ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ 14ΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΕΕΚ

Μόνη λύση: η ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο!

1. Όλος ο κόσμος έχει στραμμένο το βλέμμα του στην Ελλάδα, το πολιτικό επίκεντρο της κρίσης στην ευρωζώνη και “παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο”, όπως προειδοποίησε ακόμα κι η κυβέρνηση Ομπάμα. Ο λόγος δεν είναι απλώς η γνωστή από χρόνια χρεοκοπία της χώρας. Σήμερα είναι άλλο που προκαλεί φόβους και ελπίδες σε κράτη και λαούς: το γιγάντιο κύμα λαϊκής οργής ενάντια στην κοινωνική καταστροφή που έφεραν τα Μνημόνια της ΕΕ, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ και των κυβερνήσεων που τα επέβαλαν, ανέβασε στην κυβέρνηση, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, με την ρητή εντολή να δώσει τέλος στην λιτότητα. 

Είναι αυτή η απαίτηση του λαού, η ορμή του ίδιου του λαϊκού παράγοντα, η στροφή του προς τα αριστερά που απειλεί την κλυδωνιζόμενη ΕΕ, την αποτυχημένη πολιτική της να κάνει τους λαούς να πληρώσουν για την κρίση και τη χρεοκοπία του καπιταλισμού, απειλώντας έτσι όλη την ισχύουσα ευρωπαϊκή αστική πολιτική τάξη πραγμάτων, με απρόσμενες παγκόσμιες συνέπειες..
Όλος ο κόσμος των καταπιεσμένων βλέπει τώρα, για άλλη μια φορά, τους ίδιους πάλι λαομίσητους “θεσμούς” της τρόικας, την ΕΕ υπό την ηγεμονία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υπό τον Ντράγκι, το ΔΝΤ με επικεφαλής την Λαγκάρντ, να στραγγαλίζουν την οικονομία που κατέστρεψαν, να εκβιάζουν και να απαιτούν απόλυτη υποταγή στην βάρβαρη πολιτική των Μνημονίων. Βλέπει την κυβέρνηση Τσίπρα να υποχωρεί διαμαρτυρόμενη και βαφτίζοντας το κρέας ψάρι, αλλά και τον λαό να επιμένει ανυποχώρητος και να πιέζει, μια και δεν έχει να χάσει τίποτα παρά τις αλυσίδες της ανεργίας, της πείνας, του χωρίς τέλους εξευτελισμού από τους Ισχυρούς.

Οι “θεσμοί”, κραδαίνοντας το σκιάχτρο του Grexit και τη συμφωνία υποταγής της 20ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup, πολλαπλασιάζουν εκβιασμούς και τελεσίγραφα, κλείνουν τις κάνουλες της ρευστότητας, σπρώχνουν στη φυγή κεφαλαίων από την χώρα και σε κατάρρευση τις ήδη χρεοκοπημένες τράπεζες, κάνουν την παύση πληρωμών ζήτημα εβδομάδων ή και ημερών στις 9 ή 14 Απριλίου. Οι διεθνείς γκάνγκστερς της Ευρώπης έχουν τα ντόπια ερείσματά τους στο ελληνικό κεφάλαιο, στους αστικούς μηχανισμούς της διαπλοκής και των ΜΜΕ, στα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης των Σαμαράδων, των Βενιζέλων και βαλτοΠοταμιών, στους δικαστές που αθωώνουν τον Παπακωνσταντίνου, πρωτεργάτη του Μνημονίου και του σκανδάλου της λίστας Λαγκάρντ, στην αστυνομία με την χρυσαυγίτικη πλειοψηφία και τον Πανούση της “Αριστεράς του τίποτα”, στο στρατό και τους ΟΥΚατζήδες που παρελαύνουν με προκλητικά εθνικιστικά συνθήματα κάτω από την προστασία του ομοϊδεάτη τους υπουργού Καμμένου, την δημόσια διοίκηση που στέλνει στους “θεσμούς” δημόσια έσοδα 1,2 δις ευρώ, τους παρέδρους του Υπουργείου Οικονομικών που υποστηρίζουν την Ζήμενς στο Συμβούλιο Επικρατείας, συνολικά το ίδιο το αστικό κράτος και παρακράτος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία: εκτυλίσσεται ένα πραξικόπημα με χρηματοπιστωτικά μέσα, με μηχανισμούς του κεφαλαίου μέσα κι έξω από τη χώρα, με στόχο την πλήρη υποταγή ή και άδοξη ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, προπαντός με στόχο τη συντριβή των προσδοκιών κι αναγκών της λαοθάλασσας των εργαζομένων και των ανέργων.
Για τον ίδιο σκοπό, οι ταξικοί εχθροί του λαού μέσα κι έξω από τη χώρα απεργάζονται διάφορα εναλλακτικά σενάρια για επιβολή διάδοχων κυβερνητικών σχημάτων, στο όνομα της “εθνικής σωτηρίας από την χρεοκοπία και το Grexit”, με τους πάντα “πρόθυμους” Σαμαράδες κι άλλους δεξιούς και ρετάλια του ΠΑΣΟΚ, με τα “Ποτάμια” της εθελοδουλείας, ακόμα και με συνθηκολόγα κομάτια της τωρινής κυβέρνησης - ενώ καραδοκούν κι οι επίδοξοι δικτάτορες...
Για να αποτραπούν τα σχέδια της ντόπιας και ξένης καπιταλιστικής αντίδρασης, μια είναι λύση: άμεση αυτοοργάνωση και κινητοποίηση του λαού με επικεφαλής την εργατική τάξη για να επιβληθεί η μόνη λύση: η ρήξη με την ΕΕ και το κεφάλαιο για μια σοσιαλιστική διέξοδο από την κρίση κάτω από την εξουσία των εργατών σε Ελλάδα και Ευρώπη.

2. Μήπως είναι παράκαιρη ή ουτοπική μια τέτοια λύση;
Ας το δούμε προσεκτικά. Σίγουρα δεν είναι λύση οι διαρκείς υποχωρήσεις της κυβέρνησης που βαφτίζονται “νίκες”, “ανάσες”, “ εξασφάλιση χρόνου”, ενώ η θηλιά διαρκώς σφίγγει και τα περιθώρια χρόνου και ρευστού στερεύουν.

Δεν είναι λύση η ρητή απεμπόληση της διαγραφής του χρέους στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και η απομύζηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων και όλων των ΔΕΚΟ για να πληρωθούν οι δόσεις στο ΔΝΤ και τους άλλους τοκογλύφους των εθνών.
Δεν είναι λύση να διαλέγεις μόνος σου ή να βρίσκεις “δημοσιονομικά ισοδύναμα” από τη λίστα των μέτρων λιτότητας που σου θέτουν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Ντάισεμπλουμ και η λοιπή συμμορία, να τις λες “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις” και να διαλέγεις έτσι ο ίδιος τους τρόπους αυτοβασανισμού και αυτοκτονίας σου.

Δεν υπάρχει τέλος στη λιτότητα χωρίς να μπει τέλος στο βραχνά του χρέους κι αντίστροφα.
Δεν αποτελούν λύση για την συνεχιζόμενη ανθρωπιστική καταστροφή τα ισχνά προγράμματα σαν αυτό που κατέθεσε η κυβέρνηση και ψήφισε η Βουλή και που η δαπάνη του είναι μόλις το ένα έκτο της δαπάνης που προέβλεπε το ήδη ισχνό “πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης”. Κι όμως, ακόμα κι αυτό το λειψό κυβερνητικό πρόγραμμα εξαιρετικά περιορισμένης βοήθειας καταγγέλθηκε από τον Κοστέλο της τρόικας, τον Ντάισεμπλουμ και τους “θεσμούς” σαν... “μονομερής ενέργεια” και παραβίαση της απόφασης της 20ης Φεβρουαρίου!!

Ο άμεσος και συνεχής εκβιασμός του Ντράγκι, της ΕΚΤ και της EE λέει: Ή δέχεστε μνημόνια και λιτότητα ή κόβει η ΕΚΤ το ρευστό και καταρρέουν οι ελληνικές τράπεζες. Πρώτον, η λαϊκή πλειοψηφία ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ όχι για να σώσει τις τράπεζες και τους τραπεζίτες – που άλλοτε έλεγε ότι θα εθνικοποιήσει ή ότι θα βάλει σε δημόσιο έλεγχο- αλλά για να δώσει τέλος στη λιτότητα, την πείνα, την ανεργία. Οι τράπεζες επιζούν ουσιαστικά με κρατική στήριξη και η απάντηση στους εκβιαστές είναι η εθνικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο και ο δημόσιος έλεγχος των συναλλαγματικών ανταλλαγών με το εξωτερικό
Το μόνιμο ρεφρέν των εκβιαστών είναι: διαλέξτε ή ευρώ ή δραχμή. Μα πάνω από τον μισό πληθυσμό της χώρας δεν έχει ούτε ευρώ στην τσέπη του και δεν τον νοιάζει αν το νόμισμα είναι ευρώ, δραχμή ή ρούβλι ή δηνάριο, φτάνει να μπορεί να έχει αυτός και η οικογένειά του να προμηθευτεί τα αναγκαία για να ζήσει σαν άνθρωπος . Κι αυτά του τα στερούν οι “ευρωπαϊκοί θεσμοί”.

Τα αναγκαία για μια αξιοπρεπή ζωή μπορούν να βρεθούν μονάχα εάν απαλλοτριωθούν όσοι έκλεψαν και κλέβουν την ζωή μας, μονάχα εάν ανασυγκροτηθεί η οικονομία σε νέες κοινωνικές βάσεις, για τις κοινωνικές ανάγκες της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού κι όχι για το κέρδος των λίγων, με την εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό έλεγχο κι εργατική διαχείριση, με τα εργοστάσια στα χέρια των ίδιων των εργατών, με τις κοινωνικές υπηρεσίες στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, με την παραγωγή στα χέρια των άμεσων παραγωγών, και την πολιτική εξουσία στα χέρια των εργατών.
“Μα θα πεταχτείτε έξω από την ΕΕ και θα μείνετε στην ερημιά αβοήθητοι” - λένε οι εκβιαστές. Πρώτον, γιατί να μένει κανείς αιωνίως σε μια φυλακή των λαών και μάλιστα να λιμοκτονεί σαν προτεκτοράτο χρέους; Δεύτερον, δεν θα μείνουμε μόνοι: η Ελλάδα ήταν ο αδύνατος κρίκος της ευρωζώνης και της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας της ΕΕ που έσπασε από την παγκόσμια συστημική κρίση του καπιταλισμού και την ιστορική αποτυχία των αστικών τάξεων της Ευρώπης να ενώσουν την ήπειρο. Το όλο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα, ιδιαίτερα όπως χτίστηκε μετά το Μάαστριχ, καταρρέει και απειλεί να μας θάψει κάτω από τα ερείπιά του. Η λύση δεν είναι να κλειστεί ο καθένας στο εθνικό και εθνικιστικό καβούκι του, έχοντας στο σβέρκο τους ντόπιους φασίστες, ενώ τα πάντα καταρρέουν. Η λύση ή θα είναι διεθνιστική ή δεν θα υπάρξει.

Μια επαναστατική ρήξη στην Ελλάδα και το διεθνιστικό μήνυμα-κάλεσμα στους άλλους λαούς σ' όλη την Ευρώπη, δυτικά κι ανατολικά, στα Βαλκάνια, τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, την Μέση Ανατολή, θα είναι ο δαυλός που θα βάλει φωτιά στην μπαρουταποθήκη της ΕΕ και θα ξεσηκώσει τους καταπιεσμένους να παλέψουν για την σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης από την Λισαβόνα στο Βλαδιβοστόκ, αλλάζοντας την παγκόσμια πολιτική σκηνή.

3. Η φιλολογία περί “δυσμενούς συσχετισμού των δυνάμεων” αναπτύσσεται κυρίως από τους κυβερνώντες για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, τις διαρκείς συνθηκολογήσεις μέσα κι έξω από την χώρα, τον αναζητούμενο από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ανέφικτο συμβιβασμό μέσα στα πλαίσια της ΕΕ και της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.
Ο ίδιος “δυσμενής συσχετισμός δυνάμεων” χρησιμοποιείται, όμως, κι από άλλα κόμματα κι οργανώσεις της Αριστεράς, όπως το ΚΚΕ ή και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σαν πρόχωμα του δικού τους περιορισμού στον καταγγελτισμό, τον αφηρημένο προπαγανδισμό, το κήρυγμα και μόνο ενός προγράμματος που αρνείται να θέσει ως επίκαιρο, εδώ και τώρα, κι όχι σε ένα ακαθόριστο μέλλον, το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού, της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού.

Εάν είναι λάθος η υποτίμηση του αντιπάλου είναι ακόμα μεγαλύτερο η υποτίμηση της αδυναμίας του και των άλυτων αντιφάσεών του. Το περιβόητο Grexit δεν θα γινόταν αντικείμενο αέναων διαβουλεύσεων εάν δεν αποτελούσε πηγή ανησυχίας για την ίδια την Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, την ΕΕ και το ΔΝΤ, εάν δεν αποτελούσε “global systemic risk ” - “ παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο”, όπως είπε ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Jack Lew.
Η στροφή προς τα αριστερά, η αλλαγή πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα στις 25 Ιανουαρίου κι η έναρξη των χωρίς τελειωμό διαπραγματεύσεων με την ΕΕ συνέπεσαν με την έξαρση της γεωπολιτικής κρίσης στην Ουκρανία και την απόφαση της ΕΚΤ για “ποσοτική χαλάρωση” στην χειμαζόμενη από την ύφεση και τον αποπληθωρισμό ΕΕ, ενώ οι προβλέψεις (της Bank of America Merrill Lynch) δείχνουν την μεγαλύτερη επιδείνωση της μείωσης του παγκόσμιου ΑΕΠ από το 2009.
Ένα Grexit θα έχει δυσμενείς συνέπειες στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (από το οποίο εξαιρείται η Ελλάδα) και το οποίο ήρθε πολύ αργά να προσφέρει πολύ λίγα, αδύναμο να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον αποπληθωρισμό, αφήνοντας μετά την ολοκλήρωσή του το 2016, την ανεργία στην ΕΕ σε διψήφια νούμερα. Η ΕΕ βρίσκεται σε ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο καθώς ανοίγει η ψαλίδα των επιτοκίων με τις HΠΑ, ισχυροποιείται το δολάριο και πέφτει το ευρώ. Η υποτίμηση του τελευταίου δεν μπορεί να εκτινάξει θεαματικά τις εξαγωγές και να φέρει την περιβόητη “ανάπτυξη” όταν πέφτει η ζήτηση στην παγκόσμια αγορά.

Την ίδια στιγμή προμηνύεται θύελλα στις “αναδυόμενες αγορές” όπου χώρες και εταιρείες υπερχρεώθηκαν σε δολάρια την περίοδο των αλλεπάλληλων προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας μετά την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς το 2008. Η ροή κεφαλαίων προς τις “αναδυόμενες αγορές” της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας κι η ανακύκλωσή τους, στη συνέχεια, για την χρηματοδότηση του χρέους στις μητροπολτικές χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής διακόπτεται κι αναστρέφεται, με καταστροφικές συνέπειες σε Βορρά και Νότο. Ιδιαίτερα, μια επιδείνωση της επιβράδυνσης της οικονομίας της Κίνας συσσωρεύει νέα απειλητικά σύννεφα.
Από την άλλη, η μαύρη τρύπα της Ουκρανίας δεν κλείνει με το Μινσκ ΙΙ. Οι εξεγερμένοι του Ντονμπάς ουσιαστικά νικούν στρατιωτικά, ενώ το πρόγραμμα του ΔΝΤ εξοντώνει την Ουκρανία και καταστρέφει τον λαό της δυτικά κι ανατολικά, προκαλεί εμφύλιο ακόμα και μεταξύ των ολιγαρχών του Κιέβου, του Ποροσένκο και του Κολομόισκι.

Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του τυφώνα, στο κέντρο του τριγώνου Ουκρανία-Συρία/Ιράκ, Λιβύη, με τους υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο να απειλούν με ανάφλεξη Ελλάδα - Τουρκία και Κύπρο. Μια νέα γεωπολιτική “μαύρη τρύπα” στην περιοχή μετά από μια κατάρρευση της Ελλάδας θα είχε ανυπολόγιστες συνέπειες για τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Η κυβέρνηση, όμως, ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, με εθνικιστές υπουργούς στα καίρια υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας, με όλες τις συνήθεις στους Έλληνες εθνικιστές “πατριωτικές” κορώνες παίζουν το παιχνίδι του ιμπεριαλισμού, φιλοδοξώντας μόνο να παίξουν τον ρόλο του “μεσολαβητή” του στην φλεγόμενη περιοχή.

4. “Υπάρχει κοινωνικός ταξικός πόλεμος των δανειστών ενάντια στην Ελλάδα” είπε, σωστά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, ο πόλεμος αυτός δεν σταματά στα σύνορα της Ελλάδας, ίσα -ίσα διεξάγεται μέσα κι έξω από τη χώρα. Κι η πολιτική ταξικής συνεργασίας που ακολούθησε κι ακολουθεί εκ προοιμίου ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτώντας κυβέρνηση συνασπισμού με τους ακροδεξιούς εθνικιστές ΑΝΕΛ, συμμαχώντας με την καραμανλική Δεξιά και προωθώντας τον Προκόπη Παυλόπουλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή στήνοντας γέφυρες με το εφοπλιστικό και βιομηχανικό κεφάλαιο, με τον ΣΕΒ και τους “ολιγάρχες” επιχειρηματίες (Δ. Δασκαλόπουλο, Γιάννα Αγγελοπούλου, Θεόδωρο Φέσσα, Σπύρο Θεοδωρόπουλο - βλ. ΕφΣυν 21-22 Μαρτίου 2015), η ταξική συνεργασία μέσα δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε ταξική συνεργασία και υποταγή έξω, σε θέση υποτακτικού στο παγκόσμιο και ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο, σε υποταγή στην ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς “θεσμούς”.

Ενάντια στις αυταπάτες των φιλοκαπιταλιστών “ευρωπαϊστών” και τον εθνικισμό των δεξιών κι “αριστερών” ευρωσκεπτικιστών, το ΕΕΚ τονίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση από την αρπάγη της ΕΕ χωρίς απελευθέρωση από την κοινωνική αρπάγη του κεφαλαίου ντόπιου και ξένου.
Τα λόγια του Μαρξ στο Κεφάλαιο ισχύουν σήμερα περισσότερο από ποτέ:
Η ώρα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας σήμανε. Οι απαλλοτριωτές απαλλοτριώνονται.

5. Στο καίριο ζήτημα της ταξικής κυριαρχίας κρίνεται και η ταξική φύση μιας κυβέρνησης.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φέρει βαρειά ευθύνη γιατί εξαρχής μετάτρεψε την επαγγελία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς -επαγγελία που το 2012 εκτίναξε το κόμμα του 4% στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας- στο νόθο αστικοαριστερό σχήμα μιας “λαϊκομετωπικής εθνικής αντιμνημονιακής” συνεργασίας με το αστικό ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα του Καμμένου, του ανθρώπου των εφοπλιστών και της Εκκλησίας.
Στο ίδιο πνεύμα, ο αστικός κρατικός μηχανισμός μένει ανέπαφος, και παραμένουν στη θέση τους ή και προωθούνται σε θέσεις-κλειδιά (στη δημόσια διοίκηση, στις τράπεζες και στα υπουργεία, στους δικαστές, στο στρατό, την ΕΥΠ, την αστυνομία κ.λπ.) πραιτωριανοί των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, δοκιμασμένοι, πολλοί από αυτούς, από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Την ίδια στιγμή η ναζιστική “Χρυσή Αυγή” έχει αναθαρρήσει, αποθρασύνεται, προκαλεί, καραδοκεί. Τα αδιέξοδα της κρίσης, η ξενοφοβία, η ισλαμοφοβία, ο αντισημιτισμός, ο κάθε είδους ρατσισμός, προπαντός ενάντια στους μετανάστες αλλά και η άνοδος της ακροδεξιάς και του φασισμού στην Ευρώπη ενισχύουν και τις δυνάμεις της κοινωνικής αντεπανάστασης. Κάθε επανάπαυση είναι ολέθρια. Πρέπει να υπάρχει ανοιχτό μέτωπο, επαγρύπνηση, μαζική κινητοποίηση, διαπαιδαγώγηση των μαζών, αυτοάμυνα ενάντια στους φασίστες μέχρι την συντριβή τους.

Για την ώρα η άρχουσα τάξη δεν έχει εναλλακτική λύση από το εντελώς δυσφημισμένο πολιτικό της προσωπικό και επιχειρεί να χειραγωγήσει για τους δικούς της σκοπούς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που επιμένει συχνά να αυτοπροσδιορίζεται σαν “κυβέρνηση της Αριστεράς”. Η κρίση, όμως, πολιτικής εξουσίας και ταξικής κυριαρχίας δεν έχει λυθεί αλλά έχει οξυνθεί με τις αντιφάσεις μέσα στο κράτος, ανάμεσα σε κυβέρνηση και κράτος, μέσα στην ίδια την κυβέρνηση, ανάμεσα στην κυβέρνηση και το ίδιο το κόμμα και τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον λαό που την ανέβασε στην εξουσία.

6. Για την ώρα, η κυβέρνηση, ένα ευάλωτο, ιδιότυπο σχήμα μικροαστικής δημοκρατίας, ελίσσεται μεταξύ των πιέσεων του ιμπεριαλισμού και των πιέσεων των λαϊκών μαζών, μεταξύ υποταγής και “συγκρατημένης ανυπακοής” (ο όρος ανήκει στον κριτικά υποστηρικτή του ΣΥΡΙΖΑ Στάθη Κουβελάκη) στις εντολές της ΕΕ και του κεφαλαίου.

Το ΕΕΚ δεν δίνει πολιτική εμπιστοσύνη ή στήριξη στην κυβέρνηση των διαρκών συμβιβασμών με το κεφάλαιο και την ΕΕ. Λέει καθαρά στον λαό, μαζί και στους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ: Η ίδια η κρίση αποκλείει κάθε περίοδο χάριτος! Ο χρόνος αναμονής και απραξίας δεν λειτουργεί υπέρ των λαϊκών προσδοκιών αλλά υπέρ των διεθνών τοκογλύφων, των “θεσμών” τους, της ρεβανσιστικής Δεξιάς, των φασιστικών συμμοριών. Παλεύουμε εδώ και τώρα για την ικανοποίηση όλων των άμεσων και μεταβατικών αιτημάτων της εργατικής τάξης και του λαού. Για την αυτοοργάνωσή τους στα δικά τους τους ανεξάρτητα όργανα πάλης, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία, ανατρέποντας την αστική κυριαρχία και συντρίβοντας το κράτος και το παρακράτος της, εγκαθιδρύοντας την δική τους Δημοκρατία των Συμβουλίων.
Διατηρώντας την πολιτική του ανεξαρτησία και κριτική, το ΕΕΚ δεν μένει αδιάφορο στην υπονομευτική πραξικοπηματική δράση του διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου, πριν και μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Δεν ακολουθεί την συντηρητική, ισοπεδωτική, σεχταριστική λογική του “μαύρο-άσπρο” του σταλινικού ΚΚΕ που, σε αντίθεση με ό,τι έκανε όταν μας κυβερνούσαν η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ, κλιμακώνει τώρα κι όχι πριν, την μαχητικότητά του, επικεντρώνοντας κι εξαντλώντας όλο του το οπλοστάσιο κατά του “σοσιαλδημοκρατικού”, “νεοπασοκικού” ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΚΚΕ θέλει να αγνοεί ότι ιστορικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δημιούργημα των δικών του διαδοχικών διασπάσεων και κρίσεων, προϊόν όχι της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας ή του ΠΑΣΟΚ αλλά του σταλινισμού και της αποσύνθεσής του.

Το γεγονός αυτό κρύβεται συστηματικά και ανιστορικά, μετά την αποκατάσταση του Στάλιν και του σταλινισμού από το ΚΚΕ που παρουσιάστηκαν από την ηγεσία του σαν μια “σκλήρυνση” και “επαναστατικοποίηση” της γραμμής του ενάντια στον οππορτουνισμό. Δεν μπορεί κανείς, όμως, να πολεμήσει τον οπορτουνισμό, τον ρεφορμισμό και την πολιτική ταξικής συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να πάει στις καταβολές τους, ιδιαίτερα στην πολιτική των “Λαϊκών Μετώπων” που θέσπισε το 7ο Συνέδριο της Κομιντερν το 1935, τον καιρό του Στάλιν και του θριαμβεύοντος σταλινισμού. Είναι τυχαίο ότι ο Τσίπρας υπερασπίστηκε το εν λόγω 7ο Συνέδριο ή ότι “φωστήρες” του ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν την “ εθνικοπατριωτική κληρονομιά” του Νίκου Ζαχαριάδη ή και εγκαλούν συνεχώς την τωρινή γραμμή του ΚΚΕ για... τροτσκισμό;

Το τροτσκιστικό Κόμμα, το ΕΕΚ, δεν θεωρεί την καταγγελία σαν την μόνη πολιτική του υποχρέωση. Απαιτείται συνεχής διάλογος με τη λαϊκή βάση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΚΚΕ κι ευρύτερα με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται σε μετάβαση, περνώντας μέσα από πρωτόγνωρες πολιτικές εμπειρίες.

7. Χρειάζεται να αναπτυχθεί άμεσα ένα πλατύ πολιτικο-διεκδικητικό εργατικό-λαϊκό κίνημα, ένα αληθινό ταξικό Ενιαίο Μέτωπο, προωθώντας ένα πρόγραμμα άμεσων και μεταβατικών αιτημάτων σύμφωνων με τις οξύτατες κοινωνικές ανάγκες για ψωμί, δουλειά, στέγη, υγεία, παιδεία, για δικαιοσύνη κι ελευθερία. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ή να υποτιμούμε το γεγονός ότι στις σημερινές συνθήκες της κρίσης, ακόμα και το πιο “ταπεινό” άμεσο αίτημα έρχεται σε σύγκρουση με τις ανάγκες και απαιτήσεις του κλυδωνιζόμενου καπιταλισμού κι αποκτά δυναμική σύγκρουσης και ρήξης με το σύστημα. Συνδέεται έτσι με τα μεταβατικά αιτήματα, εκείνα δηλαδή που με τα οποία οδηγούν συστηματικά τις κινητοποιήσεις των μαζών γαι τις ανάγκες τους στην διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας.

Μέσα στο νέο πολιτικό πλαίσιο κρίσης, έντασης, προσδοκίας και διεκδίκησης που δημιουργείται μετά τις 25 Ιανουαρίου, έχει ιδιαίτερη κοινωνική αλλά και πολιτική βαρύτητα η καμπάνια, το πανελλαδικό Καραβάνι στις 3- 6 Απριλίου των εργατών της ΒΙΟΜΕ μαζί με τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ 3 κι άλλους μαχόμενους κλάδους. Είναι μέρος της συνολικής πάλης για το ποιος θα πληρώσει την κρίση και την χρεοκοπία του καπιταλισμού, το κεφάλαιο ή οι εργάτες, εργαζόμενοι κι άνεργοι;
Το ΕΕΚ στέκεται σταθερά στο πλευρό όλων των αγώνων των καταπιεσμένων, των θυμάτων του κεφαλαίου και του κράτους.

Γι' αυτό στεκόμαστε στο πλευρό και των πολιτικών κρατουμένων απεργών πείνας και απαιτούμε την άμεση, χωρίς κωλυσιεργίες, ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων τους αλλά και το ξήλωμα όλου του πλαισίου της κατάστασης έκτακτης ανάγκης που διατηρείται και τώρα.
Απέναντι στην πλαστή αυτή κατάσταση εξαίρεσης, πρέπει οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι να εξαγγείλουν τη δική τους κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κοινωνικής και πολιτικής. Να αυτοοργανωθούν στα δικά τους όργανα πάλης, ενάντια στην κρίση, για μια διέξοδο σύμφωνα με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού.

Το ΕΕΚ, διατηρώντας την ανεξάρτητη επαναστατική φυσιογνωμία του, θεωρεί απαραίτητη, προπαντός σήμερα, την ενότητα στη δράση για συγκεκριμένα ταξικά ζητήματα ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους ιμπεριαλιστές.
Ενάντια σε κάθε αυτοαναφορικότητα κι εσωστρέφεια, αναζητούμε μια ευέλικτη πολιτική συμμαχιών με άλλες οργανώσεις, κινήματα και συλλογικότητες της Αριστεράς, από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ έως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις κινήσεις του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου, στο βαθμό που αυτή η πολιτική εξυπηρετεί λίγο ή πολύ τις ανάγκες του αγώνα και τους σκοπούς της εργατικής τάξης. Απορρίπτουμε κάθε συμμαχία με εχθρικές στην εργατική τάξη πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και κάθε συμβιβασμό με τον εθνικισμό, δεξιό ή “αριστερό”. Ο διεθνισμός είναι αδιαπραγμάτευτος.

8. Δεν διαλύουμε στις απαραίτητες συμμαχίες, την ανάγκη της οργάνωσης της προλεταριακής πρωτοπορίας σε ένα αντιγραφειοκρατικό Κόμμα της Διαρκούς Επανάστασης και σε μια επαναστατική Διεθνή, την Τέταρτη Διεθνή που θα συνεχίζει και θα αναπτύσσει την παράδοση του επαναστατικού μαρξισμού, του μπολσεβικισμού-τροτσκισμού και του ελευθεριακού κομμουνισμού στον 21ο αιώνα, πλουτισμένη με όλες τις απελευθερωτικές εμπειρίες και τις θεωρητικές αναπτύξεις και αναζητήσεις, χωρίς δογματισμούς και στερεότυπα.

Στο ΕΕΚ με την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 έχει μπει μια νέα γενιά αγωνιστών -η Γενιά της Κρίσης- που αμέσως δοκιμάστηκε στα μνημονιακά χρόνια σε σκληρές μάχες, αψηφώντας την βία του κράτους και των φασιστών στους δρόμους, στους τόπους δουλειάς, στα δικαστήρια. Όλη η ανάταση κι όλες οι δυσκολίες αυτής της περιόδου αποτυπώθηκαν πάνω σ’ αυτήν τη γενιά, πάνω στο ΕΕΚ συνολικά.
Σ' αυτήν τη γενιά της κρίσης που πρέπει να στρατολογηθεί μαζικά, έχουν πρωταρχικό χρέος οι προηγούμενες γενιές επαναστατών μέσα στο ΕΕΚ να δώσουν την αναγκαία μαρξιστική εκπαίδευση, να αναπτύξουν μαζί της την επαναστατική διαλεκτική θεωρία σαν οδηγό στην πράξη, να δώσουν με το δικό τους παράδειγμα στην πράξη την έμπνευση και την περηφάνια να είσαι διεθνιστής κομμουνιστής, μπολσεβίκος-τροτσκιστής του 21ου αιώνα, μαχητής της παγκόσμιας επανάστασης και της Τέταρτης Διεθνούς.

9. Το μέλλον της εργατικής τάξης και του καταπιεσμένου λαού στην Ελλάδα είναι αλληλένδετο με το μέλλον των εργατών και των λαών στα Βαλκάνια, την Ευρώπη και τον κόσμο. Καθώς η περιοχή, η Ευρώπη, η Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, ο πρώην σοβιετικός χώρος συγκλονίζονται από μια χωρίς προηγούμενο κρίση και ο κίνδυνος γενικευμένης σύρραξης φουντώνει, το ΕΕΚ, στο 14ο Συνέδριό του, αποφασίζει να επεξεργαστεί τα αναγκαία βήματα προετοιμασίας για την σύγκληση μιας 3ης Ευρω-Μεσογειακής Συνδιάσκεψης τον επόμενο Ιούνιο καθώς και μιας Διεθνούς Αντιπολεμικής Συνδιάσκεψης, αργότερα μέσα στο 2015. με την ευκαιρία των 100 χρόνων της Συνδιάσκεψης του Τσίμμερβαλντ και επικαιροποιώντας το δικό της αντιπολεμικό δεθνιστικό πνεύμα.

Τονίζουμε ξανά, ακούραστα, ασυμβίβαστα: Η λύση ή θα είναι επαναστατική, διεθνής και διεθνιστική ή δεν θα υπάρξει!

Το 14ο Συνέδριο του ΕΕΚ,
27-29 Μαρτίου 2015