Όμως, όπως έλεγε ο Μαρξ, όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται, η πρώτη φορά είναι τραγωδία, η δεύτερη φάρσα. Η νέα κυβερνητική εκστρατεία μπορεί να οδηγηθεί σε φιάσκο. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το άπλωμα των εργατικών αντιστάσεων. Την περασμένη άνοιξη, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία ήταν μόνοι όταν άνοιγαν τον κύκλο των κινητοποιήσεων στις 7 Απρίλη. Τώρα, η απεργία στα νοσοκομεία στις 16 Φλεβάρη έρχεται να συνδεθεί με έναν νέο κύκλο αγώνων και να τον οδηγήσει σε πανεργατική κλιμάκωση.
Η βδομάδα που ξεκινάει αυτή την Τετάρτη 10 Φλεβάρη δίνει χειροπιαστά αυτή την εικόνα. Η Τετάρτη είναι μέρα πανεκπαιδευτικού ξεσηκωμού καθώς η Κεραμέως σπρώχνει στη Βουλή το νομοσχέδιο που βάζει την αστυνομία πάνω από την Παιδεία. Φοιτητές, μαθητές, δάσκαλοι, καθηγητές ενώνονται στα συλλαλητήρια με κοινή απόφαση ότι τα αίσχη Χρυσοχοΐδη-Κεραμέως δεν θα περάσουν, γιατί ο αγώνας θα συνεχιστεί για να τα καταργήσει στην πράξη.
Στους δρόμους
Την επόμενη μέρα, βγαίνουν ξανά στους δρόμους οι εργάτες της Τέχνης. Δίπλα στην οργή για τόσους μήνες χωρίς δουλειά και χωρίς καμιά στήριξη ήρθε να προστεθεί η αγανάκτηση για τις σεξιστικές επιθέσεις που αποκαλύπτονται καθώς το «διευθυντικό δικαίωμα» απλώνει τα ξερά του εκεί που το κίνημα θα του τα κόψει. Την ίδια μέρα κινητοποιούνται εργαζόμενοι στο υπουργείο Οικονομικών επειδή η κυβέρνηση κλέβει από τους μισθούς τους.
Την Παρασκευή, τη σκυτάλη παίρνουν οι εργαζόμενοι στον Επισιτισμό-Τουρισμό. Η «βαριά βιομηχανία» του ελληνικού καπιταλισμού παραπαίει, τα αφεντικά της -ξενοδοχειακοί όμιλοι και εφοπλιστές- παίρνουν τις επιδοτήσεις και οι εργαζόμενοι έχουν εγκαταληφθεί σε μια αγωνία δίχως τέλος. Το αίτημα για επίδομα ίσο με τον μισθό τούς μετατρέπει σε πρωτοπορία για όλους τους εργαζόμενους που έχουν καταδικαστεί σε ανεργία χωρίς καμιά επιδότηση.
Όλοι αυτοί οι αγώνες δεν συνδέονται μεταξύ τους μόνο χρονικά με τη σκυταλοδρομία αυτών των ημερών. Τα αιτήματα για Υγεία, Παιδεία, μισθούς και σταθερή δουλειά για όλους ενώνουν όλη την εργατική τάξη. Το ίδιο ισχύει για το σύνθημα των διαδηλωτών της Ικαρίας που φώναζαν στον Μητσοτάκη «πάρ’ τους μπάτσους σου και μπρος». Και μαζί με τους μπάτσους και τους υπουργούς, όλος ο κόσμος θέλει να ξηλώσει τους πλούσιους (εκ)βιαστές που απειλούν τις γυναίκες όχι μόνο στους χώρους του αθλητισμού και της τέχνης αλλά παντού όπου πάνε να δουλέψουν. Η 8 Μάρτη των γυναικών μπορεί και πρέπει να είναι μέρα πανεργατικής απεργίας.
Όσο και να ουρλιάζουν τα κυβερνητικά φερέφωνα ενάντια στις κινητοποιήσεις, κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ο πιο επικίνδυνος ιός είναι η κυβέρνηση που βάζει τα κέρδη πάνω από τις ζωές των ανθρώπων. Καιρός να συντονίσουμε και να κλιμακώσουμε τις εργατικές αντιστάσεις μέχρι τη νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου