Κομμουνιστικό Σχέδιο, Ανακοίνωση Για Το Πολυτεχνείο 2019

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Και στο φετινό Νοέμβρη, όπως σε κάθε Νοέμβρη μετά το 73, οι αγωνιστές επιστρέφουν πάλι σε εκείνο που έχουν πραγματώσει, κάνουν κριτική στον ίδιο τους τον εαυτό. Γυρίζουν για να χλευάσουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες, τις «ελεεινότητες» που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους.

Για να συναντηθούν ξανά με το πάθος, τη θέληση, την αυτενέργεια, τη φαντασία πολυάριθμων πρωτοπόρων αγωνιστών οι οποίοι «παραμερίζουν τα ερείπια που φτάνουν ως τον ουρανό» αναζητώντας στο σήμερα τη σύγχρονη δική τους Αριστερά.

Με τις δυσκολίες, τις δυνατότητες και τη θύελλα του παρόντος επιχειρούν ξανά και ξανά, με πείσμα, αυτοπεποίθηση και αμφιβολία για ένα αξιοβίωτο παρόν και επιθυμητό μέλλον.

Τότε, 46 τόσα χρόνια πριν, στην εξέλιξη του αντιδικτατορικού αγώνα και των απαιτήσεών του, τα πολυάριθμα, τελικά, «παιδιά» της εποχής αναμετρήθηκαν με δυσκολίες, μπλέχτηκαν σε δύσβατα σταυροδρόμια, προκειμένου να συναντηθούν με την επιτακτική ανάγκη μιας συνολικής επανεξόρμησης του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος.

Οι αγωνιστές της ανατροπής, «νέοι, παλιοί και όλοι νέοι», βρέθηκαν αντιμέτωποι με το τι κάνουμε τώρα, με ποια προοπτική και από ποια σκοπιά. Σε κάθε περίπτωση, η πάλη για την ανατροπή της δικτατορίας, των κοινωνικών, πολιτικών και ιμπεριαλιστικών δομών που τη γεννούσαν και τη γεννούν και τη στηρίζουν, ήταν άρρηκτα δεμένη με την ουσιαστική ενίσχυση του πολιτικού κινήματος και των θέσεων των εργαζομένων διατηρώντας ανοιχτό, με όλες τις διαφορετικές εκδοχές, το πεδίο των κοινωνικών οριζόντων ως προς το τι «μπορεί και πρέπει» να αντικαταστήσει το καθεστώς.

Το μέσο προώθησης των επιδιώξεων ήταν τότε, πρωταρχικά και καθοριστικά, το μαζικό, το εργατικό λαϊκό κίνημα με την ανατρεπτική του δυναμική. Ήταν η επιδίωξη ευρύτερων» συμμαχιών ως και η αξιοποίηση, για την ανατροπή της χούντας, των ενδοαστικών ανταγωνισμών.

Στο καθοριστικό ερώτημα της προοπτικής, ο κοινός τόπος των απαντήσεων των αγωνιστών της ανατροπής, ακόμα και των επηρεασμένων από την αίγλη μιας ριζοσπαστικοποιημένης αστικής δημοκρατίας, ήταν τελικά η προώθηση «της επανάστασης και του σοσιαλισμού» σε διάφορες παραλλαγές και πρότυπα.

Ακριβώς γι’ αυτό, γιατί επανήλθε, τότε, στο προσκήνιο η προοπτική της μεγάλης αναμέτρησης, (ό,τι έλειπε το 65-67), αποκτούσε ιδιαίτερη αυτοτελή αξία ο αγώνας για τα άμεσα ζητήματα της δουλειάς, των σπουδών, της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας. Αναδεικνυόταν ως αυταπόδεικτος ο κυρίαρχος και αποφασιστικός ρόλος των πολιτικών αποφάσεων των ίδιων των γενικών συνελεύσεων των καταλήψεων.

Όλα τα παραπάνω επιχειρήθηκε να υπηρετήσει η κρίσιμη, αυτοτελής, όσο και ενωτική παραδειγματική δράση πρωτοπόρων αγωνιστών που υπερασπίστηκαν το μαζικό κίνημα ως το όργανο που αποφασίζει και επιλέγει ανάμεσα στα διαφορετικά πολιτικά προγράμματα. Επιχειρούσαν, παράλληλα και πρωτοβουλιακά, την ίδρυση ενός μαχόμενου πολιτικού μετώπου και στη συνέχεια, ανεξάρτητων ενιαιομετωπικών δημοκρατικών κινήσεων νεολαίας και εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, στις συνοικίες, στις πόλεις και στα χωριά.

Εκεί, στη κολυμβήθρα των σκληρών κοινωνικών αναμετρήσεων, επιχειρήθηκε να ξεπεραστούν κατά πολύ και οι συνεχείς, τότε, χωρίς ουσιαστική αυτοτέλεια και χωρίς προοπτική, γενικόλογες αντιδικτατορικές συμφωνίες κορυφής.

Η δικτατορία ηττήθηκε, ανατράπηκε, γιατί τελικά ο επαναστατικός αγώνας, η ριζική επαναστατική επαγγελία και η προοπτική μπήκαν ξανά στη ζωή, απείλησαν μ' ένα καινούριο ξεκίνημα.

Η ανατροπή της αμερικανοκίνητης χούντας έμεινε όμως στα μισά γιατί οι κληρονομημένες ιστορικές αδυναμίες της νέας επαναστατικής εξαγγελίας, ο πρωτόλειος χαρακτήρας μιας συνολικής επαναστατικής ανασυγκρότησης, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, η ηγεμονία του «εκσυγχρονιστικού» ή μαχητικού, αριστερού μεταρρυθμισμού έκριναν το χαρακτήρα και τα πολιτικά όρια της μεταπολίτευσης.

Τώρα, 46 χρόνια μετά, οι φοιτητές στην Αθήνα και αλλού σηκώνουν κεφάλι ενάντια στην ευρωενωσιακή πολιτική και καταστολή της κυβέρνησης της ΝΔ, στη νέα αυτή εκδοχή του αστυνομικού κράτους. Στην ουσία, σηκώνουν κεφάλι, στην υπονόμευση της ζωής τους, στην συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, στην επιχειρούμενη επιστροφή, με νέους τρόπους, σε εποχές όπου κυριαρχούσε το ράσο και ο χωροφύλακας.

Σε έναν κόσμο που βαθαίνει τα χάσματα.

Η Ουάσιγκτον, οι σύμμαχοι της, μαζί και η κυβέρνηση της ΝΔ, βρίσκονται αντιμέτωποι με κινήματα και εξεγέρσεις στη Λατινική Αμερική που αμφισβητούν την πολιτική της υπερδύναμης με την οποία συμβαδίζουν. Οι λαομίσητοι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ενεργοποιούν τους μηχανισμούς των πραξικοπημάτων, όπως στη Βολιβία αυτές τις μέρες, ώστε να δημιουργήσουν βίαιο ανάχωμα στην αριστερόστροφη μετακίνηση των λαϊκών δυνάμεων η οποία εκδηλώνεται με τις λαϊκές εξεγέρσεις στον Ισημερινό, τη Χιλή, τις μεγάλες διαδηλώσεις στη Βραζιλία, την απομάκρυνση του νεοφιλελεύθερου προέδρου της Αργεντινής, Μαουρίσιο Μάκρι, την αμφίρροπη πολιτική μάχη στην Ουρουγουάη.

Στη Λυών ο σπουδαστής αυτοπυρπολείται – όπως τότε, το 1970 στη Γένοβα ο Κ. Γεωργάκης καταγγέλλοντας τη Χούντα- στρεφόμενος όχι μόνο ενάντια στο Μακρόν, τον Ολάντ, το Σαρκοζύ, τη Λεπέν, την ΕΕ και τους δημοσιογράφους που καλλιεργούν στην κοινωνία φόβους, αλλά επαναφέροντας τις συλλογικές διεκδικήσεις: «Θέσπιση φοιτητικού μισθού και μισθού δια βίου, προκειμένου να μη χάσουμε τη ζωή μας στη προσπάθεια μας να τη κερδίσουμε. Μείωση του εργάσιμου χρόνου σε 32 εβδομαδιαίες ώρες ώστε να περιορίσουμε την ανεργία που οδηγεί κάθε χρόνο εκατοντάδες ανθρώπους σαν κι εμένα στη θέση μου να πεθαίνουν στην απόλυτη σιωπή. Πάλη ενάντια στην άνοδο του φασισμού που μας διαιρεί και δημιουργεί το νεοφιλελευθερισμό, που με τη σειρά του γεννά κοινωνικές ανισότητες»!

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Η εποχή μας σφραγίζεται από την ανώτερη ανάπτυξη των καπιταλιστικών αντιφάσεων, την αντιδραστική και αυτοκαταστροφική ανασυγκρότηση του κυρίαρχου ακόμα καπιταλισμού.

Και ταυτόχρονα καθορίζεται από την ανώτερη ποιοτικά ωρίμανση των τάσεων και των δυνάμεων ουσιαστικής προσέγγισης, ανατροπής και γένεσης της εργατικής δημοκρατίας.

Οι τάσεις, οι δυνάμεις και οι σχέσεις που υπάρχουν μέσα στην σημερινή κοινωνία περικλείουν στο πυρήνα τους τον ανώτερο, ποιοτικά δυνητικό, επιστημονικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, την ανώτερη από ποτέ τάση μετάβασης από την «καταναγκαστική στη δημιουργική εργασία» με την επιστήμη άμεσα ενταγμένη, καθοριστική δύναμη παραγωγής.

Αυτός ο διπλός χαρακτήρας της νέας εποχής που εμφανίζεται ταυτόχρονα με τα πρόσωπα του Δόκτορα Τζέκυλ και του Μίστερ Χάιντ, σημαδεύει την αντίφαση ανάμεσα στην καπιταλιστική καθήλωση και διαστρέβλωση του κοινωνικού πολιτισμού και στην δυνητική ικανότητα μιας ποιοτικά διαφοροποιημένης και χειραφετημένης παραγωγής αναγκών, αγαθών και ελευθεριών.

Μπορούμε ως Αριστερά να συνομιλήσουμε, να συμπράξουμε για αυτό που αιτιολογεί το ιστορικά και κοινωνικά αναγκαίο της ύπαρξής μας; Μπορούμε να μιλήσουμε και να πράξουμε όχι γενικόλογα για μια καλύτερη κοινωνία, την οποία εξάλλου υπόσχονται όλοι, από την Μέρκελ ως την Λεπέν, από τον Μητσοτάκη ως τον Τραμπ, από τον Πάπα ως τον Τσίπρα, αλλά :

Για την ανακοπή και αντιστροφή των αρνητικών πολιτικών συσχετισμών της γενικότερης ιστορικής περιόδου υπέρ της εργατικής πολιτικής και της κομμουνιστικής προοπτικής και τα μέσα υλοποίησης της, το κίνημα, το μέτωπο το κόμμα.

Για το αναγκαίο της νικηφόρας αναμέτρησης και ήττας στο σήμερα της τρομοκρατικής πολιτικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του.

Και επομένως, για ένα πρόγραμμα αναγκαίων και ώριμων αιτημάτων αντίστοιχων της νέας εποχής σε σύνδεση με το στρατηγικό της στόχο και τα μέσα υλοποίησής τους.

Αυτοί οι αναγκαίοι στόχοι, εκεί στην πράξη αναζητούν την επαλήθευση τους, εκεί μπορούμε και πρέπει να είμαστε παρόντες.

Όλοι και όλες στις διαδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου και το σύγχρονο πνεύμα της εξέγερσης!

Με τα μπλοκ του Συντονισμού Δράσης και Διαλόγου Κομμουνιστικών Δυνάμεων για μια συσπείρωση της νέας κομμουνιστικής προοπτικής!

Για να ανοίξουμε πέρασμα στο νέο κόσμο που γεννιέται!

Αθήνα, Νοέμβρης 2019

Πολιτική Κίνηση για ένα ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ (k-sxedio.gr)