Το Kεντρικό Άρθρο Της "Εργατικής Αριστεράς" Που Κυκλοφορεί

Η κυβέρνηση προσεγγίζει έναν ακόμα κρίσιμο σταθμό: με τον στραγγαλιστικό εκβιασμό της «ρευστότητας», οι δανειστές και οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» απαιτούν στο επόμενο Eurogroup την πολιτική και κοινωνική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν που ονομάζουν «έντιμο συμβιβασμό».

Αυτός πε­ρι­λαμ­βά­νει μέτρα όπως η συ­νέ­χεια των αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, νέες απει­λές για τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, αδια­τά­ρα­κτη πο­ρεία στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις… Αν αυτά συν­δυα­στούν με τις από τις 20 Φλε­βά­ρη ανει­λημ­μέ­νες «υπο­χρε­ώ­σεις» (το χρέος θα πλη­ρω­θεί «στο ακέ­ραιο και εγκαί­ρως») επι­τρέ­πουν το χα­ρα­κτη­ρι­σμό αυτής της προ­ο­πτι­κής ως… Μνη­μό­νιο 3.

Απέ­να­ντι σε αυτήν την πίεση η κυ­βέρ­νη­ση δεν έχει πλέον χώρο για ελιγ­μούς. Οι σκέ­ψεις για απο­δο­χή του «συμ­βι­βα­σμού» με στόχο να κερ­δη­θούν ανά­σες ρευ­στό­τη­τας και να μεί­νει ανοι­χτή η ελ­πί­δα ανα­τρο­πής (ή, έστω, ρι­ζι­κής τρο­πο­ποί­η­σης) του «συμ­βι­βα­σμού» αρ­γό­τε­ρα (τον Ιούνη;), οδη­γούν σε επι­κίν­δυ­να αδιέ­ξο­δα.

Τα μέτρα που απαι­τούν οι δα­νει­στές, θα δια­μορ­φώ­νουν νέα κοι­νω­νι­κά και οι­κο­νο­μι­κά δε­δο­μέ­να. Θα υπο­νο­μεύ­ουν τα απο­θέ­μα­τα εμπι­στο­σύ­νης προς την κυ­βέρ­νη­ση και τις σχέ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τις ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές δυ­νά­μεις που τον στή­ρι­ξαν στις 25 Γε­νά­ρη. Οι αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, αν συ­νε­χι­στούν και με τη νέα κυ­βέρ­νη­ση, θα ενι­σχύ­ουν την κοι­νω­νι­κή ισχύ των κυ­ρί­αρ­χων στρω­μά­των, που ευ­νο­ή­θη­καν από τον άγριο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και επι­θυ­μούν δια­κα­ώς να ολο­κλη­ρώ­σουν την κα­τε­δά­φι­ση των ερ­γα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των.

Αυτή η εξέ­λι­ξη που, με­τα­ξύ άλλων, θα ανα­γνω­ρί­ζει τον κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο των δα­νει­στών και των ευ­ρω­η­γε­σιών στις οι­κο­νο­μι­κο­κοι­νω­νι­κές επι­λο­γές, θα φτά­σει ανα­πό­φευ­κτα και στο πο­λι­τι­κό ζή­τη­μα, στην ευ­θεία αμ­φι­σβή­τη­ση του απο­τε­λέ­σμα­τος των εκλο­γών στις 25 Γε­νά­ρη. Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να υπο­τι­μά το πόσο γρή­γο­ρα ακού­στη­καν οι φωνές που απαι­τού­σαν κυ­βερ­νη­τι­κή «διεύ­ρυν­ση» προς το Πο­τά­μι, τα αι­τή­μα­τα για εκ­κα­θά­ρι­ση της αρι­στε­ρής πτέ­ρυ­γας στο κόμμα και στην ΚΟ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τα σε­νά­ρια για με­τά­βα­ση σε μια κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας, μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο μιας νέας «βου­τιάς» της οι­κο­νο­μί­ας στην κρίση (είτε αυτή προ­κύ­πτει «αυ­θορ­μή­τως» από τις αδυ­να­μί­ες του συ­στή­μα­τος, είτε αυτή «με­θο­δεύ­ε­ται» από τους ντό­πιους και διε­θνείς κυ­ρί­αρ­χους).

Η μόνη διέ­ξο­δος είναι μια ρι­ζο­σπα­στι­κή έξο­δος από αυτόν το φαύλο κύκλο. Η ξε­κά­θα­ρη απόρ­ρι­ψη της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής και η στρο­φή σε (μο­νο­με­ρείς) επι­λο­γές ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας. Με στόχο την ενί­σχυ­ση του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού στρα­το­πέ­δου και την απά­ντη­ση στους δα­νει­στές μέσω του πο­λι­τι­κού και όχι του οι­κο­νο­μι­κού πε­δί­ου.

Μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή ρήξης και όχι ανα­ζή­τη­σης «συμ­βι­βα­σμού», ανα­γκα­στι­κά συν­δέ­ε­ται με επι­λο­γές «αντί­στρο­φου μνη­μο­νί­ου», με επι­λο­γές ανα­δια­νο­μής σε βάρος του κε­φα­λαί­ου, αλλά και με επι­στρο­φή στις συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για το χρέος. Που, επί­σης ανα­γκα­στι­κά, συν­δέ­ε­ται με την εγκα­τά­λει­ψη της αυ­τα­πά­της ότι ένα ει­λι­κρι­νές πρό­γραμ­μα αντι-λι­τό­τη­τας μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει «ει­ρη­νι­κά» μέσα στα όρια αντο­χής της Ευ­ρω­ζώ­νης και του ευρώ…

Πηγή : rproject