Στη Γαλλία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, ο κόσμος βγαίνει στον δρόμο, αντιδρώντας στα αντιλαϊκά σχέδια που προωθούν οι κυβερνήσεις με την κάλυψη της επιδημίας. Να τους μιμηθούμε!
1. Τα συναισθήματα ελπίδας που υπήρχαν την περασμένη άνοιξη σε σχέση με την επιδημία –όταν η χώρα μας είχε ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στην Ευρώπη– έχουν δώσει πλέον τη θέση τους σε συναισθήματα γενικευμένης δυσαρέσκειας και αυξανόμενης οργής. Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έχει χάσει κάθε έλεγχο της επιδημίας, έχει αποτύχει παταγωδώς στη διαχείρισή της. Παράλληλα, το φάσμα της γενικευμένης οικονομικής ανασφάλειας και η απειλή της εξαθλίωσης αγκαλιάζουν πλέον τεράστια τμήματα του ελληνικού λαού. Και την ίδια στιγμή, αυτή η άθλια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση χρησιμοποιεί συνειδητά την επιδημία για να χτυπήσει ζωτικά δημοκρατικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Πρακτικά έχει επιβάλει μια κατάσταση που θυμίζει περισσότερο στρατιωτικό νόμο παρά υγειονομικά μέτρα.
Όχι, δεν φταίει ο ιός για την κατάσταση που βιώνουμε! Φταίνε οι εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Πρώτα ήταν το εντελώς ανεύθυνο και ασχεδίαστο «άνοιγμα του τουρισμού» το καλοκαίρι. Ενώ η επιδημία «σιγόβραζε» τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση έλεγε ψέματα σε σχέση με τα εισερχόμενα κρούσματα και διαβεβαίωνε ότι δεν θα χρειαστεί δεύτερο λοκντάουν. Χάθηκαν έξι μήνες, κατά τους οποίους αρνήθηκε να οχυρώσει αποφασιστικά τη δημόσια υγεία, τις αστικές συγκοινωνίες, τα σχολεία, τους χώρους εργασίας. Κι εκεί στα τέλη Οκτωβρίου, όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν πια να «πουλήσουν» κανένα αισιόδοξο σενάριο, σαν κλασικοί νεοφιλελεύθεροι το γύρισαν στο «δόγμα του σοκ», στην τρομοκρατία, στον «κοινωνικό αυτοματισμό», στη στοχοποίηση της κοινωνίας («ανεύθυνη» νεολαία που διασκεδάζει, «αρνητές της επιδημίας» κ.λπ.). Και τελικά έκλεισαν τα πάντα, ακόμα και τα δημοτικά σχολεία (παρά τις αντίθετες οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας). Ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, έκλεισαν τα πάντα εκτός από εκείνα που θεωρεί «ζωτικά» το κεφάλαιο για την κερδοφορία του. Και με περίσσιο θράσος ανακοίνωσαν ότι θα συνεχιστεί κανονικά το κυβερνητικό πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων». Έτσι, εν μέσω επιδημίας, προωθούν την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, χτυπάνε ό,τι είχε απομείνει από εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, προωθούν την κατάργηση του 8ώρου και της πληρωμής των υπερωριών, ένα εκπαιδευτικό σύστημα άμεσα υποταγμένο στις επιταγές του κεφαλαίου, και άλλα πολλά. Ενώ βιάζονται να θέσουν σε εφαρμογή τις οδηγίες της διαβόητης επιτροπής Πισσαρίδη, που ισοδυναμούν με πλήρη επαναφορά της μνημονιακής λογικής.
2. Όμως, τα πράγματα όσον αφορά τη στάση του ελληνικού λαού δεν πήγαν ακριβώς όπως τα υπολόγιζαν. Είχαν σχεδιάσει να χρησιμοποιήσουν την επέτειο του Πολυτεχνείου για να τρομοκρατήσουν το πιο συνειδητό κομμάτι του λαού και της νεολαίας, να ρίξουν το ανάθεμα στις διαδηλώσεις και τις απεργίες ότι «διασπείρουν τον ιό», ώστε να εμπεδωθεί πλήρως το αντιδημοκρατικό καθεστώς «πολιορκίας» που έχουν επιβάλει. Απέτυχαν! Μια κρίσιμη μάζα του λαού και της νεολαίας έσπασε την απαγόρευση, εξέθεσε το όργιο καταστολής που εξαπολύθηκε, έφερε σε θέση άμυνας την κυβέρνηση. Τρία κόμματα της αντιπολίτευσης (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ25) συνέπραξαν στην καταγγελία της απαγόρευσης των συγκεντρώσεων. Το ΚΙΝΑΛ πιέστηκε. Η κυβέρνηση έμεινε χωρίς συμμάχους. Είχε υπολογίσει σε μια υπερ-αντίδραση της συντηρητικής της βάσης κατά της αριστεράς, κατά των διαδηλώσεων. Όμως, ξέχασε ότι και μέσα σε αυτό το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας υπάρχουν χιλιάδες κατεστραμμένοι οικονομικά, που αγωνιούν περισσότερο για την επιβίωσή τους παρά για τη δρακόντεια εφαρμογή των «υγειονομικών» περιορισμών.
Ο συσχετισμός στην κοινωνία έχει αλλάξει. Το αποδεικνύουν ακόμα και οι ελεγχόμενες δημοσκοπήσεις, όπου το ποσοστό όσων διαφωνούν με τη διαχείριση της επιδημίας από την κυβέρνηση είναι πλειοψηφικό, και συντριπτικά μεγαλύτερο απ’ ό,τι μερικούς μήνες πριν.
Τώρα είναι η ώρα τα πιο σκεπτόμενα και συνειδητά κομμάτια του εργαζόμενου λαού, και φυσικά η νεολαία, να βγουν μπροστά! Με κάθε πρόσφορο μέσο, και κυρίως με το οργανωμένο, σχεδιασμένο σπάσιμο της απαγόρευσης συγκεντρώσεων, να βάλουμε σε «καραντίνα» την αντιλαϊκή-αντιδημοκρατική κυβέρνηση Μητσοτάκη! Να βάλουμε τέρμα στην αναστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και να απαιτήσουμε τώρα δραστικά μέτρα υπέρ της επιβίωσης του λαού. Καμιά πάλη κατά της επιδημίας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημοκρατία και χωρίς αξιοπρεπή διαβίωση του πληθυσμού!
3. Όσον αφορά την ίδια την επιδημία, να ξεκαθαρίσουμε δυο πράγματα: η επιδημία ασφαλώς και υπάρχει και ασφαλώς είναι επικίνδυνη. Την ιστορία περί «αρνητών της επιδημίας» τη διογκώνει συνειδητά το καθεστώς για να έχει κάπου να ρίξει τη δική του αποτυχία διαχείρισης της επιδημίας. Όταν δεν παίρνεις μέτρα στα μέσα μεταφοράς, στους χώρους εργασίας, στα γηροκομεία, στα στρατόπεδα κ.λπ., όταν δεν κάνεις έγκαιρα μαζικά τεστ και ιχνηλάτηση, όταν δεν έχεις προετοιμάσει το δημόσιο σύστημα υγείας ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται χωρίς καθυστέρηση τους νοσούντες, είναι πολύ βολικό να φορτώνεις τη διάδοση της επιδημίας σε κάποιους «ανεύθυνους».
Το λοκντάουν, έτσι όπως εφαρμόζεται, είναι και αναποτελεσματικό υγειονομικά (το παραδέχονται εμμέσως και οι ίδιοι οι κυβερνητικοί) και εγκληματικό για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του λαού και καταστροφικό οικονομικά. Έτσι όπως το πάει η κυβέρνηση, όταν τελειώσει κάποια στιγμή η επιδημία, θα βρούμε: μια οικονομία ρημαγμένη, εκατομμύρια μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες σε απόγνωση, ένα τεράστιο μορφωτικό χάσμα στη νεολαία, τις ψυχικές νόσους σε ραγδαία αύξηση και μια νέα «καμπύλη» θανάτων από τα προβλήματα υγείας που προκαλεί η καραντίνα (καρδιακά, εγκεφαλικά, ζάχαρο κ.λπ.). Και φυσικά, μια δημοκρατία στον γύψο.
Μια διαχείριση της επιδημίας με δημοκρατική αντίληψη, με εμπιστοσύνη στους πολίτες, με στρατηγική επένδυση στη δημόσια υγεία, και ιδίως στην πρωτοβάθμια υγεία, θα επέτρεπε: α) Πρόληψη της κατάστασης με μαζικά τεστ και πραγματική ιχνηλάτηση, ώστε να μη βαδίζουμε στα τυφλά. β) Πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στη θεραπεία. γ) Στοχευμένους υγειονομικούς περιορισμούς, σε συνεργασία με τους πολίτες, και όχι με καταστολή. Η πύκνωση των δρομολογίων των μέσων μεταφοράς, οι συστηματικοί έλεγχοι στους χώρους εργασίας, η γενίκευση του επιδόματος (ώστε περισσότεροι άνθρωποι να έχουν την επιλογή να μη δουλέψουν), οι μαζικές ειδικές άδειες με πλήρεις αποδοχές και άλλα παρόμοια μέτρα θα βελτίωναν επίσης την κατάσταση.
4. Μπροστά σε αυτή την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, που βέβαια δεν αφορά μόνο τη χώρα μας αλλά όλον τον κόσμο, μόνο ο λαός μπορεί να προστατεύσει τον λαό! Τα πλέον σκεπτόμενα και συνειδητά τμήματα του λαού, και φυσικά η νεολαία, πρέπει να αντιδράσουν όσο είναι νωρίς! Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν μια εθνική πρωτοτυπία. Σε όλο και περισσότερες χώρες (Γαλλία, Γερμανία, Λατινική Αμερική κ.α.), οι πολίτες βγαίνουν στους δρόμους και αμφισβητούν έμπρακτα τα κατασταλτικά και αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνήσεων με πρόσχημα την επιδημία. Έφτασε λοιπόν και στην Ελλάδα η ώρα να απαιτήσουμε:
● Κάτω η καταστολή και ο αυταρχισμός, πλήρης αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών που έχουν αρθεί με πρόσχημα την επιδημία. Κατάργηση όλων των αντιδημοκρατικών νόμων (για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, την αύξηση των καμερών στους δρόμους, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κ.λπ.). Κατάργηση των προστίμων. Κάτω η αστυνομοκρατία, λεφτά για την υγεία και όχι για τα σώματα ασφαλείας. Έξω η αστυνομία από τα πανεπιστήμια, επαναφορά του ασύλου.
● Πραγματική πάλη κατά της επιδημίας, με ριζική ενίσχυση της δημόσιας υγείας και μόνιμες προσλήψεις υγειονομικών. Μαζικά και δωρεάν τεστ. Επίταξη των ιδιωτικών δομών υγείας χωρίς αποζημίωση. Δίκτυο πολύπλευρης φροντίδας των ηλικιωμένων, μοναχικών και ευπαθών ατόμων. Πραγματικά μέτρα υγιεινής στους χώρους εργασίας. Ανάπτυξη της εγχώριας ιατρικής και φαρμακευτικής έρευνας.
● Στοχευμένα μέτρα περιορισμού οικονομικών δραστηριοτήτων, σε συνεργασία με τους ίδιους τους εργαζόμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες και με κρατικές εγγυήσεις για την επαναφορά των δραστηριοτήτων. Όχι αναστολές συμβάσεων και διαθεσιμότητες, αλλά έκτακτες άδειες με πλήρεις αποδοχές, με έξοδα του κράτους. Οριζόντιο επίδομα σε όλους χωρίς προϋποθέσεις. Περικοπή (και όχι απλώς αναστολή) φορολογικών υποχρεώσεων και λογαριασμών. Απαγόρευση πλειστηριασμών, να καταργηθεί ο νέος πτωχευτικός νόμος. Κούρεμα ή και διαγραφή των δανείων των φτωχών δανειοληπτών. Μέτρα υποστήριξης των μικρών επιχειρήσεων και όχι των αλυσίδων και του μεγάλου κεφαλαίου.
● Όχι στην ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, ασφάλιση μόνο δημόσια και αναδιανεμητική. Κάτω τα χέρια από το 8ωρο και τις υπερωρίες. Συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Απαγόρευση απολύσεων και αλλαγής προς το χειρότερο της εργασιακής σχέσης. Αύξηση του κατώτατου μισθού, αύξηση και διεύρυνση του επιδόματος ανεργίας. Όχι στην παγίωση της τηλεργασίας.
● Δημιουργία κρατικού αποθέματος τροφίμων και υγειονομικών ειδών. Διατίμηση στα είδη ανάγκης. Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με δημόσιες επενδύσεις και εργατικό έλεγχο, κρατικοποίηση όλων των στρατηγικών επιχειρήσεων.
Με τέτοια και άλλα παρόμοια αιτήματα που θα βγουν μέσα από την ίδια τη ζωή, με αυτοοργάνωση του λαού, με πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, μπορούμε και οφείλουμε να ανακόψουμε τη θανατηφόρο νεοφιλελεύθερη επιδημία όσο είναι νωρίς. Φτάνει να τολμήσουμε, φτάνει να συμβάλουμε όλοι στο να εκφραστεί η συσσωρευμένη λαϊκή αγανάκτηση.
11.12.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου