ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Η Κρίση Τους Βαθαίνει

Η πολιτική κρίση που ξέσπασε ανοιχτά μετά τις Ευρωεκλογές ξεδιπλώνεται με μεγαλύτερη δυναμική καθημερινά. Το πιο πρόσφατο δείγμα είναι τα μαχαίρια που βγήκαν στο κόμμα της κυβέρνησης, τη Νέα Δημοκρατία.

Η δίδυμη επίθεση Σαμαρά-Καραμανλή στον Μητσοτάκη είναι ασφαλώς υποκριτική, αλλά ταυτόχρονα είναι και αποκαλυπτική. Είναι προκλητικά υποκριτική καθώς ο Σαμαράς ανακαλύπτει ότι υπάρχουν… καρτέλ στην ελληνική οικονομία και ο Καραμανλής διαμαρτύρεται ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αδίκησε την Ελλάδα με το… «λαθεμένο» πρόγραμμα των Μνημόνιων και μεγάλωσε τις κοινωνικές ανισότητες. Σε ποιον τα λένε αυτά, αυτοί οι πιο πιστοί υπηρέτες των καπιταλιστών!

Ταυτόχρονα, όμως, ξεφτιλίζουν τον Μητσοτάκη σαν ηγεσία που κατάφερε να ρίξει τη Νέα Δημοκρατία από το 41 στο 28 τοις εκατό «ενώ κυβερνάει χωρίς πολιτικό αντίπαλο, χωρίς Μνημόνια και με πρωτοφανή έλεγχο των ΜΜΕ», όπως είπαν. Η μόνη άλλη φορά που ένας εν ενεργεία πρωθυπουργός αντιμετώπισε τέτοια εσωκομματική επίθεση ήταν το 2011, όταν οι βαρόνοι του ΠΑΣΟΚ ξήλωσαν τον Γιώργο Παπανδρέου. Και όλοι και όλες θυμόμαστε την πολιτική κρίση που κορυφώθηκε με την κατάρρευση του δικομματισμού το 2012.

Μπροστά στη νέα επιδείνωση της κρίσης τους, και ο Καραμανλής και ο Σαμαράς τρέχουν να αγκαλιάσουν την ατζέντα της ακροδεξιάς. Και οι δυο ξέρασαν σεξιστικό, ρατσιστικό και σοβινιστικό δηλητήριο ενάντια στους ομοφυλόφιλους, στους πρόσφυγες, σε όλες και όλους μας. Βροχή μαύρης αντίδρασης έπεσαν οι κραυγές ενάντια στο γάμο ομόφυλων ζευγαριών, ενάντια στους μετανάστες που «αλλοιώνουν τις ευρωπαϊκές πόλεις», ενάντια σε «σκοπιανούς, αλβανούς και τούρκους».

Νομίζουν ότι θα μπαλώσουν την κρίση της ΝΔ με συνταγές Λεπέν. Αλλά είναι γελασμένοι. Όχι μόνο γιατί αυτή η ταχτική στη Γαλλία φούσκωσε τα πανιά της ακροδεξιάς και εδώ τρέφει τους Βελόπουλους. Αλλά και γιατί λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα που αποδείχθηκε ο πραγματικός αντίπαλός του Μητσοτάκη. Υπάρχει η δύναμη που μπορεί να τσακίσει όλον αυτό το συρφετό. Αρκεί η Αριστερά να την αξιοποιήσει.

Μανούβρες

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς έχουν χάσει τη μπάλα. Ο Κασσελάκης νόμιζε ότι με τις μανούβρες του Συνέδριου του ΣΥΡΙΖΑ είχε εξασφαλίσει τη θέση του στην ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά τώρα ανακαλύπτει ότι τον πάνε για κομπάρσο σε μια «ενωμένη κεντροαριστερά» με άλλη ηγεσία. Μια ενότητα με ένα ΠΑΣΟΚ αμετανόητο για όλη τη δεξιά του κατρακύλα. Όλοι και όλες οι υποψήφιοι για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ «τιμούν» τη μεγάλη παράδοσή του, από τον Ανδρέα Παπανδρέου της εποχής του «Όχι στην ΕΟΚ, έξω από το ΝΑΤΟ», μέχρι τον Ευάγγελο Βενιζέλο των Σαμαροβενιζελικών Μνημόνιων.

Η ηγεσία του ΚΚΕ κρατάει αποστάσεις από αυτές τις διαπραγματεύσεις, αλλά δεν αντιπροτείνει κανένα μέτωπο ανατροπής, παρά μόνο τη δική του εκλογική ενίσχυση. Τα κόμματα που προέρχονται από αποχωρήσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν δέσμια της παλιάς πολιτικής του. Ο Τσακαλώτος με άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών διαμαρτύρεται για τις ειρωνίες που αντιμετωπίζουν ως πρώην υπουργοί στις κυβερνήσεις του Τσίπρα, αλλά επιμένει ότι μια στρατηγική συμβιβασμών είναι αναγκαία επειδή και στο μέλλον θα υπάρχουν οι τράπεζες, η ΕΕ, οι «θεσμοί». Ο Βαρουφάκης στο ίδιο φύλλο θέλει Ειρήνη, Ενέργεια και Στέγη, αλλά εξακολουθεί να αποφεύγει το πώς.

Τώρα είναι η ώρα για να συγκροτήσουμε τους αγώνες μας σε ένα δυνατό Μέτωπο Ανατροπής. Αρχίζοντας από την κοινή δράση ενάντια στον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή.

Στη Γαλλία, ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους στο πλευρό των μεταναστών και δίνει τη μάχη του δεύτερου γύρου για να φράξει το δρόμο στους φασίστες της Λεπέν. Είμαστε μαζί τους και διεκδικούμε από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς να μην απέχουν από αυτήν την πάλη. Όσες δυνάμεις δεν μιλάνε για το έγκλημα στην Πύλο, για να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να σταματήσουν οι δολοφονίες της ΕΕ-φρούριο, όχι μόνο δεν βαδίζουν προς την ανατροπή του Μητσοτάκη, αλλά αφήνουν χώρο για τους Βελόπουλους.

Αντίστοιχα πρέπει να αγκαλιάσουμε τους αγώνες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, για κρατικοποιήσεις κάτω από εργατικό έλεγχο για να σταματήσουμε τα εγκλήματα των Τεμπών, την ακρίβεια στην ενέργεια και στα σουπερμάρκετ, τα αίσχη των τραπεζών με τα επιτόκια και την κρίση στέγης.

Ο αντικαπιταλισμός δεν είναι «ακραία πολιτική». Είναι άμεση ανάγκη και στρατηγική δύναμη για να νικήσουμε. Για να τελειώνουμε με τα αίσχη της Νέας Δημοκρατίας και να ανοίξουμε το δρόμο για εργατική εναλλακτική στον καταστροφικό καπιταλισμό.