Το Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 510)

 

Tο ιδεολογικό-συναισθηµατικό φορτίο µε το οποίο έχουν επενδυθεί τα Χριστούγεννα («και επί γης ειρήνη…») και η Πρωτοχρονιά (µε την «αλλαγή» του χρόνου να συνδέεται µε την ευχή-προσδοκία και αλλαγών προς το καλύτερο…) ήρθε φέτος σε κατάφωρη αντίθεση µε την πραγµατικότητα που έχει διαµορφώσει ο σύγχρονος καπιταλισµός.

Πρώτα και πάνω απ’ όλα στη Γάζα, όπου µια γε­νο­κτο­νία συ­νε­χί­ζε­ται αστα­µά­τη­τη για 16ο µήνα. Αλλά και στην ευ­ρύ­τε­ρη Μέση Ανα­το­λή (Δυ­τι­κή Όχθη, Συρία, Λί­βα­νος), και στα πεδία των µαχών στην Ου­κρα­νία, και στις ενερ­γές συρ­ρά­ξεις στην Αφρι­κή (µε πιο απο­τρό­παιο τον εµφύ­λιο στο Σου­δάν). Σε αυτές τις γω­νιές του πλα­νή­τη, οι ιµπε­ρια­λι­στι­κοί πό­λε­µοι δεν στα­µά­τη­σαν ποτέ, και σή­µε­ρα πα­ρο­ξύ­νο­νται από την κο­ρύ­φω­ση των ιµπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σµών.

Αυτοί οι αντα­γω­νι­σµοί, στο φόντο της οι­κο­νο­µι­κής κρί­σης/στα­σι­µό­τη­τας και της ανά­δυ­σης του πο­λύ-πο­λι­κού κό­σµου µε τις τά­σεις κα­τα­κε­ρµα­τι­σµού της πα­γκο­σµιο­ποι­η­µέ­νης οι­κο­νο­µί­ας σε πε­ρι­φρου­ρη­µέ­νες «ζώνες», δια­πλέ­κο­νται όλο και πιο στενά µε την εξο­ρυ­κτι­κή στρα­τη­γι­κή. Σε πεί­σµα της κλι­µα­τι­κής κα­τάρ­ρευ­σης, τα ορυ­κτά καύ­σι­µα συ­νε­χί­ζουν να κυ­ριαρ­χούν ως τα πιο κερ­δο­φό­ρα (και δε­µέ­να µε «χίλια νή­µα­τα» µε την ίδια την λει­τουρ­γία της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­µί­ας). Η επα­να­φο­ρά της πυ­ρη­νι­κής ενέρ­γειας στο τρα­πέ­ζι των επι­λο­γών ανα­βα­θµί­ζει τη ση­µα­σία της πρό­σβα­σης σε ου­ρά­νιο. Η στα­δια­κή µε­γέ­θυν­ση της ηλε­κτρι­κής οι­κο­νο­µί­ας, αλλά και ευ­ρύ­τε­ρων τε­χνο­λο­γι­κών και­νο­το­µιών συν­δυά­ζε­ται µε την κούρ­σα για πο­λύ­τι­µα ορυ­κτά (κο­βάλ­τιο, νι­κέ­λιο, λίθιο, υπο­προ­ϊ­ό­ντα βω­ξί­τη/αλου­µί­νας και ψευ­δαρ­γύ­ρου).

Το κυ­νή­γι αυτών των -πε­πε­ρα­σµέ­νων- πρώ­των υλών­ και των εφο­δια­στι­κών αλυ­σί­δων µε­τα­φρά­ζε­ται στον νέο «αγώνα για την Αφρι­κή», στα αντι­πα­ρα­θε­τι­κά σχέ­δια «Δια­δρό­µων» από την Ασία προς την Ευ­ρώ­πη, αλλά και στη νέα επι­κίν­δυ­νη κούρ­σα στην Αρ­κτι­κή, που ξε­χω­ρί­ζει για τον κυ­νι­σµό µε τον οποίο επι­χει­ρεί να κάνει το λιώ­σι­µο των πάγων… ευ­και­ρία.

Αυτός ο αντα­γω­νι­σµός έχει φέρει πιο κοντά από κάθε άλλη φορά µετά τον Δεύ­τε­ρο Πα­γκό­σµιο Πό­λε­µο και την προ­ο­πτι­κή µιας γε­νι­κευ­µέ­νης σύρ­ρα­ξης µε­τα­ξύ Με­γά­λων Δυ­νά­µε­ων, όχι δι’ αντι­προ­σώ­πων, ούτε σε κά­ποιες µα­κρι­νές, «σκου­ρό­χρω­µες», γω­νιές από τις οποί­ες µπο­ρεί η κοινή γνώµη των ανα­πτυ­γµέ­νων χωρών να απο­στρέ­φει το βλέ­µµα της.

Καθώς ξε­κι­νά το 2025, στον αέρα πλα­νιέ­ται «το πνεύ­µα του 1914». Η κα­τεύ­θυν­ση της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­µί­ας στην ενί­σχυ­ση του µι­λι­τα­ρι­σµού και τα σφρα­γι­σµέ­να σύ­νο­ρα απο­τε­λούν τη σύγ­χρο­νη πο­λι­τι­κή «πρό­τα­ση» των αστι­κών ηγε­σιών, που κλο­νί­ζο­νται από οι­κο­νο­µι­κή στα­σι­µό­τη­τα, από την ανά­γκη να πε­ρι­φρου­ρή­σουν τις θέ­σεις τους στο διε­θνή αντα­γω­νι­σµό, από πο­λι­τι­κές κρί­σεις.

Το 2025 βρί­σκει τη Γαλ­λία µε τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σµό του… 2024 και µε µια κυ­βέρ­νη­ση ζόµπι να κα­λεί­ται να δια­χει­ρι­στεί το αυ­ξη­µέ­νο δη­µό­σιο χρέος και το µε­γά­λο δη­µο­σιο­νο­µι­κό έλ­λει­µµα. Βρί­σκει τη Γε­ρµα­νία να βα­δί­ζει σε πρό­ω­ρες εκλο­γές, ενώ πα­ρα­µέ­νει κα­θη­λω­µέ­νη σε στα­σι­µό­τη­τα-συρ­ρί­κνω­ση που κάνει την προ­σή­λω­ση στους ισο­σκε­λι­σµέ­νους προ­ϋ­πο­λο­γι­σµούς µια πολύ δύ­σκο­λη εξί­σω­ση.

Ο «σπαρ­τιά­τι­κος» κό­σµος που δια­µορ­φώ­νει ο συν­δυα­σµός του µι­λι­τα­ρι­σµού, της σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, του αυ­ταρ­χι­σµού και των συ­ντη­ρη­τι­κών ιδεών που τον «νο­µι­µο­ποιούν» θρέ­φει την διε­θνή ακρο­δε­ξιά. Στις συν­θή­κες που δια­µορ­φώ­νο­νται πλέον, αυτή διεκ­δι­κεί (ή και κα­τέ­λα­βε ήδη) την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία. Όταν το σύ­στη­µα γνω­ρί­ζει ότι θα πάρει αχρεί­ες απο­φά­σεις, καλεί στην πο­λι­τι­κή εξου­σία το πιο αχρείο πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό. Το 2025 ξε­κι­νά µε την ορ­κω­µο­σία του Ντό­ναλντ Τραµπ. Τέσ­σε­ρα χρό­νια µετά την έφοδο στο Κα­πι­τώ­λιο και την από­πει­ρα ανα­τρο­πής του εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σµα­τος, οι τρα­µπού­κοι ανα­κτούν τον έλεγ­χό του νό­µι­µα και θε­σµι­κά.

Η Ελ­λά­δα δεν στέ­κε­ται έξω από αυτόν τον διε­θνή «χορό». Οι­κο­νο­µι­κά, η κυ­βέρ­νη­ση κρύ­βε­ται πίσω από τον υψη­λό­τε­ρο ρυθµό ανά­πτυ­ξης σε σύ­γκρι­ση µε τον ευ­ρω­παϊ­κό µέσο όρο. Πρό­κει­ται για έναν πήχη πολύ χα­µη­λό. Αλλά, κυ­ρί­ως, αυτός ο ισχυ­ρι­σµός δεν λέει όλη την αλή­θεια, δη­λα­δή το πόσο απέ­χει ακόµα η ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­µία από τα µε­γέ­θη που είχε πριν την κρίση και τη µνη­µο­νια­κή κα­τα­στρο­φή. Πο­λι­τι­κά, το 2024 κα­τέ­γρα­ψε τις απώ­λειες του Μη­τσο­τά­κη και την αδυ­να­µία της αντι­πο­λί­τευ­σης, που συν­δυα­στι­κά δη­µιουρ­γούν και στην Ελ­λά­δα πε­ρι­βάλ­λον επερ­χό­µε­νης πο­λι­τι­κής κρί­σης. Πολύ πιο µε­γά­λες µπο­ρεί να απο­δει­χθούν σε αυτή τη γωνιά της γης οι γε­ω­πο­λι­τι­κές φουρ­τού­νες των αντα­γω­νι­σµών. Στην κι­νού­µε­νη άµµο της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γεί­ου, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη συ­νερ­γεί στη γε­νο­κτο­νία στη Γάζα, πυ­κνώ­νει τις επα­φές µε συ­µµά­χους (Αί­γυ­πτος, Σα­ου­δι­κή Αρα­βία, ΗΑΕ) ανή­συ­χους για τις εξε­λί­ξεις στη Συρία ή και ανοι­χτά εχθρι­κούς προς την Τουρ­κία, επι­διώ­κει να πρω­τα­γω­νι­στή­σει στο ενερ­γεια­κό παι­χνί­δι (σύν­δε­ση µε Κύ­προ-Ισ­ρα­ήλ) αλλά και στο ακόµα µε­γα­λύ­τε­ρη παι­χνί­δι των «Δια­δρό­µων» (Ιν­δί­ας-Ευ­ρώ­πης). Προς αυ­τούς τους στό­χους, βρί­σκε­ται στο «πρώτο τρα­πέ­ζι» των ευ­ρω­α­τλα­ντι­κών σχε­δια­σµών ενώ κα­θο­δη­γεί ένα εξο­πλι­στι­κό πρό­γρα­µµα-µα­µούθ που προ­κα­λεί διαρ­κή αι­µορ­ρα­γία σε πο­λύ­τι­µους κοι­νω­νι­κούς πό­ρους που θα µπο­ρού­σαν να στη­ρί­ξουν τις ανά­γκες µιας κοι­νω­νί­ας που δο­κι­µά­ζε­ται σκλη­ρά από τη λι­τό­τη­τα και τον πλη­θω­ρι­σµό. Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη επι­χει­ρεί µε δε­ξιές στρο­φές (ρα­τσι­σµός, ξαφ­νι­κή επί­θε­ση στη λε­γό­µε­νη «woke culture») να αντι­µε­τω­πί­σει την εσω­τε­ρι­κή αµφι­σβή­τη­ση, αλλά κα­τα­λή­γει να αυ­γα­τί­ζει τις δυ­να­τό­τη­τες του χώρου στα δεξιά της ΝΔ, που -ευ­τυ­χώς- στην Ελ­λά­δα πα­ρα­µέ­νει κα­τα­κε­ρµα­τι­σµέ­νος κι ανε­ρµά­τι­στος. Για πόσο ακόµα;

Το 2025 προ­α­ναγ­γέ­λει συ­νέ­χεια αυτής της πο­λι­τι­κής (λι­τό­τη­τα, εξο­πλι­σµοί) σε όλα τα επί­πε­δα, απέ­να­ντι σε αντι­πο­λι­τεύ­σεις (ΠΑΣΟΚ, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) που προ­τεί­νουν… ανα­µο­νή ως το 2027 και την επό­µε­νη κάλπη. Ο Κώ­στας Ση­µί­της µπο­ρεί να πέ­θα­νε, αλλά το «πνεύ­µα» του συ­νε­χί­ζει να επι­βιώ­νει και µέσα στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη κυ­βέρ­νη­ση και στις γρα­µµές της µε­ταλ­λα­γµέ­νης σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης αντι­πο­λί­τευ­σης. Με µια έν­νοια ζούµε ακόµα στην πο­λι­τι­κή αθλιό­τη­τα για την εµπέ­δω­ση της οποί­ας έπαι­ξε κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο.

Για να γίνει το 2025 χρο­νιά ελ­πί­δας, θα χρεια­στεί η πα­ρέ­µβα­ση του κι­νή­µα­τος από τα κάτω και οι πρω­το­βου­λί­ες της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα στη­ρί­ξουν αυ­τούς τους αγώ­νες και θα τους δώ­σουν προ­ο­πτι­κή.

Απέ­να­ντι στο «πνεύ­µα του 1914», οφεί­λου­µε να ανα­τρέ­ξου­µε στην ιστο­ρι­κή-ταυ­το­τι­κή αντί­στα­ση των τότε ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­µε­ων του ερ­γα­τι­κού-σο­σια­λι­στι­κού κι­νή­µα­τος στον µι­λι­τα­ρι­σµό.

Απέ­να­ντι σε πο­λι­τι­κά κα­θε­στώ­τα που «σα­πί­ζουν» αλλά δεί­χνουν ισχυ­ρά κι ακλό­νη­τα λόγω της κα­τα­στο­λής και της σχε­τι­κής κοι­νω­νι­κής αδρά­νειας, οφεί­λου­µε -παρά τις πολύ µε­γά­λες δια­φο­ρές- να δια­βά­σου­µε δη­µιουρ­γι­κά την κα­τάρ­ρευ­ση της δυ­να­στεί­ας των Άσαντ και να ελ­πί­ζου­µε ότι αυτή θα δώσει νέα ώθηση στο συ­ρια­κό λαό να γρά­ψει µια νέα κα­λύ­τε­ρη σε­λί­δα, αλλά και στους λαούς της πε­ριο­χής να αψη­φί­σουν τους δυ­νά­στες τους.

Στο βαθύ γκρί­ζο τοπίο που ζούµε, υπάρ­χουν πάντα κά­ποιες φω­τει­νές ρω­γµές που δεί­χνουν πού βρί­σκε­ται η ελ­πί­δα. Από τις πε­ρι­φε­ρεια­κές εξε­γέρ­σεις (Μπα­γκλα­ντές, Αφρι­κή) µέχρι την απο­τρο­πή του πρα­ξι­κο­πή­µα­τος στη Νότια Κορέα. Αλλά µε στα­θε­ρή πηγή έµπνευ­σης την Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση, που κό­ντρα σε όλα τα προ­γνω­στι­κά, ενά­ντια σε Θεούς και Δαί­µο­νες, µέσα στην πιο µαύρη στι­γµή της σύγ­χρο­νης ιστο­ρί­ας, επι­µέ­νει να αγω­νί­ζε­ται και να µην τα πα­ρα­τά­ει.

Αν αντέ­χουν, ελ­πί­ζουν κι αγω­νί­ζο­νται αυτοί, εµείς δεν δι­καιού­µα­στε ούτε να τους αφή­σου­µε µό­νους, ούτε να χά­νου­µε το κου­ρά­γιο και την ελ­πί­δα στους αγώ­νες µας εδώ. Με αυτή την έν­νοια, οι πα­λαι­στι­νια­κές ση­µαί­ες στο Σύ­ντα­γµα ήταν το πιο ηχηρό και ται­ρια­στό «κα­λω­σό­ρι­σµα» του 2025.