ΔΕΑ : Η Μεγάλη Εργατική-Λαϊκή Νίκη Του ΟΧΙ, Πρόλογος Της Καθοριστικής Μάχης Που Έρχεται

Ανακοίνωση της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς

Το ΟΧΙ ανέδειξε ένα αδιαπραγμάτευτο αίτημα για ανατροπή της λιτότητας. Είναι ένα κάλεσμα στον ΣΥΡΙΖΑ για να υλοποιήσει το ριζοσπαστικό-αριστερό πρόγραμμά του αποφασιστικά, λαμβάνοντας προς την κατεύθυνση αυτή κάθε αναγκαίο οικονομικό, πολιτικό και νομισματικό μέτρο. Από την κατεύθυνση αυτή δεν πρέπει να υποχωρήσει η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η σα­ρω­τι­κή επι­κρά­τη­ση του ΟΧΙ, που πήρε δια­στά­σεις πέρα από κάθε πρό­βλε­ψη απο­τε­λεί μια με­γά­λη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή νίκη. Ο κό­σμος διά­βα­σε σωστά το ερώ­τη­μα που τέ­θη­κε μπρο­στά του: Έγκρι­ση ή απόρ­ρι­ψη της πο­λι­τι­κής της υπερ­λι­τό­τη­τας, όπως την δια­μόρ­φω­σαν τα μνη­μό­νια και όπως απαι­τούν ξανά οι δα­νει­στές. Η απά­ντη­ση δεί­χνει τις πραγ­μα­τι­κές προ­θέ­σεις της κοι­νω­νί­ας «από τα κάτω», δεί­χνει τη δυ­να­μι­κή του τα­ξι­κού συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης, όπως έχει δια­μορ­φω­θεί τα τε­λευ­ταία χρό­νια στην Ελ­λά­δα, στην Ελ­λά­δα της βα­θιάς κρί­σης και της με­γά­λης κοι­νω­νι­κής αντί­στα­σης.

Στο στρα­τό­πε­δο του ΟΧΙ, στοι­χή­θη­καν ολο­φά­νε­ρα, οι ερ­γα­ζό­με­νοι στην πόλη και στην ύπαι­θρο, οι άνερ­γοι, οι φτω­χοί. Ο κό­σμος αυτός εκ­φρά­στη­κε απο­φα­σι­στι­κά, ανα­λαμ­βά­νο­ντας με­γά­λα ρίσκα: είχε ήδη αι­σθαν­θεί τις συ­νέ­πειες από το κλεί­σι­μο των τρα­πε­ζών, δε­χό­ταν απει­λές για μα­ζι­κές απο­λύ­σεις, αντι­με­τώ­πι­ζε τις προει­δο­ποι­ή­σεις ότι η στάση του θα οδη­γού­σε πι­θα­νό­τα­τα στη ρήξη με το ευρώ, αντι­με­τώ­πι­ζε την ασύ­στο­λη προ­πα­γάν­δα που μι­λού­σε για πείνα, για ελ­λεί­ψεις στα φάρ­μα­κα, στα καύ­σι­μα κλπ. Η μα­ζι­κή επι­μο­νή του στο ΟΧΙ, απο­τε­λεί μια ρητή εντο­λή για ρήξη με τη λι­τό­τη­τα. Στο στρα­τό­πε­δο του ΝΑΙ, βρέ­θη­κε η κυ­ρί­αρ­χη τάξη και τα ανώ­τε­ρα με­σο­στρώ­μα­τα, αυτοί που έχουν συμ­φέ­ρον για μια «με κάθε θυσία» (των άλλων…) συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές.

Αυτή η σαφής τα­ξι­κή διά­κρι­ση αντι­στοι­χή­θη­κε πο­λι­τι­κά. Η ψυχή του ΟΧΙ ήταν η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, γε­γο­νός που θα έχει κα­θο­ρι­στι­κές συ­νέ­πειες στο μέλ­λον.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που η ηγε­σία του βρήκε τη δύ­να­μη να αρ­νη­θεί την άνευ όρων υπο­γρα­φή την οποία απαι­τού­σε η ηγε­σία της ΕΕ, που βρήκε τη δύ­να­μη να ζη­τή­σει με το δη­μο­ψή­φι­σμα να εκ­φρα­στεί η θέ­λη­ση του λαού, είναι ο με­γά­λος νι­κη­τής των εξε­λί­ξε­ων.

Οι δυ­νά­μεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, με το δικό τους πο­λι­τι­κό πλαί­σιο και τη δική τους δια­κρι­τό­τη­τα, πήραν κα­θα­ρά θέση στο στρα­τό­πε­δο του ΟΧΙ. Εγκα­τέ­στη­σαν έτσι νέες σχέ­σεις με τον κόσμο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σχέ­σεις που θα είναι ση­μα­ντι­κές στις μάχες που έρ­χο­νται.

Αντί­θε­τα το ΚΚΕ, με τη γραμ­μή του ανα­χω­ρη­τι­σμού, του απα­ρά­δε­κτου άκυ­ρου, αρ­νή­θη­κε να κάνει την επι­λο­γή τού μαζί με ποιον και ενά­ντια σε ποιον το­πο­θε­τεί­ται. Επι­λο­γή που, αν και δεν ακο­λου­θή­θη­κε από με­γά­λο τμήμα των οπα­δών και της βάσης του, θα συ­νο­δεύ­ει την ηγε­σία του για με­γά­λο διά­στη­μα.
Το απο­τέ­λε­σμα πα­ρα­λύ­ει τις αστι­κές πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις. Η κα­τάρ­ρευ­ση του Σα­μα­ρά, λίγες ημέ­ρες μετά την πα­ραί­τη­ση του Βε­νι­ζέ­λου, απο­δει­κνύ­ει ότι η μνη­μο­νια­κή και ταυ­τι­σμέ­νη με τους δα­νει­στές κυ­ρί­αρ­χη τάξη, έχει μεί­νει χωρίς εναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας. Οι «με­τα-πο­λι­τι­κοί» σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ροι στο Πο­τά­μι, δεν είναι και δεν μπο­ρούν να γί­νουν λύση στο πρό­βλη­μα αυτό. Η κα­τα­γρα­φή αυτού του γε­γο­νό­τος, μέσα από την κρί­σι­μη κάλπη του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, δη­μιουρ­γεί μια με­γά­λη ευ­και­ρία για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και με­τα­φέ­ρει πρω­το­φα­νείς πιέ­σεις στο εσω­τε­ρι­κό του.

Η με­γά­λη ερ­γα­τι­κή και λαϊκή νίκη στο δη­μο­ψή­φι­σμα, μέσα σε πρω­το­φα­νείς συν­θή­κες τρα­πε­ζι­κού στραγ­γα­λι­σμού και ερ­γο­δο­τι­κών εκ­βια­σμών, κα­θι­στά ακόμα πιο κρί­σι­μη την επό­με­νη ημέρα, με πρώτο ση­μείο μέ­τρη­σης των αντο­χών την επα­νέ­ναρ­ξη της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές.

Κα­τα­νο­ού­με τις πιέ­σεις και τα δι­λήμ­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει η κυ­βέρ­νη­ση – και ει­δι­κά τον με­γά­λης κλί­μα­κας εκ­βια­σμό των δα­νει­στών με την απει­λή πάνω στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα. Απει­λή που είναι δυ­να­τόν να απα­ντη­θεί μόνο με την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και την εγκα­τά­στα­ση δη­μό­σιου, δη­μο­κρα­τι­κού, ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου, σε αυτόν τον κρί­σι­μο τομέα για τη λει­τουρ­γία όλης της οι­κο­νο­μί­ας.

Το ΟΧΙ ανέ­δει­ξε ένα αδια­πραγ­μά­τευ­το αί­τη­μα για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας. Είναι ένα κά­λε­σμα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να υλο­ποι­ή­σει το ρι­ζο­σπα­στι­κό-αρι­στε­ρό πρό­γραμ­μά του απο­φα­σι­στι­κά, λαμ­βά­νο­ντας προς την κα­τεύ­θυν­ση αυτή κάθε ανα­γκαίο οι­κο­νο­μι­κό, πο­λι­τι­κό και νο­μι­σμα­τι­κό μέτρο.

Από την κα­τεύ­θυν­ση αυτή δεν πρέ­πει να υπο­χω­ρή­σει η κυ­βέρ­νη­ση και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Μια συμ­φω­νία, στην ουσία της μνη­μο­νια­κή, θα εγκα­θι­στού­σε συν­θή­κες φθο­ράς, ρευ­στο­ποί­η­σης της νίκης του ΟΧΙ. Θα δη­μιουρ­γού­σε ευ­και­ρί­ες ανα­σύ­ντα­ξης του αστι­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού και αντε­πί­θε­σής του, με στόχο την ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης το συ­ντο­μό­τε­ρο δυ­να­τόν. Γιατί, όπως έχουν δη­λώ­σει ισχυ­ροί εκ­πρό­σω­ποι των ευ­ρω­η­γε­σιών, μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς σή­με­ρα, στη «στιγ­μή» της βα­θιάς κρί­σης, είναι ασύμ­βα­τη με τις κυ­ρί­αρ­χες πο­λι­τι­κές, τόσο σε ευ­ρω­παϊ­κό όσο και σε εθνι­κό επί­πε­δο.

Σε αυτή τη δια­πί­στω­ση οφεί­λε­ται άλ­λω­στε και η διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη προς την ερ­γα­τι­κή τάξη και την Αρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα, που εκ­δη­λώ­θη­κε με συ­γκι­νη­τι­κό τρόπο σε πολλά ση­μεία του πλα­νή­τη.

Αυτήν την προ­ο­πτι­κή δεν έχου­με δι­καί­ω­μα να δια­ψεύ­σου­με. Και αυτό δη­μιουρ­γεί κρί­σι­μες υπο­χρε­ώ­σεις στην κυ­βέρ­νη­ση, κρί­σι­μα κα­θή­κο­ντα στα μέλη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά και σε όλους και όλες που αγω­νί­στη­καν για το ΟΧΙ.

Οι μέρες που έρ­χο­νται θα είναι κα­θο­ρι­στι­κές για την εμπέ­δω­ση και την αξιο­ποί­η­ση μιας με­γά­λης εκλο­γι­κής νίκης.

Πηγή : rproject