Σύντροφοι ηττηθήκαμε- Αν δούμε την αλήθεια κατάματα έχουμε ελπίδες - για το εκλογικό αποτέλεσμα [του Χάρη Μόχλα]

Σύντροφοι ηττηθήκαμε- Αν δούμε την αλήθεια κατάματα έχουμε ελπίδες - για το εκλογικό αποτέλεσμα

Του Χάρη Μόχλα*

- Αν συνεχίσουμε να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα όπως μας βολεύει δεν έχουμε καμιά

Το εκλογικό αποτέλεσμα αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τις διαθέσεις του λαού έναντι της ερώτησης που του απευθύνεται σε κάθε διαδικασία: Ποιος θέλεις να σε κυβερνήσει; Ο λαός απάντησε με μεγάλη πλειοψηφία ότι θέλει να τον κυβερνήσει ο Σύριζα με τους ΑΝ.ΕΛ. έχοντας ως συμπληρωματικές δυνάμεις αυτές που όλες μαζί ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, το επονομαζόμενο και «αριστερό». Αυτό είναι σαφές και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει.

Το επιχείρημα που τίθεται από πολλές πλευρές και αναφέρεται στην «μεγάλη αποχή» εμένα με αφήνει παγερά αδιάφορο αφού η αποχή δεν μπορεί να προσμετρηθεί και να....

αξιολογηθεί συνολικά και ως εκ τούτου δε σημαίνει αποδοκιμασία των μνημονιακών δυνάμεων. Η αποχή, κατά την άποψή μου σημαίνει κυρίως αποδοχή με κριτική στάση της πολιτικής του Σύριζα- Τσίπρα. Όλοι αυτοί που επέλεξαν αποχή γιατί είχαν κριτική στάση έναντι του Τσίπρα του έδωσαν μια ευκαιρία ακόμα με συνειδητό τρόπο αλλά παράλληλα δεν θέλησαν να πάρουν την ευθύνη και την «ρετσινιά» πάνω τους με μια ενεργητική ψήφο- στήριξη προς αυτόν.

Βέβαια, υπάρχουν και άλλου τύπου αποχές. Όπως αυτοί που θεωρούν τις εκλογές ως απάτη και απέχουν. Αυτοί που θεωρούν την πολιτική γενικά ως κάτι μη χρήσιμο και αδιαφορούν. Αυτοί που θεωρούν ότι «όλοι ίδιοι είναι» και απέχουν κατά περίπτωση και ανάλογα τις συγκυρίες. Συνεπώς, η αποχή έχει πολλές αναγνώσεις και όποιος επιχειρήσει να την καρπωθεί θεωρώ ότι θα οδηγηθεί σε λάθος συμπεράσματα.

Το μνημόνιο λοιπόν νίκησε κατά κράτος. Ο λαός επέλεξε ότι το παρών του ανήκει στην ΕΕ, στο ευρώ και ότι θα συνεχίσει, τουλάχιστον πρόσκαιρα(;) να ζει μέσα σε μνημόνια, φτώχεια, εξαθλίωση, αυτοκτονίες, συσσίτια, ανεργία, μετανάστευση, κλπ κλπ Για να συνεχίσουμε θα πρέπει να παραδεχτούμε ορισμένες αλήθειες που είναι πικρές συνολικά για την αριστερά, κοινοβουλευτική και μη. Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο λαός επέλεξε συντριπτικά το δρόμο της ΕΕ και των μνημονίων και ως διαχειριστή της φτώχειας του τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί άραγε;

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Αλήθεια, ο λαός αυτός δεν ήταν που πριν λίγα χρόνια διαδήλωνε κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα; Αυτός δεν ήταν που απεργούσε; Αυτός που γέμιζε τις πλατείες; Αυτός που προέβαινε σε εκδηλώσεις ακτιβισμού; Ναι, αυτός ήταν. Ο ίδιος λαός που ψήφισε με 85% περίπου την οδό των μνημονίων. Αυτών που δεν ήθελε δηλαδή. Σχιζοφρένεια; Νομίζω ότι είναι πολύ εύκολο να ψυχιατρικοποιήσουμε την πολιτική και να μην αναζητήσουμε τις ευθύνες της δικής μας αριστεράς. Είναι εύκολο να ρίξουμε την ευθύνη στην …σχιζοφρένεια και να μην επιχειρήσουμε με αργό και βασανιστικό τρόπο να ανακαλύψουμε γιατί η αριστερά δεν πείθει.

Θα επιχειρήσω να δώσω απαντήσεις και πιθανόν να πέσω και σε αστοχίες. Ωστόσο, θα το επιχειρήσω και ας κριθώ κι εγώ με την σειρά μου όπως κρίνω εξ άλλου κι εγώ άλλους αρθρογράφους.

Από τη μια μεριά είχαμε λοιπόν το μνημόνιο, την ΕΕ και το επιχείρημα από τους κυρίαρχους κύκλους, το σύστημα δηλαδή, ότι έξω από αυτή θα επικρατήσει το χάος. Όλοι μιλάγανε για τον επερχόμενο …Αρμαγεδώνα. Την δουλειά τους έκαναν χρόνια τώρα. Τα ίδια έλεγε και το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου το 2010, τα ίδια έλεγε και ο Σαμαράς το 2012. Κι όμως, ο λαός έριξε τον ΓΑΠ, έριξε τον Παπαδήμο, έριξε τον Σαμαρά. Έφερε στην κυβέρνηση τον Σύριζα που μιλούσε κατά του μνημονίου αλλά εντός του ευρώ και της ΕΕ.

Αυτό ήταν και το κομβικό λάθος της αριστεράς, της δικής μας αριστεράς που δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα και δεν ανέδειξε με πάθος. Ο λαός, αυτός ο λαός, γνωρίζει μόνο μια οδό λύσης. Τις εκλογές, την μέθοδο της ανάθεσης και βρήκε στο πρόσωπο του Τσίπρα και στον Σύριζα τον καταλληλότερο διαμεσολαβητή ώστε να συνεχίσει να ζει εντός του καπιταλιστικού συστήματος, εντός της ΕΕ αλλά χωρίς λιτότητα. Το αντιφατικό εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 που ανέδειξε τον Σύριζα στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμείς το ερμηνεύσαμε ως «στροφή του λαού προς τα αριστερά». Πιθανόν να αποτυπώνονταν στην ερμηνεία αυτή οι μύχιοι πόθοι, τα εύλογα «απωθημένα» των συντακτών της αλλά η προσέγγιση ήταν λαθεμένη. Δεν ήταν στροφή προς τα αριστερά η επιλογή του λαού το 2012. Ήταν η καταφυγή προς έναν διαχειριστή που του έλεγε γνώριμα πράγματα, όπως τα είχε ακούσει δεκαετίες πριν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Ο ίδιος λαός λοιπόν που έκανε απεργίες, διαδηλώσεις κλπ μόλις διαπίστωσε ότι ο εντολέας του, ο Σύριζα, είναι στα πρόθυρα της εξουσίας, πάτησε φρένο. Σταμάτησαν τα πάντα και αυτή η νέα κατάσταση βόλεψε τον Σύριζα που δεν ήθελε να ανησυχεί και να αναστατώνει τους «νοικοκυραίους». Εξ άλλου, ποιος άραγε δε γνωρίζει ότι ο Σύριζα δεν είχε ποτέ την ιδιαίτερη οργανωτική ικανότητα να κινητοποιεί κόσμο; Ήταν κοινό μυστικό και η νέα κατάσταση του ήρθε γάντι. Η μετέπειτα πορεία είναι γνωστή. Η αριστερή στροφή του λαού επιβιβασμένο πάνω στο όχημα του Σύριζα συνεχίστηκε ακόμα πιο γρήγορα και καταλήξαμε να αποκτήσουμε την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση. Και πάλι η δική μας αριστερά είδε ως «ελπιδοφόρα την νίκη του Σύριζα». Έλα ντε όμως που δεν ήταν ούτε ελπιδοφόρα ούτε νίκη της αριστεράς. Αντιθέτως.

Από όλα τα παραπάνω εκτιμώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι άκρως συντηρητική. Ένας λαός που βολεύεται στην μίζερη πραγματικότητα που ζει και στο μαύρο αύριο που τον περιμένει. Μετά από πέντε και κάτι χρόνια μνημονίων ουδείς δικαιούται να πει ότι δε γνωρίζει και ότι υπάρχουν καλά και κακά μνημόνια. Ο λαός συνολικά και ο καθένας από μας ξεχωριστά γνωρίζουμε και συνειδητά αποφασίζουμε ότι μας ταιριάζει η εξαθλίωση.

Για να καταλήξει όμως ο λαός να ακολουθήσει συνειδητά την οδό προς την αρένα όπου απροετοίμαστος θα κληθεί να δώσει μάχη απέναντι στα λιοντάρια του συστήματος εκτιμώ ότι δεν είχε υπόψη του άλλον δρόμο. Ή, αν είχε, αξιολόγησε ότι ο δρόμος που του προτείνουν οι άλλοι δεν είναι εύκολος και ότι πιο εύκολος είναι ο δρόμος της …αρένας των μνημονίων.

Τι όμως έφταιξε και ο δρόμος που προτείνει τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι πειστικός; Δεν είναι θελκτικός; Εδώ, δυο «τινά» μπορεί να συμβαίνουν και μπορεί να απαντώνται ταυτόχρονα. Ή αυτό που προτείνουμε δεν γίνεται κατανοητό ή γίνεται κατανοητό αλλά θεωρείται πολύ δύσκολο για να εφαρμοστεί. Αλήθεια, πόσες φορές δεν ακούσαμε την φράση «έλα μωρέ, καλά τα λες αλλά αυτά δεν γίνονται. Μακάρι να γινότανε και εγώ μαζί σου».

Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ γιατί η πολιτική μας πρόταση, ο κόσμος που θέλουμε να οικοδομήσουμε όλοι μαζί δεν γίνεται κατανοητή από τον λαό; Έχουμε σκεφτεί ότι όλα αυτά που γράφονται εν είδη μανιφέστων, ατελείωτων «σεντονιάδων», ανακοινώσεων κλπ δεν ασκούν ουδεμία, μηδενική θα έλεγα έλξη στον λαό; Μήπως φταίει ο λαός που δεν έχει το «επίπεδο» που διαθέτουν οι συγγραφείς; Μήπως θα πρέπει οι συγγραφείς να αρχίσουν να γράφουν όπως μιλάει και όπως καταλαβαίνει ο λαός; Μήπως θα πρέπει οι συγγραφείς να αντιληφθούν ότι δεν είναι εργασία για το μεταπτυχιακό τους οι ανακοινώσεις αλλά ένα σύντομο και μεστό μήνυμα που απευθύνεται σε εργάτες, αγρότες, επαγγελματίες, ανέργους κλπ

Το γεγονός ότι το ΚΚΕ έχει επιλέξει έναν αυτοκαταστροφικό δρόμο είναι κομβικής σημασίας ζήτημα για όλη την αριστερά που θέλει να ανατρέψει το καπιταλιστικό σύστημα. Το ΚΚΕ ως η κυρίαρχη δύναμη της αριστεράς ορίζει εν πολλοίς το πλαίσιο που σκέφτονται και προβληματίζονται αλλά και αποφασίζουν οι ψηφοφόροι, ο λαός. Λέει για παράδειγμα το ΚΚΕ ότι η έξοδος από το ευρώ θα φέρει την καταστροφή και ακούμε: «πώς θα βγούμε από την ΕΕ και το ευρώ; Θα είναι καταστροφή. Το λέει και το ΚΚΕ. Αυτοί δεν ξέρουν και ξέρετε εσείς που είστε κάτω από το μηδέν τοις εκατό;» Άντε τώρα τρέχα να τον πείσεις γιατί και πως και για τον ρόλο του ΚΚΕ. Ωστόσο, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Έχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ περιθώρια ανάπτυξης, κινηματικής, οργανωτικής και εκλογικής; Κατά την άποψή μου έχει και μάλιστα μεγάλα αρκεί να συντρέξουν ορισμένες προϋποθέσεις. Και εξηγούμαι.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με μόλις έξι χρόνια θητείας στην πολιτική ζωή ως πολιτικό μέτωπο με αντικαπιταλιστικό πρόσημο έχει καταφέρει πολλά πράγματα. Κατ΄ αρχάς κατάφερε να γίνει αναγνωρίσιμη δύναμη σε όλη την επικράτεια. Το 2009 η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορούσε να βρει υποψήφιους για τα ψηφοδέλτια σε κάθε νομό και ορίζονταν «δανεικοί». Το ίδιο αλλά σε μικρότερο βαθμό επαναλήφθηκε στις εκλογές του 2012. Το φαινόμενο αυτό περιορίστηκε το 2015 πάρα πολύ. Αυτό σημαίνει ότι παρά τις οργανωτικές αδυναμίες έχουν γίνει βήματα, υπάρχουν προχωρήματα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατάφερε να εκπροσωπηθεί από το 2010 ακόμα, και σε μεγαλύτερο βαθμό το 2014, σε όλα σχεδόν τα περιφερειακά συμβούλια και σε ορισμένα δημοτικά. Αυτό είναι προχώρημα. Θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς ότι ο Λεβέντης δεν έχει ούτε έναν περιφερειακό σύμβουλο αλλά μπήκε στη βουλή. Η απάντηση είναι ότι η Ανταρσύα δεν είναι ένωση κεντρώων ούτε διαθέτει Λεβέντη.

Αρκούν όμως αυτά τα προχωρήματα; Όχι, δεν αρκούν αλλά δεν είναι και λίγα. Θα μπορούσε να έχουν γίνει περισσότερα; Ναι, θα μπορούσε αλλά εδώ αρχίζουν οι διαφωνίες για τους δρόμους που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε αλλά και στην τελική, τί ακριβώς εννοούμε όταν λέμε «προχώρημα». Εννοούμε μήπως την είσοδο της Ανταρσύα στη βουλή; Προσωπικά δεν το θεωρώ ως το κορυφαίο προχώρημα όταν είναι μόνο του αλλά ας το δεχτώ.

Με ποιους άραγε τρόπους θα μπορούσε η Ανταρσύα να μπει στη Βουλή; Είναι προφανές ότι τρόποι υπάρχουν, προσωπικότητες να υποστηρίξουν αυτόν τον δρόμο διαθέτει άφθονες η Ανταρσύα και πολύ περισσότερο να αναλάβουν τις ευθύνες του βουλευτή. Όμως, είναι έτοιμες οι δυνάμεις που συγκροτούν την Ανταρσύα να αποδεχτούν ότι εκτός του δρόμου που ακολουθούν από την ώρα που ιδρύθηκαν υπάρχει και άλλος δρόμος;

Και εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα.

*Μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΤΕ ΗΜΑΘΙΑΣ- ΠΕΛΛΑΣ