Το Εditorial Της Εργατικής Αριστεράς Που Κυκλοφορεί (φύλλο Νο 508)

                                                                                 

 

Ορι­σμέ­να ψί­χου­λα, απο­λύ­τως ανα­ντί­στοι­χα με τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες, αφο­ρούν το σκέ­λος των πα­ρο­χών και των αυ­ξή­σε­ων, ενώ συ­νε­χί­ζε­ται άκαμ­πτη η επι­λο­γή άντλη­σης φο­ρο­λο­γι­κών υπερ-εσό­δων από τους ερ­γα­ζό­με­νους και την πλα­τιά λαϊκή κα­τα­νά­λω­ση.

Κά­ποιες όψεις του φο­ρο­λο­γι­κού νο­μο­σχε­δί­ου και του ανα­πτυ­ξια­κού νόμου συ­μπυ­κνώ­νουν την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Αν ερ­γά­ζε­σαι στην εστί­α­ση, θα φο­ρο­λο­γη­θούν ακόμα και τα φι­λο­δω­ρή­μα­τα που τυχόν παίρ­νεις. Αν όμως κά­νεις «επέν­δυ­ση», θα απαλ­λα­γείς από τα «φο­ρο­λο­γι­κά βάρη». 

Ακόμα χει­ρό­τε­ρα όταν τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα που συ­γκε­ντρώ­νει το κρά­τος κα­τευ­θύ­νο­νται στη δια­σφά­λι­ση «πλε­ο­να­σμά­των», ενώ στις κρα­τι­κές δα­πά­νες, ο το­μέ­ας που κα­τα­γρά­φει δια­δο­χι­κές αυ­ξή­σεις από χρόνο σε χρόνο απο­τε­λεί εκεί­νος των εξο­πλι­σμών. Τα δυ­σβά­στα­κτα προ­γράμ­μα­τα «τρέ­χουν» καθώς άρ­χι­σαν οι πα­ρα­λα­βές φρε­γα­τών, Ραφάλ κ.ά., ενώ το υπουρ­γείο Άμυ­νας προ­α­ναγ­γέ­λει νέες πα­νά­κρι­βες αγο­ρές: «Άλλη μία Μπε­λα­ρά» ανα­κοί­νω­σε ο Δέν­διας από τη Γαλ­λία, «άλλα 6 Ραφάλ» ζητά η Πο­λε­μι­κή Αε­ρο­πο­ρία σύμ­φω­να με τον Τύπο. Η στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χία με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, ακλό­νη­τη και συ­νέ­νο­χη μετά από έναν ολό­κλη­ρο χρόνο γε­νο­κτο­νί­ας σε δη­μό­σια θέα στη Γάζα, λέει πολλά για το πού θέλει να «μοιά­σει» και το ελ­λη­νι­κό κρά­τος καθώς εξο­πλί­ζε­ται ως τα δό­ντια.

Τα όπλα είναι επι­κίν­δυ­να με πολ­λούς τρό­πους. Ενι­σχύ­ουν τα μι­λι­τα­ρι­στι­κά δί­κτυα, με ό,τι συ­νε­πά­γε­ται αυτό για τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα. Η από­κτη­σή τους ενι­σχύ­ει τον πει­ρα­σμό να… χρη­σι­μο­ποι­η­θούν, απει­λώ­ντας αν­θρώ­πι­νες ζωές. Αλλά απο­δει­κνύ­ο­νται φο­νι­κά και σε καιρό ει­ρή­νης, απορ­ρο­φώ­ντας πό­ρους εις βάρος των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών, που πα­ρα­μέ­νουν κα­θη­λω­μέ­νες, καθώς απο­τε­λεί κυ­βερ­νη­τι­κή στρα­τη­γι­κή η πρι­μο­δό­τη­ση του ιδιω­τι­κού τομέα που με­τα­τρέ­πει κάθε κοι­νω­νι­κό δι­καί­ω­μα σε εμπό­ρευ­μα.

Στην εποχή της κλι­μα­τι­κής κρί­σης, αυτή η αδια­φο­ρία για την κοι­νω­νι­κή προ­στα­σία γί­νε­ται ακόμα πιο θα­να­τη­φό­ρα. Η Ισπα­νία, όπου η κα­τάρ­γη­ση της Μο­νά­δας Έκτα­κτης Ανά­γκης της Βα­λέν­θια από την πε­ρι­φε­ρεια­κή κυ­βέρ­νη­ση συ­νέ­βα­λε στον πο­λύ­νε­κρο απο­λο­γι­σμό των πλημ­μύ­ρων, δεν είναι τόσο μα­κριά. Τεί­νει να γίνει πα­ρά­δο­ση οι επο­χι­κοί δα­σο­πυ­ρο­σβέ­στες να απο­θε­ώ­νο­νται ως «ήρωες» κάθε κα­λο­καί­ρι και να ξυ­λο­φορ­τώ­νο­νται και να τρώνε χη­μι­κά από τα ΜΑΤ κάθε  φθι­νό­πω­ρο, όταν απαι­τούν τη μο­νι­μο­ποί­η­σή τους.

Η επι­λο­γή σκλή­ρυν­σης της κα­τα­στο­λής και η προ­σπά­θεια ιδε­ο­λο­γι­κής νο­μι­μο­ποί­η­σής της βρί­σκε­ται πίσω και από μια άθλια κα­μπά­νια στο­χο­ποί­η­σης των Ρομά. Η Αστυ­νο­μία ξε­σα­λώ­νει στους κα­ταυ­λι­σμούς, ενώ δη­μιουρ­γεί­ται ένα κλίμα στο δη­μό­σιο διά­λο­γο που επι­τρέ­πει στο δια­βό­η­το Σταύ­ρο Μπα­λά­σκα να δη­λώ­νει (με συ­γκα­τά­βα­ση από το υπό­λοι­πο πάνελ) ότι «θα τους πάμε αίμα», «μέσα στα σπι­τά­κια τους» και να προ­τεί­νει «χτί­στε κι άλλες φυ­λα­κές». Αυτό το τε­λευ­ταίο έχει ήδη δρο­μο­λο­γη­θεί από τον Γ. Φλω­ρί­δη, που δρο­μο­λο­γεί το άνοιγ­μα τριών νέων φυ­λα­κών…

Η κα­τα­στο­λή και ο αυ­ταρ­χι­σμός απο­τε­λούν γε­νι­κό­τε­ρη επι­λο­γή που στρέ­φε­ται και κατά των κοι­νω­νι­κών αντι­στά­σε­ων. Οι απει­λές και τα πει­θαρ­χι­κά κατά των εκ­παι­δευ­τι­κών που αντι­στέ­κο­νται στην αξιο­λό­γη­ση έχουν πάρει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά «βιο­μη­χα­νί­ας», ενώ διαρ­κώς προ­κύ­πτουν νέα χο­ντρά πε­ρι­στα­τι­κά εκ­δι­κη­τι­κής αντι­με­τώ­πι­σης αγω­νι­στών κι αγω­νι­στριών -από την από­λυ­ση του Δ. Αντω­νί­ου από το ΕΚΠΑ, μέχρι τη δίωξη της Φ. Γε­ωρ­γιά­δου από τη διοί­κη­ση της Λυ­ρι­κής Σκη­νής και της Ελ. Πα­λαι­στί­δου από την Διεύ­θυν­ση Π.Ε. Δ΄Αθή­νας.

Ο συν­δυα­σμός κρα­τι­κού αυ­ταρ­χι­σμού και ερ­γο­δο­τι­κής ασύ­δο­της αυ­θαι­ρε­σί­ας είναι η μέ­θο­δος με την οποία επι­λέ­γει η άρ­χου­σα τάξη και το πο­λι­τι­κό της προ­σω­πι­κό να αντι­με­τω­πί­σουν τις διεκ­δι­κή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Αντί­στοι­χη ακαμ­ψία πρέ­πει να δεί­ξει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα διεκ­δι­κώ­ντας συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις με γεν­ναί­ες αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς ενά­ντια στα επι­χει­ρη­μα­τι­κά κέρδη, μα­ζι­κές κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες ενά­ντια στους εξο­πλι­σμούς και την πο­λι­τι­κή ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης των πά­ντων, βαριά φο­ρο­λό­γη­ση των επι­χει­ρή­σε­ων για να στη­ρι­χτεί ο «κοι­νω­νι­κός μι­σθός» που τεί­νει προς εξα­φά­νι­ση...

Τέ­τοιοι αγώ­νες έχουν ήδη εμ­φα­νι­στεί στο προ­σκή­νιο. Οι εντυ­πω­σια­κές απερ­γί­ες των δια­νο­μέ­ων σε Wolt και E-Food, η δυ­να­μι­κή κι­νη­το­ποί­η­ση των υγειο­νο­μι­κών, το μα­ζι­κό συλ­λα­λη­τή­ριο των εκ­παι­δευ­τι­κών, η 4ή­με­ρη απερ­γία των ναυ­τερ­γα­τών, η απερ­γία του Σω­μα­τεί­ου Μι­σθω­τών Τε­χνι­κών και των Οι­κο­δό­μων, μπο­ρεί να αντι­με­τω­πί­ζουν τη δύ­σκο­λη πρό­κλη­ση της ανα­γκαί­ας συ­νέ­χειας και κλι­μά­κω­σης, αλλά η επι­τυ­χία τους και η αντα­πό­κρι­ση που συ­να­ντούν υπο­γραμ­μί­ζουν την ανά­δυ­ση μιας ερ­γα­τι­κής διεκ­δι­κη­τι­κό­τη­τας που μπο­ρεί να υπο­στη­ρί­ξει μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή, εφό­σον βρε­θούν οι δυ­νά­μεις που θα ερ­γα­στούν σο­βα­ρά, συ­ντο­νι­σμέ­να και συ­στη­μα­τι­κά για να την ορ­γα­νώ­σουν.

Εδώ ανα­δει­κνύ­ε­ται ο κομ­βι­κός ρόλος των αγω­νι­στών και των αγω­νι­στριών της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτός ο χώρος έχει ανα­βαθ­μι­σμέ­νες ευ­θύ­νες, γιατί παρά το μέ­γε­θός του, είναι ο μόνος που θέλει και μπο­ρεί να συν­δε­θεί «ορ­γα­νι­κά» με την κοι­νω­νι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση.

Το δια­ζύ­γιο που έχει πάρει από τέ­τοιες ευ­θύ­νες βρί­σκε­ται πίσω από τα στρα­τη­γι­κά αδιέ­ξο­δα της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς, είτε εκ­φρά­ζο­νται από το «άχρω­μο κι άγευ­στο» ΠΑΣΟΚ του Νίκου Αν­δρου­λά­κη, είτε από το reality show του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την πα­γε­ρή αδια­φο­ρία με την οποία το  αντι­με­τω­πί­ζει η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία. Η ενερ­γο­ποί­η­ση του Τσί­πρα με στόχο την υπέρ­βα­ση των αδιε­ξό­δων που αντι­με­τω­πί­ζουν αυτά τα φθαρ­μέ­να υλικά, αντι­με­τω­πί­ζει το ίδιο πρό­βλη­μα. Γιατί δύ­σκο­λα θα βρε­θεί άν­θρω­πος που να πι­στεύ­ει στα σο­βα­ρά ότι ο πρω­θυ­πουρ­γός της «κω­λο­τού­μπας» και του τρί­του μνη­μο­νί­ου, μαζί με τον Δρα­γα­σά­κη, τον Χρι­στο­δου­λά­κη, την Κα­τσέ­λη και τον Χου­λια­ρά­κη κο­μί­ζουν κάτι «νέο» που θα σαλ­πί­σει τη με­γά­λη αντε­πί­θε­ση…

Η προ­σπά­θεια αυτού του χώρου να αξιο­ποι­ή­σει την «αύρα» του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που στη Γαλ­λία και να πα­ρου­σια­στεί ως μια κά­ποια ελ­λη­νι­κή εκ­δο­χή του είναι αστεία. Πα­ρα­γνω­ρί­ζει τις με­γά­λες δια­φο­ρές ανά­με­σα στις δύο χώρες, τα κι­νή­μα­τα και τις «Αρι­στε­ρές» τους. Αλλά κυ­ρί­ως, η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή ανα­σύν­θε­ση που προ­ω­θεί­ται στην Ελ­λά­δα, στέ­κε­ται στον αντί­πο­δα του πιο εν­δια­φέ­ρο­ντος κι ελ­πι­δο­φό­ρου στοι­χεί­ου της συ­γκρό­τη­σης του Νέου Λαϊ­κού Με­τώ­που: την αλ­λη­λε­πί­δρα­ση της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς με τις κοι­νω­νι­κές αντι­στά­σεις, τον κομ­βι­κό ρόλο που είχε η πα­ρέμ­βα­ση της «κοι­νω­νι­κής Αρι­στε­ράς» τόσο στη συ­γκρό­τη­ση του ΝΛΜ όσο και στην εκλο­γι­κή δυ­να­μι­κή του. Αυτή η πτυχή της γαλ­λι­κής εμπει­ρί­ας είναι που αξί­ζει να με­λε­τή­σει και να συ­ζη­τή­σει η ρι­ζο­σπα­στι­κή/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά που ανα­ζη­τά το δρόμο προς την ανα­σύ­ντα­ξή της.

Η κοι­νω­νι­κή και η πο­λι­τι­κή αντί­στα­ση πρέ­πει να πα­ρου­σιά­σουν τη δύ­να­μή τους στο δρόμο.

Πρώτα στην επέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, που θα πα­ρέμ­βουν στο δρόμο οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς, οι δυ­νά­μεις της αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, οι δυ­νά­μεις που υπε­ρα­σπί­ζο­νται τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα ενά­ντια στον αυ­ταρ­χι­σμό, που προ­βά­λουν την πάλη για αλ­λα­γή της κοι­νω­νί­ας ενά­ντια στο ζόφο και τη μι­σαλ­λο­δο­ξία που προ­βά­λει η ακρο­δε­ξιά ως απά­ντη­ση.

Επει­τα στη γε­νι­κή απερ­γία της 20ης Νο­έμ­βρη, που μπο­ρεί να ενο­ποι­ή­σει όλους τους κλα­δι­κούς αγώ­νες των τε­λευ­ταί­ων εβδο­μά­δων, συ­γκρο­τώ­ντας έναν αγω­νι­ζό­με­νο «κορμό» που μπο­ρεί να συ­μπα­ρα­σύ­ρει γύρω του και τον ευ­ρύ­τε­ρο κόσμο της ερ­γα­σί­ας που δυ­σφο­ρεί, αλλά δυ­σκο­λεύ­ε­ται να εκ­φρα­στεί απερ­για­κά στο χώρο δου­λειάς του, για να απαι­τή­σου­με ενω­μέ­νοι κι ενω­μέ­νες να μπουν τα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα μπρο­στά!