Το editorial της "Εργατικής Αριστεράς" που κυκλοφορεί σήμερα 3/2

Το Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου είναι ένα τερατούργημα και πρέπει να αποσυρθεί. Ικανοποιεί τα πιο επιθετικά σχέδια της άρχουσας τάξης και των δανειστών, και γι’ αυτό αποτελεί «όπλο μαζικής καταστροφής» κατά των δικαιωμάτων εκατομμυρίων νυν ασφαλισμένων αλλά, ακόμη πιο σκληρά, κατά των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των επόμενων γενεών.

Είναι η πιο εφιαλ­τι­κή εκ­δο­χή του «δόγ­μα­τος του σοκ» που εμπνέ­ει το ελ­λη­νι­κό «πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής» όπως υλο­ποιεί­ται με τα δια­δο­χι­κά μνη­μό­νια.
 

Πέρα από τους γνω­στούς εκ­βια­σμούς περί Grexit, η κυ­βέρ­νη­ση επι­στρα­τεύ­ει και το επι­χεί­ρη­μα του «ρε­α­λι­σμού»: με τα έσοδα των Τα­μεί­ων να έχουν κα­ταρ­ρεύ­σει και τα απο­θε­μα­τι­κά τους να έχουν λε­η­λα­τη­θεί, δεν μπο­ρεί να γίνει τί­πο­τε άλλο. Ή νο­μο­σχέ­διο Κα­τρού­γκα­λου ή σε λί­γους μήνες δεν θα έχου­με να πλη­ρώ­σου­με συ­ντά­ξεις. Η λο­γι­κή του «ισο­σκε­λι­σμέ­νου προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού»: θα πλη­ρώ­νου­με συ­ντά­ξεις με τα έσοδα των τα­μεί­ων, άρα πρέ­πει να πε­ρι­κο­πούν δρα­στι­κά για να μπο­ρού­με να τις κα­τα­βάλ­λου­με...

Κι όμως, λύση για το Ασφα­λι­στι­κό υπάρ­χει! Δεν βα­σί­ζε­ται σε κά­ποια «έξυ­πνη μη­χα­νι­κή» ούτε σε απα­τη­λές προσ­δο­κί­ες για κά­ποιον «κου­μπα­ρά» από... πολύ μελ­λο­ντι­κά και εντε­λώς αβέ­βαια έσοδα από την εκ­με­τάλ­λευ­ση του ορυ­κτού πλού­του και των υδρο­γο­ναν­θρά­κων, αλλά στην ανα­στρο­φή της λο­γι­κής των μνη­μο­νί­ων: μνη­μό­νιο για το κε­φά­λαιο, για τα κέρδη, τα υψηλά ει­σο­δή­μα­τα και τις με­γά­λες πε­ριου­σί­ες, και απαλ­λα­γή των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των από τα μνη­μό­νια και τις ρυθ­μί­σεις τους.

Αν θέ­λου­με άμεσα «κου­μπα­ρά» για το Ασφα­λι­στι­κό, τότε πρέ­πει να «βά­λου­με χέρι» στα κέρδη του ΟΠΑΠ (και όχι να χα­ρί­ζου­με στον Με­λισ­σα­νί­δη και τον Ιπ­πό­δρο­μο, και το άλσος της Ν. Φι­λα­δέλ­φειας, και να του χρη­μα­το­δο­τού­με την κα­τα­σκευή γη­πέ­δου), στα έσοδα του Μπό­μπο­λα από τα διό­δια (1 εκατ. την ημέρα!), στη φο­ρο­δια­φυ­γή των «ολι­γαρ­χών» –και όχι μόνο– και στα κέρδη των 1.000 με­γα­λύ­τε­ρων επι­χει­ρή­σε­ων που καλ­πά­ζουν κ.λπ., πρέ­πει να φο­ρο­λο­γή­σου­με τον χρη­μα­τι­στη­ρια­κό τζόγο και να «ξε­τρυ­πώ­σου­με» τις offshore και τις λο­γι­στι­κές απά­τες των με­γά­λων πο­λυ­ε­θνι­κών ομί­λων, πρέ­πει να αυ­ξή­σου­με τις ερ­γο­δο­τι­κές και να μειώ­σου­με τις ερ­γα­τι­κές ει­σφο­ρές. Πρέ­πει να επι­βά­λου­με μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο!

Και αν θέ­λου­με να αυ­ξη­θούν οι ει­σπρά­ξεις των Τα­μεί­ων, πρέ­πει να χτυ­πή­σου­με την ανερ­γία (με ένα με­γά­λο πρό­γραμ­μα δη­μό­σιων επεν­δύ­σε­ων σε κοι­νω­νι­κού χα­ρα­κτή­ρα υπο­δο­μές και με μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις σε Υγεία, Παι­δεία και κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες), να αυ­ξή­σου­με τον κα­τώ­τα­το μισθό, να χτυ­πή­σου­με την ανα­σφά­λι­στη, «μαύρη», με­ρι­κή, «ελα­στι­κή» απα­σχό­λη­ση, να προ­στα­τεύ­σου­με τους με­τα­νά­στες από την ανα­σφά­λι­στη ερ­γα­σία.

Όλοι οι μνη­μο­νια­κοί υλο­ποιούν «λύ­σεις» μέσα από μνη­μό­νια ενά­ντια στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώ­μα­τα, «σώ­ζο­ντας την οι­κο­νο­μία» σε συν­θή­κες πα­ρα­τει­νό­με­νης ύφε­σης. Εμείς μπο­ρού­με και πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με κάτω από άλλη ση­μαία: «Μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο και όχι στο λαό»!

Πηγή : rproject