Ριζοσπαστική, Αντικαπιταλιστική Αριστερά : Αναγκαίος Ο Συντονισμός Και Η Ενότητα Δράσης

 Αντώνης Νταβανέλος

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Ζούμε σε μια εποχή μεταβατική προς ένα καινούργιο, αδιευκρίνιστο για την ώρα πολιτικό τοπίο.

Οι δυ­νά­μεις που φι­λο­δο­ξούν να συ­γκρο­τούν κυ­βερ­νη­τι­κό «κορμό», αλλά και εκεί­νες που προ­ο­ρί­ζο­νται για «με­γά­λους» αντι­πο­λι­τευ­τι­κούς ρό­λους, βρί­σκο­νται κάτω από ισχυ­ρές πιέ­σεις με­τάλ­λα­ξης. Η έρ­που­σα κρίση ηγε­σί­ας στη ΝΔ, η στα­σι­μό­τη­τα στο ΠΑΣΟΚ και η δια­λυ­τι­κή φαρ­σο­κω­μω­δία στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα. 

 

Σε αυτές τις συν­θή­κες οι πο­λι­τι­κοί κίν­δυ­νοι για τον κόσμο μας πα­ρα­μέ­νουν ισχυ­ροί, αλλά συ­νυ­πάρ­χουν με τις πι­θα­νό­τη­τες της πο­λι­τι­κής ανά­καμ­ψης και αντε­πί­θε­σης. Στο διε­θνές πεδίο, η εκλο­γή του Τραμπ στις ΗΠΑ, αλλά και η «έκ­πλη­ξη» του με­τώ­που της Αρι­στε­ράς στη Γαλ­λία, πε­ρι­γρά­φουν αυτό το «δί­δυ­μο» εν­δε­χό­με­νο στη συ­γκυ­ρία. 

Σε μια τέ­τοια εποχή, ο πο­λι­τι­κός συ­ντο­νι­σμός των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς και η επι­δί­ω­ξη της μέ­γι­στης εφι­κτής ενό­τη­τας στη δράση τους, δεν είναι μια προ­αι­ρε­τι­κή πο­λυ­τέ­λεια. Είναι η υπο­χρε­ω­τι­κή επι­λο­γή για να αντα­πο­κρι­θού­με στα πιε­στι­κά πο­λι­τι­κά κα­θή­κο­ντα, αλλά και η μο­να­δι­κή «οδός» για τη συ­νο­λι­κή με­γέ­θυν­ση αυτού του «χώρου», όπως και για την υγιέ­στε­ρη ανά­πτυ­ξη της κάθε μιας από τις δυ­νά­μεις που τον απαρ­τί­ζουν. 

Είναι γνω­στό ότι μια ενω­τι­κή εκλο­γι­κή τα­κτι­κή έχει, συ­νή­θως, απαι­τη­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Προ­ϋ­πο­θέ­τει μια μί­νι­μουμ (αλλά ου­σια­στι­κή) προ­γραμ­μα­τι­κή σύ­γκλι­ση, μια μί­νι­μουμ (αλλά αι­σθη­τή) πο­λι­τι­κή «ορα­τό­τη­τα» σε εθνι­κό επί­πε­δο, ένα ελά­χι­στο αλλά σο­βα­ρό «ήθος» συ­νερ­γα­σί­ας. Για την ώρα (ευ­τυ­χώς) δεν αντι­με­τω­πί­ζου­με την πρό­κλη­ση-υπο­χρέ­ω­ση μιας κοι­νής εκλο­γι­κής δο­κι­μα­σί­ας. Αν θέ­λου­με να μην επα­να­λη­φθούν οι αδιέ­ξο­δες εκλο­γι­κές πα­ρεμ­βά­σεις απλής κα­τα­γρα­φής, αλλά και οι βια­στι­κές εκλο­γι­κές συ­γκολ­λή­σεις που συσ­σω­ρεύ­ουν μάλ­λον πο­λι­τι­κά τραύ­μα­τα παρά επι­τυ­χί­ες, τότε θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σου­με τα κα­θή­κο­ντα του πο­λι­τι­κού συ­ντο­νι­σμού/ενό­τη­τας στη δράση από τη σκο­πιά των κι­νη­μα­τι­κών κα­θη­κό­ντων και της πο­λι­τι­κής όσμω­σης/συ­γκρό­τη­σης της τα­κτι­κής μας, αφή­νο­ντας τις σκέ­ψεις για τις εκλο­γι­κές συμ­μα­χί­ες για όταν αυτές γί­νουν ανα­γκαί­ες. 

Όλες οι δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς δεν έχουν βγά­λει τα ίδια συ­μπε­ρά­σμα­τα από τον απο­λο­γι­σμό της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, δεν κι­νού­νται με τις ίδιες τα­χύ­τη­τες και στο­χεύ­σεις στο κρί­σι­μο ζή­τη­μα του πο­λι­τι­κού συ­ντο­νι­σμού/ενό­τη­τας στη δράση. 

Οι ορ­γα­νώ­σεις Ανα­μέ­τρη­ση, Με­τά­βα­ση, Δί­κτυο για τα Πο­λι­τι­κά και Κοι­νω­νι­κά Δι­καιώ­μα­τα, ΔΕΑ, ΑΠΟ και ΚΕΜΑ ορ­γά­νω­σαν μαζί μια ου­σια­στι­κή συ­ζή­τη­ση για την εμπει­ρία της γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς. Η ει­σή­γη­ση του Ολι­βιέ Μπε­ζαν­σε­νό (στε­λέ­χους της ιστο­ρι­κής LCR και σή­με­ρα του NPA-L’ Anticapitalise) κα­τέ­λη­ξε σε μια κρί­σι­μη υπο­γράμ­μι­ση: στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, είπε, γί­νε­ται πιο στενό και δύ­σβα­το το «μο­νο­πά­τι» της ανα­γκαί­ας τα­κτι­κής της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, που οφεί­λει να λο­γο­δο­τεί στην ιδε­ο­λο­γι­κή πα­ρά­δο­ση του Ενιαί­ου Με­τώ­που, περ­νώ­ντας ανά­με­σα στα συμ­με­τρι­κά λάθη του οπορ­του­νι­σμού και του σε­χτα­ρι­σμού. Όμως αυτό το «μο­νο­πά­τι» οφεί­λου­με να το ανοί­ξου­με, βα­δί­ζο­ντάς το. Δεν υπάρ­χει άλλη εναλ­λα­κτι­κή τα­κτι­κή που να επι­χει­ρεί στην πράξη κι όχι στα λόγια να αντι­με­τω­πί­σει τις προ­κλή­σεις και τα κα­θή­κο­ντα που έρ­χο­νται κατά πάνω στον κόσμο μας. 

Στα πλαί­σια του γιορ­τα­σμού της φε­τι­νής επε­τεί­ου της εξέ­γερ­σης του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, οι Ανα­μέ­τρη­ση, Με­τά­βα­ση και ΔΕΑ ορ­γά­νω­σαν μια κοινή συ­ζή­τη­ση για τα 50 χρό­νια από τη με­γά­λη ερ­γα­τι­κή Με­τα­πο­λί­τευ­ση. Στη δια­δή­λω­ση για το Πο­λυ­τε­χνείο οι πα­ρα­πά­νω ορ­γα­νώ­σεις αλλά και το Δί­κτυο και το Ξε­κί­νη­μα βά­δι­σαν μαζί. Ελ­πί­ζου­με να απο­δει­χθεί ένα βήμα για την, κατά τη γνώμη μας, ανα­γκαία προ­σπά­θεια για κοινά μπλοκ στις με­γά­λες δια­δη­λώ­σεις. 

Η προ­σπά­θεια ασφα­λώς δεν αφορά μόνο τις «κε­ντρι­κές» δια­δη­λώ­σεις. Οι νε­ο­λαι­ί­στι­κες και κυ­ρί­ως οι ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις είναι εξί­σου κα­θο­ρι­στι­κές. Έτσι για εμάς, το μπλοκ της ΜΑΧΗΣ (και η συ­μπό­ρευ­ση με σω­μα­τεία αλλά και τη Συ­νέ­λευ­ση 8 Μάρτη) στη δια­δή­λω­ση της απερ­γί­ας της 20 Νο­έμ­βρη, αλλά και η από κοι­νού πα­ρέμ­βα­ση σε πολλά σω­μα­τεία και ομο­σπον­δί­ες, ήταν ένα θε­τι­κό βήμα που θα πρέ­πει να επα­να­λη­φθεί σε ανώ­τε­ρο και πιο συ­στη­μα­τι­κό επί­πε­δο. 

Η ΔΕΑ έχει δη­λώ­σει ότι θε­ω­ρεί ότι όλες οι ορ­γα­νώ­σεις που ανα­φέρ­θη­καν πα­ρα­πά­νω έχουν ει­δι­κά και αυ­ξη­μέ­να κα­θή­κο­ντα και υπο­χρε­ώ­σεις. Οφεί­λουν να επι­διώ­κουν να λει­τουρ­γή­σουν ως «κι­νη­τή­ρας» για την εμπέ­δω­ση της τα­κτι­κής του πο­λι­τι­κού συ­ντο­νι­σμού και της ενό­τη­τας στη δράση. 

Από αυτόν τον «κύκλο» κοι­νών πα­ρεμ­βά­σε­ων προ­κύ­πτουν κά­ποια κρί­σι­μα για τη συ­νέ­χεια συ­μπε­ρά­σμα­τα:

α) Δεν πρέ­πει να γί­νε­ται απο­δε­κτή καμιά τάση «απο­κλει­σμού» της α’ ή της β’ δύ­να­μης, στο όνομα απο­κλί­σε­ων τα­κτι­κής ή εμ­φά­σε­ων. Οι δια­φο­ρές στις εκτι­μή­σεις είναι απο­λύ­τως φυ­σιο­λο­γι­κές μετά τις εμπει­ρί­ες μιας τόσο «πυ­κνής» πε­ριό­δου. Όμως η εκτί­μη­ση για το χα­ρα­κτή­ρα της κάθε τάσης οφεί­λει να προ­κύ­πτει μέσα από τις «εξε­τά­σεις» που ο κα­θέ­νας και η κα­θε­μιά από εμάς έχει δώσει σε μακρό χρόνο. 

β) Η πε­ρί­ο­δος αυ­γα­τί­ζει τη ση­μα­σία της τα­κτι­κής απέ­να­ντι σε συ­γκρο­τή­σεις που έχουν προ­κύ­ψει από τον θρυμ­μα­τι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κατά τη γνώμη μας είναι ανα­γκαία μια σαφής διά­κρι­ση. Αφε­νός, τα κα­θή­κο­ντα συ­γκρό­τη­σης «πόλου» στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες αφο­ρούν τις ορ­γα­νώ­σεις που προ­α­να­φέ­ρα­με. Αφε­τέ­ρου, απέ­να­ντι στον κόσμο πχ της ΝΕΑΡ και του ΜΕ­ΡΑ­25, υπάρ­χει πάντα η υπο­χρέ­ω­ση για συ­γκε­κρι­μέ­νες συ­νερ­γα­σί­ες στο κι­νη­μα­τι­κό επί­πε­δο ή ακόμα και σε κά­ποιες συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές αιχ­μές. 

γ) Ο πο­λι­τι­κός συ­ντο­νι­σμός πε­ρι­λαμ­βά­νει την υπο­χρέ­ω­ση κοι­νής πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης. Ο δικός μας απο­λο­γι­σμός για τις συ­ζη­τή­σεις που προ­α­να­φέ­ρα­με είναι θε­τι­κός. Έτσι θα επι­διώ­κου­με να έχει συ­νέ­χεια αυτή η προ­σπά­θεια, με την ορ­γά­νω­ση κοι­νών συ­ζη­τή­σε­ων πάνω σε θέ­μα­τα που είναι κα­θο­ρι­στι­κά για τη γραμ­μή μας μέσα στη συ­γκυ­ρία. 

δ) Είναι σαφές και κα­τα­νοη­τό ότι κάθε ορ­γά­νω­ση έχει το δικό της «κύκλο» ετοι­μό­τη­τας για απα­ντή­σεις. Αυτό πρέ­πει να γί­νε­ται απο­δε­κτό με τον πιο αυ­θε­ντι­κό, τον πιο συ­ντρο­φι­κό τρόπο. Όμως αυτό δεν συ­νε­πά­γε­ται την ανα­στο­λή των ενω­τι­κών πρω­το­βου­λιών πα­ρέμ­βα­σης και συ­ζή­τη­σης. Αντί­θε­τα, η συ­στη­μα­τι­κή συ­νέ­χειά τους βοηθά όλους και τον κα­θέ­να χω­ρι­στά να δώ­σουν τις απα­ντή­σεις στο πιο ου­σια­στι­κό εφι­κτό επί­πε­δο. 

ε) Υπάρ­χουν κα­θή­κο­ντα απέ­να­ντι στα οποία οι κα­θυ­στε­ρή­σεις είναι ανε­πί­τρε­πτες. Η ορ­γά­νω­ση μιας κοι­νής κα­μπά­νιας για την Πα­λαι­στί­νη, ως αιχ­μής για τα αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά-αντι­πο­λε­μι­κά κα­θή­κο­ντα σή­με­ρα, είναι κατά τη γνώμη μας επεί­γου­σα υπο­χρέ­ω­ση.

Με αυτόν τον τρόπο θα κι­νη­θεί η ΔΕΑ, ελ­πί­ζο­ντας ότι τα πρώτα θε­τι­κά βή­μα­τα που έγι­ναν θα έχουν συ­νέ­χεια.