Στον απόηχο της πανδημίας και μπροστά
σε νέα οικονομική ύφεση, η κυβέρνηση έχει καταστήσει σαφή τη
προτεραιότητα της για πολεμική προετοιμασία έναντι των κοινωνικών
αναγκών. Δεν αρκούν τα αντιαρματικά όπλα, οι τορπίλες βαρέως τύπου και
οι κατευθυνόμενοι πύραυλοι. Δεν αρκεί η μετατροπή της χώρας σε ένα
απέραντο στρατόπεδο του ΝΑΤΟ. Δεν αρκεί η κούρσα εξοπλισμών και τα δις
που πετιούνται για rafallικές φιέστες. Δεν αρκεί η αύξηση της
στρατιωτικής θητείας, που καταδεικνύει ότι το κεφάλαιο και η ελληνική
αστική τάξη έχουν ανάγκη και από έμψυχο δυναμικό και επιθυμούν η νεολαία
να παίξει αυτό το ρόλο. Τώρα με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία,
φτάσαμε στο απόγειο της πολεμολαγνείας και του τυχοδιωκτισμού!
Από την έναρξη της ρωσικής εισβολής
στην Ουκρανία, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει χάσει ευκαιρία να επιδοθεί
σε λεονταρισμούς και απερίσκεπτες δηλώσεις προθέσεων. Ο πρωθυπουργός, με
συνεχόμενες δηλώσεις και tweets, καλεί σε διευρυμένη ΝΑΤΟϊκή εμπλοκή
στον πόλεμο, επιδεικνύοντας ότι η πολιτική του αντίληψη εξαντλείται σε
αναπαραγωγή των πιο ακραίων θέσεων – θέσεων που εντείνουν τη πιθανότητα
πολέμου.