Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα

Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου, με τα πρώτα μέτρα εφαρμογής του Μνημονίου 3, αρχίζει μια κοινωνική επίθεση, μια πολιτική «τάξης εναντίον τάξης», ιστορικών διαστάσεων. Είναι η «ομαλή» συνέχεια της πολιτικής των Μνημονίων 1 και 2, αλλά και η ποιοτική κλιμάκωσή της σε πεδία που, μέχρι χθες, θα ήταν αδιανόητα ακόμα και για τον πιο άπληστο νεοφιλελεύθερο καπιταλιστή.

Το πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα είναι οι προ­τά­σεις της «Επι­τρο­πής Σοφών» (σοφών τύπου Μιλ­τιά­δη Νε­κτά­ριου…) για το Ασφα­λι­στι­κό, όπου προ­τεί­νε­ται μια βίαιη στρο­φή προς το «σύ­στη­μα» Αυ­στρα­λί­ας. Προς το «σύ­στη­μα» που δεν είναι Δη­μό­σιο Ασφα­λι­στι­κό, αλλά στοι­χειώ­δες σύ­στη­μα ελά­χι­στης κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας. Αυτό που ξε­χνούν να μας πουν οι «σοφοί» είναι ότι στην Αυ­στρα­λία δεν υπάρ­χουν υπο­χρε­ω­τι­κές ερ­γο­δο­τι­κές και ερ­γα­τι­κές ει­σφο­ρές, κατά συ­νέ­πεια το Δη­μό­σιο εγ­γυά­ται ως «σύ­ντα­ξη» ένα ελά­χι­στο αντί­δω­ρο για τον τερ­μα­τι­σμό του επαγ­γελ­μα­τι­κού βίου, ενώ τα υπό­λοι­πα επα­φί­ε­νται στην ιδιω­τι­κή ασφά­λι­ση και την ατο­μι­κή απο­τα­μί­ευ­ση!

Ο πέραν κάθε υπο­ψί­ας για αρι­στε­ρί­στι­κες προ­θέ­σεις, βαθύς γνώ­στης του Ασφα­λι­στι­κού, κα­θη­γη­τής Σάβ­βας Ρο­μπό­λης προει­δο­ποιεί ότι τόσο βα­θιές ανα­τρο­πές έγι­ναν μόνο στις «χει­ρό­τε­ρες ημέ­ρες της Χιλής και των Βαλ­τι­κών χωρών». Η κο­λοσ­σιαία απο­τα­μί­ευ­ση μέσω των ει­σφο­ρών στο υπο­χρε­ω­τι­κό και δη­μό­σιο ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα θε­ω­ρεί­ται πλέον από την κυ­βέρ­νη­ση (της… ρι­ζο­σπα­στι­κής τάχα μου Αρι­στε­ράς) ως ορι­στι­κά απο­λε­σθεί­σα.

Ο Κα­τρού­γκα­λος και ο Πε­τρό­που­λος εμ­φα­νί­ζο­νται να εύ­χο­νται τώρα στους κα­πι­τα­λι­στές «κα­λο­φά­γω­τα» και στους ασφα­λι­σμέ­νους «καλή τύχη»…

Ένα άλλο πα­ρά­δειγ­μα είναι η μο­νι­μο­ποί­η­ση των capital controls, αλλά και πάλι μόνο ως προς τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις (βλέπε σελ. 2).

Αν αυτή η πο­λι­τι­κή αφε­θεί να επι­βλη­θεί, η Ελ­λά­δα θα γίνει μια χώρα πολύ πιο σκλη­ρή για όσους ζουν από τη δου­λειά τους και πολύ πιο άνετη για όσους εξα­σφα­λί­ζουν το πα­ντε­σπά­νι τους από την «τέχνη του επι­χει­ρείν».

Για την ερ­γα­τι­κή τάξη και τις λαϊ­κές δυ­νά­μεις απέ­να­ντι σε αυτή την πο­λι­τι­κή δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει άλλη απά­ντη­ση από την πάλη για την ανα­τρο­πή της.
Η απά­ντη­ση αυτή –του­λά­χι­στον στο ξε­κί­νη­μα– θα χρεια­στεί τη συ­νει­δη­τή και ορ­γα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς. Με πρώτο στόχο να επα­νέλ­θει η αυ­το­πε­ποί­θη­ση στις από τα κάτω ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις. Για την απά­ντη­ση αυτή θα χρεια­στεί πο­λι­τι­κή που θα επι­χει­ρεί να ενώ­νει όλες τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις.

Η απερ­γία στις 12 Νο­έμ­βρη θα είναι ένα πρώτο τεστ. Το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα υπήρ­ξε πάντα η ρα­χο­κο­κα­λιά της αντί­στα­σης, το ενο­ποι­η­τι­κό κέ­ντρο για όλες τις με­γά­λες αλ­λα­γές. Η επι­τυ­χία αυτής της πρώ­της γε­νι­κής απερ­γί­ας στην «εποχή» του Μνη­μο­νί­ου 3 θα πρέ­πει να γίνει υπό­θε­ση όλων μας.

Όμως η απερ­για­κή κι­νη­το­ποί­η­ση δεν πρέ­πει να αφε­θεί μόνη. Η δρα­στη­ριό­τη­τα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις με­γά­λων δη­μό­σιων ορ­γα­νι­σμών, αλλά και με­γά­λων δη­μό­σιων χώρων, κι­νη­το­ποιεί ση­μα­ντι­κές κι­νή­σεις, ομά­δες, πρω­το­βου­λί­ες ακτι­βι­στών/τριών. Αυτός ο κό­σμος, που πρέ­πει επει­γό­ντως να ανα­βαθ­μί­σει τη δράση του, θα πρέ­πει να εμ­φα­νι­στεί χέρι χέρι με τους απερ­γούς, έστω και στις πιο πρώ­ι­μες δια­δη­λώ­σεις τους.

Στο αντι­ρα­τσι­στι­κό μέ­τω­πο, δε­κά­δες το­πι­κές πρω­το­βου­λί­ες ορ­γα­νώ­νουν την υπο­στή­ρι­ξη στους πρό­σφυ­γες. Στο αντι­φα­σι­στι­κό, ανά­λο­γος κό­σμος έχει πάρει απάνω του την πάλη κατά της απει­λής των Να­ζή­δων της Χρυ­σής Αυγής. Στον τομέα της κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης, χι­λιά­δες άν­θρω­ποι στη­ρί­ζουν τις δρα­στη­ριό­τη­τες με στόχο «να μη μεί­νει κα­νείς μόνος του στην κρίση». Όλα αυτά τα ρυά­κια αντί­στα­σης αν ενω­θούν, μπο­ρούν να σχη­μα­τί­σουν πο­τά­μι ικανό να αντι­πα­ρα­τε­θεί στο Μνη­μό­νιο 3.

Δεν πρέ­πει να ανε­χθού­με ένα «κλίμα» ότι είναι νωρίς για σο­βα­ρούς αγώ­νες με στόχο την ανα­τρο­πή. Ακρι­βώς το αντί­θε­το. Τώρα είναι η ώρα για να πα­ρου­σιά­σου­με το μέ­τω­πο αντί­στα­σης, για να δια­τρα­νώ­σου­με ότι τους πραγ­μα­τι­κούς κοι­νω­νι­κούς συ­σχε­τι­σμούς δεν τους φτιά­χνουν μόνο οι ψήφοι στην κάλπη, αλλά οι αγώ­νες των ζω­ντα­νών αν­θρώ­πων. Όλοι μαζί μπο­ρού­με!

Πηγή : rproject