, ακόμα δεν πληροφορηθήκατε ότι ακριβώς αυτή η δυσπιστία είναι πλέον διάχυτη μέσα στον λαό; Και τόσο διάχυτη μάλιστα, που ήδη τον έχει κινητοποιήσει στους δρόμους κατά εκατομμύρια. Συνεπώς, αυτό που εσείς εμφανίζετε ως λύση, ο λαός το κάνει ήδη. Μήπως να του προτείνατε λοιπόν κάτι ποιο συγκεκριμένο; Ίσως μια λύση εξουσίας;».
Αμέσως μετά, η ανακοίνωση κάνει ένα αδύναμο βήμα, όχι μπροστά, αλλά μάλλον «σημειωτόν», προτείνοντας «να δυναμώσει η αμφισβήτηση απέναντι σε όλα αυτά που είναι και συγκροτούν ουσιαστικά το σύστημα». Παραβλέπει όμως και εδώ, ή σωστότερα κάνει ότι δεν βλέπει, τα έμπρακτα και ζωντανά σημάδια αμφισβήτησης του συστήματος που είναι όσες όσα ακριβώς και οι μαζικές συγκεντρώσεις που έγιναν τις τελευταίες 40 περίπου μέρες, οι οποίες θα μπορούσαν ονομαστούν και «40 μέρες που συγκλόνισαν το σύστημα». Και όποιος δύσπιστος θεωρεί ότι δεν πείθεται από αυτά τα μεγάλα γεγονότα, μπορεί να συμβουλευθεί και τα πρόσφατα σχετικά γκάλοπ που καταγράφουν στην κοινωνία μια αδιαμφισβήτητη αντισυστημική διάθεση.
Όμως για μισό λεπτό: τι εννοεί με τον όρο σύστημα το Π.Γ; Μάλλον έχουμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα να μάθουμε από τις απαντήσεις του. Γράφει: «Γιατί σύστημα είναι η οικονομία που βασίζεται σε εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που τις κρίσεις του, αλλά και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο πληρώνει πάντα η εργατική, η λαϊκή πλειοψηφία. Σύστημα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι που κυνηγάνε με κάθε τρόπο το μέγιστο κέρδος. Σύστημα είναι το σημερινό αστικό κράτος με τους σάπιους θεσμούς και μηχανισμούς του, που δεν μπορούν ποτέ να “εξυγιανθούν”, δεν μπορούν να υπηρετήσουν το “δίκαιο” του λαού. Σύστημα είναι τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτή τη χώρα».
Τι διαπιστώνουν εδώ έκπληκτοι οι αναγνώστες της ανακοίνωσης του Π.Γ.; Ότι η ηγεσία του κόμματος στην αγωνία της να αποστασιοποιηθεί και να αποκηρύξει το «Παραιτήσου!» της 28ης Φλεβάρη, φτάνει στο σημείο, να παραλείπει να συμπεριλάβει την κυβέρνηση στο «σύστημα»! Και το αποτέλεσμα είναι κωμικοτραγικό: τα κόμματα του κεφαλαίου είναι «σύστημα» αλλά οι κυβερνήσεις τους μάλλον δεν είναι άξιες να προσδιοριστούν ως τέτοιο.
Αφού λοιπόν το Π.Γ. δεν καλεί τον λαό να ανατρέψει την κυβέρνηση, ποια είναι η κεντρική του πρόταση στους αγωνιστές του κινήματος των Τεμπών; «Η δυσπιστία» τους λέει, για το σύστημα, πρέπει «να γίνει απόφαση οργανωμένου, ανυποχώρητου αγώνα και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, με τις ανατρεπτικές ιδέες και το πρόγραμμά του, για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που οι ζωές μας δε θα “κοστίζουν”, για το Σοσιαλισμό».
Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι οι επαναστάτες κομμουνιστές είμαστε αδιαπραγμάτευτα υπέρ κάθε πρότασης προς τον λαό για την υποστήριξη του αγώνα για το σοσιαλισμό. Ωστόσο, στην ανακοίνωση του Π.Γ., όπως συνολικά συμβαίνει και με την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν έχουμε μια τέτοια απλή και καλόπιστη πρόταση. Εδώ ο σοσιαλισμός χρησιμοποιείται, δυστυχώς, σαν μια υπεκφυγή με σκοπό να τραβηχθεί η προσοχή των μαζών από το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης.
Η ηγεσία του ΚΚΕ θα πρέπει να μας δείξει ένα έστω παράδειγμα από ολόκληρη την ιστορία των εργατικών-σοσιαλιστικών επαναστάσεων που να δείχνει πως η ανατροπή μιας αντιδραστικής κυβέρνησης (όπως ακριβώς η κυβέρνηση της Ν.Δ.) από το μαζικό κίνημα της εργατικής τάξης δεν είναι ένας αποφασιστικός σταθμός στην πάλη για τον σοσιαλισμό. Αντίθετα, μόνο μέσα σε αυτή την πάλη για την ανατροπή αντιδραστικών κυβερνήσεων αναπτύσσεται η αναγκαία επαναστατική κατάσταση στην κοινωνία, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Έτσι ακριβώς και η απολύτως δυνατή σήμερα ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ από το μαζικό κίνημα που ξεδιπλώθηκε τις τελευταίες 40 μέρες, είναι η απόλυτη προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος για τη νίκη του σοσιαλισμού. Αν λοιπόν, ένα κομμουνιστικό κόμμα δεν αγωνίζεται σήμερα γι’ αυτήν και δεν την προτείνει ως βασικό στόχο του κινήματος με ταυτόχρονη υπεράσπιση του συνθήματος «για μια εργατική-σοσιαλιστική κυβέρνηση», σε τελική ανάλυση, δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται πραγματικά για τον σοσιαλισμό.
Ακόμα χειρότερα, η ανακοίνωση του Π.Γ. παραθέτοντας ένα σκεπτικό με το οποίο επιχειρεί να απορρίψει ένα σύνθημα που διστάζει να κατονομάσει («Παραιτήσου!»), γράφει: «Λύση σήμερα δεν είναι να λειτουργήσουν οι πολιτικές εξελίξεις ως μια “βαλβίδα εκτόνωσης” της λαϊκής οργής, βάζοντας τον πήχη σε μια κυβερνητική εναλλαγή ή σε μια αλλαγή του προσώπου του πρωθυπουργού, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η ίδια εγκληματική πολιτική με άλλη κυβέρνηση ή άλλα πρόσωπα. Αυτές είναι πολυδοκιμασμένες συνταγές με γνωστά αποτελέσματα. Λύση δεν είναι η προσπάθεια αναπαλαίωσης του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, για να επιτευχθεί η περιβόητη “σταθερότητα”, η “ομαλότητα” και η “κοινωνική ειρήνη”, για τα οποία κόπτονται τα άλλα κόμματα εννοώντας πάντα το σιωπητήριο στις λαϊκές διεκδικήσεις.»
Εδώ οι συντάκτες της ανακοίνωσης υποτιμούν ξεκάθαρα τη νοημοσύνη των εργαζόμενων και νέων που φώναξαν αυθόρμητα το …ακατονόμαστο σύνθημα. Θεωρούν εμμέσως πλην σαφώς πως όσοι το φώναξαν έχουν (άκουσον άκουσον) στο μυαλό τους «την αναπαλαίωση του συστήματος»! Έτσι, βάσιμα δικαιούται να πει κανείς ότι μπερδεύουν τα μυαλά των διαδηλωτών με εκείνα των μελών του υπουργικού συμβουλίου. Πρόκειται για ένα χονδροκομμένο τρικ, για μια δικολαβίστικη υπεκφυγή που χρεώνει συντηρητισμό στις μάζες ακριβώς την ώρα που αυτές αφυπνίζονται και αμφισβητούν το πιο ορατό σ’ αυτές πρόσωπο της αστικού συστήματος εξουσίας, δηλαδή την κυβέρνηση.
Το Π.Γ. σε αυτό το σημείο κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να κάνει. Αντί να υπεκφεύγει, και ακόμα χειρότερα, αντί να χρεώνει το «Παραιτήσου!» σε κάποιο ανύπαρκτο συντηρητισμό των μαζών, θα έπρεπε πάνω σ’ αυτό να χτίσει την πολιτική πρόταση του κομμουνισμού για το ζήτημα της εξουσίας. Να τονίσει ότι η πραγματοποίηση του «Παραιτήσου!», δηλαδή της ανατροπής αυτής της αντιδραστικής αστικής κυβέρνησης από το μαζικό κίνημα, θα πρέπει να φέρει στην εξουσία μια κυβέρνηση εργατική, με την εντολή να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικό.
Αντί γι’ αυτήν την κρυστάλλινη εργατική, κομμουνιστική λύση, το Π.Γ μας προτείνει μια άλλη, λύση. Ας την δούμε: «Λύση είναι να εδραιωθεί η δυσπιστία του λαού απέναντι στην κυβέρνηση, το αστικό κράτος, την πολιτική που υλοποιούν, τις στρατηγικές επιλογές που κάνει για λογαριασμό της άρχουσας τάξης». Και τα εύλογα ερώτημα που προκύπτουν αβίαστα στον αναγνώστη είναι τα εξής: «Σύντροφοι, ακόμα δεν πληροφορηθήκατε ότι ακριβώς αυτή η δυσπιστία είναι πλέον διάχυτη μέσα στον λαό; Και τόσο διάχυτη μάλιστα, που ήδη τον έχει κινητοποιήσει στους δρόμους κατά εκατομμύρια. Συνεπώς, αυτό που εσείς εμφανίζετε ως λύση, ο λαός το κάνει ήδη. Μήπως να του προτείνατε λοιπόν κάτι ποιο συγκεκριμένο; Ίσως μια λύση εξουσίας;».
Αμέσως μετά, η ανακοίνωση κάνει ένα αδύναμο βήμα, όχι μπροστά, αλλά μάλλον «σημειωτόν», προτείνοντας «να δυναμώσει η αμφισβήτηση απέναντι σε όλα αυτά που είναι και συγκροτούν ουσιαστικά το σύστημα». Παραβλέπει όμως και εδώ, ή σωστότερα κάνει ότι δεν βλέπει, τα έμπρακτα και ζωντανά σημάδια αμφισβήτησης του συστήματος που είναι όσες όσα ακριβώς και οι μαζικές συγκεντρώσεις που έγιναν τις τελευταίες 40 περίπου μέρες, οι οποίες θα μπορούσαν ονομαστούν και «40 μέρες που συγκλόνισαν το σύστημα». Και όποιος δύσπιστος θεωρεί ότι δεν πείθεται από αυτά τα μεγάλα γεγονότα, μπορεί να συμβουλευθεί και τα πρόσφατα σχετικά γκάλοπ που καταγράφουν στην κοινωνία μια αδιαμφισβήτητη αντισυστημική διάθεση.
Όμως για μισό λεπτό: τι εννοεί με τον όρο σύστημα το Π.Γ; Μάλλον έχουμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα να μάθουμε από τις απαντήσεις του. Γράφει: «Γιατί σύστημα είναι η οικονομία που βασίζεται σε εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που τις κρίσεις του, αλλά και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο πληρώνει πάντα η εργατική, η λαϊκή πλειοψηφία. Σύστημα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι που κυνηγάνε με κάθε τρόπο το μέγιστο κέρδος. Σύστημα είναι το σημερινό αστικό κράτος με τους σάπιους θεσμούς και μηχανισμούς του, που δεν μπορούν ποτέ να “εξυγιανθούν”, δεν μπορούν να υπηρετήσουν το “δίκαιο” του λαού. Σύστημα είναι τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτή τη χώρα».
Τι διαπιστώνουν εδώ έκπληκτοι οι αναγνώστες της ανακοίνωσης του Π.Γ.; Ότι η ηγεσία του κόμματος στην αγωνία της να αποστασιοποιηθεί και να αποκηρύξει το «Παραιτήσου!» της 28ης Φλεβάρη, φτάνει στο σημείο, να παραλείπει να συμπεριλάβει την κυβέρνηση στο «σύστημα»! Και το αποτέλεσμα είναι κωμικοτραγικό: τα κόμματα του κεφαλαίου είναι «σύστημα» αλλά οι κυβερνήσεις τους μάλλον δεν είναι άξιες να προσδιοριστούν ως τέτοιο.
Αφού λοιπόν το Π.Γ. δεν καλεί τον λαό να ανατρέψει την κυβέρνηση, ποια είναι η κεντρική του πρόταση στους αγωνιστές του κινήματος των Τεμπών; «Η δυσπιστία» τους λέει, για το σύστημα, πρέπει «να γίνει απόφαση οργανωμένου, ανυποχώρητου αγώνα και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, με τις ανατρεπτικές ιδέες και το πρόγραμμά του, για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που οι ζωές μας δε θα “κοστίζουν”, για το Σοσιαλισμό».
Είναι περιττό να αναφέρουμε ότι οι επαναστάτες κομμουνιστές είμαστε αδιαπραγμάτευτα υπέρ κάθε πρότασης προς τον λαό για την υποστήριξη του αγώνα για το σοσιαλισμό. Ωστόσο, στην ανακοίνωση του Π.Γ., όπως συνολικά συμβαίνει και με την πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, δεν έχουμε μια τέτοια απλή και καλόπιστη πρόταση. Εδώ ο σοσιαλισμός χρησιμοποιείται, δυστυχώς, σαν μια υπεκφυγή με σκοπό να τραβηχθεί η προσοχή των μαζών από το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης.
Η ηγεσία του ΚΚΕ θα πρέπει να μας δείξει ένα έστω παράδειγμα από ολόκληρη την ιστορία των εργατικών-σοσιαλιστικών επαναστάσεων που να δείχνει πως η ανατροπή μιας αντιδραστικής κυβέρνησης (όπως ακριβώς η κυβέρνηση της Ν.Δ.) από το μαζικό κίνημα της εργατικής τάξης δεν είναι ένας αποφασιστικός σταθμός στην πάλη για τον σοσιαλισμό. Αντίθετα, μόνο μέσα σε αυτή την πάλη για την ανατροπή αντιδραστικών κυβερνήσεων αναπτύσσεται η αναγκαία επαναστατική κατάσταση στην κοινωνία, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Έτσι ακριβώς και η απολύτως δυνατή σήμερα ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ από το μαζικό κίνημα που ξεδιπλώθηκε τις τελευταίες 40 μέρες, είναι η απόλυτη προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος για τη νίκη του σοσιαλισμού. Αν λοιπόν, ένα κομμουνιστικό κόμμα δεν αγωνίζεται σήμερα γι’ αυτήν και δεν την προτείνει ως βασικό στόχο του κινήματος με ταυτόχρονη υπεράσπιση του συνθήματος «για μια εργατική-σοσιαλιστική κυβέρνηση», σε τελική ανάλυση, δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται πραγματικά για τον σοσιαλισμό.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου