7 Νοέμβρη 1917 (25 Οκτώβρη με το ρωσικό ημερολόγιο) : Εφοδος Στα Χειμερινά Ανάκτορα

Γράφει η Αλέκα Ζορμπαλά

Η αφετηρία μιας μεγαλειώδους προλεταριακής αντικαπιταλιστικής επανάστασης.

Μιας επανάστασης, που συγκλόνισε τον κόσμο.

"Στις 25/10 τα επαναστατικά στρατεύματα κατέλαβαν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, υπουργεία, την κεντρική τράπεζα, το ταχυδρομείο και το τηλεγραφείο.
Τη νύχτα της 25ης προς την 26η του Οκτώβρη, κάτω από τις βροντές των κανονιών του θωρηκτού Αβρόρα, οι επαναστάτες εργάτες, φαντάροι και ναύτες κατέλαβαν τα Χειμερινά Ανάκτορα και συνέλαβαν την Προσωρινή Κυβέρνηση. Η εργατική τάξη κατακτούσε έτσι την εξουσία..."

Για πόσο όμως:

Γιατί τον παράδεισο τελικά δεν τον κατέκτησε…

Τιμούμε την αφετηρία, παραμένοντας σταθερά ενάντια στα καθεστώτα, που στη συνέχεια την δυσφήμησαν..

Αγωνιζόμενοι/ ες για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, για την αταξική κοινωνία
__________________

Του Γιώργου Ρούσση - f/b


Απ’ αφορμή την σημερινή, με βάση το νέο ημερολόγιο, επέτειο της Επανάστασης του 1917, παραθέτω αναμνήσεις του πατέρα μου εκείνης της περιόδου, σε συνδυασμό με την πίστη του ότι η παρακαταθήκη της θα παραμένει πάντα ζωντανή στο νου και τις καρδιές των ανθρώπων.

Όταν εδώ και πολλά χρόνια τον ρώτησα τι ήταν εκείνο που τον οδήγησε να γίνει κομμουνιστής, μου απάντησε ότι το πρώτο του σκίρτημα προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν μια πρωτομαγιάτικη διαδήλωση στην Κέρκυρα το 1920.

Σε αυτήν πίσω από μια κόκκινη σημαία ήταν η μπάντα της Παλαιάς Φιλαρμονικής και ακολουθούσαν εργάτες, μεταξύ των οποίων και οι εργάτες των επιχειρήσεων του παππού μου , και αποκαμωμενοι στρατιώτες της μικρασιατικής εκστρατείας.

Η διαδήλωση
πέρασε από το Λιστόν κι οι διαδηλωτές τραγουδούσαν
την Διεθνή και απαιτούσαν το οχτάωρο.

Ο ίδιος παιδάκι τότε 12 χρόνων, καθισμένος μέσα στην βιτρίνα του πολυτελεστερου εκείνη την εποχή καφενείου του Λιστόν,του «Cafe Europe», των αδελφών Ρούση, ενώ ο πατέρας του, ως βασιλικός κι αφεντικό τους, τους χλεύαζε και τους έβριζε, εκείνος τους έβλεπε με συμπάθεια και στο διάβα τους κρυφοχαμογελούσε.

Αυτό το γεγονός αποτέλεσε την απαρχή της πολυπαθης κόκκινης πορείας του .

Ο πατέρας μου μας άφησε το 2001 .

Ιδού τι έγραψε για αυτήν του την πορεία πριν φύγει, όπως μας το θυμίζει στις «Κερκυραϊκές πρωπρωτομαγιές» ο Γιώργος Ζουμπος:

"Είναι πολύ χαρακτηριστικές οι γραμμές του αείμνηστου Τηλέμαχου Ρούση με τις οποίες κλείνει τις αναμνήσεις του για την περίοδο εκείνη:

«Τα ιδανικά που πίστεψαν εκατομμύρια άνθρωποι οπου Γης και που πάνω σ' αυτά στήθηκε η προσπάθεια για τη δημιουργία του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, δεν τελεσφόρησαν στην εποχή μας.

Η φιλοσοφία όμως μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, εκείνο το μισοχαμένο όνειρο που όλο ξαναζωντανεύει και το όραμα της Παγκόσμιας Ειρήνης και Αδελφοσύνης εξακολουθούν να φλογίζουν τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων μέσα στην τρισβάρβαρη εποχή που ζούμε.

Και να φωτίζουν το δρόμο της ζωής τους τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά:


'Ολος ο κόσμος ένας κόσμος γύφτος
σε δόξας θρόνο απάνω πλάστης
με το σφυρί του και με το βιολί
της αψεγάδιαστης Ιδέας. Η πλάση
σε περιβόλι του Μαγιού ένα πανηγύρι
και μια Πατρίδα η Γη''*


*Αναμνήσεις του Τηλέμαχου Ρούση για την περίοδο 1920-1921, όπως τις διέσωσε ο Στέφανος Ριζικάρης


Στην φωτό ο πατέρας μου με τους συγκρατούμενους του, στο αντιτορπιλικό Αδριας, αμέσως μετά την απελευθέρωση τους από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Πιστιτσι της Ιταλίας, το οποίο θα τους μεταφέρει στην Αίγυπτο .
Εκεί θα βρεθεί και πάλι σε στρατόπεδο, στο σύρμα αυτή τη φορά, από τους συμμάχους Ιγγλεζους.
Το κοστούμι και το παπιγιόν όπως μου είχε πει ο ίδιος, τα φόρεσε για να γιορτάσει την απελευθέρωση τους και να εμψυχώσει τους συντρόφους του.

Πηγή : tsak-giorgis