Φέτος συμπληρώνονται 82 χρόνια από τότε που με αυτοθυσία χιλιάδες Έλληνες ξεκίνησαν την αντίσταση απέναντι σε μια φασιστική εισβολή που για κάποιες ελίτ θεωρήθηκε από την αρχή χαμένη υπόθεση. Ήταν μια στιγμή αληθινού ηρωισμού που αυθόρμητα υποστηρίχθηκε από το μεγάλο σύνολο των πλατιών λαϊκών δυνάμεων. Στα βουνά της Αλβανίας και, αργότερα στις πόλεις, αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, οι λαϊκές δυνάμεις δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την κατοχή και την απόπειρα επιβολής του ναζισμού.
Ο ελληνικός λαός διαψεύδοντας τις προβλέψεις έβαλε φρένο στα σχέδια των φασιστικών και ναζιστικών δυνάμεων του Άξονα, συμβάλλοντας με την ουσιαστική συνδρομή του στην ήττα τους. Αποτέλεσε ένα παράδειγμα ευθύνης και ενθάρρυνσης κάθε δημοκρατικής δύναμης στη χειμαζόμενη τότε διεθνή κοινότητα.
Το παράδειγμα αυτό, όμως, δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε αναίμακτο. Πληρώθηκε σκληρά με εκτελέσεις, βασανιστήρια, ξεριζωμούς. Πήρε το προσωνύμιο Έπος του ’40, όχι μόνο για την αποτελεσματικότητά του, αλλά και για τις θυσίες με τις οποίες ταυτίστηκε.
Παρά τις οχτώ δεκαετίες που έχουν περάσει από τότε, η μνήμη του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης παραμένει ζωντανή. Μας είναι απαραίτητη δύο φορές ακριβώς επειδή ο κίνδυνος του ναζισμού, όπως έχει αποδειχθεί από την πολύ πρόσφατη ελληνική Ιστορία, πάντα ελλοχεύει. Και αυτή είναι η μεγάλη ιστορική πρόκληση που ενώνει όλους τους λαούς που υπέφεραν και συνεχίζουν να υποφέρουν από τον φασισμό και κάθε μορφή αυταρχισμού που αμφισβητεί την ελευθερία των λαών και οδηγεί σε πολεμικές συρράξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου