Μπαίνουμε στο 2025, τη χρονιά που σημαδεύεται από την ιστορική επέτειο του μεγάλου ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού πριν δέκα χρόνια. Εκείνη η καμπή είναι σήμερα επίκαιρη όσο ποτέ.
Ο Μητσοτάκης κοκορεύεται ότι έβγαλε τη χώρα από εκείνη την «περιπέτεια» και διαχειρίζεται την οικονομία και το χρέος με τρόπο αποτελεσματικό, που επιβραβεύεται από τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» και τις χρηματαγορές. Λέει ψέματα.
Σύμφωνα με τους επίσημους απολογισμούς, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προχώρησε σε πρόωρες αποπληρωμές δημόσιου χρέους ύψους 18,57 δις ευρώ τα χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία: 2,70δις το 2019, 2,65 το 2021, 5,29 το 2023 και 7,93 το 2024. Οι αποπληρωμές γίνονται και από τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού και με τη βοήθεια του «μαξιλαριού» που άφησε ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος. Η «επιβράβευση» από τους θεσμούς της περιβόητης Τρόικας είναι ότι τώρα λήγει η «περίοδος χάριτος» και μπαίνουν καπέλο στο χρέος οι «αναβαλλόμενοι» τόκοι από το δεύτερο μνημόνιο ύψους 24 δις ευρώ. Με άλλα λόγια και το χρέος ανεβαίνει και το «μαξιλάρι» ξεφουσκώνει. Στην πράξη, τα λεφτά από τα πλεονάσματα που έφτιαξε η κυβέρνηση με τις άγριες περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις, πήγαν για την αύξηση των δαπανών για τους εξοπλισμούς που ανεβαίνουν σαν πύραυλοι (ή σαν F35 σε απογείωση…).
Κι όμως, ενώ αυτή είναι η αλήθεια, τα κομμάτια από τον κατακερματισμό του ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να βρίσκονται εγκλωβισμένα στην παλιά πολιτική που οδήγησε στους συμβιβασμούς του 2015 και τον κατήφορο των επόμενων χρόνων.
Ο ίδιος ο Τσίπρας και ο «επίσημος» ΣΥΡΙΖΑ, με ηγεσία πλέον τον Φάμελλο, επιμένουν ότι καλά έκαναν και ότι έτσι άνοιξαν το δρόμο για τις «επιτυχίες» στη διαχείριση του χρέους που οικειοποιείται ο Μητσοτάκης.
Οι ηγεσίες των κομμάτων που έσπασαν από τον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να προβληματίζονται αν ο συμβιβασμός του 2015 ήταν μεγαλύτερη ή μικρότερη ήττα, στιγμιαία ή διαρκείας. Χαρακτηριστικά διαβάζουμε στην ΕφΣυν:
«Η ήττα ή, ορθότερα, οι ήττες που ακολούθησαν ήταν αποτέλεσμα μιας πορείας κι όχι μιας χρονικής στιγμής. Και γι’ αυτό σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας τη χρεωνόμαστε όλοι, προφανώς κι αυτοί που έφυγαν το 2015. Οχι μόνο γιατί συνέβαλαν στην κυβερνητική ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τις υποκειμενικές κι αντικειμενικές προϋποθέσεις για την εφαρμογή του αριστερού του προγράμματος. Αλλά και γιατί όλη την προηγούμενη περίοδο στήριξαν ή επέτρεψαν τον ηγετικό λαϊκισμό του Τσίπρα (θα σκίσουμε το μνημόνιο) ενώ με την ανάληψη της διακυβέρνησης αποδύθηκαν και αυτοί σε μία διαδικασία διαπραγμάτευσης για ένα ηπιότερο μνημόνιο με ελάφρυνση του χρέους.(…)
Να θυμίσουμε πως ο Γιάνης Βαρουφάκης στην πρώτη του ομιλία στη Βουλή ως υπουργός Οικονομικών είχε δηλώσει πως θεωρούσε φυσικό πράγμα τη λιτότητα μετά το σκάσιμο της φούσκας το 2009, αλλά όχι την ακραία (πυραμιδωτή όπως την αποκάλεσε) λιτότητα που έλαβε χώρα μετά το 2010. Επίσης, είχε δηλώσει πως μόνο το 30% του μνημονίου ήταν τοξικό και πως αποδεχόταν το υπόλοιπο 70% των μέτρων του... Η επιδίωξη αυτή ενός ελαφρύτερου μνημονίου δεν αποτελούσε τίποτα λιγότερο από μία ηπιότερη συνθηκολόγηση και συμβιβασμό. Ποιος από τους σημερινούς κατήγορους της ΝΕ.ΑΡ. αντιτάχθηκε τότε σε αυτόν;» (Μια προσχηματική άρνηση του διαλόγου για ενότητα, ΕφΣυν 27/12/2024)
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι βέβαια η επαναστατική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Το ΣΕΚ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν και είναι δυνάμεις που πάλεψαν για να νικήσει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015 και επέμεναν ότι η δικαίωση του ΟΧΙ είναι η άρνηση πληρωμής του χρέους έστω κι αν αυτό σημαίνει ρήξη με το Ευρώ και την ΕΕ. Δεν είμασταν με τη γραμμή της αποχής, όπως έλεγε η ηγεσία του ΚΚΕ, αλλά με τη γραμμή της κλιμάκωσης μέχρι τη νίκη.
Αυτό είναι πολύτιμο κρατούμενο για σήμερα ξανά. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου ένας πρωθυπουργός της Γαλλίας δηλώνει ότι «πληρώνει 60 δισεκατομμύρια ευρώ για τόκους το χρόνο, περισσότερα από αυτά που ξοδεύει για την άμυνα και την Παιδεία μαζί». Και ο Τραμπ απαιτεί να ανέβουν οι στρατιωτικές δαπάνες των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ στο 5% του ΑΕΠ. Τα αδιέξοδα των παραλογισμών αυτού του συστήματος διογκώνονται αντί να βρίσκονται πίσω μας. Ακόμα και δημοσιογράφοι σε συστημικά ΜΜΕ θυμούνται τον Γκράμσι που μιλούσε για «εποχή των τεράτων». Η παράδοση μάς διδάσκει ότι μια τέτοια εποχή είναι εποχή κρίσεων αλλά και επαναστάσεων. Καιρός είναι τη νέα χρονιά να πορευτούμε με αυτή τη στρατηγική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου