Το Editorial Tης Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 509)

 

Όλες οι ευρωπαϊκές έρευνες που αφορούν τη δυνατότητα των ανθρώπων να βγάλουν το μήνα με το εισόδημά τους, τη στεγαστική κρίση, την ενεργειακή φτώχεια, αποτυπώνουν ότι οι συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων στην Ελλάδα βρίσκονται στον πάτο της κατάταξης.

Η ερ­μη­νεία είναι απλή. Η εποχή των μνη­μο­νί­ων προ­κά­λε­σε μια θη­ριώ­δη κοι­νω­νι­κή οπι­σθο­δρό­μη­ση –στα ει­σο­δή­μα­τα, στα δι­καιώ­μα­τα, στο κοι­νω­νι­κό κρά­τος. Η «έξο­δος από τα μνη­μό­νια» σή­μαι­νε τη δια­τή­ρη­ση όλων των –τάχα– «έκτα­κτων» μέ­τρων της μνη­μο­νια­κής επο­χής και τη δέ­σμευ­ση του ελ­λη­νι­κού κρά­τους στην σκλη­ρή πο­λι­τι­κή των «πλε­ο­να­σμά­των». Ξε­κι­νώ­ντας από αυτό το χα­μη­λό επί­πε­δο, μετά από χρό­νια σκλη­ρής λι­τό­τη­τας κι επι­θέ­σε­ων, οι άν­θρω­ποι που ζουν από τη δου­λειά τους αντι­με­τω­πί­ζουν τα τε­λευ­ταία χρό­νια την διαρ­κή πίεση του πλη­θω­ρι­σμού και της ακρί­βειας. Αντι­με­τω­πί­ζουν τις συ­νέ­πειες της πο­λι­τι­κής μιας κυ­βέρ­νη­σης που όχι μόνο δεν εν­δια­φέ­ρε­ται να πάρει μέτρα «ανα­κού­φι­σης», αλλά παίρ­νει μέτρα επι­δεί­νω­σης της κα­τά­στα­σης. 

 

Έχο­ντας κάνει την κα­θα­ρή επι­λο­γή να τα δώσει όλα στους ερ­γο­δό­τες, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη κάνει συ­στη­μα­τι­κά τους φτω­χούς φτω­χό­τε­ρους, με μια πο­λι­τι­κή ανα­δια­νο­μής του πλού­του εις βάρος αυτών που τον πα­ρά­γουν. 

Οι μέρες του μήνα ασφα­λώς πα­ρα­μέ­νουν… 30, αλλά για την πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­μέ­νων, είναι κοινή δια­πί­στω­ση και βιω­μέ­νη εμπει­ρία ότι πλέον μοιά­ζουν αγ­χω­τι­κά πολ­λές. 

Ο κα­τώ­τα­τος μι­σθός αυ­ξά­νε­ται με το στα­γο­νό­με­τρο και η κυ­βέρ­νη­ση προ­ω­θεί νο­μο­θε­σία που θα κλει­δώ­σει και θα θω­ρα­κί­σει αυτήν την αθλιό­τη­τα απέ­να­ντι στις ερ­γα­τι­κές διεκ­δι­κή­σεις. Ο αλ­γό­ριθ­μος που θα κα­θο­ρί­ζει πλέον το ύψος του κα­τώ­τα­του, δια­φη­μί­ζε­ται ως εγ­γύ­η­ση ότι αυτός δεν θα… ξα­να­μειω­θεί. Θα μπο­ρού­σε να ανα­ρω­τη­θεί κα­νείς «να μειω­θεί και να φτά­σει πού;». Αλλά τα πράγ­μα­τα είναι χει­ρό­τε­ρα κι από αυτό. Γιατί το νέο σύ­στη­μα είναι τόσο τα­ξι­κά με­ρο­λη­πτι­κό (προ­ϋ­πο­θέ­σεις πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας, αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας, δη­μο­σιο­νο­μι­κών «αντο­χών» κ.ο.κ.) που μπο­ρεί εύ­κο­λα να οδη­γή­σει σε –πραγ­μα­τι­κή– μεί­ω­ση αν το απαι­τεί η πο­ρεία της κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Αντί­θε­τα, το νέο σύ­στη­μα είναι «κέρ­βε­ρος» απέ­να­ντι σε πι­θα­νές ανα­προ­σαρ­μο­γές προς τα πάνω, και –κυ­ρί­ως!– δεν επι­τρέ­πει στα συν­δι­κά­τα να διεκ­δι­κή­σουν αυ­ξή­σεις του με τις κλα­δι­κές τους συμ­βά­σεις. Εν τω με­τα­ξύ, με τους μι­σθούς πα­γω­μέ­νους επί χρό­νια, όλο και με­γα­λύ­τε­ρο τμήμα της ερ­γα­τι­κής τάξης σπρώ­χνε­ται προς το επί­πε­δο του κα­τώ­τα­του. 

Άθλια είναι η κα­τά­στα­ση στο δη­μό­σιο τομέα, που δυ­σφη­μί­στη­κε ως «προ­νο­μιού­χος» επί μνη­μο­νί­ων και δέ­χτη­κε συ­ντρι­πτι­κά χτυ­πή­μα­τα (40% μεί­ω­ση). Έχο­ντας υπο­στεί τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες μειώ­σεις, οι δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι και οι συ­ντα­ξιού­χοι εξα­κο­λου­θούν να στε­ρού­νται τον 13ο και 14ο μισθό, ένα ακόμα αυ­το­νό­η­το δι­καί­ω­μα δε­κα­ε­τιών, απο­λύ­τως ανα­γκαίο για αξιο­πρε­πή δια­βί­ω­ση, το οποίο ξή­λω­σαν τα μνη­μό­νια και επι­χει­ρεί­ται πλέον να χαθεί στη λήθη και να γίνει η απου­σία του «κα­νο­νι­κό­τη­τα». Συ­νο­λι­κά το με­ρί­διο της ερ­γα­σί­ας στο ΑΕΠ έχει μειω­θεί (το 2023) στο 48%. Η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία που πα­ρά­γει όλο τον πλού­το, δια­θέ­τει λι­γό­τε­ρο και από τον μισό!

Σή­με­ρα η κυ­βέρ­νη­ση ανα­κοι­νώ­νει ότι τα μέτρα «πα­ρο­χών» θα ανα­στα­λούν για το… 2027. Είναι προει­δο­ποί­η­ση της πιο βά­ναυ­σης λι­τό­τη­τας, αν σκε­φτεί κα­νείς πόσο «σφι­χτός» ήταν ήδη ο Μη­τσο­τά­κης όταν δια­φή­μι­ζε προ­πα­γαν­δι­στι­κά την «πο­λι­τι­κή πα­ρο­χών» του. Είναι επί­σης προ­κλη­τι­κή υπο­κρι­σία. Κατά σα­τα­νι­κή σύμ­πτω­ση, εδώ και πολλά χρό­νια, οι «πα­ρο­χές» ανα­στέλ­λο­νται πάντα για το έτος διε­ξα­γω­γής των εκλο­γών…

Για να πα­ρου­σιά­σει μέτρα αντι-λι­τό­τη­τας, η κυ­βέρ­νη­ση έχει κάνει ση­μαία τις μειώ­σεις φόρων. Αυτές ασφα­λώς αφο­ρούν ερ­γο­δό­τες κι επι­χει­ρή­σεις, που κα­τα­βά­λουν όλο και λι­γό­τε­ρους φό­ρους (αν και όταν φι­λο­τι­μη­θούν να τους κα­τα­βά­λουν) ενώ απο­λαμ­βά­νουν συ­στη­μα­τι­κή μεί­ω­ση του «μη-μι­σθο­λο­γι­κού κό­στους», δη­λα­δή απο­σύ­ρο­νται από την υπο­χρέ­ω­σή τους να στη­ρί­ζουν το σύ­στη­μα ασφά­λι­σης και πε­ρί­θαλ­ψης.  

Η ει­κό­να είναι πολύ δια­φο­ρε­τι­κή για τους ερ­γα­ζό­με­νους. Τα δια­δο­χι­κά ρεκόρ σε φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα, τα δια­δο­χι­κά ρεκόρ σε πλε­ο­νά­σμα­τα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, προ­έρ­χε­ται συ­ντρι­πτι­κά από τους ερ­γα­ζό­με­νους και από τη λαϊκή κα­τα­νά­λω­ση, μέσω του πα­νύ­ψη­λου ΦΠΑ που «αυ­γα­τί­ζει» τα έσοδα του κρά­τους εν μέσω εξου­θε­νω­τι­κής ακρί­βειας.

Κι όμως, ενώ οι ερ­γα­ζό­με­νοι κα­τα­βά­λουν πε­ρισ­σό­τε­ρους από φό­ρους από ποτέ, η αντα­πο­δο­τι­κό­τη­τα είναι μι­κρό­τε­ρη από ποτέ. Κά­πο­τε η φο­ρο­λό­γη­ση (και) των μι­σθω­τών, αλλά κυ­ρί­ως των επι­χει­ρή­σε­ων, στή­ρι­ζε τον «κοι­νω­νι­κό μισθό», με τις πα­ρο­χές υγεί­ας, παι­δεί­ας, κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας. Σή­με­ρα οι κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες μέ­νουν πα­γω­μέ­νες σε τρα­γι­κά επί­πε­δα, χα­μη­λό­τε­ρα της προ­μνη­μο­νια­κής επο­χής, υπο­νο­μεύ­ο­ντας κι απει­λώ­ντας στοι­χειώ­δη δι­καιώ­μα­τα που είτε με­τα­τρέ­πο­νται σε εμπό­ρευ­μα είτε κα­ταρ­γού­νται. Όχι μόνο το με­ρί­διο των φόρων των ερ­γα­ζο­μέ­νων έχει αυ­ξη­θεί δρα­μα­τι­κά, αλλά οι φόροι αυτοί δεν χρη­μα­το­δο­τούν το κοι­νω­νι­κό κρά­τος. 

Χρη­μα­το­δο­τούν κατά βάση το χρέος. «Θέ­λου­με πάντα να εκ­πλήσ­σου­με ευ­χά­ρι­στα τις αγο­ρές» δή­λω­σε ο Μη­τσο­τά­κης, κα­μα­ρώ­νο­ντας για το νέο αι­μα­τη­ρό υπερ­πλε­ό­να­σμα. Και τα τε­λευ­ταία χρό­νια, χρη­μα­το­δο­τούν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τις πο­λε­μι­κές βιο­μη­χα­νί­ες. Έχου­με γρά­ψει πολ­λές φορές για το κό­στος των Ραφάλ, των Μπελ­χά­ρα, των F-35, των πυ­ραυ­λι­κών συ­στη­μά­των, των σχε­δί­ων για Iron Dome κ.ο.κ. 

Και όλα δεί­χνουν ότι η τάση αυτή θα συ­νε­χι­στεί. Στα χρό­νια που το ΝΑΤΟ θε­ω­ρού­σε το 2% ως ένα «τα­βά­νι» το οποίο «πρό­τει­νε» (μά­ταια) στα κρά­τη-μέ­λη του, το ελ­λη­νι­κό κρά­τος ήταν από τα ελά­χι­στα που δα­πα­νού­σε στα­θε­ρά πε­ρισ­σό­τε­ρα. Σή­με­ρα που το 2% αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως «ελά­χι­στο όριο» και η «σύ­στα­ση» με­τα­τρέ­πε­ται σε εφαρ­μο­σμέ­νη πο­λι­τι­κή από πολλά ευ­ρω­παϊ­κά κράτη, η Ελ­λά­δα έχει φτά­σει να δα­πα­νά πλέον πάνω από το 3% (!) του ΑΕΠ σε στρα­τιω­τι­κές δα­πά­νες και βρί­σκε­ται στην 10η θέση πα­γκο­σμί­ως. Η ντρο­πια­στι­κή και βαμ­μέ­νη στο αίμα Πα­λαι­στί­νιων στρα­τη­γι­κή συ­νερ­γα­σία με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, ενώ αυτό κλι­μα­κώ­νει την εθνο­κά­θαρ­ση στη Γάζα, δεί­χνει πού θέλει να «μοιά­σει» το ελ­λη­νι­κό κρά­τος.

Με την ΕΕ να ανα­βαθ­μί­ζει τους στρα­τιω­τι­κούς στό­χους της και τον Δέν­δια να ανα­κοι­νώ­νει την «Ατζέ­ντα 2030» για τον εκ­συ­χρο­νι­σμό των ενό­πλων δυ­νά­με­ων αυτή η αφαί­μα­ξη κοι­νω­νι­κών πόρων θα συ­νε­χι­στεί. Αλλά θα αυ­ξή­σει και τον κίν­δυ­νο να… αξιο­ποι­η­θεί η «επέν­δυ­ση» σε έναν κόσμο γε­μά­το ενερ­γά μέ­τω­πα (Λί­βα­νος, Ου­κρα­νία, Συρία) που μπο­ρούν εύ­κο­λα να «διε­θνο­ποι­η­θούν» και με την εκλο­γή Τραμπ να ση­μαί­νει απρό­βλε­πτες εξε­λί­ξεις στον Περ­σι­κό Κόλπο ή/και στον Ει­ρη­νι­κό Ωκε­α­νό. 

Η σύ­γκρου­ση με την πο­λι­τι­κή της λι­τό­τη­τας, η μάχη για μι­σθούς, συ­ντά­ξεις, κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες και η σύν­δε­σή της με την πάλη ενά­ντια στους εξο­πλι­σμούς, ενά­ντια στον πό­λε­μο, στο πλευ­ρό της Πα­λαι­στί­νης είναι υπό­θε­ση μιας ανα­γκαί­ας κι­νη­μα­τι­κής κλι­μά­κω­σης. Τί­πο­τα δεν έχου­με να πε­ρι­μέ­νου­με από τη ψο­φο­δεή και δια­λυ­μέ­νη κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση. Η ενό­τη­τα στη δράση και ο πο­λι­τι­κός συ­ντο­νι­σμός της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι ανα­γκαία προ­ϋ­πό­θε­ση για να υπάρ­ξει απά­ντη­ση στον Μη­τσο­τά­κη, για να μην πά­ρουν οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις την σκο­τει­νή κα­τεύ­θυν­ση του ανέ­μου που έρ­χε­ται από τις αμε­ρι­κα­νι­κές εκλο­γές. Ξε­κι­νώ­ντας από την ορ­γά­νω­ση των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων, με ση­μαία την απαί­τη­ση να μπουν οι ανά­γκες μας πάνω από το χρέος και τους εξο­πλι­σμούς.