Πηγή : marxismos
Μεγάλη αύξηση των εργατικών δυστυχημάτων διαπιστώνεται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Πιο αναλυτικά, τα στοιχεία για τα 6 τελευταία χρόνια έχει ως εξής:
| Έτος | Εργατικά ατυχήματα | Θάνατοι | Σοβαρά τραυματίες |
| 2023 | 179 | 287 | |
| 2022 | 104 | 140 | |
| 2021 | 4.475 | 31 | |
| 2020 | 3.963 | 41 | |
| 2019 | 5.107 | 51 | |
| 2018 | 5.336 | 46 |
Για το 2023 ο χειρότερος μήνας αναδείχτηκε ο Ιούλιος, όπου 23 εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους, με τη συντριπτική πλειονότητα να έχει ως αιτία θανάτου την θερμοπληξία, αφού είναι ανύπαρκτη η έννοια της αναγκαίας εξασφαλισμένης από τους εργοδότες σταθερής θερμοκρασίας -καθ όλη την διάρκεια του έτους- στους εσωτερικούς χώρους εργασίας, ενώ παράλληλα η απάνθρωπη εργοδοτική πίεση κατά για εξαντλητική εργασία σε εξωτερικούς χώρους (οικοδόμοι-διανομείς κ.α), κοστίζει σε ανθρώπινες ζωές.
Επιπλέον λόγοι είναι η αποδυνάμωση των ελεγκτικών μηχανισμών της Επιθεώρησης Εργασίας, που δίνει την δυνατότητα στην εργοδοσία να μη τηρεί τους όρους υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Η περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας δια μέσου των συμβάσεων μηδενικών ωρών, η δυνατότητα εργασίας έως και 13 ώρες ημερησίως που αυξάνει την ένταση και έκταση της εργασίας, αλλά και μειώνει τα αντανακλαστικά των εργαζόμενων από την κούραση. Σημαντικός παράγοντας ασφαλώς είναι η απομαζικοποίηση – απαξίωση των συνδικάτων που παράλληλα με την δυσκολία στην λήψη απόφασης για απεργιακές κινητοποιήσεις, οδηγεί στην αδυναμία αντίδρασης από την πλευρά των εργαζόμενων.
Σαν να μην έφταναν αυτά τα παραπάνω, έχουμε και την υποκαταταγραφή των ατυχημάτων, καθώς αυτά που γίνονται με ανατροπές τρακτέρ και μεγάλων οχημάτων καταγράφονται ως τροχαία ατυχήματα, συν τα ατυχήματα που γίνονται σε μικρές κοινωνίες -όπως τα χωριά για παράδειγμα- δεν πάνε για καταγραφή, από τον φόβο της ανεργίας.
Έτσι οι εργαζόμενοι είναι πλήρως αναλώσιμοι και για να αλλάξει αυτή η κατάσταση πρέπει:
- Να γίνουν άμεσα οι αναγκαίες προσλήψεις στην Επιθεώρηση Εργασίας.
- Να επανέλθουν οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κάτι που θα συντελέσει στην επιστροφή των εργαζόμενων στα συνδικάτα.
- Να γίνει υποχρεωτικός για την εργοδοσία ο έλεγχος της υγείας των εργαζόμενων, μέσα από συγκεκριμένες εξετάσεις, αιματολογικές και απεικονιστικές, για κάθε κλάδο εργασίας.
- Να δημιουργηθούν σε όλα τα νοσοκομεία τμήματα πρόληψης και ιατρικής εργασίας.
- Να αναδιαμορφωθεί ο τρόπος καταγραφής των εργατικών ατυχημάτων, ώστε να καταγράφεται η πορεία και η εξέλιξη των τραυματιών.
- Να γίνει ιατρική ειδικότητα η ιατρική εργασίας.
- Να υπάρχει εξασφαλισμένη ενημέρωση και πιστοποίηση για τον κάθε εργαζόμενο στην θέση εργασίας που αναλαμβάνει.
Σε κάθε περίπτωση όμως ο καλύτερος και ιστορικά αναγκαίος δρόμος για τους εργαζόμενους, δεν είναι άλλος από την ίδια την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, στο πλαίσιο του οποίου ο εργαζόμενος δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα γρανάζι που όταν χαλάσει, απλά θα αντικατασταθεί.
Στέλιος Δαφνής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου