«Μα τι θέλετε, να ρίξετε την κυβέρνηση της Αριστεράς και να γυρίσουμε πίσω στους Σαμαράδες και τους Μητσοτάκηδες»; Αυτή η ατάκα γίνεται όλο και πιο πολύ η τελευταία γραμμή άμυνας ενός ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπου με την οργή των εργατών αλλά και των αγροτών και των μηχανικών, των δικηγόρων κλπ.
Πρόκειται για μια προσπάθεια που υποτιμάει την πολιτική εμπειρία του κόσμου που αγωνίζεται. Δεν είμαστε «χθεσινοί». Θυμόμαστε πολύ καλά τις αντίστοιχες προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ που έλεγε «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» ακόμα μέχρι τη στιγμή που έφτασε να μπει σε μνημονιακή συγκυβέρνηση με τη ΝΔ. Και ο Τσίπρας φωνάζει ακόμα «ενάντια στο παλιό» την ίδια στιγμή που ψήφισε μαζί με τη ΝΔ το τρίτο μνημόνιο και ζητάει «εθνικό μέτωπο για το προσφυγικό» με αυτούς που έφτιαξαν το φράχτη και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ωστόσο, το ζήτημα δεν περιορίζεται εκεί. Η Αριστερά πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και πρέπει να σηκώσει το γάντι της πρόκλησης μιλώντας για τη δικιά της, την εργατική εναλλακτική.
Παλιά, όταν το ΠΑΣΟΚ έβαζε αυτά τα διλήμματα, η απάντηση που πρόβαλλαν οι ηγεσίες της ρεφορμιστικής αριστεράς ήταν ο κοινοβουλευτικός δρόμος και η δική τους παρουσία στην κυβέρνηση. «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης στη δεκαετία του 1980 και ξέρουμε ότι κατάληξε να μπει σε κυβερνήσεις μαζί με τη ΝΔ αρχικά και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια. Πιο πρόσφατα, ο Αλέξης Τσίπρας πρόβαλε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σαν εναλλακτική και τώρα ζούμε τα όρια αυτής της επιλογής.
Στρατηγική
Υπάρχει, όμως, και άλλος δρόμος για την Αριστερά. Είναι η στρατηγική που λέει ότι η γνήσια εναλλακτική είναι να πάρουν οι ίδιοι οι εργάτες τον έλεγχο. Πάντα μέσα στην ιστορία, σε συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού και μεγάλης ταξικής πόλωσης ξεπηδούσαν μορφές εργατικού ελέγχου. Έτσι γεννήθηκαν τα Σοβιέτ στη Ρωσία του 1917 που έφτασαν στην πρώτη νικηφόρα εργατική επανάσταση. Το ίδιο έγινε και στη Γερμανία της Ρόζας Λούξεμπουργκ και στη Χιλή του Αλιέντε και στην Πορτογαλία της επανάστασης των Γαρυφάλλων.
Το να θυμόμαστε και να θυμίζουμε αυτή τη στρατηγική δεν είναι μια πράξη νοσταλγίας για ένδοξες στιγμές του εργατικού κινήματος. Είναι οδηγός για τους αγώνες του σήμερα. Απέναντι στη λεηλασία των συντάξεων αντιπαραθέτουμε τη διαγραφή του χρέους και την κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο- έτσι μπορούν να βρεθούν τα λεφτά για τις ανάγκες της τρίτης ηλικίας αλλά και της νεολαίας που απαιτεί προσλήψεις και σταθερή εργασία.
Απέναντι στη σπατάλη που ξοδεύει 300 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο για τον φράχτη στον Έβρο, λέμε γκρεμίστε τον και δώστε τα λεφτά στα ασφαλιστικά ταμεία. Απέναντι στο ξεπούλημα του ΟΛΠ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, λέμε θυμηθείτε την κατάληψη της ΕΡΤ όταν την έκλεισαν οι Σαμαροβενιζέλοι. Αν οι εργάτες πάρουν τέτοια κλειδιά της οικονομίας στον έλεγχό τους, έχουν τη δύναμη να κάνουν τον ΣΕΒ, την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, τον Σόιμπλε και τη Λαγκάρντ να τρέμουν.
Μέσα στο σημερινό απεργιακό κύμα που φουντώνει με την Πανεργατική της 4 Φλεβάρη, μέσα σε κάθε εργατική συνέλευση στους δήμους, στα καράβια, στα νοσοκομεία, στα ΜΜΕ, μπορούμε να κάνουμε βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, οργανώνοντας απεργιακές επιτροπές, χτίζοντας συντονισμούς, δυναμώνοντας την Αριστερά της ανατροπής. Για να παίρνει σάρκα και οστά η γνήσια λύση απέναντι στα ψεύτικα διλήμματα που επικαλούνται οι υπουργοί του Τσίπρα.
Πηγή : ergatiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου