Συνεδρίασε την Κυριακή 31 Αυγούστου το Πανελλαδικό Συμβούλιο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος με τη συμμετοχή αντιπροσώπων από τους τοπικούς πυρήνες. Παρουσιάζουμε τα βασικά σημεία από το άνοιγμα των συζητήσεων εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής:
Ξεκινάει ένα καυτό φθινόπωρο νωρίς-νωρίς. Αυτή είναι η εικόνα που έχουμε όλοι ήδη από τον Αύγουστο. Το ζήτημα είναι σε τι συνθήκες ξεδιπλώνεται αυτό το κύμα. Η κυρίαρχη προπαγάνδα λέει ότι είμαστε σε φάση ομαλοποίησης. Η εικόνα αυτή είναι τελείως ψεύτικη. Είμαστε σε φάση έξαρσης των ανταγωνισμών, όχι κατευνασμού. Και σε σχέση με την Ευρώπη και πολύ περισσότερο στη Μέση Ανατολή. Την ίδια στιγμή πληθαίνουν οι αντιστάσεις και οι κινητοποιήσεις. Ένα επιπλέον στοιχείο είναι το ότι ξανανοίγει το ζήτημα της κρίσης χρέους σαν βασική διάσταση της οικονομικής κρίσης που περνάει το σύστημα, η οποία είναι μακρόσυρτη και δεν έχει ξεπεραστεί.
Καταρχήν είναι το ζήτημα των πολεμικών ανταγωνισμών. Δεν ξεχνάμε ότι τον πόλεμο στην Ουκρανία τον ξεκίνησε το ΝΑΤΟ. Τι είναι αυτό που αναγκάζει τον Τραμπ να κάνει στροφή, ενώ αυτή η εκστρατεία της Δύσης έχει πίσω της μεγάλη προϊστορία; Για να δούμε τις αιτίες της στροφής πρέπει να πάμε στη Μέση Ανατολή γιατί ποτέ δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε μεμονωμένα τις εξελίξεις και τις αντιπαραθέσεις από σημείο σε σημείο. Χρειάζεται να έχουμε την εικόνα του ιμπεριαλισμού σαν ένα παγκόσμιο σύστημα. Και χρειάζεται να πάρουμε υπόψιν ότι το κύριο μέτωπο του ανταγωνισμού είναι ανάμεσα στην Αμερική και στην Κίνα.
Οι πιέσεις πάνω στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ότι πρέπει να επικεντρωθεί στον ανταγωνισμό με την Κίνα, ξεκίνησαν αυτό που ονομάστηκε «στροφή στον Ειρηνικό», δηλαδή να αρχίσουν να κλείνουν τα μέτωπα στη Μέση Ανατολή και το κέντρο να γίνει ο ανταγωνισμός στον Ειρηνικό με την Κίνα. Η αμερικανική διπλωματία προχώρησε στην κατεύθυνση των Συμφωνιών του Αβραάμ: τα αραβικά καθεστώτα «ομαλοποιούν» τις σχέσεις τους με το Ισραήλ και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν χρειάζεται να καταναλώνει δυνάμεις στην περιοχή.
Αυτή η πολιτική τινάχτηκε στον αέρα στις 7 Οκτώβρη 2023 και την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ. Ήταν μεγάλη εξέλιξη που ξανάνοιξε το μέτωπο της Μέσης Ανατολής σε τόσο μεγάλες διαστάσεις που ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να κρατήσει ταυτόχρονα τρία μέτωπα ανοιχτά, τον πόλεμο στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή και τη στροφή στον Ειρηνικό. Η αλλαγή στη Μέση Ανατολή σημαίνει ότι πρέπει να ρίξει δυνάμεις στο πλευρό του Ισραήλ και δεν έχει κανένα περιθώριο να το εγκαταλείψει. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν ότι έστειλε ο Τραμπ βομβαρδιστικά στο Ιράν γιατί το Ισραήλ δεν μπορούσε να τα βγάλει μόνο του πέρα.
Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε «ειρηνευτικές πρωτοβουλίες», αλλά σε διαχείριση των μετώπων και κλιμάκωση των εξοπλισμών. Και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου έχουμε το γιγάντιο πρόγραμμα εξοπλισμών ReΑrm Europe και στην Αμερική. Μέσα σε αυτήν την εικόνα χρειάζεται να μπουν δύο παραπάνω στοιχεία.
Αντιστάσεις
Δεν είναι εύκολο να διαχειριστούν την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, γιατί υπάρχουν μαζικές αντιστάσεις. Το επίκεντρο είναι το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Ό, τι κίνηση και να έχουν κάνει, από την εισβολή στη Γάζα, τη λιμοκτονία, την ισοπέδωση, την πίεση στα αραβικά καθεστώτα, δεν έχουν καταφέρει να νικήσουν την παλαιστινιακή αντίσταση. Μέσα στο καλοκαίρι η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη έσπασε όλα τα ρεκόρ. Το συγκλονιστικό συλλαλητήριο που έσπασε την απαγόρευση στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας ήταν τεράστιο χαστούκι για τις ΗΠΑ σε μια χώρα που είναι κλειδί για τον ανταγωνισμό τους με την Κίνα. Η εξέγερση στην Ινδονησία, σε μια χώρα με μουσουλμανικό πληθυσμό, τρομοκρατεί τα καθεστώτα στη Μέση Ανατολή.
Στα χρόνια του πολέμου στο Βιετνάμ, το αντιπολεμικό κίνημα ξεδιπλώθηκε με πολύ πιο αργούς ρυθμούς μέχρι να φτάσει στην κορύφωσή του με τον Μάη του ‘68 και την ήττα των ΗΠΑ λίγα χρόνια αργότερα. Σήμερα, το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη προκαλεί γοργές αναταράξεις σε ολόκληρο το σύστημα.
Δίπλα σε αυτά, πρέπει να βάλουμε την οικονομική επιδείνωση με επίκεντρο το χρέος. Ο τρόπος για να το δούμε αυτό είναι η Γαλλία. Εκεί, πέφτει η κυβέρνηση διότι κατεβάζει έναν προϋπολογισμό τόσο άγριο με θηριώδεις περικοπές. Αυτό είναι μία τεράστια εξέλιξη που δεν περιορίζεται στη Γαλλία. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει η Αμερική, όχι με τον ίδιο τρόπο. Ο Τραμπ κινδυνεύει να αντιμετωπίσει κρίση χρέους, αυτό είναι το υπόβαθρο για τον τσακωμό τoυ Τραμπ με την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα.
Το να μην έχει ο Μακρόν κυβέρνηση για να επιβάλει μέτρα λιτότητας για να αποφύγει τη χρεοκοπία είναι αποσταθεροποιητική εξέλιξη. Στη Γαλλία φτάνουμε στο σημείο για γενική πολιτική απεργία στις 10 Σεπτέμβρη ενάντια στον προϋπολογισμό του Μπαϊρού. Αυτό στέλνει τεράστιο μήνυμα στην εργατική τάξη σε όλη την Ευρώπη και στην Αμερική. Ο Τραμπ αναγκάστηκε να στείλει την Εθνοφρουρά στις μεγάλες πόλεις της Αμερικής. Δεν καταφέρνουν να αποπροσανατολίσουν τη μαζική οργή παίζοντας το χαρτί του ρατσισμού, αυτό έδειξε η εξέγερση στο Λος Άντζελες.
Πίσω από τις διακηρύξεις περί «ειρήνης», ξεπροβάλλει αυτό που έβαλε ο Λένιν, ότι είμαστε σε περίοδο πολέμων και επαναστάσεων, αν και με διαφορετικό τρόπο από προηγούμενες φορές. Αυτή η εικόνα μεταφράζεται σε μεγαλύτερη αστάθεια διεθνώς και στην Ελλάδα. Οι καπιταλιστές, όχι μόνο οι κυβερνήσεις, δεν μπορούν να ελέγξουν τα πράγματα όπως πιο πριν. Δεν μπορούν να ελέγξουν κοινοβούλια, θεσμούς, δομές, τι γίνεται με τα κόμματά τους.
Για να έρθουμε στην Ελλάδα, ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ να κάνει επιστολική ψήφο. Είναι πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα μετά από πολλά χρόνια. Ένα ολόκληρο σύστημα βρίσκεται στη δίνη της κρίσης και γι 'αυτό ανοίγει ο δρόμος για την Αριστερά και για το εργατικό κίνημα για το τι ρόλο θα παίξουν μέσα σε αυτήν την περίοδο.
Ανταποκρίνεται η Αριστερά σε αυτή την πρόκληση; Όχι είναι η απάντηση όσο αφορά στην κοινοβουλευτική Αριστερά. Όπως γράφει ο Κύρκος Δοξιάδης στην Εφημερίδα των Συντακτών:
«Μία από τις πιο αποκαλυπτικές ενδείξεις για τον ιδεολογικό αποπροσανατολισμό της Αριστεράς κατά τις τελευταίες δεκαετίες είναι ότι ο όρος “αντικαπιταλιστική” χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά ως ονομασία ή χαρακτηρισμός της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (…) η κοινοβουλευτική Αριστερά απεμπόλησε και επισήμως τον αντικαπιταλιστικό της χαρακτήρα».
Η Αριστερά η επαναστατική μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο. Αλλά για να το κάνουμε αυτό, δεν χρειαζόμαστε τον Λένιν μόνο για την εκτίμηση της περιόδου, τον θέλουμε και για τα παραδείγματα της αντιμετώπισης της περιόδου.
Οι Μπολσεβίκοι το 1905, στο ξεκίνημα της περιόδου των πολέμων και των επαναστάσεων είπαν: “Ανοίξτε τις πύλες στο κόμμα”, υποδεχτείτε νέα μέλη στο κόμμα και βάλτε νέα μέλη για να οργανώσουν τις μάχες.
Τέτοια αντιμετώπιση χρειάζεται απέναντι στον κόσμο που ξεσηκώνεται σήμερα. Τον κόσμο που μαζικοποιεί την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, που αγκαλιάζει το σύνθημα για «Λευτεριά στην Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο» και κάνει τις συνδέσεις «Τέμπη, Πύλος, Παλαιστίνη- δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη».
Επαναστατική Αριστερά
Χαιρόμαστε που βγαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια στους δρόμους και έχει σημασία να ξέρουμε τι ρόλο παίζεις όταν ξεκινάει μία μάχη και σε ποια κατεύθυνση πας. Εκεί βρίσκεται ο ρόλος της επαναστατικής αριστεράς, ρόλος και της τακτικής και της στρατηγικής. Παλεύουμε και για τα δύο. Για το ενιαίο μέτωπο, αλλά ταυτόχρονα για τη στρατηγική. Για πρωτοβουλίες ενάντια σε όλες τις επιθέσεις των από πάνω, αλλά και για την αντικαπιταλιστική σύνδεσή τους.
Έχουμε μπροστά μας τεράστιες μάχες. Αντιρατσιστικές, αντιπολεμικές, τις οικονομικές μάχες του εργατικού κινήματος, τις μάχες ενάντια στον σεξισμό, ενάντια στην επίθεση στις γυναίκες, στους τρανς και στους ομοφυλόφιλους. Υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες για να τις οργανώσουμε και να δυναμώσουμε, στα νοσοκομεία, στους δήμους, στα σχολεία.
Ανοίγουν τα σχολεία τη Δευτέρα. Το ίδιο και οι σχολές. Να μιλήσουμε με τους χιλιάδες φοιτητές σε όλες τις πόλεις που αναρωτιούνται αν θα τους διαγράψουν ή αν θα κλείσουν τα τμήματά τους. Ο αγώνας τους είναι κοινός με την εργατική τάξη που παλεύει τις ιδιωτικοποιήσεις.
Δύο χρόνια μετά τις 7 Οκτώβρη, ζητάμε πανελλαδική απεργία από τα σωματεία στο πλευρό της Παλαιστίνης, για τη νίκη της Παλαιστίνης. Για να περάσουμε από τα συλλαλητήρια που δείχνουν τη μαχητική διάθεση του κόσμου, στην αξιοποίηση της δύναμης της εργατικής τάξης.
Έχουμε τη μάχη ενάντια στους φασίστες και τον ρατσισμό. Παλεύουμε όχι μόνο για να πάνε οι δολοφόνοι της Πύλου στη φυλακή αλλά και για τη δυνατότητα να έχεις ανοιχτά σύνορα, αυτό είναι το στρατηγικό. Από τις 2 Σεπτέμβρη που είναι το συλλαλητήριο ενάντια στον νόμο του Πλεύρη θα συνεχίσουμε στις 18 Σεπτέμβρη στην επέτειο της δολοφονίας του Φύσσα.
Έχουμε τη μεγάλη μάχη του εργατικού κινήματος απέναντι στην προσπάθεια της κυρίαρχης τάξης να τσακίσει την οργανωμένη εργατική τάξη, τα ωράρια και τα συνδικάτα. Γι' αυτό μιλάμε για απεργία διαρκείας. Θέλει πολλή δουλειά, χώρο-χώρο, πόλη-πόλη. Δεν φτάνουν τα απογευματινά συλλαλητήρια για το 13ωρο, χρειάζεται οργάνωση και ξεκαθάρισμα μέσα στους χώρους. Ξεκινάμε από τα πρωτοβάθμια και οργανώνουμε με τον συνδυασμό τοπικών πυρήνων, νέων συντρόφων, επιτροπών και ομάδων εργατικών.
Αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να γίνει χωρίς την Εργατική Αλληλεγγύη. Η Εργατική Αλληλεγγύη είναι κομμάτι αυτής της λειτουργίας. Έχει μέσα τις ιδέες για τις οποίες πολεμάμε στην πράξη, τις ιδέες με τις οποίες μπορούμε να κερδίσουμε. Τις άμεσες προτάσεις, αλλά και την προοπτική, τη στρατηγική και τις ιστορικές εμπειρίες.
Οι Μπολσεβίκοι μπόρεσαν να μεταφέρουν αυτές τις αλληλοσυνδέσεις μέσα στο εργατικό κίνημα, μέχρι να ανατρέψουν τους καπιταλιστές, μέχρι να πάρουν την εξουσία οι εργάτες. Κι αυτό για μας είναι πολύ μεγάλο παράδειγμα, όχι παράδειγμα από το παρελθόν αλλά παράδειγμα για το μέλλον.
Το αν θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε τη Νέα Δημοκρατία και να βάλουμε το θέμα του εργατικού ελέγχου και της εργατικής εξουσίας στην ημερήσια διάταξη, έχει να κάνει με το πόσο αυτός ο κόσμος της Αριστεράς που βρίσκεται στον δρόμο μπορεί να κερδηθεί στην επαναστατική προοπτική.
Μπαίνουμε σε νέες συνθήκες και ξεκινάμε οργανώνοντας τις μάχες που βρίσκονται μπροστά μας. Στις 5-6 Σεπτέμβρη, στη ΔΕΘ, όλος ο κόσμος, φοιτητές, εργάτες, νεολαίοι από όλες τις πόλεις θα είναι στα συλλαλητήρια. Είναι σταθμός στο δρόμο για την ανατροπή και μπαίνουμε μπροστά για να γίνει μονόδρομος με δυνατή την επαναστατική Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου