Το Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 519)

                                          

 

 

Για την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, που βυ­θί­ζε­ται στην πο­λι­τι­κή κρίση αλλά επι­μέ­νει στην αντερ­γα­τι­κή πο­λι­τι­κή και θω­ρα­κί­ζε­ται κα­τα­σταλ­τι­κά, η λαϊκή μνήμη της εξέ­γερ­σης του Νο­έμ­βρη ως απά­ντη­ση απο­τε­λεί κακό αγκά­θι στο δρόμο της. 

Ει­σερ­χό­μα­στε σε μια σκο­τει­νή εποχή. Οι ιμπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί οξύ­νο­νται και οι πο­λε­μι­κές βιο­μη­χα­νί­ες προ­ε­τοι­μά­ζο­νται. Το φε­τι­νό Πο­λυ­τε­χνείο έρ­χε­ται στο φόντο της γε­νο­κτο­νί­ας στη Γάζα, του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία, του επα­νε­ξο­πλι­σμού της Ευ­ρώ­πης και της έντα­σης στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά στρα­τό­πε­δα Δύ­σης-Ανα­το­λής. Σε όλα τα πα­ρα­πά­νω ο Μη­τσο­τά­κης και η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη, δεν είναι απλοί θε­α­τές, ούτε κου­τα­βά­κια τρί­των. Διεκ­δι­κούν πολύ ισχυ­ρό με­ρί­διο στην πίτα που ξα­να­μοι­ρά­ζε­ται.

Πριν λί­γους μήνες η κυ­βέρ­νη­ση ανα­κοί­νω­σε ένα εξο­πλι­στι­κό πρό­γραμ­μα-μα­μούθ με δα­πά­νες του­λά­χι­στον 28 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευρώ για την πε­ρί­ο­δο 2025-2037, δη­λα­δή πε­ρί­που 2 με 2,5 δισ. ευρώ ανά έτος. Πρό­κει­ται για εξω­φρε­νι­κά ποσά που προ­κα­λούν ίλιγ­γο. Οι Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές μά­λι­στα μπαί­νουν πολύ χο­ντρά στο παι­χνί­δι της πο­λε­μι­κής βιο­μη­χα­νί­ας κερ­δί­ζο­ντας 25% ελ­λη­νι­κή συμ­με­το­χή σε όποια σύμ­βα­ση εξο­πλι­στι­κών προ­γραμ­μά­των συ­νά­πτε­ται με το εξω­τε­ρι­κό. Πρω­τα­γω­νι­στούν στο ενερ­γεια­κό παι­χνί­δι (εφο­πλι­στές, Αλε­ξαν­δρού­πο­λη ως «κόμ­βος») και στέ­κο­νται απα­ρέ­γκλι­τα στο πλευ­ρό των σιω­νι­στών γε­νο­κτό­νων για να προ­ω­θή­σουν τα συμ­φέ­ρο­ντά τους στην πε­ριο­χή.

Κάπως έτσι, ένα αφή­γη­μα που και στο τότε και στο τώρα βλέ­πει απλώς μια υπο­ταγ­μέ­νη και εξαρ­τη­μέ­νη Ελ­λά­δα από τα ξένα ιμπε­ρια­λι­στι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, δια­ψεύ­δε­ται από την ίδια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Η ελ­λη­νι­κή αστι­κή τάξη δεν σέρ­νε­ται πίσω από τους μα­κε­λά­ρη­δες του κό­σμου, αλλά αντί­θε­τα είναι συ­νερ­γός τους. Όπως ήταν και την επτα­ε­τία 1967-1974. Η χού­ντα έδωσε χρυ­σές δου­λειές στους Έλ­λη­νες κα­πι­τα­λι­στές, τη στιγ­μή που διε­θνώς απο­τε­λού­σε προ­νο­μια­κό συ­νο­μι­λη­τή του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού. Μια ανά­λυ­ση που βλέ­πει το δι­κτα­το­ρι­κό κα­θε­στώς ως μια «αμε­ρι­κα­νο­κί­νη­τη χού­ντα» απαλ­λάσ­σει το ελ­λη­νι­κό κε­φά­λαιο από τις βα­ριές ευ­θύ­νες του, από τη στή­ρι­ξή του σε ένα αι­μο­στα­γές μι­λι­τα­ρι­στι­κό κα­θε­στώς που τσά­κι­ζε τους αγω­νι­στές στα κελιά του ΕΑΤ-ΕΣΑ τη στιγ­μή που το ίδιο γέ­μι­ζε με κάθε τρόπο τις τσέ­πες του. Η επι­και­ρό­τη­τα της διε­θνούς πο­λε­μι­κής συ­γκυ­ρί­ας, μας δίνει μια πο­λύ­τι­μη ευ­και­ρία όχι να κά­νου­με πα­ρά­λο­γες ταυ­τί­σεις του τότε με το σή­με­ρα, αλλά να προ­χω­ρή­σου­με σε χρή­σι­μες πο­λι­τι­κές ανα­γω­γές. Οι τα­ξι­κοί αγώ­νες για ψωμί, η νε­ο­λαι­ί­στι­κη μάχη για παι­δεία, η διεκ­δί­κη­ση της ελευ­θε­ρί­ας, συν­δέ­θη­καν με τη διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη («Αλιέ­ντε», «Ταϊ­λάν­δη») και τον αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό-αντι­πο­λε­μι­κό ρι­ζο­σπα­στι­σμό που προ­κα­λού­σε ο αγώ­νας στο Βιετ­νάμ. Ο χα­ρα­κτή­ρας της εξέ­γερ­σης του Νο­έμ­βρη, είναι αναμ­φι­σβή­τη­τα επί­και­ρος και σή­με­ρα, κα­λώ­ντας στην ενο­ποί­η­ση των αντί­στοι­χων σύγ­χρο­νων αγώ­νων στις σχο­λές, στους χώ­ρους δου­λειάς, στην υπε­ρά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών, στην αλ­λη­λεγ­γύη στην Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση, ενά­ντια στους πο­λε­μο­κά­πη­λους  τυ­χο­διω­κτι­σμούς. 

Είναι δε­δο­μέ­νο ότι η επι­κίν­δυ­νη φι­λο­πό­λε­μη στρα­τη­γι­κή των κα­πι­τα­λι­στών διε­θνώς θα οδη­γή­σει σε τρα­γω­δί­ες, όπου τον ακρι­βό λο­γα­ρια­σμό θα κλη­θούν να πλη­ρώ­σουν με το αίμα τους οι λαοί. Ήδη σπρώ­χνουν με κάθε τρόπο τη νε­ο­λαία στους στρα­τώ­νες, ει­σά­γουν μέτρα για εθε­λο­ντι­κή στρά­τευ­ση των γυ­ναι­κών και επεν­δύ­ουν κο­λοσ­σιαία ποσά στον εκ­συγ­χρο­νι­σμό τη θη­τεί­ας και στη δια­μόρ­φω­ση του σύγ­χρο­νου οπλί­τη. Όλο αυτό το μά­ντρω­μα της νε­ο­λαί­ας πίσω από το στρα­τιω­τι­κό ιδε­ώ­δες, έχει ισχυ­ρό πο­λι­τι­κό υπό­βα­θρο. Σε μια πε­ρί­ο­δο όξυν­σης των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών αντα­γω­νι­σμών στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο, όπου οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις εκα­τέ­ρω­θεν αντα­γω­νί­ζο­νται για τα γε­ω­πο­λι­τι­κά και ενερ­γεια­κά συμ­φέ­ρο­ντά τους, η έμ­φα­ση στην «πο­λε­μι­κή ετοι­μό­τη­τα» ανά­γε­ται σε κυ­ρί­αρ­χη στρα­τη­γι­κή. Και δεν είναι τυ­χαίο. Θέ­λουν μια νε­ο­λαία βγαλ­μέ­νη από στρα­τώ­νες και όχι μια νε­ο­λαία βγαλ­μέ­νη από Πο­λυ­τε­χνεία.

Στην επι­στρά­τευ­ση του 1974, μετά την τρα­γω­δία στην Κύπρο από το πρα­ξι­κό­πη­μα του Ιω­αν­νί­δη και την επα­κό­λου­θη τουρ­κι­κή ει­σβο­λή, η άγρια νε­ο­λαία της 17ης Νο­έμ­βρη, η επα­να­στα­τη­μέ­νη γενιά που γα­λου­χή­θη­κε πο­λι­τι­κά μέσα σε συ­νε­λεύ­σεις και αμ­φι­θέ­α­τρα, παρά τον έλεγ­χο της ασφά­λειας και τα βα­σα­νι­στή­ρια της αστυ­νο­μί­ας, κλή­θη­κε να προ­σέλ­θει μα­ζι­κά στους στρα­τώ­νες. Σε κα­νέ­να ση­µείο της χώρας δεν εµφα­νί­στη­καν εκ­δη­λώ­σεις σο­βι­νι­στι­κού-φι­λο­πό­λε­µου πα­ρο­ξυ­σµού. Αντί­θε­τα, οι αξιω­µα­τι­κοί δεν τό­λµη­σαν να µοι­ρά­σουν όπλα, ούτε να ντύ­σουν µε στο­λές και συχνά ούτε να κου­ρέ­ψουν τους επι­στρα­τευ­µέ­νους. Το Επι­τε­λείο έντρο­µο δια­πί­στω­νε ότι το κα­θε­στώς είναι ανί­κα­νο να κάνει πό­λε­µο. Αυτός ήταν και ο κα­θο­ρι­στι­κός πα­ρά­γο­ντας της κα­τάρ­ρευ­σης της χού­ντας. Σή­με­ρα, που οι από πάνω φλερ­τά­ρουν επι­κίν­δυ­να με τα θερμά επει­σό­δια, συ­να­γε­λά­ζο­νται με τους Τραμπ και τους Νε­τα­νιά­χου αυτού του κό­σμου, επεν­δύ­ουν αδια­νό­η­τα ποσά στην οι­κο­δό­μη­ση του εθνι­κού αφη­γή­μα­τος, στην εν­δυ­νά­μω­ση του στρα­τιω­τι­κού φρο­νή­μα­τος και στην εμπέ­δω­ση μιας φι­λο­πό­λε­μης ρη­το­ρι­κής, θα χρεια­στεί να ανα­τρέ­ξου­με στο αντι­μι­λι­τα­ρι­στι­κό πνεύ­μα που τρο­μο­κρά­τη­σε τους κα­ρα­βα­νά­δες το 1974, να κά­νου­με συ­νει­δη­τή πο­λι­τι­κή άποψη το «αυ­θόρ­μη­το» -τό­τε- ανα­κλα­στι­κό της νε­ο­λαί­ας να μα­ταιώ­σει το σχε­δια­σμό των κρα­τού­ντων να επι­λύ­σουν την εσω­τε­ρι­κή τους κρίση επεν­δύ­ο­ντας στον πο­λε­μο­κά­πη­λο εθνι­κι­σμό. 

Απέ­να­ντι σε όλο αυτό το επι­κίν­δυ­νο σκη­νι­κό που δια­μορ­φώ­νε­ται σε διε­θνές και εγ­χώ­ριο επί­πε­δο, δεν θα δώ­σουν απά­ντη­ση οι σύγ­χρο­νοι «ρε­α­λι­στές» που ερ­γά­ζο­νται για μια νε­φε­λώ­δη φαρ­δυ­πλα­τιά «δη­μο­κρα­τι­κή» ενό­τη­τα χωρίς σα­φείς τα­ξι­κές ανα­φο­ρές και χωρίς την ανα­γκαία ρήξη με την πα­τρι­δο­κα­πη­λία και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, που υπό­σχο­νται μια ομαλή «αλ­λα­γή σε­λί­δας», χωρίς ρή­ξεις και συ­γκρού­σεις, 

Η τα­ξι­κή και αντι­πο­λε­μι­κή δράση της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς κρί­νε­ται πιο ανα­γκαία από ποτέ. Οφεί­λου­με να πιά­σου­με εκ νέου το νήμα των αγώ­νων από το Πο­λυ­τε­χνείο μέχρι σή­με­ρα δί­νο­ντας συ­νέ­χεια. Η Αρι­στε­ρά που ξε­πή­δη­σε από το με­γά­λο κα­ζά­νι του πα­γκό­σμιου ’68, που σφυ­ρη­λα­τή­θη­κε στην πα­ρα­νο­μία επί χού­ντας, που εξε­γέρ­θη­κε το Νο­έμ­βρη του ’73, που γέ­μι­σε τους δρό­μους στη ρι­ζο­σπα­στι­κή ερ­γα­τι­κή με­τα­πο­λί­τευ­ση, που αντι­πα­ρα­τέ­θη­κε με τον δήθεν εκ­συγ­χρο­νι­σμό και στά­θη­κε απέ­να­ντι στη μνη­μο­νια­κή λαί­λα­πα, είναι η ίδια που οφεί­λει και σή­με­ρα να κρα­τή­σει σφι­χτά τη ση­μαία της αντί­στα­σης και του αγώνα. Είναι η ίδια που πρέ­πει να απαι­τή­σει λο­γο­δο­σία για το έγκλη­μα στην Πα­λαι­στί­νη, να αντι­πα­ρα­τε­θεί με τη φι­λο­πό­λε­μη στρο­φή των κα­πι­τα­λι­στών, τον εθνι­κι­στι­κό πα­ρο­ξυ­σμό της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, τον διο­γκού­με­νο αυ­ταρ­χι­σμό, την ενί­σχυ­ση του αντι­δρα­στι­κού-ακρο­δε­ξιού ρεύ­μα­τος που -με κέ­ντρο τις ΗΠΑ του Τραμπ- κάνει πο­λι­τι­κή γύρω από το τρί­πτυ­χο «Πα­τρίς-Θρη­σκεία-Οι­κο­γέ­νεια». 

Η μνήμη του Νο­έμ­βρη είναι ένα ισχυ­ρό μή­νυ­μα στους από πάνω, σε όσους έχουν ήδη τα χέρια τους βαμ­μέ­να με αίμα, ή είναι πρό­θυ­μοι να τα λε­ρώ­σουν προ­σε­χώς. Η εξέ­γερ­ση του Νο­έμ­βρη ζει μέσα στους αγώ­νες του σή­με­ρα ενά­ντια στον πό­λε­μο, τη φτώ­χεια και τους εθνι­κι­σμούς. Ζει στην πάλη ενά­ντια πρω­τί­στως στα σχέ­δια της δικής μας κυ­βέρ­νη­σης για εμπλο­κή σε επι­κίν­δυ­να γε­ω­στρα­τη­γι­κά αλι­σβε­ρί­σια. Αυτό είναι που τους φο­βί­ζει και γι’ αυτό σπεύ­δουν ήδη να κα­τα­στεί­λουν κάθε εστία αντί­στα­σης, αγώνα και ανυ­πα­κο­ής. Κάθε ση­μείο δη­λα­δή που το Πο­λυ­τε­χνείο και ό,τι αυτό πρε­σβεύ­ει δια­χρο­νι­κά, επα­νέρ­χε­ται ξαφ­νι­κά μπρο­στά τους.