ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Να Τους Πάμε Μια Ώρα Αρχύτερα Στην Τελετή Λήξης

 

Για την «οικουμενικότητα των αγώνων» μίλησε ο Μακρόν απευθύνοντας κάλεσμα για «εκεχειρία» λίγο πριν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Στην εναρκτήρια φιέστα που διοργανώθηκε στο Παρίσι περίσσεψαν τα «μηνύματα» που υποτίθεται αφορούσαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα. 

Αλλά αυτό που αναδεικνύεται αυτές τις μέρες στο Παρίσι είναι η οικουμενικότητα της υποκρισίας, της κρίσης και της αντίστασης.  

Οι συνήθεις εκκλήσεις για «ειρήνη» δεν θα μπορούσαν να είναι πιο εξοργιστικές την ώρα που ο ισραηλινός στρατός εξακολουθεί να σπέρνει τον θάνατο στην Παλαιστίνη απειλώντας να εξαπλώσει τον πόλεμο και στο Λίβανο. Την ώρα που στην καρδιά της Ευρώπης, στην Ουκρανία μαίνεται εδώ και δύο χρόνια ένας καταστροφικός πόλεμος φθοράς. Την ώρα που οι ηγέτες της ΕΕ και των ΗΠΑ, που εμπλέκονται άμεσα και στα δύο αυτά μέτωπα, ετοιμάζονται να γεμίσουν ξανά την Ευρώπη με βαλλιστικούς και υπερηχητικούς πυραύλους.

  

Η υποκρισία τους δεν αφορά μόνο την ειρήνη. Σε 12 δις δολάρια υπολογίζεται το κόστος των αγώνων που θα πληρώσει ο γαλλικός λαός για να φιλοξενήσει το διεθνές κερδοσκοπικό πάρτι των πολυεθνικών που οργάνωσε η κυβέρνηση Μακρόν. Λεφτά υπάρχουν για Ολυμπιακούς αλλά όχι για αυξήσεις στους εργάτες που θα πρέπει να δουλεύουν περισσότερα χρόνια μετά τον αντιασφαλιστικό νόμο που ψήφισε η κυβέρνησή του.

Ακόμη πιο εξοργιστική είναι η απόπειρά τους να ντύσουν την ολυμπιακή φιέστα με ένα ψεύτικο «δικαιωματισμό». Για ποια δικαιώματα μιλάνε όταν όλες τις προηγούμενες εβδομάδες η κυβέρνηση Μακρόν άδειαζε το αστυνομοκρατούμενο Παρίσι από τους πρόσφυγες, τους μετανάστες και τους απόκληρους για να μην χαλάσει η βιτρίνα των Ολυμπιακών; Όταν οι μουσουλμάνες γυναίκες και τα κορίτσια στη Γαλλία απαγορεύεται να φορέσουν ό,τι αυτές θέλουν στα δημόσια κτίρια και στα σχολεία; Όταν ασκώντας αυτήν την πολιτική έχουν δώσει χώρο στις Λεπέν και τους Βελόπουλους να το παίζουν κριτές των πάντων και υπερασπιστές κάθε αντιδραστικής «παράδοσης»;  

Θλιβερή εικόνα  

Η θλιβερή εικόνα των επισήμων στην τελετή έναρξης κάτω από τα νάυλον αδιάβροχα υπό καταρρακτώδη βροχή στην «πόλη του φωτός» αποτύπωσε φωτογραφικά την οικουμενικότητα της κρίσης τους. Ο Μακρόν υποδεχόταν τους «ηγέτες» όντας ο ίδιος «έκπτωτος βασιλιάς» μετά τις τελευταίες εκλογές. Τις ΗΠΑ εκπροσωπούσε η σύζυγος του προέδρου Μπάιντεν μιας και ο ίδιος είναι σε καθεστώς «απόσυρσης» μετά την καρατόμησή του από υποψήφιος για τις αμερικάνικες εκλογές. Ο Σι Τζι Πινγκ έστειλε τον πρωθυπουργό του, ενώ ο Πούτιν δεν ήρθε μιας και η Ρωσία είναι αποκλεισμένη από τους αγώνες -στους οποίους συμμετέχει βέβαια το Ισραήλ και οι δυνάμεις της Δύσης που στηρίζουν τους πολέμους στην Ουκρανία και την Παλαιστίνη.  

Η εικόνα της κρίσης αποτυπώθηκε ζοφερά και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού λίγες μέρες νωρίτερα. Στην οργανωμένη εδώ και μήνες ομιλία του στο Κογκρέσο, ο Νετανιάχου υποτίθεται θα εμφανιζόταν ως ο «ειρηνευτής» που έφερε την «κατάπαυση του πυρός» στην Γάζα και θα έδινε πόντους στον Μπάιντεν, στην τελική ευθεία για τις εκλογές. Αλλά στο μεταξύ «χάσαμε» τον Μπάιντεν που όλο αυτό το διάστημα του χάιδευε πατρικά το κεφάλι. Ο Νετανιάχου στην ομιλία του ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει τον γενοκτονικό του πόλεμο στην Γάζα καταχειροκροτούμενος από Ρεμπουπλικανούς και Δημοκρατικούς.

Αλλά έξω από το Κογκρέσο χιλιάδες συμμετείχαν ξανά στο συλλαλλητήριο που τον κήρυσσε ανεπιθύμητο. Όπως χιλιάδες διαδήλωσαν παρά τα δρακόντεια αστυνομικά μέτρα στο Παρίσι τη μέρα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών -που φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχουν μετατραπεί σε ένα πολιτικό γεγονός παρά αθλητικό: Στην τελετή ο κόσμος γιούχαρε τον Μακρόν. Οι «απαγορευμένες» παλαιστινιακές σημαίες και σύμβολα σηκώνονται στα στάδια από θεατές και αθλητές σε κάθε ευκαιρία. Οι αλγερινοί αθλητές έριξαν λουλούδια στον Σηκουάνα στο σημείο που το 1961 η γαλλική αστυνομία είχε δολοφονήσει 200 Αλγερινούς που διαδήλωναν υπέρ της ανεξαρτησίας της χώρας τους. Θα πρέπει να πάει κανείς πίσω στους Ολυμπιακούς του 1968 στο Μεξικό για να συναντήσει κάτι το ανάλογο. 

Ο Μητσοτάκης του 28% δεν είναι έξω από αυτήν την εικόνα. Επιστρέφοντας από το Παρίσι, συναντήθηκε με την ΠτΔ Σακελλαροπούλου για να της επιβεβαιώσει εν μέσω πυρκαγιών στην Εύβοια και την Πελοπόννησο ότι «έχουμε να κάνουμε και με την κλιματική κρίση», ότι «οι τιμές επανήλθαν σε κανονικά επίπεδα», ενώ μίλησε και για «προσωρινή λύση» όσον αφορά την «υποχρέωση» των ιδιωτών γιατρών να καλύπτουν τα κενά των νοσοκομείων. 

Στην πραγματικότητα, προσωρινός είναι ο ίδιος και η κυβέρνησή του. Όχι μόνο γιατί βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στα διαπλεκόμενα σκάνδαλα -από τη μια η αποκάλυψη από το «inside story», ότι 27 από τους στόχους του Predator, είχαν υπάρξει και αντικείμενο νόμιμης άρσης απορρήτου από την ΕΥΠ και από την άλλη “στο αρχείο” η υπόθεση από τον Άρειο Πάγο και καταστροφή από «συρραπτικό» του cd με τα αποδεικτικά στοιχεία από τις επαφές του δολοφονημένου Καραϊβάζ με τον  πρώην γ.γ. του Μητσοτάκη, Γ. Δημητριάδη και τον πρώην διοικητή της ΕΥΠ Κοντολέοντα. 

Όχι μόνο γιατί ομολογούν πια οι ίδιοι εμπράκτως πόσο φούμαρα είναι τα περί «εύρωστης οικονομίας» -όπως ανέδειξε η κυβερνητική απόφαση χρηματοδότησης με ένεση 400 εκατομμυρίων ευρώ της συγχώνευσης Αttica Bank-Παγκρήτιας Τράπεζας προκειμένου, σύμφωνα με τον Στουρνάρα να αποφευχθεί ο άμεσος κίνδυνος «ενός κούρεματος καταθέσεων και ενός bank run» από τις ελληνικές τράπεζες. 

Αντίσταση

Αλλά και γιατί όλες οι επιθέσεις που επιχειρεί μέσα στο κατακαλόκαιρο η κυβέρνηση, συναντάνε τη μαχητική απεργιακή αντίσταση της εργατικής τάξης: Από τα νοσοκομεία ενάντια στο νόμο διάλυσης και ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ, μέχρι τη ΛΑΡΚΟ, τους Πυροσβέστες, τους εργαζόμενους των Ναυπηγείων της Ελευσίνας και το ΥΠ.ΠΟ, κανείς και καμιά δεν είναι διατεθειμένος/η, να επιτρέψει σε αυτήν την κυβέρνηση και τα αφεντικά να συνεχίσουν το καταστροφικό της έργο. Η καταδίκη των δολοφόνων του Ζακ αλλά και εκείνων του Σιράζ Σαφτάρ ήταν αποτέλεσμα της πίεσης του κινήματος που ασταμάτητα δίνει τη μάχη ενάντια στο σεξισμό, τον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή.

Αυτή τη δυναμική αγνοούν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.¨Όταν δεν αναλώνονται σε εσωτερικές διαδικασίες και πλακώματα για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στις συμμαχίες που απεργάζονται και τάχα θα αποτελέσουν την εναλλακτική για την επόμενη μέρα, μαζί με τις ηγεσίες της υπόλοιπης ρεφορμιστικής Αριστεράς όπως του ΚΚΕ τρέχουν να κάνουν κριτική στην πολεμοκάπηλη κυβέρνηση της ΝΔ για «υποχωρητικότητα» απέναντι στην Τουρκία, σχολιάζοντας τη νέα έξοδο των πολεμικών πλοίων, αμφότερων των χωρών, ανοιχτά της Κάσου.

Το δικό μας καθήκον είναι να κλιμακώσουμε αυτή τη δυναμική σε ένα απεργιακό αγώνα διαρκείας που θα οδηγήσει μια ώρα αρχύτερα στην τελετή λήξης της κυβέρνησης Μητσοτάκη ανοίγοντας το δρόμο σε μια αντικαπιταλιστική προοπτική.