Γαλλία : Να Μπλοκάρουμε Τα Πάντα! Για Μια Εργατική Κυβέρνηση!

 

 

 Ανακοίνωση του Parti Communiste Révolutionnaire (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα), γαλλικού τμήματος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς, για την κρίση στη Γαλλία και τον αναγκαίο δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει το εργατικό κίνημα.

 

 Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα (Γαλλία)

 

Εκτός δραματικού απροόπτου, ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Μπαϊρού θα εκπέσει του αξιώματός του στις 8 Σεπτεμβρίου. Μόνο μια πολιτική αυτοκτονία των βουλευτών του Σοσιαλιστικού Κόμματος θα μπορούσε να σώσει αυτή τη βαθιά αντιδημοφιλή κυβέρνηση. Προς το παρόν, ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολιβιέ Φορ και οι φίλοι του δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν αυτή την κίνηση.

Η βιαστική πραγματοποίηση ψήφου εμπιστοσύνης στην Εθνοσυνέλευση, δύο ημέρες πριν από τις 10 Σεπτεμβρίου, αποτελεί μια προσπάθεια εκτόνωσης ενός κοινωνικού κινήματος που υποστηρίζεται από τα δύο τρίτα του πληθυσμού – και από ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό νέων και εργαζομένων.

Με αυτή την έννοια, το κίνημα της 10ης Σεπτεμβρίου έχει κερδίσει την πρώτη του νίκη: το σχέδιο λιτότητας του προϋπολογισμού που εκπόνησε ο Μπαϊρού έχει προσωρινά αναβληθεί. Αυτό αντί να αποδυναμώσει το κίνημα, θα μπορούσε να το ενισχύσει. Όταν ο ταξικός μας εχθρός αρχίζει να υποχωρεί, αποδεικνύει ότι μας φοβάται. Επιπλέον, η συσσωρευμένη κοινωνική οργή και η δυσπιστία προς τις αρχές δε θα μετριαστούν στο ελάχιστο με την πτώση του Φρανσουά Μπαϊρού.

Ο ρόλος των συνδικάτων

Από τις ανακοινώσεις ακραίας λιτότητας του Μπαϊρού τον Ιούλιο, οι οποίες θα οδηγούσαν στην κατάργηση των αργιών, στη μείωση των δαπανών των υπηρεσιών και στο πάγωμα των συντάξεων, το κάλεσμα που εμφανίστηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει αποκτήσει τεράστια απήχηση: Bloquons tout! («Να μπλοκάρουμε τα πάντα!»). Στον απόηχο του κινήματος των κίτρινων γιλέκων του 2018, δημιουργείται δυναμική για μαζικές κινητοποιήσεις που θα νεκρώσουν τη Γαλλία στις 10 Σεπτεμβρίου.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι αδύνατο να προβλεφθεί με ακρίβεια η απήχηση της 10ης Σεπτεμβρίου, πόσο μάλλον οι συνέπειες αυτών που θα ακολουθήσουν, καθώς η κινητοποίηση αναμένεται να συνεχιστεί και μετά από αυτήν την ημερομηνία.

Καλώντας τα συνδικάτα να οργανώσουν «γενική απεργία» στις 10 Σεπτεμβρίου, ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν πέτυχε διάνα. Το «μπλοκάρισμα των πάντων» συνεπάγεται μαζικές απεργίες σε βασικούς τομείς της οικονομίας. Η κινητοποίηση σε αυτή την κλίμακα θα είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί χωρίς την άμεση συμμετοχή των συνδικάτων.

Αυτό το καλοκαίρι, ένας αυξανόμενος αριθμός ομοσπονδιών, περιφερειακών συνδικάτων, τοπικών και επιχειρησιακών συνδικάτων που συνδέονται με τη CGT – καθώς και με τη SUD και την Force Ouvrière – κάλεσαν σε κινητοποίηση και απεργία στις 10 Σεπτεμβρίου. Οι περισσότεροι από αυτούς τονίζουν ότι αυτή η ημέρα δράσης πρέπει να σηματοδοτήσει την αφετηρία ενός ευρέος κοινωνικού κινήματος για να τεθεί τέλος σε όλες τις πολιτικές λιτότητας. Αυτή είναι η σωστή προσέγγιση. Μόνο η ανάπτυξη ενός κινήματος επαναλαμβανόμενων απεργιών που θα περιλαμβάνουν μεγάλο αριθμό τομέων μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια αποφασιστική νίκη για την πλευρά μας.

Αρχικά διστακτική να κινητοποιηθεί για τις 10 Σεπτεμβρίου, η συνομοσπονδιακή ηγεσία της CGT αναγκάστηκε να αλλάξει τη θέση της κάτω από πίεση. «Καλεί τα συνδικάτα της να συζητήσουν με τους εργαζομένους και να οργανώσουν απεργίες όπου είναι δυνατόν» στις 10 Σεπτεμβρίου. Αλλά ταυτόχρονα, αναφέρει μια άλλη «ενιαία διεπαγγελματική ημέρα απεργίας και διαδηλώσεων», που αποφασίστηκε από μια διασυνδικαλιστική επιτροπή, η οποία θα πραγματοποιηθεί «τον Σεπτέμβριο».

Αυτό είναι πολύ ασαφές! Η ηγεσία της CGT πρέπει να πει τι προτείνει για την 11η Σεπτεμβρίου και τις ημέρες που ακολουθούν. Πρέπει να ανακοινώσει ένα σαφές, ακριβές σχέδιο μάχης για την πραγματοποίηση μιας επαναλαμβανόμενης απεργίας που θα ξεκινήσει στις 10 Σεπτεμβρίου. Σε αντίθετη περίπτωση, οι πιο μαχητικές ομοσπονδίες και τα συνδικάτα των διάφορων τμημάτων της CGT πρέπει να αναλάβουν την ηγεσία το συντομότερο δυνατό.

Ποια εναλλακτική λύση υπάρχει για τον Μπαϊρού;

Η κινητοποίηση στις 10 Σεπτεμβρίου και τις επόμενες ημέρες θα επηρεάσει σημαντικά τα επόμενα πολιτικά και κοινοβουλευτικά γεγονότα. Εάν το κίνημα είναι ισχυρό, ο Μακρόν θα μπορούσε να προσπαθήσει να το σταματήσει προκηρύσσοντας νέες βουλευτικές εκλογές.

Οι αστοί σχολιαστές επισημαίνουν, με βαριά καρδιά, ότι αυτή είναι η πιο «λογική» επιλογή από την άποψη της άρχουσας τάξης, επειδή ένας νέος πρωθυπουργός από το υπάρχον μισητό κοινοβούλιο, διορισμένος από τον Πρόεδρο, θα ήταν πολύ αντιδημοφιλής εξαρχής.

Θα ήταν μια πρόκληση, ένας ακόμη λόγος για να «μπλοκάρουν τα πάντα». Επιπλέον, δεν θα άλλαζε την κατάσταση στην Εθνοσυνέλευση, όπου ο Εθνικός Συναγερμός (RN) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν το μέλλον τους στον βωμό του μακρονισμού. Τέλος, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης θα ήταν ένας τρόπος για τον Μακρόν να αποτρέψει το φάσμα της δικής του παραίτησης. Το αν θα είναι επιτυχής, αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα.

Ο Μελανσόν έχει δηλώσει ότι ο άμεσος στόχος του είναι να αναγκάσει τον αρχηγό του κράτους να παραιτηθεί το συντομότερο δυνατό. Προφανώς είμαστε υπέρ αυτού. Ωστόσο, το θεμελιώδες ερώτημα που θα θέσει το κίνημα της 10ης Σεπτεμβρίου, αν καταφέρει να «μπλοκάρει τα πάντα» για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, θα υπερβαίνει κατά πολύ την τύχη του Εμανουέλ Μακρόν.

Αν καταφέρουν να μπλοκάρουν την οικονομία, οι εργαζόμενοι θα δείξουν σε όλους – και πρώτα απ’ όλα στους ίδιους τους εαυτούς τους – ότι είναι η αποφασιστική δύναμη στην κοινωνία. Ούτε ένας λαμπτήρας δεν ανάβει, ούτε ένας τροχός δε γυρίζει χωρίς την ευγενική τους άδεια. Η εργασία τους είναι η μοναδική πηγή των τεράστιων κερδών της άρχουσας τάξης, στο όνομα της οποίας απαιτεί ένα δραστικό σχέδιο λιτότητας και την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών.

Δεδομένου ότι οι εργαζόμενοι δημιουργούν όλο τον πλούτο στην κοινωνία, μπορούν και πρέπει να τη διοικούν. Εξ ου και το σύνθημά μας: «για μια εργατική κυβέρνηση». Με την πρώτη ματιά, μπορεί να φαίνεται αφηρημένο, απρόσιτο. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό το σύνθημα θα επιβληθεί στη συνείδηση ​​εκατομμυρίων εργαζομένων όταν η συλλογική τους κινητοποίηση – σε μια μαζική και επαναλαμβανόμενη απεργία – καταδείξει ότι χωρίς αυτούς, η οικονομική και κοινωνική ζωή θα σταματήσει.

Το επόμενο βήμα, που απορρέει αμέσως από αυτό, είναι η πεποίθηση ότι η κοινωνία θα λειτουργήσει πολύ καλύτερα μόλις απαλλαγεί από τη χούφτα των γιγάντιων παρασίτων που την καταστρέφουν. Οι εργαζόμενοι στην εξουσία θα ξέρουν πως να αναδιοργανώσουν την οικονομία σε ορθολογικά και δημοκρατικά θεμέλια. Θα ξεκινήσουν απαλλοτριώνοντας τους μεγάλους καπιταλιστές, τα κύρια μέσα παραγωγής και ανταλλαγής, τα οποία στη συνέχεια θα τα χρησιμοποιήσουν για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της πλειοψηφίας.

Μόλις εξαλειφθεί ο φρενήρης αγώνας δρόμου για την εξαγωγή κερδών, ο τεράστιος βιομηχανικός και τεχνολογικός πλούτος της κοινωνίας θα καταστήσει δυνατή την ταχεία εξάλειψη όλων των μορφών φτώχειας και τη σταδιακή μείωση των ωρών εργασίας.

Ξεπληρώνουν το χρέος τους;

Στη συνέντευξη Τύπου στις 25 Αυγούστου, ο Μπαϊρού επέμεινε για άλλη μια φορά εκτενώς στο βάρος του δημόσιου χρέους. Το 2025, μόνο οι πληρωμές τόκων θα ανέλθουν σε περισσότερα από 66 δισεκατομμύρια ευρώ, καθιστώντας το μεγαλύτερο στοιχείο δαπανών του κράτους.

Το συμπέρασμα του Μπαϊρού: πρέπει να περικόψουμε τους κοινωνικούς προϋπολογισμούς, να παγώσουμε τις συντάξεις και όλα τα κοινωνικά επιδόματα, να καταργήσουμε δύο αργίες και χιλιάδες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα, να σταματήσουμε την επιδότηση ορισμένων φαρμάκων και να φτωχύνουμε περαιτέρω τους ανέργους – εν ολίγοις, να πλήξουμε τη μάζα του πληθυσμού, με αξιοσημείωτη εξαίρεση τις πλουσιότερες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Οι τελευταίες, ωστόσο, είναι που απολαμβάνουν μακράν το μεγαλύτερο μέρος της γενναιοδωρίας της κυβέρνησης από τα δημόσια ταμεία – οι μεγάλες επιχειρήσεις παίρνουν το μεγαλύτερο μέρος των ετήσιων επιδοτήσεων ύψους 210 δισεκατομμυρίων ευρώ της κυβέρνησης που προορίζονται για επιχειρήσεις.

Όταν κάποιος ευγενικά προτείνει τη μείωση του χρέους με το να δαπανήσουν χρήματα από αυτά τα 210 δισεκατομμύρια ευρώ αντί να τα εξασφαλίσουν από τις τσέπες του λαού, τότε οι δημοσιογράφοι και οι δεξιοί πολιτικοί σχεδόν παραληρούν: «Δεν μπορεί να είστε σοβαροί! Οι επενδυτές θα φύγουν! Η κοινωνία θα καταρρεύσει! Ένας στρατός από (ρωσικές) ακρίδες θα καταστρέψει τις πόλεις και την ύπαιθρό μας!». Αυτό δεν είναι καν υπερβολή δική μας.

Ωστόσο, από την οπτική γωνία της γαλλικής άρχουσας τάξης, υπάρχει μια αδιάκοπη λογική σε αυτή την πεισματική άρνηση να δαπανήσει τις κρατικές επιδοτήσεις προς τις επιχειρήσεις. Η μακρά παρακμή του γαλλικού καπιταλισμού, ο οποίος χάνει συνεχώς έδαφος από τους ανταγωνιστές του, αναγκάζει τις διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις να γεμίζουν τους μεγάλους καπιταλιστές με δημόσιο χρήμα – ενώ παράλληλα επιβάλλουν τον λογαριασμό στους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους.

Αυτό καθιστά ακόμη πιο σαφές ότι πρέπει να απαλλαγούμε από τον ίδιο τον καπιταλισμό. Η εθνικοποίηση όλων των τραπεζών και των κύριων μέσων παραγωγής από μόνη της – χωρίς αποζημίωση των μεγάλων μετόχων – θα εξαλείψει ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους. Το υπόλοιπο μπορεί απλώς να αποκηρυχθεί από την εξουσία των εργαζομένων.

Σε μια σοσιαλιστική οικονομία, η πίστωση θα πάψει να πλουτίζει τους δισεκατομμυριούχους. Θα γίνει ένα μέσο δημοκρατικού σχεδιασμού της παραγωγής. Στη συνέχεια, υπό τον κομμουνισμό, η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η ευημερία των μαζών θα έχουν καταστήσει δυνατή την αποστολή του χρέους και του συντρόφου του – του φετίχ του χρήματος – στον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας.

Στη Γαλλία, όπως και αλλού, η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η μόνη διέξοδος από την κόλαση του καπιταλισμού που βρίσκεται σε κρίση. Είναι αρκετά απλό: τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργεί ο καπιταλισμός δεν μπορούν να λυθούν στο πλαίσιο του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι καιρός οι οργανώσεις του εργατικού κινήματος – ξεκινώντας από την Ανυπότακτη Γαλλία και τη CGT – να λάβουν υπόψη τους αυτό το προφανές γεγονός και να εξαγάγουν όλα τα πρακτικά συμπεράσματα που απορρέουν από αυτό. Σε κάθε περίπτωση, καλούμε όλους όσους το κατανοούν αυτό να συμμετάσχουν μαζί μας στο χτίσιμο του Parti Communiste Révolutionnaire (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα), του γαλλικού τμήματος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Parti Communiste Révolutionnaire

Μετάφραση από www.marxist.com : Κωνσταντίνος Αυγέρος