Η απαίτηση για ανατροπή της μισητής κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας είναι πιο γενικευμένη από κάθε άλλη στιγμή. Δίπλα στην οργή για τα εγκλήματα αυτών των δολοφόνων στα Τέμπη, στην Πύλο, στην Παλαιστίνη, έρχεται να προστεθεί η χλεύη για τους απατεώνες που βάφτιζαν βοσκοτόπια ακόμη και αεροδρόμια, την ώρα που αγόρευαν για τις «αξίες του Έθνους». Δεν υπάρχει απεργιακή συγκέντρωση, διαδήλωση ή συναυλία όπου να μην εκφράζεται αυτή η διάθεση μαζικά, πάντα με την σημαία της Παλαιστίνης στο χέρι.
Μέσα σε τέτοιες συνθήκες φτάνουμε στη διπλή επέτειο του φετινού Ιούλη.
Κλείνουν εξήντα χρόνια από την εξέγερση των Ιουλιανών του 1965, τότε που οι δρόμοι πλημμύριζαν από απεργούς και νεολαία ενάντια στην «Αποστασία» που μεθόδευε το Παλάτι με συνεργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού. Η ηγεσία της τότε κοινοβουλευτικής Αριστεράς, της ΕΔΑ, έτρεχε πίσω από τον Γεώργιο Παπανδρέου και βάφτιζε προβοκάτορες τους αγωνιστές που συγκρούονταν με την αστυνομία και απαιτούσαν την κατάργηση της Μοναρχίας.
Ρήξη
Κλείνουν, επίσης, δέκα χρόνια από τον Ιούλη του 2015, τότε που η ηγεσία της σύγχρονης κοινοβουλευτικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, μετέτρεψε το σαρωτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε συμφωνία για νέο Μνημόνιο με την Τρόικα των τραπεζιτών. Αντί για ρήξη με την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, ο Τσίπρας συμβιβάστηκε μαζί τους και ακόμη εισπράττει τα συγχαρητήριά τους.
Μας έρχεται από το παρελθόν, και το μακρινό και το πιο πρόσφατο, το ίδιο μήνυμα. Ο κοινοβουλευτικός δρόμος είναι αδιέξοδο. Μια Αριστερά που αντιμετωπίζει την εργατική τάξη και τη νεολαία σαν δεξαμενή ψηφοφόρων και φρενάρει τη μαχητικότητά τους δεν μπορεί να δικαιώσει ούτε τις προσδοκίες του κόσμου που παλεύει ούτε καν τις δικές της υποσχέσεις.
Για να νικήσουμε, χρειαζόμαστε Αριστερά επαναστατική. Πρώτα απ’ όλα με αλλαγή στρατηγικής. Αντί να κόβει και να ράβει τις εργατικές διεκδικήσεις στα μέτρα του «εφικτού» ενός προεκλογικού προγράμματος, στρατηγική της Αριστεράς πρέπει να είναι να τις ενώνει και να τις γενικεύει μέχρι τη νίκη, μέχρι να πάρει τον έλεγχο η ίδια η εργατική τάξη στην οικονομία, στην πολιτική, παντού.
Με ορίζοντα αυτή τη στρατηγική χτίζουμε την οργανωμένη δύναμη της τάξης μας εδώ και τώρα, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους χώρους της νεολαίας. Εκεί που οι μηχανοδηγοί των τρένων και όλοι οι οδηγοί των συγκοινωνιών ξέρουν καλύτερα από τους κερδοσκόπους των ιδιωτικοποιήσεων πώς να υπηρετήσουν την ασφάλεια των επιβατών. Εκεί που οι εργάτες της Υγείας υπηρετούν τα πρωτόκολλα θεραπείας των ασθενών αντί να τα διαλύουν με τις περικοπές του κάθε Βαρτζόπουλου και κάθε Γεωργιάδη. Εκεί που οι λιμενεργάτες μπορούν να σταματούν την αποστολή όπλων στο Ισραήλ και όλοι και όλες οι εργάτες και οι εργάτριες να απαιτούν λεφτά για συντάξεις και μισθούς και όχι για εξοπλισμούς.
Χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες αναζητούν μια τέτοια Αριστερά στο πλευρό τους. Τώρα είναι η ώρα για να αντλήσουμε τα συμπεράσματα από τα διπλά «Ιουλιανά» του ‘65 και του ‘15 και να οργανωθούμε. Ελάτε στις εκδηλώσεις που οργανώνει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου