Ευρωεκλογές 2024 : Αποτελέσματα Και Προοπτικές /// ΕΕΚ

 Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ – Τροτσκιστές

 

                                                 

 

 

1. Οι Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2024 πυροδότησαν έναν χωρίς προηγούμενο πολιτικό σεισμό, με επίκεντρο την Γαλλία και συνέπειες σε όλη την Ευρώπη και διεθνώς.

Μαζί με το τσουνάμι της λαϊκής απαξίωσης και αποχής, η άνοδος της άκρας Δεξιάς έπληξε καίρια τους δύο πόλους του γαλλογερμανικού άξονα συγκρότησης της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο σαθρός Βοναπαρτισμός του Μακρόν στη νεκροζώντανη γαλλική Πέμπτη Δημοκρατία και η γερμανική κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών – Πρασίνων – Φιλελευθέρων δέχτηκαν συντριπτικό πλήγμα από το σιδερένιο τακούνι των φασιστών της Λεπέν και της ναζιστικής Εναλλακτικής για την Γερμανία. Για πρώτη φορά από την στρατιωτική ήττα του φασισμού το 1945, στο Παρίσι και το Βερολίνο οι πολιτικοί απόγονοι των φασιστών του Βισύ και των Ναζί βρίσκονται στο κατώφλι της κυβερνητικής εξουσίας.

Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει, να υποτιμήσει, να ξορκίσει ή να συμβιβαστεί με την απειλή, όπως κάνουν οι καθεστωτικές δυνάμεις, δεξιά κι αριστερά, μαζί και στην Ελλάδα των Μητσοτάκηδων, των Κασσελάκηδων και των Ανδρουλάκηδων.

Οι κρίσιμοι αγώνες δεν βρίσκονται πίσω μας αλλά μπροστά. Όλα θα κριθούν από την σύγκρουση ζωντανών δυνάμεων στην αρένα της διεθνούς ταξικής πάλης. Με επικεφαλής την εργατική τάξη, οι λαϊκές μάζες σε όλη την Ευρώπη, μπορούν και πρέπει να οργανωθούν πολιτικά και να τσακίσουν το φίδι που βγήκε από το σάπιο αυγό του καπιταλισμού της παρακμής, μαζί και το σύστημα που το γέννησε.

2. Οι άρχουσες τάξεις έχουν συνείδηση της κρίσης της εξουσίας τους. Πιο πολύ από μια νίκη του φασισμού φοβούνται τις συνέπειες της κρίσης, την αποσταθεροποίηση, την κοινωνική πόλωση και μια ανατροπή από τα αριστερά. Γι’ αυτό και οι μεγιστάνες του πλούτου του Medef και του CAC-40 στη Γαλλία τα βρίσκουν τώρα με την Λεπέν – όπως και η Silicon Valley και η Wall Street στην Αμερική με τον Τραμπ ενόψει των προεδρικών εκλογών του Νοεμβρίου.

Οι προεκλογικοί φόβοι του Μακρόν ότι “η Ευρώπη μπορεί να πεθάνει” φαίνεται να επιβεβαιώνονται. Η ΕΕ αποτελεί τον αδύνατο μεγα-κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα του παγκόσμιου Βορρά. Γι’ αυτό και δέχτηκε άμεσα τις συνέπειες του παγκόσμιου κραχ του 2008 με επίκεντρο την Αμερική και των αλλεπάλληλων σοκ της άλυτης μέχρι τώρα παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που ακολούθησε. Συμπιέζεται ασφυκτικά από τις δύο ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου, την Αμερική και την Κίνα. Τώρα η ηγεσία της ΕΕ αναγνωρίζει δημόσια ότι αντιμετωπίζει μια κρίση χειρότερη από εκείνη της κρίσης της Ευρωζώνης, που έφερε την χρεωκοπία της Ελλάδας, τα καταστροφικά μνημόνια, χωρίς να κάνει τελικά ανθεκτικότερη την ευρωπαϊκή νομισματική – οικονομική αρχιτεκτονική. Τα μέτρα κανιβαλισμού της “λιτότητας”, η “ποσοτική χαλάρωση”, το “θα κάνουμε τα πάντα” του Ντράγκι, συναπάντησαν τα όριά τους και γίνανε μπούμερανγκ χωρίς να κολλήσουν ξανά την σπασμένη ευρωπαϊκή αλυσίδα.

Ο καταλύτης που έκανε την παρούσα κρίση χειρότερη από εκείνη της Ευρωζώνης είναι αναμφίβολα ο ιμπεριαλιστικός Νατοϊκός πόλεμος δια πληρεξουσίου στην Ουκρανία, στην καρδιά της Ευρώπης, για τον κατακερματισμό και την αποικιοποίηση της Ρωσίας και όλου του πρώην σοβιετικού χώρου, σύμφωνα με τις προδιαγραφές του Δόγματος Μπρεζίνσκι για αμερικανική παγκόσμια ηγεμονία.

Ο κλιμακούμενος πόλεμος στην Ουκρανία, μαζί με τον γενοκτονικό πόλεμο του ακροδεξιού σιωνιστικού καθεστώτος Νετανιάχου στη Γάζα, σε όλη την κατεχόμενη Παλαιστίνη, με επέκταση σε Λίβανο, Υεμένη και Ιράν, φέρνει όλη την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην καταστροφική αυτή πορεία η ιμπεριαλιστική Ευρώπη είναι ταυτόχρονα συνένοχη και ανήμπορη μπροστά στον γκρεμό που την έφεραν οι άρχουσες τάξεις της και η ηγεμονική Αμερική.

Η ενεργειακή κρίση (και όχι μόνο), που ακολούθησε τον πόλεμο στην Ουκρανία, σαν συνέπεια είχε να βουλιάξει στην ύφεση η βιομηχανική ατμομηχανή της ευρω-ενωσιακής οικονομίας, η Γερμανία. Σε αντίθεση με την αλαζονική ηγεμονική χώρα του Σόιμπλε που αποφάσιζε και διέταζε την κοινωνική καταστροφή των άλλων λαών το 2010-12, τώρα η Γερμανία του Σολτς και των λοιπών συνεταίρων στην εκλογικά απαξιωμένη κυβέρνηση του 30% είναι παράλυτη οικονομικά και πολιτικά. Η Γαλλία του Βοναπαρτίσκου Μακρόν, από την άλλη, είδε να εκτινάσσεται στα ύψη το έλλειμμά της, να υποβαθμίζεται η πιστοληπτική της ικανότητα και τα αντιλαϊκά της μέτρα να ξεσηκώνουν ταυτόχρονα τις φτωχοποιημένες μικροαστικές λαϊκές μάζες (“κίτρινα γιλέκα”), τους εργάτες (προπαντός με την συνταξιοδοτική αντιμεταρρύθμιση) ή, φέτος, και τους αγρότες (με την αντιαγροτική πολιτική της ΕΕ). Κι η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, η Ιταλία της μουσσολινικής Μελόνι και του γιγάντιου χρέους αποτελεί τον “μεγάλο ασθενή” της Ευρώπης…

Μέσα σ’ αυτό το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό χάος, οι απαξιωμένοι ηγέτες της ΕΕ μιλούν για μετατροπή της οικονομίας τους σε “οικονομία πολέμου” ενάντια στους ίδιους τους χειμαζόμενους από την κρίση λαούς τους κι όχι μόνο κατά της Ρωσίας και της Κίνας! Η απάντηση του προλεταριάτου και των φτωχών λαϊκών τάξεων μπορεί να είναι μόνο μία: πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ! Ταξικό πόλεμο ενάντια στους καπιτα-ληστές!

3. Ούτε η τεράστια ΑΠΟΧΗ στις Ευρωεκλογές του 2024 είναι μια ρουτινιέρικη επανάληψη της αναμενόμενης αποχής προηγούμενων εκλογών σε ένα ευρωπαϊκό θεσμό επικύρωσης αποφάσεων που παίρνουν αλλού, στα μυστικά τους δείπνα και τα παρασκήνια ελάχιστοι, τάχα οι “ισχυρότεροι” ηγέτες των αστικών ελίτ, με κάποιους “δεδομένους” σφουγγοκολάριους. Εκδηλώνει μια χωρίς προηγούμενο κρίση διακυβέρνησης των ευρωπαϊκών πληθυσμών.

Δεν φανερώνει απλώς μια κρίση πολιτικής εκπροσώπησης στο αστικό Κοινοβούλιο αλλά την αποσύνθεση του ίδιου του αστικού κοινοβουλευτισμού. Στην εποχή της προχωρημένης αστικής παρακμής αδυνατεί πλέον να ρυθμίζει αντίθετα συμφέροντα και να επιβάλλει σαν “συλλογικό “συμφέρον της κοινωνίας” το συνολικό συμφέρον του κεφαλαίου πάνω στην εργασία, μεταμφιέζοντας την υποταγή σε “δημοκρατία”.

Η αποχή εκφράζει, με στρεβλό τρόπο, την απογοήτευση, την οργή ή και την απόγνωση των μαζών, την δυσφορία μέσα στο σύστημα, την αναζήτηση, συνήθως στα τυφλά, μιας αντισυστημικής διεξόδου. Έτσι, η ακροδεξιά και φασιστική δημαγωγία μασκαρεύει σε “αντισυστημική” την έσχατη βάρβαρη άμυνα του ίδιου του συστήματος.

Στις μέρες μας ο εξωραϊσμός και το μασκάρεμα των κάθε είδους μασκαράδων του συστήματος οργιάζουν. Η “ψεκασμένη”, θρησκόληπτη, φασίζουσα Ακροδεξιά μασκαρεύεται σε “συντηρητική” ή “πατριωτική” Δεξιά. Οι μακιγιαρισμένοι φασίστες του Ευρωκοινοβουλίου σε “Ευρωπαίους Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές” ή, οι σκληροπυρηνικοί, σε ευρω-ομάδα “Ταυτότητα και Δημοκρατία”!! Η κυβερνώσα σκληρή Δεξιά βαφτίζεται σε “Κεντρο-δεξιά”(;) και τα υπολείμματα του φιλελεύθερου “ακραίου κέντρου” -όσα δεν προσχώρησαν στη Δεξιά- μαζί με τα υπολείμματα πρώην αριστερών διεκδικούν, π.χ. στην Ελλάδα, την ηγεσία του φαντάσματος μιας “Κεντροαριστεράς”…

Πρόκειται για διαφορετικές όψεις του καπιταλιστικού συστημικού αδιεξόδου και της αποσύνθεσης του αστικού κοινοβουλευτισμού – μαζί και του φασιστικού αντικοινοβουλευτισμού με κοινοβουλευτικό προσωπείο.

Η αποχή από μόνη της, μέσα στην σύγχυση και χωρίς πυξίδα προς μια ορατή και πειστική εναλλακτική λύση εξουσίας και διεξόδου από την κρίση, είναι μέρος του προβλήματος και όχι λύση. Τον κίνδυνο του φασισμού μπορεί να νικήσει και να δώσει στους λαούς ψωμί, δουλειά, ελευθερία, μόνον η πάλη για εργατική εξουσία και η αναδιοργάνωση της κοινωνίας σε σοσιαλιστικές βάσεις.

4. Η απειλή για ολόκληρη την Ευρώπη από μια κυβερνητική νίκη του Λεπενισμού στη Γαλλία, μετά την διάλυση της Βουλής και την κήρυξη από τον Μακρόν πρόωρων κοινοβουλευτικών εκλογών στις 30 Ιουνίου και 7 Ιουλίου οδήγησε σε αντιφασιστική αντισυσπείρωση. Στα αντιφασιστικά αντανακλαστικά των λαϊκών τάξεων ποντάρει και η συγκρότηση του λεγόμενου “Νέου Λαϊκού Μετώπου” από τις δυνάμεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Γαλλικού ΚΚ, των Οικολόγων και της “Ανυπότακτης Γαλλίας” του Μελανσόν. Με την επίκληση του “Λαϊκού Μετώπου” του 1936 ποντάρει επιλεκτικά σε ιστορικές μνήμες του εργατικού κινήματος, σβήνοντας τις διαφορές με το 1936. Προπαντός το γεγονός ότι οι εργατικές κατακτήσεις οφείλονταν στην Γενική Απεργία, τις καταλήψεις, την επαναστατική μαζική κινητοποίηση και δεν υπήρχαν καν στο πρόγραμμα της “λαϊκομετωπικής” κυβέρνησης ταξικής συνεργασίας που άνοιξε τον δρόμο στον Πεταίν και το καθεστώς Βισύ.

Την Λεπέν και τις φασιστικές ομάδες που αναθάρρυναν και ήδη προχωρούν σε βίαιες επιθέσεις σε αντιφασίστες με την κάλυψη της αστυνομίας δεν θα νικήσουν αυτοί που τους άνοιξαν τον δρόμο, όπως ο πολιτικά νεκραναστημένος Ολάντ με τα αντεργατικά του μέτρα, το φερέφωνο του ΝΑΤΟ και του πολέμου στην Ουκρανία σοσιαλδημοκράτης Ραφαέλ Γκλυκσμάν ή ο συμβιβασμός μαζί τους, η προσαρμογή στο χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα που εγγράφεται στο ίδιο το αστικό πρόγραμμα του “Νέου Λαϊκού Μετώπου”. Χωρίς σεχταριστική περιχαράκωση από τις πλατύτερες μάζες, διατηρώντας την πολιτική τους ανεξαρτησία, οι εργατικές και λαϊκές δυνάμεις της επαναστατικής ανατροπής πρέπει να παλέψουν όχι μόνο για να μαυριστούν ο Λεπενισμός και ο Μακρονισμός αλλά και για το Ενιαίο Ταξικό Μέτωπο, την αυτο-οργάνωση σε Επιτροπές Δράσης και Αντιφασιστικής Αυτοάμυνας, την προετοιμασία Γενικής Απεργίας διαρκείας, ιδιαίτερα ενόψει των προαναγγελλόμενων δρακόντειων περικοπών των δημοσίων δαπανών ύψους 25 δισεκατομμυρίων ευρώ το ερχόμενο φθινόπωρο. Το μέλλον της Γαλλίας είναι το μέλλον της Ευρώπης και του κόσμου: Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα!

5. Το ίδιο ιστορικό δίλημμα αντιμετωπίζει και ο λαός στην Ελλάδα. Μόνο που συχνά η δική μας τραγωδία παίρνει αρχικά χαρακτηριστικά φάρσας. Όλοι οι νικημένοι των Ευρωεκλογών παριστάνουν τους νικητές! Η αποχή της λαϊκής δυσπιστίας περιέλουσε όλα τα κόμματα που όλα τους χωρίς εξαίρεση χάσανε σε ψήφους.

Πρωταγωνίστρια στο μαύρισμα είναι η κυβέρνηση της Δεξιάς που επαίρονταν για το 41% των εκλογών του 2023 για να πέσει σε ένα χρόνο στο 28% χάνοντας ένα (1) εκατομμύριο ψήφους. Ένα μέρος τους το τσίμπησε η μαύρη αγέλη των ψεκασμένων, των κηραλοιφών και της θρησκοληψίας, ακολουθώντας την ευρωπαϊκή τάση ανόδου της άκρας Δεξιάς. Η αναξιοπιστία, όμως, της δεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη – Βορίδη – Άδωνη μετά των λοιπών ακροδεξιών και “ακροκεντρώων” απλώνεται σε ολοένα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Δεν θα την αναχαιτίσουν δηλώσεις του τύπου “λάβαμε το μήνυμα”, ή “θα… επιταχύνουμε τις μεταρρυθμίσεις μας”, ή ανασχηματισμοί με ανακύκλωση των ίδιων αποτυχημένων ρεταλιών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη παριστάνουν ότι “χαίρονται” για την “επιτυχία”(;;) τους παρά την διάψευση των διακηρυγμένων στόχων τους – για να αρχίσουν αμέσως και οι αναπόφευκτες φαγωμάρες, μέσα τους κι ανάμεσά τους, για την ανύπαρκτη πρωτοκαθεδρία σε μια “Κεντροαριστερά”-φάντασμα. Μερικοί, βέβαια, σαν τον χωρίς φαντασία Γιωργάκη Παπανδρέου, τον Ολάντ, αλλά και τον ίδιο τον Τσίπρα θέλουν να την φαντασιώνονται σαν την ελληνική εκδοχή του… γαλλικού “Νέου Λαϊκού Μετώπου”! Κάποιοι αρνούνται πεισματικά να μάθουν από την Ιστορία, νομίζοντας ότι κι ο λαός πάντα ξεχνά. Έτσι, μαζί με τους παραπάνω μαυρίστηκαν δεόντως και οι παραφυάδες του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ που θέλανε να ξαναζεστάνουν την καμένη σούπα της “κωλοτούμπας” του 2015-19.

Αναμφίβολα με μια βαριά τραυματισμένη δεξιά κυβέρνηση και μια ανύπαρκτη κι ανήμπορη αντιπολίτευση, το ήδη αποσταθεροποιημένο αστικό πολιτικό σύστημα με το σπασμένο ξύλινο δεξιό μονοπόδαρο, μπαίνει σε νέες περιπέτειες, με κίνδυνο να ναυαγήσει 50 χρόνια μετά την πτώση της χούντας, στις επικείμενες μεγάλες φουρτούνες στη χώρα, την περιοχή, την Ευρώπη και τον κόσμο

6. Και η Αριστερά; Πώς προετοιμάστηκε για τα επερχόμενα με την παρέμβασή της στις Ευρωεκλογές;

Φαίνεται ότι κι εδώ “ουδέν νεώτερο από το Μέτωπο”. Το ΚΚΕ κέρδισε σε ποσοστό λαϊκής διαμαρτυρίας, κυρίως σε εργατικές-λαϊκές περιοχές της πόλης, χάνοντας, όμως, κι αυτό σε ψήφους συγκριτικά με το παρελθόν. Η ηγεσία του χαίρεται πάντως ότι “το Κόμμα βγήκε πιο δυνατό” και δεν πάει να καίγεται ο κόσμος, η Ευρώπη κι ο ίδιος ο τόπος. Φταίνε “οι συσχετισμοί που [πάντα…] είναι αρνητικοί” κι όσοι δεν ψηφίζουν ΚΚΕ.

Στην λεγόμενη εξωκοινοβουλευτική, “ριζοσπαστική” ή αντικαπιταλιστική Αριστερά, μια από τα ίδια. Παρά την μαχητικότητα των μελών της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ “χαιρετίζει” τις 20 χιλιάδες περίπου που την ψήφισαν, λίγες παραπάνω από το ναδίρ των Ευρωεκλογών του 2019 και των εκλογών του 2023, αλλά περίπου όσες ψήφους έπαιρνε πριν 30 χρόνια η “Λαϊκή Αντιπολίτευση” και η Μαχόμενη Αριστερά. Στις μετεκλογικές ανακοινώσεις των κύριων και διαρκώς αντιμαχόμενων συνιστωσών, του ΝΑΡ και του ΣΕΚ αλλά και συνολικά της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε λέξη για την απουσία κάποιου πολιτικού κέρδους από την βαθύτατη φθορά του αστικού πολιτικού συστήματος και την απονομιμοποίηση των λεγόμενων “κομμάτων εξουσίας”. Στην ανακοίνωση του ΣΕΚ υπάρχει, όπως πάντα, σαν τίποτα να μην αλλάζει, μονόπλευρη υπερκατανάλωση τεχνητής αισιοδοξίας και του επιθέτου “τεράστιος” (“τεράστια η ήττα της κυβέρνησης ΝΔ”, “τεράστιες” και οι “νέες εργατικές δυνατότητες” κ.λπ.). Στην ανακοίνωση του ΝΑΡ και της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάνε με μισόλογα για “ανεπάρκειες”, παραπέμποντας στα μη κατονομαζόμενα “συμπεράσματα” της Συνδιάσκεψής τους πριν ενάμιση χρόνο, στις αρχές του… 2023.

Το χειρότερο είναι ο εγκλωβισμός στον στενό εθνικό ορίζοντα, τον κεντρισμό και τους εκλογικούς υπολογισμούς με σημαία το brand name ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλυτες τις πολιτικές αντιφάσεις της. Έτσι κανένα μαχητή και καμιά μαχήτρια της πρωτοπορίας του εργατικού, νεολαιίστικου και λαϊκού κινήματος δεν μπορούν να εμπνεύσουν στη σημερινή παγκόσμια ιστορική καμπή.

7. Το ΕΕΚ δεν είναι αμέτοχο αυτής της συνολικής πολιτικής κρίσης του εργατικού κινήματος, της κρίσης προσανατολισμού, συνειδητής οργάνωσης και πειθαρχημένης δράσης της διεθνιστικής κομμουνιστικής πρωτοπορίας. Πληρώνουμε κι εμείς το τίμημα από την διάψευση των λαϊκών προσδοκιών των αντιμνημονιακών αγώνων αλλά και των εμποδίων στην πάλη μας για την επαναστατική Διεθνή, ιδιαίτερα μετά την διαλυτική κρίση της Συντονιστικής Επιτροπής για την Επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς.

Στις Ευρωεκλογές του 2024 μια σειρά από πολιτικά, οικονομικά, αντικειμενικά και υποκειμενικά εμπόδια δεν επέτρεψαν στο ΕΕΚ να πραγματοποιήσει την αρχική απόφασή του για ανεξάρτητη πολιτική κάθοδο και σ’ αυτήν την μάχη. Γνώμονάς μας ήταν η αναγκαία διεθνιστική κομμουνιστική παρέμβαση σε μια εξ ορισμού διεθνή μάχη σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου, με το δικό μας πρόγραμμα, κι επίκεντρο την πάλη για την ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, ενάντια στην γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, για λευτεριά στην Παλαιστίνη από τον Ιορδάνη Ποταμό ως την Μεσόγειο Θάλασσα, για την διάλυση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και τη σοσιαλιστική ενοποίηση της ηπείρου χωρίς κεφαλαιοκράτες, ολιγάρχες και γραφειοκράτες από την Λισσαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ.

Τελικά, αναγκαστήκαμε να μην κατεβούμε ανεξάρτητα. Δεν μείναμε βέβαια ουδέτεροι, κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα στα αντίπαλα ψηφοδέλτια και τις ταξικές αντιφάσεις. Καλέσαμε να μαυριστεί η κυβερνώσα Δεξιά και η Ακροδεξιά, αλλά και η ανύπαρκτη αστική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ των Κασσελλάκηδων και του ΠΑΣΟΚ των Ανδρουλάκηδων. Παρά τις κραυγαλέες ανεπάρκειές τους και διατηρώντας την κριτική μας στάση απέναντί τους, καλέσαμε σε ψήφο σε αριστερά κόμματα.

Δυστυχώς δεν καταφέραμε να δώσουμε την μάχη αυτή, με τους όρους που θέλαμε και συνεχίζουμε να θεωρούμε ότι ήταν αναγκαίοι. Δεν δώσαμε αυτή τη μάχη, συνεχίζουμε, όμως τον πόλεμο. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την απειλή Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, τον φασισμό, τον παρακμασμένο παγκόσμιο καπιταλισμό που φέρνει την καταστροφή στον πλανήτη, τις αστικές κυβερνήσεις του, για εργατική εξουσία και διεθνή σοσιαλισμό, για τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.

Κανένας συμβιβασμός με τους εχθρούς του λαού! Ο εχθρός είναι πρώτα-πρώτα στη δική μας χώρα! Για να ανατραπεί η αντιλαϊκή κυβέρνηση της Δεξιάς, η υπηρέτρια των πολεμοκαπήλων του ιμπεριαλισμού και των μεγαλοκαρχαριών του διεθνούς και ντόπιου μεγάλου κεφαλαίου, μαζί και το σύστημα που υπηρετεί και πλουτίζει με το αίμα του λαού.

8.Για να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες, η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ χαράζει έναν οδικό χάρτη μέχρι το 19ο Συνέδριό του, με διαδοχικούς κύριους σταθμούς που ο καθένας τους θα επανεξετάζεται κάθε φορά, συλλογικά, και θα προσανατολίζεται διαρκώς όχι δογματικά, όχι ερήμην αλλά σύμφωνα με τις ζωντανές ανάγκες της επαναστατικής ταξικής πάλης. Χωρίς σεχταριστικά διαχωριστικά τείχη με τις άλλες δυνάμεις του εργατικού ταξικού κινήματος και του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα αλλά και χωρίς προσαρμογή στις ανεπάρκειές τους.

Πρώτος σημαντικός σταθμός του οδικού χάρτη είναι ο επαναστατικός αναπροσανατολισμός και μαρξιστικός θεωρητικός εξοπλισμός των δυνάμεων του ΕΕΚ και του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κέντρου “Κριστιάν Ρακόφσκι” στη Διεθνή Μαρξιστική Κατασκήνωση, στην Ερέτρια στις 24 – 28 Ιουλίου.

Μένουμε ακλόνητοι στα οδοφράγματα της διαρκούς επανάστασης κάτω από την κόκκινη σημαία της Τέταρτης Διεθνούς του Τρότσκι και των συνεχιστών της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, μέχρι τη νίκη!

Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΕΚ

17 Ιουνίου 2024