Πέθανε ο Κώστας Σημίτης, ο θιασώτης της «ισχυρής Ελλάδας» και του «εργάτη-λάστιχο»
Πέθανε τα ξημερώματα της Κυριακής σε ηλικία 88 ετών, ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος διαδέχτηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και διατέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας από τον Ιανουάριο του 1996 έως τον Μάρτιο του 2004.
Οι ύμνοι των συστημικών ΜΜΕ στο πρόσωπό του δεν είναι τυχαίοι καθώς η θητεία του αποτέλεσε μια περίοδο ιδιαίτερης ανόδου και ενίσχυσης του ελληνικού καπιταλισμού, με την ένταξη της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ με το χορό δισεκατομμυρίων των «μεγάλων έργων» με αφορμή και την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αρκετοί τον χαρακτηρίζουν ως τον πιο επιτυχημένο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης, τουλάχιστον όσον αφορά το συνδυασμό της ταχείας υλοποίησης των κύριων στόχων του κεφαλαίου και την ταυτόχρονη απορρόφηση των κοινωνικών κραδασμών.
Ο τεχνοκράτης Κώστας Σημίτης κατάφερε να αναμορφώσει το ΠΑΣΟΚ σε δεξιά κατεύθυνση και να προχωρήσει σε κοινωνικές συμμαχίες με δυνάμεις που παραδοσιακά στήριζαν τη ΝΔ, κυριαρχώντας στα ανερχόμενα μεσαία στρώματα έχοντας ως όπλο του και τον έλεγχο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Όπως έγραφαν τα ΜΜΕ της διαπλοκής, ο Κώστας Σημίτης μπορεί να μην ήταν χαρισματικός όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά κατάφερε να δώσει ένα διαφορετικό όραμα και με αυτό το όπλο να κερδίσει δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις το 1996 και το 2000.
Σημαία του είχε μεταξύ άλλων και την πολυθρύλητη «πραγματική σύγκλιση» με τις άλλες χώρες της ΕΕ και της ΟΝΕ όχι μόνο στη μείωση των ελλειμμάτων και του πληθωρισμού αλλά και των οικονομικών μεγεθών και (μελλοντικά) των μισθών, κάτι που στην πράξη ωστόσο ουδέποτε επετεύχθη όπως και το άνοιγμα του δρόμου στην «πραγματική οικονομία».
Οι σκελετοί του εκσυγχρονισμού
Ταυτόχρονα ωστόσο, υπήρχε και η σκοτεινή πλευρά του «εκσυγχρονιστικού θαύματος» με το ξεπούλημα μεγάλου μέρους της δημόσιας περιουσίας, (όπως του ΟΤΕ), την ενίσχυση των οικονομικών αντιθέσεων και των οδυνηρών μέτρων λιτότητας για να επιτευχθούν οι όροι οικονομικής σύγκλισης της ΟΝΕ. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό των πολιτικών λιτότητας που εγκαινίασε η κυβέρνηση Σημίτη ήταν το «άνοιγμα» της αγοράς εργασίας σε πολλαπλές μορφές ελαστικής και κακοπληρωμένης εργασίας χωρίς δικαιώματα και ο διαχωρισμός των εργαζομένων σε «παλιούς» και νέους. Παράλληλα, επί θητείας του ουσιαστικά έγινε η εισαγωγή και της έννοιας του «απασχολήσιμου» εργαζόμενου.
Η θητεία Σημίτη συνδέθηκε με όργια διαφθοράς, πάρτι αναθέσεων και το μεγάλο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου που είχε ως αποτέλεσμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι να χάσουν τις αποταμιεύσεις τους.
Η οκταετία των εκσυγχρονιστών σφραγίστηκε από την υπερφορολόγηση των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, την ευρωακρίβεια των πρώτων χρόνων του ευρώ, τις λογιστικές αλχημείες, γνωστές ως greekonomics που έθεσαν και τις βάσεις της κατάρρευσης και χρεοκοπίας που ακολούθησαν λίγα χρόνια μετά με οδυνηρές συνέπειες για τους πολλούς.
Ο «εκτροχιασμός» της ελληνικής οικονομίας συνδέεται άμεσα με τoν υπερδανεισμό, τα «πάρτι» απευθείας αναθέσεων σε όλους τους τομείς, με τις σκανδαλώδεις και βαριά επιζήμιες για το ελληνικό δημόσιο συμβάσεις, όπως με τη Siemens και τους εθνικούς εργολάβους, το εθνικό κτηματολόγιο κ.ά. Επιπλέον, με το δόγμα «πρώτα η Ελλάδα» ο Κώστας Σημίτης στήριξε μια σειρά από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπως τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, με την Ελλάδα να παρέχει βάσεις και εγκαταστάσεις. Σε αυτό το πλαίσιο υπογράφτηκαν και οι στρατιωτικές «αγορές του αιώνα» με μίζες μαμούθ, τόσο προκλητικές που οι υπουργοί Άμυνας της περιόδου, Α. Τσοχατζόπουλος και Γ. Παπαντωνίου, αλλά και ολόκληρα επιτελεία υπεύθυνα για τους εξοπλισμούς καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν στη συνέχεια.
«Αρχιερέα της διαπλοκής» τον είχε αποκαλέσει ο Κώστας Καραμανλής ενώ όλοι σχεδόν οι στενοί συνεργάτες του Κώστα Σημίτη, όπως οι Στέφανος Μανίκας, Μιχάλης Νεονάκης, Τάσος Μαντέλης, Θόδωρος Τσουκάτος, Χρίστος Πάχτας, Γιώργος Πανταγιάς ενεπλάκησαν ή καταδικάστηκαν για σκάνδαλα διαφθοράς.
Εν κατακλείδι, τη μεταθανάτια πολιτική «αγιοποίηση» του Κώστα Σημίτη αναλαμβάνουν εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν να συνεχίσουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική με ακόμα πιο ανάλγητο, κυνικό, υποτακτικό (έναντι του κεφαλαίου, του ευρωδιευθυντήριου, των Αμερικανών) και ταχύρρυθμο τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου