Βαδίζουμε προς την Πανεργατική απεργία αυτή την Πέμπτη με τον αέρα που μας δίνουν οι νίκες του κινήματος στην Αυστρία και στην Ιταλία. Τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα: η Ευρωπαϊκή Ένωση των μνημονίων και του ρατσισμού βρίσκεται σε κρίση, οι δυνατότητες για να τσακίσουμε την Τρόικα και τους εκβιασμούς της είναι αυξημένες, εμπρός να οργανώσουμε την εργατική αντίσταση.
Τα παπαγαλάκια του συστήματος σε όλη την Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό βαφτίζουν την οργή των εργατών και της νεολαίας «λαϊκισμό» και προσπαθούν να εξωραϊσουν την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της σαν προπύργια της λογικής και της προόδου. Όταν ο κόσμος στη Βρετανία ψήφισε για έξοδο τον βάφτισαν ρατσιστή. Όλη τη χρονιά φέτος προεξοφλούσαν τον ναζί Χόφερ ως νικητή των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία. Έτρεξαν λυτοί και δεμένοι να στηρίξουν τον Ρέντσι στο δημοψήφισμα της Ιταλίας. Και έπεσαν πανηγυρικά έξω.
Το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα στην Αυστρία έδειξε πόσο μεγάλη λαθροχειρία είναι το τσουβάλιασμα της Αριστεράς μαζί με την ακροδεξιά ως «λαϊκιστές». Με μια πολύμηνη καμπάνια κατάφεραν να οδηγήσουν τον Χόφερ σε δεύτερη ήττα με μεγαλύτερο περιθώριο, παρά την προπαγάνδα που του έδινε τον αέρα της νίκης του Τραμπ.
Τα παπαγαλάκια του συστήματος σε όλη την Ευρώπη εδώ και πολύ καιρό βαφτίζουν την οργή των εργατών και της νεολαίας «λαϊκισμό» και προσπαθούν να εξωραϊσουν την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της σαν προπύργια της λογικής και της προόδου. Όταν ο κόσμος στη Βρετανία ψήφισε για έξοδο τον βάφτισαν ρατσιστή. Όλη τη χρονιά φέτος προεξοφλούσαν τον ναζί Χόφερ ως νικητή των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία. Έτρεξαν λυτοί και δεμένοι να στηρίξουν τον Ρέντσι στο δημοψήφισμα της Ιταλίας. Και έπεσαν πανηγυρικά έξω.
Το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα στην Αυστρία έδειξε πόσο μεγάλη λαθροχειρία είναι το τσουβάλιασμα της Αριστεράς μαζί με την ακροδεξιά ως «λαϊκιστές». Με μια πολύμηνη καμπάνια κατάφεραν να οδηγήσουν τον Χόφερ σε δεύτερη ήττα με μεγαλύτερο περιθώριο, παρά την προπαγάνδα που του έδινε τον αέρα της νίκης του Τραμπ.
Στην Ιταλία, έχουμε την επιβεβαίωση ότι τα επιτελεία των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και του διευθυντήριου της ΕΕ χάνουν την εμπιστοσύνη του κόσμου σε όλες τις χώρες. Μετά το ελληνικό 62% και το βρετανικό 52% έρχεται το ιταλικό 60% να δώσει το ίδιο μήνυμα. Η Αριστερά πέρα από το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι έχει την ευκαιρία να συσπειρώσει όλο αυτόν τον κόσμο και να βγει ενισχυμένη μέσα από την πολιτική κρίση που ξέσπασε.
Η απόφαση του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία να μην διεκδικήσει ξανά την Προεδρία συμπληρώνει την εικόνα της πολιτικής κρίσης σε όλη την ΕΕ. Και μαζί με την ήττα του Ρέντσι, δίνουν τη χαριστική βολή στην ευρωπαϊκή στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα που καλλιεργούσε αυταπάτες για έναν προοδευτικό άξονα του ευρωπαϊκού νότου. Με την πολιτική του αυτή, ο Τσίπρας έβαλε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στο ίδιο στρατόπεδο με τις κολώνες της ΕΕ-φρούριο της λιτότητας και του ρατσισμού που αυτή τη στιγμή κλονίζονται.
Αυτοπεποίθηση
Πηγαίνουμε, λοιπόν, προς την Πανεργατική με άλλον αέρα. Είχαμε και έχουμε κάθε λόγο να απεργήσουμε ενάντια στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στη σφαγή μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών στο βωμό των πλεονασμάτων του 3,5% που απαιτούν οι δανειστές. Τώρα έχουμε επιπλέον την αυτοπεποίθηση ότι το αντίπαλο στρατόπεδο παραπαίει. Μπορούμε να τους νικήσουμε.
Αυτό μεταφράζεται σε τρία πολύ συγκεκριμένα βήματα.
Το πρώτο είναι η οργάνωση και ο συντονισμός των αγώνων από τα κάτω. Σε κάθε χώρο δουλειάς υπάρχουν δυνάμεις που αποδεσμεύονται από τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ και μπορούν να κερδηθούν στη δράση για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια, παλιά και νέα. Η πανελλαδική συνάντηση του Συντονισμού ακριβώς την ίδια Κυριακή που έγινε το πατατράκ σε Αυστρία και Ιταλία, δίνει μια καλή αφετηρία.
Το δεύτερο είναι η ενίσχυση του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος. Αυτό είναι κλειδί για να κερδίζουμε την οργή των εργατών και της νεολαίας προς τα αριστερά. Η κοινή πανευρωπαϊκή καμπάνια για τις 18 Μάρτη βοηθάει να γενικεύσουμε τη νίκη της Βιέννης, να τσακίσουμε τη Χρυσή Αυγή εδώ, να φράξουμε το δρόμο στη Λεπέν και στο AfD στη Γαλλία και στη Γερμανία.
Και τρίτο αλλά όχι τελευταίο βήμα είναι η ανασύνταξη της Αριστεράς σε αντικαπιταλιστική βάση. Μια Ευρώπη που δεν μπορεί ούτε θέλει να κουρέψει το ελληνικό χρέος, που θέλει να πληρώσει ο απλός κόσμος με τις καταθέσεις του τη χρεοκοπία των τραπεζών στην Ιταλία, που δεν έχει να δώσει στους πρόσφυγες τίποτε άλλο από περισσότερο πόλεμο, περισσότερους πνιγμούς και στρατόπεδα συγκέντρωσης για όσους γλυτώσουν, είναι μια Ευρώπη που κραυγάζει ότι χρειάζεται αντικαπιταλιστική ανατροπή. Με διαγραφή του χρέους, άνοιγμα των συνόρων και εργατικό έλεγχο στα κλειδιά της οικονομίας και όλης της κοινωνίας.
Εμπρός να κάνουμε αυτή την Πανεργατική εφαλτήριο για μια τέτοια εκτίναξη του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα, φωτεινό παράδειγμα για όλη την Ευρώπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου