Η αντικαπιταλιστική ανατροπή είναι το διακύβευμα
-Αμέσως μετά την τριπλή εκλογική μάχη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προχώρησε στις διαδικασίες της για να χαράξει τον προσανατολισμό της για την επόμενη περίοδο. Ποιες είναι οι αποφάσεις της;
Σημαντικό μέρος της συζήτησης και της απόφασης του ΠΣΟ αφορά στην ερμηνεία της σημαντικής απόστασης ανάμεσα στο αποτέλεσμα των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών και σε αυτό των ευρωεκλογών.
Το πρώτο φανερώνει την πραγματική δυνατότητα ενός ευρύτερου ρεύματος το οποίο, «στον έναν ή τον άλλο βαθμό αντιμετωπίζει θετικά την ανάγκη για μια μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά».
Το δεύτερο δείχνει άλλη μια φορά ένα όριο, ένα “ταβάνι” της σημερινής εκλογικής αλλά και πολιτικής επιρροής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η πίεση των εκλογικών και καλπονοθευτικών διλημμάτων δεν αποτελεί την κύρια αιτία. Το πρόβλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του αντικαπιταλιστικού- επαναστατικού ρεύματος με ευθύνη και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προωθήσει την συγκρότηση του, αναγκαίου σήμερα, κοινωνικού και πολιτικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Τρείς κρίσιμες πλευρές του εκλογικού αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού συσχετισμού αναδείχνουν οι εκτιμήσεις μας. Η πρώτη αναγνωρίζει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα έχει υποστεί «πλήγμα αλλά όχι στρατηγικό». Η δεύτερηεπισημαίνει ότι στη λαϊκή αμφισβήτηση κυριαρχεί το ρεύμα της »ανακούφισης χωρίς σύγκρουση» χωρίς αυτό να είναι «σταθεροποιημένο». Η τρίτη υπογραμμίζει ότι εμφανίζεται υπαρκτή και με σχετικά «μαζικούς όρους¨ μια ανατρεπτική «αντικαπιταλιστική δυνατότητα, αλλά ασταθής και ευάλωτη».
Στη βάση αυτών των τάσεων υπάρχουν και λειτουργούν συνδυασμένα συγκεκριμένες αιτίες: Είναι οι πραγματικές δυσκολίες και η «υποχώρηση της εξεγερσιακής δυναμικής του κινήματος», παρά τους ηρωικούς αγώνες που έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια και συνεχίζονται σήμερα. Είναι η διαρκής δεξιά μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η αρνητική στάση του ΚΚΕ σε ένα ενωτικό ανατρεπτικό κίνημα. Δικό τους, διαφορετικό βέβαια, μερίδιο ευθύνης έχουν και οι ανεπάρκειες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Η Απόφαση του ΠΣΟ εκτιμά, ταυτόχρονα, ότι «όσο η πολιτική κρίση και ο κλονισμός της αστικής γραμμής, δεν ολοκληρώνονται σε μια ριζική και μαζική αντιπρόταση από την πλευρά της εργατικής τάξης, σε ρήξη με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου και τελικά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, η κρίση των κυβερνήσεων και των κυρίαρχων αστικών κομμάτων δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε αντικαπιταλιστική-επαναστατική κατεύθυνση, αλλά θα βρίσκει άλλες ακόμα και αντιδραστικές διεξόδους».
Αυτές οι εκτιμήσεις για τον συσχετισμό δυνάμεων δείχνουν που πρέπει να προσανατολίσει την δράση της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπερβαίνοντας δημιουργικά και προωθητικά τις τάσεις απογοήτευσης και απαισιοδοξίας αλλά και τις όποιες απόψεις κινούνται στο πλαίσιο μιας επιφανειακής αισιοδοξίας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται μια συνολική πολιτική γραμμή για μια χρήσιμη στον λαό Αριστερά και όχι απλώς μια χρήσιμη εκλογική τακτική και ψήφο. Με βάση αυτή την διαπίστωση η απόφαση του ΠΣΟ περιλαμβάνει μια μαχόμενη κριτική και αυτοκριτική για τις αδυναμίες και τα αρνητικά φαινόμενα που δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα στην εκλογική δουλειά και παρέμβασή μας. Η τοποθέτηση αυτή δεν έγινε για «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών, αλλά για να ενισχυθεί ο στρατηγικός επανεξοπλισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ιδιαίτερα γύρω από τα κρίσιμα κυβέρνηση-κράτος-εξουσία, την σχέση τακτικής-στρατηγικής, τη δημοκρατική επανεκκίνηση με την αντιμετώπιση και των άλυτων οργανωτικών ζητημάτων, την οργανωτική της ανάπτυξη και, κυρίως, την υπεράσπιση της συντροφικής σχέσης και λειτουργίας χωρίς “κομματικά” στεγανά και άγονες διαμάχες. Τα ζητήματα αυτά πρέπει να συζητηθούν ανοικτά, βαθιά και ολοκληρωμένα στην πορεία για την 3η Συνδιάσκεψη, οι αποφάσεις της οποίας θα είναι καθοριστικές για την συνολική πορεία και προοπτική του εγχειρήματος.
-Ποιο ρόλο έχει να παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα στο κίνημα και την αριστερά καθώς η μνημονιακή συγκυβέρνηση συνεχίζει τις επιθέσεις;
Το πρώτο φανερώνει την πραγματική δυνατότητα ενός ευρύτερου ρεύματος το οποίο, «στον έναν ή τον άλλο βαθμό αντιμετωπίζει θετικά την ανάγκη για μια μετωπική αντικαπιταλιστική Αριστερά».
Το δεύτερο δείχνει άλλη μια φορά ένα όριο, ένα “ταβάνι” της σημερινής εκλογικής αλλά και πολιτικής επιρροής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η πίεση των εκλογικών και καλπονοθευτικών διλημμάτων δεν αποτελεί την κύρια αιτία. Το πρόβλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του αντικαπιταλιστικού- επαναστατικού ρεύματος με ευθύνη και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να προωθήσει την συγκρότηση του, αναγκαίου σήμερα, κοινωνικού και πολιτικού μετώπου της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.
Τρείς κρίσιμες πλευρές του εκλογικού αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού συσχετισμού αναδείχνουν οι εκτιμήσεις μας. Η πρώτη αναγνωρίζει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα έχει υποστεί «πλήγμα αλλά όχι στρατηγικό». Η δεύτερηεπισημαίνει ότι στη λαϊκή αμφισβήτηση κυριαρχεί το ρεύμα της »ανακούφισης χωρίς σύγκρουση» χωρίς αυτό να είναι «σταθεροποιημένο». Η τρίτη υπογραμμίζει ότι εμφανίζεται υπαρκτή και με σχετικά «μαζικούς όρους¨ μια ανατρεπτική «αντικαπιταλιστική δυνατότητα, αλλά ασταθής και ευάλωτη».
Στη βάση αυτών των τάσεων υπάρχουν και λειτουργούν συνδυασμένα συγκεκριμένες αιτίες: Είναι οι πραγματικές δυσκολίες και η «υποχώρηση της εξεγερσιακής δυναμικής του κινήματος», παρά τους ηρωικούς αγώνες που έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια και συνεχίζονται σήμερα. Είναι η διαρκής δεξιά μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η αρνητική στάση του ΚΚΕ σε ένα ενωτικό ανατρεπτικό κίνημα. Δικό τους, διαφορετικό βέβαια, μερίδιο ευθύνης έχουν και οι ανεπάρκειες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Η Απόφαση του ΠΣΟ εκτιμά, ταυτόχρονα, ότι «όσο η πολιτική κρίση και ο κλονισμός της αστικής γραμμής, δεν ολοκληρώνονται σε μια ριζική και μαζική αντιπρόταση από την πλευρά της εργατικής τάξης, σε ρήξη με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου και τελικά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, η κρίση των κυβερνήσεων και των κυρίαρχων αστικών κομμάτων δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε αντικαπιταλιστική-επαναστατική κατεύθυνση, αλλά θα βρίσκει άλλες ακόμα και αντιδραστικές διεξόδους».
Αυτές οι εκτιμήσεις για τον συσχετισμό δυνάμεων δείχνουν που πρέπει να προσανατολίσει την δράση της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπερβαίνοντας δημιουργικά και προωθητικά τις τάσεις απογοήτευσης και απαισιοδοξίας αλλά και τις όποιες απόψεις κινούνται στο πλαίσιο μιας επιφανειακής αισιοδοξίας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται μια συνολική πολιτική γραμμή για μια χρήσιμη στον λαό Αριστερά και όχι απλώς μια χρήσιμη εκλογική τακτική και ψήφο. Με βάση αυτή την διαπίστωση η απόφαση του ΠΣΟ περιλαμβάνει μια μαχόμενη κριτική και αυτοκριτική για τις αδυναμίες και τα αρνητικά φαινόμενα που δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα στην εκλογική δουλειά και παρέμβασή μας. Η τοποθέτηση αυτή δεν έγινε για «ξεκαθάρισμα» λογαριασμών, αλλά για να ενισχυθεί ο στρατηγικός επανεξοπλισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ιδιαίτερα γύρω από τα κρίσιμα κυβέρνηση-κράτος-εξουσία, την σχέση τακτικής-στρατηγικής, τη δημοκρατική επανεκκίνηση με την αντιμετώπιση και των άλυτων οργανωτικών ζητημάτων, την οργανωτική της ανάπτυξη και, κυρίως, την υπεράσπιση της συντροφικής σχέσης και λειτουργίας χωρίς “κομματικά” στεγανά και άγονες διαμάχες. Τα ζητήματα αυτά πρέπει να συζητηθούν ανοικτά, βαθιά και ολοκληρωμένα στην πορεία για την 3η Συνδιάσκεψη, οι αποφάσεις της οποίας θα είναι καθοριστικές για την συνολική πορεία και προοπτική του εγχειρήματος.
-Ποιο ρόλο έχει να παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέσα στο κίνημα και την αριστερά καθώς η μνημονιακή συγκυβέρνηση συνεχίζει τις επιθέσεις;
Πεποίθηση μας είναι ότι υπάρχει δυνατότητα να μην επικρατήσει η τάση σταθεροποίησης της βαρβαρότητας και να μην συνεχιστεί η σαρωτική αντεργατική αντιλαϊκή επίθεση και η προώθηση των υπεραντιδραστικών αναδιαρθρώσεων. Ο μόνος δρόμος γι αυτό είναι η ενωτική μαζική εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο. Με στόχο την υπεράσπιση της ζωής του, την ανατροπή του μαύρου μετώπου κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ, για την ριζική αλλαγή πολιτικής και όχι απλά κυβερνητικού διαχειριστή.
Αυτό σημαίνει: Μάχη ενάντια σε κάθε αντιλαϊκό κυβερνητικό μέτρο. Αντεπίθεση των πολιτικών αγώνων για τα κρίσιμα οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, για ένα νικηφόρο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Η κλιμάκωση της κανιβαλικής επιδρομής του μαύρου μετώπου θα δημιουργήσει νέες κοινωνικές αντιδράσεις και εστίες αγώνα. Αυτό μας δείχνει η απεργία στην COSCO, η περήφανη ταξική αντίσταση των καθαριστριών αλλά και άλλων απολυμένων και διαθέσιμων
Το δικό μας καθήκον είναι να συμβάλουμε ουσιαστικά στη συγκέντρωση όλων των μάχιμων δυνάμεων. Στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης, του πολιτικού περιεχομένου, των διεκδικήσεων και των μορφών πάλης εργαζομένων και της νεολαίας. Για να μην περνούν τα αντιλαϊκά μέτρα και να επιταχύνεται η κρίση και η φθορά της κυβέρνησης. Για να οργανώνεται η λαϊκή αντεπίθεση για την επιβολή κατακτήσεων και τώρα, αλλά και στην περίπτωση κυβερνητικής αλλαγής. Να συνδέεται πρακτικά το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα με τα άμεσα αιτήματα της εργατικής τάξης και του λαού. Παλεύουμε μέσα στο κίνημα ώστε να ηγεμονεύουν η λογική των αναγκών και δικαιωμάτων και όχι ο συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ με το κεφάλαιο και την ΕΕ ή η ηττοπαθής οικονομίστικη γραμμή του ΚΚΕ.
Επιμένουμε, βάσιμα και τεκμηριωμένα, ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού αποτελεί το πολιτικό διακύβευμα της περιόδου. Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, και κυρίως με τα αναγκαία βήματα στην ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος, η αντίληψη αυτή μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στις πλατιές αγωνιστικές τάσεις, δίνοντας ανατρεπτική διέξοδο στις αναμετρήσεις που ωριμάζουν.
Ακριβώς γι αυτό, απαιτείται μια άλλη Αριστερά, ένας μαζικός πόλος της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής ανατρεπτικής Αριστεράς. Σε αυτόν τον στόχο καλείται, περισσότερο από ποτέ και χωρίς τις όποιες ταλαντεύσεις, να συμβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της και την εμβάθυνση και επεξεργασία του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Με την ανάπτυξη αυτοτελών πολιτικών δεσμών με τα φτωχότερα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Με τον μετασχηματισμό της σε λαϊκή-εργατική κατεύθυνση και την ενωτική-δημοκρατική επανεκκίνηση της. Με την προώθηση της κοινής δράσης όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς που μπορούν να αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά της εργατικής – λαϊκής αντεπίθεσης.
Αλλά και με την προώθηση της μετωπικής συσπείρωσης και συμπόρευσης όλων ανεξαίρετα των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ, ανατρεπτικών δυνάμεων και αγωνιστών. Και υπάρχει όχι μόνο ανάγκη αλλά και δυνατότητα. Που τροφοδοτείται από την δυναμική της συσπείρωσης χιλιάδων αγωνιστών σε αντιΕΕ αντικαπιταλιστική κατεύθυνση στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες αλλά και από τις συντελούμενες αριστερές διαφοροποιήσεις τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από το ΚΚΕ.
-Στην πρόσφατη συνεδρίαση του ΠΣΟ εκφράστηκαν διαφωνίες για την πορεία και τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ποια είναι η άποψή σου;
Αυτό σημαίνει: Μάχη ενάντια σε κάθε αντιλαϊκό κυβερνητικό μέτρο. Αντεπίθεση των πολιτικών αγώνων για τα κρίσιμα οικονομικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού, για ένα νικηφόρο αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής. Η κλιμάκωση της κανιβαλικής επιδρομής του μαύρου μετώπου θα δημιουργήσει νέες κοινωνικές αντιδράσεις και εστίες αγώνα. Αυτό μας δείχνει η απεργία στην COSCO, η περήφανη ταξική αντίσταση των καθαριστριών αλλά και άλλων απολυμένων και διαθέσιμων
Το δικό μας καθήκον είναι να συμβάλουμε ουσιαστικά στη συγκέντρωση όλων των μάχιμων δυνάμεων. Στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης, του πολιτικού περιεχομένου, των διεκδικήσεων και των μορφών πάλης εργαζομένων και της νεολαίας. Για να μην περνούν τα αντιλαϊκά μέτρα και να επιταχύνεται η κρίση και η φθορά της κυβέρνησης. Για να οργανώνεται η λαϊκή αντεπίθεση για την επιβολή κατακτήσεων και τώρα, αλλά και στην περίπτωση κυβερνητικής αλλαγής. Να συνδέεται πρακτικά το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα με τα άμεσα αιτήματα της εργατικής τάξης και του λαού. Παλεύουμε μέσα στο κίνημα ώστε να ηγεμονεύουν η λογική των αναγκών και δικαιωμάτων και όχι ο συμβιβασμός του ΣΥΡΙΖΑ με το κεφάλαιο και την ΕΕ ή η ηττοπαθής οικονομίστικη γραμμή του ΚΚΕ.
Επιμένουμε, βάσιμα και τεκμηριωμένα, ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και της αντιδραστικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού αποτελεί το πολιτικό διακύβευμα της περιόδου. Κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, και κυρίως με τα αναγκαία βήματα στην ταξική ανασυγκρότηση του κινήματος, η αντίληψη αυτή μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στις πλατιές αγωνιστικές τάσεις, δίνοντας ανατρεπτική διέξοδο στις αναμετρήσεις που ωριμάζουν.
Ακριβώς γι αυτό, απαιτείται μια άλλη Αριστερά, ένας μαζικός πόλος της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής ανατρεπτικής Αριστεράς. Σε αυτόν τον στόχο καλείται, περισσότερο από ποτέ και χωρίς τις όποιες ταλαντεύσεις, να συμβάλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με τον στρατηγικό αναπροσανατολισμό της και την εμβάθυνση και επεξεργασία του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Με την ανάπτυξη αυτοτελών πολιτικών δεσμών με τα φτωχότερα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Με τον μετασχηματισμό της σε λαϊκή-εργατική κατεύθυνση και την ενωτική-δημοκρατική επανεκκίνηση της. Με την προώθηση της κοινής δράσης όλων των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς που μπορούν να αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά της εργατικής – λαϊκής αντεπίθεσης.
Αλλά και με την προώθηση της μετωπικής συσπείρωσης και συμπόρευσης όλων ανεξαίρετα των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ, ανατρεπτικών δυνάμεων και αγωνιστών. Και υπάρχει όχι μόνο ανάγκη αλλά και δυνατότητα. Που τροφοδοτείται από την δυναμική της συσπείρωσης χιλιάδων αγωνιστών σε αντιΕΕ αντικαπιταλιστική κατεύθυνση στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες αλλά και από τις συντελούμενες αριστερές διαφοροποιήσεις τόσο από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και από το ΚΚΕ.
-Στην πρόσφατη συνεδρίαση του ΠΣΟ εκφράστηκαν διαφωνίες για την πορεία και τις στρατηγικές κατευθύνσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ποια είναι η άποψή σου;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αντικαπιταλιστική Αριστερά συνολικά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να προχωρήσουν σε ουσιαστικές τομές στην πολιτική τους γραμμή και παρέμβαση, λαμβάνοντας υπόψη και το μη προωθητικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Ο αναπροσανατολισμός αυτός μπορεί να γίνει, αλλά με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση για τις δυνατότητες, χωρίς κλίμα πανικού ούτε και αυτάρκειας.
Προς ποιά κατεύθυνση είναι το ερώτημα. Εμείς διεκδικούμε ρόλο ενεργητικό κι ανατρεπτικό στις εξελίξεις. Με κύριο αντίπαλο τον ταξικό εχθρό, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου και όχι τον διπλανό μας αριστερό σχηματισμό και σύντροφο. Το σχέδιο μας δεν αποσκοπεί σε μια αυτοσυντήρηση και περιχαράκωση του «χώρου». Στόχος του είναι να μπλοκαριστεί, να εκτροχιαστεί και να ανατραπεί η μνημονιακή και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Να ανατραπεί το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ -κεφαλαίου με την δύναμη του λαϊκού ξεσηκωμού που δεν θα περιορίζεται μόνο στην αλλαγή της κυβέρνησης.
Με αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, με πρόγραμμα πάλης για τα ζωτικά δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας σε ρήξη με τους πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής και όχι με «πρόγραμμα σωτηρίας» μέσα στο πλαίσιο του χρέους, της ΕΕ και του συστήματος, που ούτε την κατάσταση αλλάζει, ούτε ανακούφιση φέρνει.
Με την διαμόρφωση ενός άλλου ισχυρού αντικαπιταλιστικού πόλου που θα αντιμάχεται τις αυταπάτες απέναντι στην πολιτική κυβερνητικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ και των κεντροαριστερών συμμάχων του. Με στάση εργατικής – λαϊκής αριστερής αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβερνητική πρόταση ΣΥΡΙΖΑ. Με απόρριψη οποιασδήποτε ανοχής ή κριτικής στήριξης της στο κυβερνητικό αλλά και στο δημοτικό-περιφερειακό επίπεδο, πριν η μετά τις βουλευτικές η τοπικές εκλογές. Με πολιτικές ενωτικές πρωτοβουλίες στο κίνημα και τη μαχόμενη αριστερά ενάντια στην ΕΕ, την δημοσιονομική πειθαρχία και επιτροπεία, τη θηλιά του χρέους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της.
Επιδίωξη και ιστορική ευθύνη μας είναι να συμβάλουμε δημιουργικά σε μια συνολική απάντηση στο πολιτικό ερώτημα της εξουσίας, μέσω του επαναστατικού δρόμου, για την εργατική εξουσία και την κυβέρνηση των οργάνων του εργατικού κινήματος. Είναι ανάγκη να αποδείξουμε και ιστορικά και με σύγχρονους όρους ότι η αναζήτηση κυβερνήσεων εντός του συστήματος δεν ανοίγει αυτόν τον δρόμο.
Κυρίως, όμως, έχουμε ευθύνη να προωθήσουμε, στην πράξη πλέον και στο παρόν του κινήματος, την ανάπτυξη αυτοτελών οργάνων εργατικής – λαϊκής πάλης και επιβολής της λαϊκής θέλησης. Με σημαία την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, σε σύγκρουση με τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, τις αντιδραστικές δυνάμεις, τους φασίστες και, συνολικά, με το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης- ΕΕ- κεφαλαίου.
Ο Άγγελος Χάγιος είναι ηγετικό στέλεχος του ΝΑΡ και μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μίλησε στη Λένα Βερδέ.
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο Νο 1132 της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη»
Προς ποιά κατεύθυνση είναι το ερώτημα. Εμείς διεκδικούμε ρόλο ενεργητικό κι ανατρεπτικό στις εξελίξεις. Με κύριο αντίπαλο τον ταξικό εχθρό, το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ – κεφαλαίου και όχι τον διπλανό μας αριστερό σχηματισμό και σύντροφο. Το σχέδιο μας δεν αποσκοπεί σε μια αυτοσυντήρηση και περιχαράκωση του «χώρου». Στόχος του είναι να μπλοκαριστεί, να εκτροχιαστεί και να ανατραπεί η μνημονιακή και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Να ανατραπεί το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης – ΕΕ -κεφαλαίου με την δύναμη του λαϊκού ξεσηκωμού που δεν θα περιορίζεται μόνο στην αλλαγή της κυβέρνησης.
Με αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, με πρόγραμμα πάλης για τα ζωτικά δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας σε ρήξη με τους πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής και όχι με «πρόγραμμα σωτηρίας» μέσα στο πλαίσιο του χρέους, της ΕΕ και του συστήματος, που ούτε την κατάσταση αλλάζει, ούτε ανακούφιση φέρνει.
Με την διαμόρφωση ενός άλλου ισχυρού αντικαπιταλιστικού πόλου που θα αντιμάχεται τις αυταπάτες απέναντι στην πολιτική κυβερνητικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ και των κεντροαριστερών συμμάχων του. Με στάση εργατικής – λαϊκής αριστερής αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβερνητική πρόταση ΣΥΡΙΖΑ. Με απόρριψη οποιασδήποτε ανοχής ή κριτικής στήριξης της στο κυβερνητικό αλλά και στο δημοτικό-περιφερειακό επίπεδο, πριν η μετά τις βουλευτικές η τοπικές εκλογές. Με πολιτικές ενωτικές πρωτοβουλίες στο κίνημα και τη μαχόμενη αριστερά ενάντια στην ΕΕ, την δημοσιονομική πειθαρχία και επιτροπεία, τη θηλιά του χρέους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της.
Επιδίωξη και ιστορική ευθύνη μας είναι να συμβάλουμε δημιουργικά σε μια συνολική απάντηση στο πολιτικό ερώτημα της εξουσίας, μέσω του επαναστατικού δρόμου, για την εργατική εξουσία και την κυβέρνηση των οργάνων του εργατικού κινήματος. Είναι ανάγκη να αποδείξουμε και ιστορικά και με σύγχρονους όρους ότι η αναζήτηση κυβερνήσεων εντός του συστήματος δεν ανοίγει αυτόν τον δρόμο.
Κυρίως, όμως, έχουμε ευθύνη να προωθήσουμε, στην πράξη πλέον και στο παρόν του κινήματος, την ανάπτυξη αυτοτελών οργάνων εργατικής – λαϊκής πάλης και επιβολής της λαϊκής θέλησης. Με σημαία την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, σε σύγκρουση με τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, τις αντιδραστικές δυνάμεις, τους φασίστες και, συνολικά, με το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης- ΕΕ- κεφαλαίου.
Ο Άγγελος Χάγιος είναι ηγετικό στέλεχος του ΝΑΡ και μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μίλησε στη Λένα Βερδέ.
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο Νο 1132 της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου