Ο Δεκέμβρης Του ΄08 Και Η Γενιά Του /// ΠΡΙΝ

                                                 

 

Πορείες μνήμης και αγώνα στις 6 Δεκέμβρη από τα Προπύλαια, στις 6 μ.μ συλλόγων, σωματείων, οργανώσεων και συλλογικοτήτων.

«Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες» ήταν ένα από τα κεντρικά συνθήματα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008. Στους πρώτους σπασμούς της καπιταλιστικής κρίσης και λίγο πριν τον Αρμαγεδδώνα των μνημονίων, η κρατική δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου άναψε το σπίρτο σε έναν κάμπο που ήταν έτοιμος να πάρει φωτιά. Έναν κάμπο κατάξερο για τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης, του «εκσυγχρονισμού» και της «ισχυρής Ελλάδας»: Τους ελαστικά απασχολούμενους νέους, τους ανέργους, τους μετανάστες, τους εργαζόμενους. Αλλά και για όσους ασφυκτιούσαν στο πλαίσιο της επίπλαστης ευμάρειας και του καταναλωτισμού, σε μια κοινωνία με «κλούβες, κλουβιά και κλούβια ιδανικά».

Λίγο πριν ο οξυνόμενος κρατικός αυταρχισμός οπλίσει το χέρι του Επαμεινώνδα Κορκονέα, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε χορηγήσει πακέτο στήριξης ύψους 28 δισ. ευρώ προς τις τράπεζες που κλυδωνίζονταν από τους «μετασεισμούς» της Lehman Brothers. Το πακέτο αυτό θα άνοιγε τον κύκλο αλλεπάλληλης χορήγησης εγγυήσεων, διαδοχικών εξυγιάνσεων και ανακεφαλαιοποιήσεων, το ύψος των οποίων θα ξεπερνούσε τα 85 δισ. ευρώ. Αντίστοιχα, η δολοφονία Γρηγορόπουλου θα σηματοδοτούσε τη μετάβαση σε μια πιο αυταρχική μορφή διακυβέρνησης, όπου η βία των κλομπ και των χημικών θα συμπλήρωνε την οικονομική βία του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των διαδοχικών κυβερνήσεων.

Δεκαέξι χρόνια μετά ο κάμπος είναι ξανά κατάξερος – πιο πολύ ακόμα από το 2008. Η ανέχεια έχει γίνει καθεστώς, και η επίπλαστη ευημερία αφορά πολύ-πολύ λιγότερους σε σχέση με τότε. Η αστυνομία νιώθει ελεύθερη να χτυπά, να βασανίζει, ενίοτε και να δολοφονεί. Η φορολόγηση των τραπεζών που διασώθηκαν με δημόσιο χρήμα ξορκίζεται μετά βδελυγμίας. Και ο φίλος του Αλέξη και αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας, Νίκος Ρωμανός, είναι ξανά στη φυλακή, ως ένδειξη της εκδικητικότητας του κράτους που έχει συνέχεια, προς μια ολόκληρη γενιά που τριαντάρισε βλέποντας να δίνονται «στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες».