Στο άρθρο με τον ίδιο τίτλο, η Μαρία Στύλλου δίνει το σύνθημα: "Σκληρές μάχες στους δρόμους, στις απεργίες, στις σχολές και στις κάλπες είναι ο δρόμος για τη νίκη". Ο Μητσοτάκης πηγαίνει προς τις Ευρωεκλογές οργανώνοντας ανοίγματα προς την ακροδεξιά γιατί έτσι υπολογίζει ότι θα ανακόψει τον κατήφορο στα εκλογικά ποσοστά της ΝΔ εξαιτίας της μαζικής οργής του κόσμου. Αυτό δεν οδηγεί στην "επανασυσπείρωση» στη ΝΔ αλλά, αντίθετα, στην «κανονικοποίηση» της ακροδεξιάς και μεγάλωμα της επιρροής της και γι' αυτό είναι αναγκαίο να συνδυάσουμε τον αγώνα ενάντια στην απειλητική άνοδο της ακροδεξιάς με τον αγώνα ενάντια στις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται αυτό το σύστημα και τροφοδοτούν τη φασιστική απειλή.
Το «να παλεύουμε απεργιακά», όπως τονίζει το άρθρο, δεν είναι σχήμα λόγου. Ο δρόμος προς τις Ευρωεκλογές είναι στρωμένος με μεγάλες μάχες αλλά και οι ίδιες οι Ευρωεκλογές είναι μία πολιτική μάχη που θα τη δώσουμε με το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία. Το άρθρο κλείνει με το κάλεσμα: "Την προεκλογική περίοδο... είναι ευκαιρία να επικοινωνήσουμε με όλο αυτό τον κόσμο ο οποίος ψάχνει προς τα Αριστερά και να τον κερδίσουμε στην επαναστατική Αριστερά. Επαναστατική Αριστερά σημαίνει δύναμη, από την οργάνωση των αγώνων εδώ και τώρα μέχρι το πού θέλουμε να φτάσουμε: την προοπτική, το ποια είναι η λύση. Για να πετύχουμε την ήττα και της κυβέρνησης των δολοφόνων και της ακροδεξιάς απειλής και να ανοίξουμε το δρόμο για την συνολική ανατροπή".
Η μαζική δολοφονία 650 προσφύγων στην Πύλο είναι το μεγαλύτερο ρατσιστικό έγκλημα που έχει συμβεί στα νερά της Μεσογείου από τότε που η ΕΕ ξεκίνησε να εφαρμόζει την πολιτική της «Ευρώπης-Φρούριο». Στο άρθρο: "Πύλος: Το πιο μεγάλο ρατσιστικό έγκλημα δεν θα μείνει ατιμώρητο", ο Γιώργος Πίττας αναδεικνύει την ενοχή της ΕΕ και της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τον πνιγμό των 650 προσφύγων και καλεί σε αγώνα για να βάλουμε τέλος στα ρατσιστικά εγκλήματα. Μία μάχη που έρχεται την κατάλληλη στιγμή ενόψει των ευρωεκλογών όπου τα ακροδεξιά κόμματα διεκδικούν «άνοδο» και οι κυβερνήσεις της ΕΕ τους έκαναν ένα ακόμη «δώρο», το νέο Συμφώνου Μετανάστευσης και Ασύλου. Το στοίχημα για το αντιρατσιστικό κίνημα είναι μεγάλο αλλά μπορεί να κερδηθεί γιατί έχει πίσω του πολύτιμες εμπειρίες και παρακαταθήκες όπως την καταδίκη της Χ.Α. με τον αγώνα να συνεχίζεται και στο Εφετείο.
Δίπλα στο απεργιακό και στο αντιρατσιστικό μέτωπο ξεδιπλώνεται και το αντιπολεμικό. Στο άρθρο: "Ουκρανία, ένα παρατεταμένο και αιματοβαμένο αδιέξοδο", ο Σωτήρης Κοντογιάννης εξηγεί γιατί ενώ ο «πόλεμος δι' αντιπροσώπων» NATO-Ρωσίας έχει βαλτώσει, η σφαγή παρατείνεται με νέα «πακέτα» εξοπλισμών: «Μια νίκη της Ρωσίας στην Ουκρανία θα ήταν μεγάλο πλήγμα όχι μόνο για το κύρος των ΗΠΑ και του Δυτικού Ιμπεριαλισμού αλλά και για τον συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Κίνα. Για αυτό η Δύση δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την Ουκρανία στην τύχη της, ακόμα και αν ο Τραμπ κερδίσει τελικά τις εκλογές του Νοεμβρίου. Η παλιά αρχή της αποικιοκρατίας συνεχίζει να ισχύει: από το να πέσει στα χέρια του εχθρού, καλύτερα είναι να καταστραφεί».
Γάζα
Ακόμη πιο μεγάλη, γενοκτονική καταστροφή είναι η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη είναι μεγάλη και πολύπλευρη. Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε ο πόλεμος στη Γάζα, παρά τις απαγορεύσεις των αθλητικών και κυβερνητικών αρχών, οι κερκίδες στα γήπεδα στέκονται στο πλευρό της Παλαιστίνης. Στο άρθρο "Οι κερκίδες με την Παλαιστίνη, οι κυβερνήσεις με το Ισραήλ" ο Νεκτάριος Δαργάκης εξιστορεί το βαρύ φόρο αίματος που έχουν πληρώσει στην Παλαιστίνη και καλεί σε «καμία διεξαγωγή αγώνα με ισραηλινές ομάδες, να εκδιωχθεί το Ισραήλ από όλες τις διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις».
Βρισκόμαστε σε περίοδο που η κοινωνία συγκλονίζεται από τις αποκαλύψεις για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ, που ευθύνεται για εκείνη τη δολοφονία και τις απόπειρες συγκάλυψής της, επιμένει σε ένα άγριο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Στο άρθρο: "Θανατερές ιδιωτικοποιήσεις ή εργατικός έλεγχος;", ο Πάνος Γκαργκάνας διαλύει την κυβερνητική προπαγάνδα που προσπαθεί να δικαιολογήσει τις ιδιωτικοποιήσεις σαν μια πολιτική που δήθεν δίνει ώθηση στην οικονομική ανάπτυξη. Αυτό που συμβαίνει στην (ελληνική και παγκόσμια) οικονομία είναι η δημιουργία ενός φαύλου κύκλου που δεν μπορεί να σπάσει τη μακρόσυρτη οικονομική κρίση.
Το άρθρο αυτό υποστηρίζει ότι "το κλειδί βρίσκεται στο να ξεφύγουμε από τη λογική της διαχείρισης της σημερινής οικονομίας από έναν μελλοντικό προοδευτικό υπουργό Οικονομίας που θα έρθει αν και όταν κερδίσει τις εκλογές... και για να καταφέρουμε να ξεφύγουμε, χρειαζόμαστε επαναστατική στρατηγική και ένα πρόγραμμα άμεσων διεκδικήσεων που λογοδοτεί σε αυτή τη στρατηγική. Στην εργατική τάξη… αξίζει μια Αριστερά που λέει άμεσα και κατηγορηματικά όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, και βάζει στόχο την επιστροφή στο δημόσιο όλων των κοινωνικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο... Η επαναστατική Αριστερά είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας".
Η προκλητική κίνηση της κυβέρνησης να βγάλει παράνομη την απεργία – αποχή των εκπαιδευτικών από την ατομική αξιολόγηση οδήγησε σε μια θυελλώδη αντίδραση των εκπαιδευτικών. Ο Σεραφείμ Ρίζος, δάσκαλος ο ίδιος και μέλος του δικτύου "Η τάξη μας", στο άρθρο του "Εκπαίδευση: Αντίσταση στην επίθεση της «αξιολόγησης»", διαψεύδει τους κυβερνητικούς μύθους για την αξιολόγηση των σχολείων και των εκπαιδευτικών. «Η αξιολόγηση είναι ο έλεγχος και η επιβολή των προτεραιοτήτων της αγοράς στη ζωντανή εκπαιδευτική διαδικασία που με την εφαρμογή της η εκπαίδευση παύει να έχει χαρακτήρα δημόσιου αγαθού και καθολικού δικαιώματος... η υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας είναι υπόθεση ολόκληρης της εργατικής τάξης και αυτό απαιτεί από το οργανωμένο εργατικό κίνημα στην εκπαίδευση τον ανάλογο προσανατολισμό και τακτική».
Η επανάσταση στην Πορτογαλία ήρθε στις εκβολές της παγκόσμιας έκρηξης του Μάη του ’68 μαζί με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, το «καυτό φθινόπωρο» της Ιταλίας και το αντιπολεμικό κίνημα για το Βιετνάμ. Πενήντα χρόνια μετά, "Τα «Γαρύφαλλα» της Πορτογαλίας μας εμπνέουν ακόμα". Ο Κώστας Πολύδωρος μας παρουσιάζει τα βήματα της επανάστασης και τα πολύτιμα μαθήματα για τις επαναστατικές οργανώσεις που θέλουν να χτίσουν για τον επόμενο γύρο που δεν θα αργήσει πολύ να έρθει.
Το τεύχος κλείνει με δύο βιβλιοκριτικές. Η Μαρία Στύλου παρουσιάζει το «Υπηρέτριες, η πικρή ιστορία τους στην Ελλάδα» της Ίρις Αυδή-Καλκάνη και ο Πάνος Γκαργκάνας το «Πετρούπολη Σανγκάη οι δύο επαναστάσεις του 20ου αιώνα» του Alain Badiou.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου