Η ερμηνεία ενός σημαντικού πολιτικού φαινομένου και η αναγκαία στάση των κομμουνιστών.
Σταμάτης Καραγιαννόπουλος - Πηγή : marxismos
Τους τελευταίους μήνες, η φήμη για την ίδρυση ενός νέου κόμματος από τη Μαρία Καρυστιανού με σημείο αναφοράς το μαζικό κίνημα των Τεμπών βρίσκεται σταθερά στο επίκεντρο της πολιτικής επικαιρότητας. Μάλιστα, πριν ακόμα υπάρξει κάποιου είδους τυπική προαναγγελία της ίδρυσης αυτού του κόμματος, τα ευρήματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων το εμφανίζουν ως τον πιο αξιόμαχο εκλογικό αντίπαλο της ΝΔ. Είναι προφανές ότι αυτό συνιστά ένα εξαιρετικής σημασίας πολιτικό φαινόμενο, για τα αίτια, τη φύση και τις άμεσες επιπτώσεις του οποίου κάθε συνειδητός αντικαπιταλιστής αγωνιστής οφείλει να έχει ξεκάθαρη κατανόηση.
Το φημολογούμενο αυτό νέο κόμμα, για να εμφανίζει τόσο μεγάλη εκλογική απήχηση πριν ακόμα δημιουργηθεί, δεν μπορεί παρά να έχει ισχυρές ρίζες στην παρούσα συνείδηση ενός μεγάλου τμήματος των εργατικών μαζών και της νεολαίας. Πρόκειται για εκατομμύρια ανθρώπους που εξέφρασαν την αντικυβερνητική και αντισυστημική τους διάθεση με μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών και προσεγγίζουν αυτό το κίνημα και τη φυσική του ηγέτιδα, την Μ. Καρυστιανού, ως πολιτικά σημεία αναφοράς που όπως φαίνεται τους εκφράζουν πολύ περισσότερο από όλα τα παλιά, φθαρμένα κόμματα και τους ηγέτες της κεντροαριστερής ή αριστερής αντιπολίτευσης. Με αυτή την έννοια, το φαινόμενο αυτό είναι προϊόν μιας αντισυστημικής διάθεσης που έχει θέσει στο στόχαστρο όχι μόνο τη διεφθαρμένη κυβέρνηση και το σάπιο αστικό καθεστώς, αλλά και τους πυλώνες του στην αντιπολίτευση.
Τι λέει και τι εννοεί η Μ. Καρυστιανού
Πόσο βέβαιο είναι όμως ότι θα ιδρύσει κόμμα η Μ. Καρυστιανού και σε ποιες ιδέες πιθανά θα θεμελιωθεί αυτό; Για να απαντήσουμε σ’ αυτά τα ερωτήματα λάβαμε ως πηγή την πιο πρόσφατη (στην ημέρα που γράφεται αυτό το άρθρο) σχετική με το θέμα δημόσια τοποθέτησή της, τη συνέντευξη με ημερομηνία 9/10/25 στο τηλεοπτικό κανάλι Blue Sky και στον δημοσιογράφο Α. Λιάρο. Εκεί, σχετικά με την ίδρυση νέου κόμματος η Μ. Καρυστιανού ανέφερε τα ακόλουθα: «Χρειάζεται μια αλλαγή που όμως δεν θα έρθει από κάτι δοκιμασμένο και αποτυχημένο, αλλά από κάτι που θα βγει ιδανικά μέσα από την κοινωνία, όχι από κάποιο κομματικό σωλήνα και θα είναι άφθαρτο, καινούργιο και μη διαπλεκόμενο σίγουρa». Ταυτόχρονα, εξέφρασε την απογοήτευσή της για τη σημερινή αντιπολίτευση (μετά και από την κατηγορηματική απόρριψη από πλευράς της του ενδεχομένου συμμετοχής στα υπό ίδρυση κόμματα Σαμαρά και Τσίπρα σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο διαδικτυακό κανάλι της Ναυτεμπορικής στις 2/10) για το γεγονός ότι «όταν ως Σύλλογος καταθέσαμε πόρισμα για έναν πλήρη έλεγχο της υπόθεσης των Τεμπών από το πιο υψηλά ιστάμενο μέχρι όλους τους πολιτικούς που εμπλέκονται δεν μας στήριξε σύσσωμη η αντιπολίτευση».
Με αυτές τις τοποθετήσεις η Μ. Καρυστιανού, όχι απλά «ανοίγει ένα παράθυρο», αλλά ουσιαστικά προαναγγέλλει ένα νέο κόμμα. Το διαφαινόμενο ξεπέρασμα των αρχικών δισταγμών της μπορεί να ερμηνευθεί, όχι πλέον αποκλειστικά από τις δικές της προθέσεις, αλλά από τις μεγάλες πιέσεις, άμεσες ή έμμεσες, που τις ασκούν οι εργατικές μάζες και η νεολαία με τις αντισυστημικές πολιτικές τους αναζητήσεις. Αυτές οι πιέσεις μπορούν να εκφραστούν αμεσότερα και αυθεντικότερα πάνω στην απόλυτα ανιδιοτελή και μαχητική Μ. Καρυστιανού και τον καθοδηγούμενο από εκείνη Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών, γιατί αυτός δεν είναι μια μαζική οργάνωση με σύνθετους μηχανισμούς και παγιωμένη γραφειοκρατία όπως τα συνδικάτα και τα παλιά αριστερά κόμματα, και με προχωρημένη φθορά από τη στενή σχέση με το σάπιο καθεστώς και τους ψευτο-δημοκρατικούς κρατικούς θεσμούς του.
Ωστόσο, ένα νέο μαζικό, βιώσιμο και πάνω απ’ όλα χρήσιμο για την υπόθεση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων κόμμα, δεν αρκεί μόνο να «πατάει» στις πραγματικές τους πολιτικές αναζητήσεις ή να στηρίζεται μόνο σε ανιδιοτελείς αντισυστημικές προθέσεις. Πρέπει να διαθέτει και τις κατάλληλες πολιτικές και προγραμματικές αρχές. Αυτές, στις παρούσες συνθήκες ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού και σήψης των αστικών καθεστώτων, δεν μπορεί παρά να προέρχονται από τις επαναστατικές ιδέες του γνήσιου κομμουνισμού.
Σχετικά με το ζήτημα των πολιτικών ιδεών του φημολογούμενου νέου φορέα, μάθαμε από την ίδια συνέντευξη της Μ. Καρυστιανού μόνο τα ακόλουθα: «Οι πολιτικοί μέχρι τώρα στη χώρα μας προέρχονται μέσα από κάποιο κόμμα, το οποίο βάζει συνήθως προτεραιότητα το κομματικό συμφέρον και όχι το κοινωνικό….θα ήταν λοιπόν πάρα πολύ ενδιαφέρον να προκύψει κάτι μη κομματικό, προερχόμενο από την κοινωνική αντίδραση, από όλους ανθρώπους που μπορεί να προέρχονται από όλες τις ιδεολογίες…Υπάρχουν πάρα πολλοί ειδικοί, οι οποίοι είναι άριστοι γνώστες σε όλα τα θέματα που μπορεί να καλύψει ένας πολιτικός, αλλά είναι και άφθαρτοι, δεν έχουν βαρίδια ούτε μπροστινούς, ούτε πλαϊνούς, ούτε πισινούς, ούτε τίποτα.»
Αυτό που καταλαβαίνουμε εδώ από τη δική μας, μαρξιστική σκοπιά είναι το ακόλουθο. Η Μ. Καρυστιανού έχει μια υγιή και αυθεντική πρόθεση για μια ριζική πολιτική αλλαγή, αλλά οι πολιτικές της ιδέες δεν είναι (ακόμα) εκείνες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην πραγματοποίησή της. Καμία προοδευτική αλλαγή δεν μπορεί να προέλθει από «ειδικούς» διαχειριστές της αστικής εξουσίας, όσο τίμιοι και άφθαρτοι κι αν είναι. Χωρίς να καθοδηγούνται από ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και χωρίς να ελέγχονται και να μπορεί να ανακαλούνται ανά πάσα στιγμή από μια δημοκρατικά λειτουργούσα οργάνωση και από τον ίδιο τον οργανωμένο σε γνήσια αντιπροσωπευτικά σώματα εξουσίας εργαζόμενο λαό, αυτοί οι «άφθαρτοι», αργά ή γρήγορα θα φθαρούν και θα διαφθαρούν.
Επιπλέον, το πρόβλημα με τους σάπιους σημερινούς πολιτικούς, είτε της κυβέρνησης είτε της αντιπολίτευσης, δεν είναι αφηρημένα το ότι προέρχονται από κόμματα, αλλά το γεγονός ότι προέρχονται από την άρχουσα αστική τάξη και την υπηρετούν πιστά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ακόμα και όταν τα κόμματά τους δεν είναι αστικά, είναι γραφειοκρατικά εκφυλισμένα και βαθιά διαβρωμένα από τον καριερισμό, με συνέπεια να μην υπηρετούν αυθεντικά την (όποια) εργαζόμενη κοινωνική βάση τους.
Ολόκληρη η ιστορία των ταξικών και πολιτικών αγώνων δεν έχει αναδείξει αποτελεσματικότερη μορφή πολιτικής οργάνωσης από το δημοκρατικά οργανωμένο εργατικό επαναστατικό κόμμα, με αυθεντικότερο εκπρόσωπο το Μπολσεβίκικο κόμμα του Λένιν και του Τρότσκι, που καθοδήγησε τη μεγαλύτερη προοδευτική κοινωνική αλλαγή στη Σύγχρονη Ιστορία. Ο κατοπινός γραφειοκρατικός εκφυλισμός αυτού του κόμματος με την επικράτηση του σταλινισμού, δεν μπορεί να αναιρέσει την αξία του ως πολύτιμο εργαλείο για την επαναστατική κοινωνική αλλαγή.
Αυτές οι γενικές κριτικές εκτιμήσεις αντιπροσωπεύουν και τον πυρήνα της αναγκαίας πολιτικής στάσης που πρέπει να τηρήσουν οι κομμουνιστές, και γενικότερα όλοι οι συνειδητοί αριστεροί και αντικαπιταλιστές αγωνιστές, έναντι του πιθανολογούμενου νέου «κόμματος Καρυστιανού». Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένη την αδιαμφισβήτητη ανιδιοτέλεια της ηγεσίας του και τη βέβαιη μεγάλη απήχηση και αποδοχή του πιθανού της εγχειρήματος, ένας απόλυτα φιλικός τόνος κριτικής και μια διαρκής επιδίωξη ενωτικής συμπόρευσης στους μαζικούς αγώνες είναι επιβεβλημένα. Από αυτή τη σκοπιά, οι πιθανές δηλητηριώδεις, σταλινικού τύπου επιθέσεις περί «συνωμοτικού εγχειρήματος που προωθεί η άρχουσα τάξη για να στρέψει τον λαό μακριά από τον κομμουνισμό» θα προσφέρουν τις χειρότερες δυνατές υπηρεσίες, τόσο στον κομμουνισμό όσο και στα κόμματα από τα οποία προέρχονται οι εμπνευστές τους.
Σ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου